Jerzy Gawenda

Jerzy Gawenda
Pełne imię i nazwisko	Jerzy August Gawenda
Data i miejsce urodzenia	11 maja 1917 ; Lwów
Data i miejsce śmierci	2 grudnia 2000 ; Londyn
	Minister Spraw Zagranicznych na Uchodźstwie
Okres	od 20 lipca 1970; do 14 lipca 1972
Poprzednik	Aleksander Zawisza
Następca	Jan Starzewski
	Minister Spraw Zagranicznych na Uchodźstwie
Okres	od styczeń 1973; do grudzień 1973
Poprzednik	Jan Starzewski
Następca	Bronisław Hełczyński
	Odznaczenia
	Multimedia w Wikimedia Commons

Jerzy August Bolesław Gawenda (ur. 11 maja 1917 we Lwowie, zm. 2 grudnia 2000 w Londynie) – polski działacz polityczny, prawnik, wicepremier (1972–1976) i minister spraw zagranicznych (1970–1974) Rządu Rzeczypospolitej Polskiej na Obczyźnie, rektor Polskiego Uniwersytetu Na Obczyźnie (1978–1987).

Życiorys

Wczesne dzieciństwo spędził w dworku Herburtów w Dobromilu na Podkarpaciu. Przez pierwsze 3 lata szkoły podstawowej pobierał naukę prywatnie, czwartą klasę ukończył w szkole w Złoczewie. Uczęszczał do gimnazjum im. Jana Sobieskiego w Złoczewie. Jako gimnazjalista był członkiem hufca przydzielonego do 5 Pułku Strzelców Podhalańskich^[1].

Rozpoczął studia w 1935 i trafił na seminarium profesora Ludwika Ehrlicha. Ukończył studia prawnicze na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie (1939). Po wybuchu II wojny światowej walczył we Francji w szeregach II Dywizji Strzelców Pieszych, następnie był internowany w Szwajcarii. W okresie internowania studiował w filii Uniwersytetu we Fryburgu zorganizowanej w obozie internowania i w 1945 obronił na Uniwersytecie pracę doktorską z prawa. W sierpniu 1945 został mianowany szefem Polskiej Likwidacyjnej Misji Wojskowej w Paryżu. Od 1946 służył w 1 Dywizji Pancernej na terenie Niemiec. W 1947 został zdemobilizowany, objął wówczas funkcję szefa delegatury Społecznego Komitetu Pomocy Obywatelom Polskim (SKPOP) w Niemczech, z siedzibą w Quackenbruck. W 1949 powrócił do Wielkiej Brytanii. W listopadzie tegoż roku został wykładowcą prawa w prowadzonej przez środowisko emigracyjne Szkole Nauk Politycznych i Społecznych w Londynie.

Od 1951 był związany z Polskim Uniwersytetem Na Obczyźnie, m.in. w 1951 został sekretarzem, następnie profesorem PUNO. W 1959 habilitował się na podstawie pracy Legalizm Polski w świetle prawa publicznego. W kolejnych latach był dziekanem wydziału prawa, a w latach 1978–1987 rektorem. Od 1960 członek Polskiego Towarzystwa Naukowego na Obczyźnie, od 1963 członek zarządu PTNnO, od 1964 przewodniczący Wydziału Humanistycznego PTNnO. Z funkcji tych ustąpił w 1979.

Na emigracji należał do Związku Socjalistów Polskich na Obczyźnie. W 1954 poparł w czasie kryzysu we władzach emigracyjnych prezydenta Augusta Zaleskiego. Był członkiem I (1954–1957), II (1958–1963), III (1963–1968) i IV (1968–1970) Rady Rzeczypospolitej Polskiej.

Od września 1959 do września 1963 był ministrem bez teki w rządzie Antoniego Pająka, od marca 1968 do czerwca 1970 ministrem wyznań religijnych, oświaty i kultury w rządzie Aleksandra Zawiszy (1968–1970), ministrem spraw zagranicznych w rządzie Zygmunta Muchniewskiego (1970–1972). W pierwszym rządzie Alfreda Urbańskiego (1972–1973) został ministrem bez teki i wicepremierem, a w styczniu 1973 został po śmierci Jana Starzewskiego kierownikiem ministerstwa spraw zagranicznych (mianowany 1 maja 1973^[2]). W drugim rządzie Alfreda Urbańskiego (1974–1976) ponownie został ministrem bez teki i wicepremierem.

Przez Prezydenta RP na obczyźnie został odznaczony Krzyżem Komandorskim^[3] i Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski^[4]. W 1979 otrzymał złotą odznakę honorową Koła Lwowian w Londynie (17 grudnia 1979)^[5].

Zmarł 2 grudnia 2000 w Londynie i został pochowany na cmentarzu w Salisbury (kw. T gr. 122).

Przypisy

↑ Przegląd Polsko-Polonijny. The Poland Polonia Review – PDF Free Download [online], docplayer.pl [dostęp 2022-12-01] .
↑ Mianowanie kierownika ministerstwa. „Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej”, s. 25, nr 3 z 20 czerwca 1973.
↑ Dz. Ust. nr 3 z 1967.
↑ Dz. Ust. nr 8 z 1972.
↑ Odznaki honorowe Koła Lwowian. „Biuletyn”. Nr 37, s. 98, grudzień 1979. Koło Lwowian w Londynie.

Bibliografia

Rafał Habielski, Druga Wielka Emigracja 1945–1990. T. 3. Życie społeczne i kulturalne emigracji, Warszawa 1999, s. 328 (nota biograficzna autorstwa Andrzeja Friszke)
Zbigniew Andrzej Judycki Polski Uniwersytet na Obczyźnie w Londynie. Słownik biograficzny pracowników naukowych, Londyn 2008, s. 36
Wiesław Hładkiewicz, Daniel Koteluk Zapomniany legalista. Jerzy August Gawenda (1917-2000), w: Zeszyty historyczne, nr 168, wyd. Instytut Literacki, Paryż 2009

[1] Przegląd Polsko-Polonijny. The Poland Polonia Review – PDF Free Download [online], docplayer.pl [dostęp 2022-12-01] .

[2] Mianowanie kierownika ministerstwa. „Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej”, s. 25, nr 3 z 20 czerwca 1973.

[3] Dz. Ust. nr 3 z 1967.

[4] Dz. Ust. nr 8 z 1972.

[5] Odznaki honorowe Koła Lwowian. „Biuletyn”. Nr 37, s. 98, grudzień 1979. Koło Lwowian w Londynie.

[1]

W dniu zaprzysiężenia	Antoni Pająk Aleksander Zawisza Stanisław Pomianowski Antoni Brochwicz-Lewiński Stanisław Lubodziecki Stanisław Dołęga-Modrzewski Xawery Glinka
Późniejsi członkowie rządu	Michał Tokarzewski-Karaszewicz Zygmunt Muchniewski Józef Kapica Jerzy Gawenda Tadeusz Machalski

W dniu zaprzysiężenia	Aleksander Zawisza Stefan Jacek Dembiński Andrzej Cichowski Stanisław Lubodziecki Jerzy Ścibor Zygmunt Muchniewski Kazimierz Klochowicz Bohdan Wendorff
Późniejsi członkowie rządu	Stefan Eichler Jan Lachowicz Augustyn Gruszka Jerzy Gawenda Juliusz Nowina-Sokolnicki Stefan Gałyński

W dniu zaprzysiężenia	Zygmunt Muchniewski Jerzy Gawenda Jan Lachowicz Stanisław Nowak Sylwester Karalus Juliusz Nowina-Sokolnicki Wiesław Strzałkowski Maria Gałyńska
Późniejsi członkowie rządu	Stanisław Kuniczak Mieczysław Słowikowski

W dniu zaprzysiężenia	Alfred Urbański Jerzy Gawenda Bronisław Hełczyński Józef Poniatowski Stanisław Wiszniewski Zygmunt Szadkowski Stefan Brzeszczyński Sylwester Karalus Czesław Czapliński
Późniejsi członkowie rządu	Bolesław Dziedzic