Frank Foster

Frank Foster

Frank Foster (2008)
Imię i nazwisko	Frank Benjamin Foster III
Data i miejsce urodzenia	23 września 1928 Cincinnati
Data i miejsce śmierci	26 lipca 2011 Chesapeake
Instrumenty	saksofon (tenorowy, sopranowy), flet poprzeczny, klarnet
Gatunki	jazz
Zawód	muzyk
Powiązania	Count Basie
Zespoły
Count Basie and His Orchestra The Loud Minority
Multimedia w Wikimedia Commons
Strona internetowa

Frank Benjamin Foster III (ur. 23 września 1926 w Cincinnati, zm. 26 lipca 2011 w Chesapeake)^[1] – afroamerykański muzyk jazzowy, saksofonista, flecista, aranżer, kompozytor i bandlider, oraz edukator. Laureat NEA Jazz Masters Award 2002^[2].

Jego ojciec, Frank B. II, był zatrudniony na poczcie, natomiast matka, Lillian Iona z d. Watts, była pracownicą socjalną^[3][4]. W domu było pianino, na którym zaczął grać jako małe dziecko. W wieku lat jedenastu grał już na klarnecie w lokalnej grupie Jack Jackson and His Jumping Jacks. W szkole średniej prowadził dwunastoosobowy zespół, dla którego również pisał aranżacje^[2]. Ponownie też zmienił instrument, tym razem na saksofon altowy. Następnie postanowił się kształcić muzycznie w The Cincinnati Conservatory of Music, ale jego zgłoszenie zostało odrzucone ze względów rasowych^[3]. Wstąpił więc na Wilberforce University, nauczający wówczas tylko studentów afroamerykańskich^[2]. Został głównym solistą i aranżerem uczelnianej orkiestry tanecznej The Collegians. Zespół zwyciężył w 1947 w dorocznym plebiscycie „Negro College Dance Band Poll”, sponsorowanym przez tygodnik „The Pittsburgh Courier”^[3]. Nagrodą dla zwycięskiej orkiestry były występy w Nowym Jorku – tygodniowe w słynnej Savoy Ballroom w Harlemie oraz koncerty w Carnegie Hall^[3]. Pragnąc już wtedy podjąć karierę profesjonalnego muzyka, nie kończąc studiów, wyjechał w 1949 z Wiberforce do Detroit, żeby znaleźć swoje miejsce na szybko rozwijającej się w tym mieście scenie jazzowej^[2]. Od pewnego czasu grał już na saksofonie tenorowym i w tej roli został zatrudniony w klubie Blue Bird. Było to wówczas centrum nowoczesnego jazzu w Motor City. Występował ze znanymi muzykami angażowanymi w klubie, m.in. Wardellem Grayem, którego gra – tak jak Sonny’ego Stitta – początkowo miała na niego wpływ^[3]. Prywatnie spotykał się w tym czasie z początkującą wokalistką Sheilą Jordan, z którą następnie mieszkał do czasu powołania do wojska^[5].

W marcu 1951 został wcielony do U.S. Army i skierowany do Fort Custer Training Center w Michigan, a następnie przeniesiony do położonego między San Francisco a Los Angeles Camp Roberts w Kalifornii^[4]. Niemal w każdy weekend po służbie jeździł „na łebka” do San Francisco i w nocy grywał w jam sessions w klubie Bop City^[2][4]. Chcąc uniknąć wyjazdu na wojnę w Korei odbył dodatkowe, ochotnicze szkolenie i otrzymał awans na starszego szeregowego (PFC – private first class). Potem nie wrócił z przepustki i przez 39 dni był na „samowolce”. Ostatecznie zgłosił się do jednostki i otrzymał karę 39. dni aresztu. Po pięciu dniach jednak został wysłany do Japonii. Był żołnierzem piechoty, ale ze względu na dobre wyniki testów specjalistycznych z zakresu muzyki skierowano go do szkoły zaopatrzenia w miejscowości Etajima na wyspie Eta^[4]. Następnie został przeniesiony do Korei, gdzie przez kilka miesięcy służył w kompanii zaopatrzenia. Po pozytywnym przejściu przesłuchań do orkiestry dywizyjnej został do niej przyjęty^[4].

W maju 1953 wyszedł z wojska i w niedługim czasie został członkiem big-bandu Counta Basiego. Przedtem jednak w nowojorskim klubie Birdland zagrał jednego wieczoru z Charliem Parkerem^[2]. W orkiestrze Basiego pozostał do 1964. Był eksponowanym tenorzystą. Przede wszystkim jednak dużo aranżował i komponował dla zespołu. Były to m.in. utwory: Down for the Count, Blues Backstage, standard Shiny Stockings, Back to the Apple, Discommotion i Blues in Hoss’ Flat. W 1963 ukazał się album Basiego Easin’ It, który w całości zawierał utwory skomponowane i zaaranżowane przez Fostera^[6].

W drugiej połowie lat 60. funkcjonował jako „wolny strzelec”. Założył zespół, który w następnych latach działał w różnych składach jako The Frank Foster Band. Ok. 1970 formacja została nazwana: „The Loud Minority” w geście poparcia dla bardzo aktywnego wówczas ruchu praw obywatelskich^[4]. Istniała z przerwami do 1986.

Od 1970 do 1972 grał nieregularnie z perkusistą Elvinem Jonesem, a w latach 1972–1975 pojawiał się w składzie Thad Jones/Mel Lewis Orchestra. W tym czasie zajął się również nauczaniem. W 1971 był artystą rezydentem w The New England Conservatory of Music w Bostonie. W tym samym roku objął także funkcję konsultanta w szeregu szkół publicznych w Harlemie w ramach rządowego programu wzbogacania kultury przez muzykę^[2]. Od 1972 do 1976 był adiunktem (assistant professor) w programie „Black Studies” na Uniwersytecie Stanowym Nowego Jorku (SUNY) w Buffalo^[2]. Wykładał ponadto w nowojorskim Queens College^[2].

W 1983 prowadził kwintet razem z flecistą i saksofonistą Frankiem Wessem, a w 1985 odbył tournée po Europie z organistą Jimmym Smithem. W następnym roku powrócił po latach do orkiestry Counta Basiego (nieprzerwanie działającej po śmierci lidera), przejmując jej prowadzenie od Thada Jonesa. Kierował nią do 1995, uczestnicząc w tym czasie i później w licznych sesjach nagraniowych.

W 2001 doznał udaru, którego skutkiem był znaczny bezwład lewej części ciała, całkowicie uniemożliwiający grę na saksofonie^[1]. Do śmierci jednak komponował i aranżował muzykę w swoim domu w Wirginii. Zmarł w nim wskutek niewydolności nerek^[3]. Miał 82 lata. Został pochowany na cmentarzu Chesapeake Memorial Gardens^[7].

W 1954 ożenił się z Vivian, z którą miał dwóch synów^[3] W 1965 para rozwiodła się. Drugą małżonką była poślubiona w 1966 kuzynka Elvina Jonesa – Cecilia Ann, która została później jego menadżerką^[3][4]. Pozostali razem do końca jego życia. Doczekali się dwojga dzieci: syna – Franka IV i córki – Andrei^[3].

• 1956 No ’Count (Savoy)
• 1963 Basie Is Our Boss (Argo Jazz)
• 1966 Fearless Frank Foster (Prestige)
• 1968 Manhattan Fever (Blue Note)
• 1972 The Loud Minority (Mainstream Records)
• 1979 Shiny Stockings – Frank Foster and the Loud Minority (Denon/PCM Recordings)
• 1984 Two For The Blues – Frank Foster + Frank Wess (Pablo)
• 1985 Frank Foster–Frank Wess – Frankly Speaking (Concord Jazz)
• 1989 The Legend, The Legacy – The Count Basie Orchestra Directed by Frank Foster (Denon/PCM Recordings)
• 1997 Leo Rising (Arabesque)
• 2002 Frank Foster’s Loud Minority Big Band* – We Do It Diff’rent (Mapleshade Records)

Z Countem Basiem

• 1963 Easin’ It (Roulette)
• 1994 Count Basie – Verve Jazz Masters 2 (Verve)

Z George’em Bensonem

• 1990 Big Boss Band – George Benson featuring the Count Basie Orchestra (Warner Bros./Polskie Nagrania) – aranżer

Z Illinois Jacquetem

• 1969 The Soul Explosion (Prestige)

Z Elvinem Jonesem

• 1962 Elvin! (Riverside)
• 1968 Heavy Sounds – Elvin Jones with Richard Davis (Impulse!)
• 1970 Coalition (Blue Note)
• 1971
  • Genesis (Blue Note)
  • Merry-Go-Round (Blue Note)
• 1973 At This Point in Time (Blue Note)
• 1975 New Agenda (Vanguard Records)
• 1976 The Main Force (Vanguard)

Z Theloniousem Monkiem

• 1956 Thelonious Monk (Prestige)

Z Diane Schuur

• 1987 Diane Schuur & The Count Basie Orchestra (GRP)

Z Eddiem „Cleanheadem” Vinsonem

• 1957 Clean Head’s Back in Town (Bethlehem)

• 1987 Nagroda Grammy w kategorii Best Instrumental Arrangement Accompanying Vocal(s) za utwór Deedles’ Blues z płyty Diane Schuur & The Count Basie Orchestra^[8]
• 1988 The Benny Golson Jazz Master Award przyznana przez Uniwersytet Howarda^[9]
• 1990 Nagroda Grammy w kategorii Best Jazz Instrumental Performance, Big Band za utwór Basie’ Bag z płyty Big Boss Band – George Benson featuring the Count Basie Orchestra^[8]
• 2002 NEA Jazz Masters Award

• Frank Foster, allmusic.com
• NEA Jazz Masters – Frank Foster, National Endowment for the Arts
• Frank Foster Obituary, „The Guardian”
• Interview with Frank Foster, The Smithsonian Jazz Oral History Program

• Dyskografia Franka Fostera, Discogs