Przejdź do zawartości

Indywidualne Międzynarodowe Mistrzostwa Ekstraligi 2014

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Indywidualne Międzynarodowe Mistrzostwa Ekstraligi 2014
2015
Data

22 sierpnia 2014

Miejscowość

Tarnów

Stadion

Stadion Miejski Jaskółcze Gniazdo

Liczba zawodników

16+2

Zwycięzcy
1. miejsce

Rosja Emil Sajfutdinow (1. tytuł)

Indywidualne Międzynarodowe Mistrzostwa Ekstraligi 2014 – pierwsza edycja corocznego żużlowego turnieju indywidualnego mającego na celu wyłonienie najlepszego zawodnika Speedway Ekstraligi w sezonie. Zawody zostały rozegrane 22 sierpnia 2014 na stadionie miejskim w Tarnowie.

Zwycięzca IMME 2014 – Emil Sajfutdinow

Pierwszym triumfatorem został Emil Sajfutdinow. Rosjanin roprezentujący KS Toruń zwyciężył z kompletem punktów[1].

Zawodnicy nominowani

[edytuj | edytuj kod]

Do udziału w zawodach nominowano po dwóch zawodników z każdej drużyny Speedway Ekstraligi. Jeden zawodnik krajowy oraz jeden obcokrajowiec z najwyższymi średnimi biegowymi po 10. kolejce rozgrywek.

Lista zawodników nominowanych do udziału w finale IMME[2]:

W pierwotnym terminie rozegrania IMME odbył się również drugi finał indywidualnych mistrzostw świata juniorów, w którym zaplanowany udział mieli Piotr Pawlicki oraz Krystian Pieszczek. W związku z tym zostali zastąpieni odpowiednio przez Przemysława Pawlickiego oraz Artura Mroczkę[2]. Z powodu kontuzji wycofali się Peter Kildemand oraz Grzegorz Walasek. Ich miejsca zajęli Michael Jepsen Jensen oraz Rune Holta[3].

  • Piotr Pawlicki → Polska Przemysław Pawlicki (LES)
  • Krystian Pieszczek → Polska Artur Mroczka (GDA)
  • Peter Kildemand → Dania Michael Jepsen Jensen (CZE)
  • Grzegorz Walasek → Polska Rune Holta (CZE)

Ze względu na przełożenie turnieju o Grand Prix Łotwy, odwołano finał IMME. Nowy termin wyznaczono na 22 sierpnia 2014. Z powodu obowiązku startu w zawodach ligowych z zawodów wycofali się Niels Kristian Iversen oraz Michael Jepsen Jensen. Duńczycy zostali zastąpieni odpowiednio przez Mateja Žagara i Emila Sajfutdinowa. Paweł Przedpełski został powołany do reprezentacji na finał DMŚJ. W jego miejsce wystartował Adrian Miedziński[4].

  • Niels Kristian Iversen → Słowenia Matej Žagar (GOR)
  • Michael Jepsen Jensen → Rosja Emil Sajfutdinow (TOR)
  • Paweł Przedpełski → Polska Adrian Miedziński (TOR)
  • Andreas Jonsson → Polska Piotr Protasiewicz (ZIE)[5]

Lista startowa

[edytuj | edytuj kod]

Numery startowe zawodów[5]:

  1. Darcy Ward
  2. Maciej Janowski
  3. Matej Žagar
  4. Janusz Kołodziej
  5. Jarosław Hampel
  6. Tai Woffinden
  7. Leon Madsen
  8. Emil Sajfutdinow
  9. Nicki Pedersen
  10. Krzysztof Kasprzak
  11. Adrian Miedziński
  12. Przemysław Pawlicki
  13. Piotr Protasiewicz
  14. Rune Holta
  15. Martin Vaculík
  16. Artur Mroczka
  17. Ernest Koza – zawodnik rezerwowy
  18. Damian Dąbrowski – zawodnik rezerwowy

Finał

[edytuj | edytuj kod]

Finał rozegrano według następującej formuły: po 20 biegach zasadniczych, dwóch zawodników z największą liczbą punktów (E.Sajfutdinow, M.Vaculík) awansowało bezpośrednio do finału, natomiast o dwa pozostałe miejsca rozegrano dwa biegi półfinałowe, z udziałem zawodników z miejsc 3–10. Z tych biegów do finału awansowali zwycięzcy (K.Kasprzak, D.Ward). O miejscach w klasyfikacji końcowej decydował bieg finałowy, zakończony zwycięstwem E.Sajfutdinowa przed D.Wardem, M.Vaculíkiem i K.Kasprzakiem[1].

Msc Zawodnik Pkt 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 Suma Msc 21 22 23
1 Rosja (8) Emil Sajfutdinow (TOR) 15 3 3 3 3 3 15 1 3
2 Australia (1) Darcy Ward (TOR) 12 3 3 2 3 1 12 2 3 2
3 Słowacja (15) Martin Vaculík (TAR) 13 3 3 3 2 2 13 3 1
4 Polska (10) Krzysztof Kasprzak (GOR) 12 3 3 3 3 0 12 4 3 d
5 Polska (4) Janusz Kołodziej (TAR) 9 2 0 1 3 3 9 5 2
6 Słowenia (3) Matej Žagar (GOR) 9 1 1 2 2 3 9 6 2
7 Dania (7) Leon Madsen (GDA) 7 1 2 2 2 w 7 7 1
8 Wielka Brytania (6) Tai Woffinden (WRO) 6 0 1 3 1 1 6 8 1
9 Polska (14) Rune Holta (CZE) 7 1 2 1 1 2 7 9 0
10 Polska (12) Przemysław Pawlicki (LES) 6 1 1 2 u 2 6 10 0
11 Dania (9) Nicki Pedersen (LES) 4 2 2 w – – 4 11
12 Polska (11) Adrian Miedziński (TOR) 4 0 0 1 2 1 4 12
13 Polska (5) Jarosław Hampel (ZIE) 4 2 0 1 1 w 4 13
14 Polska (R1) Ernest Koza (TAR) 3 0 3 3 14
15 Polska (13) Piotr Protasiewicz (ZIE) 3 2 1 0 0 0 3 15
16 Polska (R2) Damian Dąbrowski (TAR) 0 2 0 0 16
17 Polska (16) Artur Mroczka (GDA) 2 0 2 0 w – 2 17
18 Polska (2) Maciej Janowski (WRO) 1 d d u 1 – 1 18
Msc Zawodnik Pkt 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 Suma Msc 21 22 23
d - defekt • w - wykluczenie • c - czas 2 minut • t - taśma • ns - nie startował • nk - niesklasyfikowany
tor A - wewnętrzny tor B tor C tor D - zewnętrzny

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ a b Mateusz Makuch, Emil Sajfutdinow pierwszym Indywidualnym Międzynarodowym Mistrzem Ekstraligi! [online], WP SportoweFakty, 22 sierpnia 2014 [dostęp 2022-07-26] (pol.).
  2. ↑ a b Rafał Malinowski, Znamy listę startową Indywidualnych Międzynarodowych Mistrzostw Ekstraligi. Będzie wielkie ściganie! [online], WP SportoweFakty, 18 lipca 2014 [dostęp 2022-07-31] (pol.).
  3. ↑ Dawid Cysarz, Kto najlepszym zawodnikiem Enea Ekstraligi? - Indywidualne Międzynarodowe Mistrzostwa Ekstraligi (zapowiedź) [online], WP SportoweFakty, 16 sierpnia 2014 [dostęp 2022-07-31] (pol.).
  4. ↑ Wojciech Ogonowski, Drugie podejście do IMME już w piątek! Miedziński, Sajfutdinow i Zagar wskoczyli do obsady [online], WP SportoweFakty, 18 sierpnia 2014 [dostęp 2022-07-31] (pol.).
  5. ↑ a b Dawid Borek, IMME: Piotr Protasiewicz zastąpi Andreasa Jonssona [online], WP SportoweFakty, 20 sierpnia 2014 [dostęp 2022-07-31] (pol.).

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]
Indywidualne międzynarodowe mistrzostwa Ekstraligi im. Zenona Plecha – edycje i zwycięzcy
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Indywidualne_Międzynarodowe_Mistrzostwa_Ekstraligi_2014&oldid=67779877”