Przejdź do zawartości

Dziemidkowo Wielkie

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Dziemidkowo Wielkie
Państwo

 Białoruś

Obwód

 grodzieński

Rejon

grodzieński

Sielsowiet

Odelsk

Populacja (2009)
• liczba ludności


25[1]

Nr kierunkowy

+375 15

Położenie na mapie obwodu grodzieńskiego
Mapa konturowa obwodu grodzieńskiego, po lewej nieco na dole znajduje się punkt z opisem „Dziemidkowo Wielkie”
Położenie na mapie Białorusi
Mapa konturowa Białorusi, blisko lewej krawiędzi znajduje się punkt z opisem „Dziemidkowo Wielkie”
Ziemia53°29′44″N 23°48′13″E/53,495556 23,803611

Dziemidkowo Wielkie, Dziemidkowo (biał. Вялікае Дзямідкава, Wialikaje Dziamidkawa) – wieś na Białorusi, w obwodzie grodzieńskim, w rejonie grodzieńskim, w sielsowiecie Odelsk.

W latach 1921–1939 Dziemidkowo należało do gminy Indura, powiatu grodzieńskiego w ówczesnym województwie białostockim.

Według Powszechnego Spisu Ludności z 1921 roku okolicę zamieszkiwało 191 osób, 190 było wyznania rzymskokatolickiego a 1 prawosławnego. Jednocześnie 190 mieszkańców zadeklarowało polską przynależność narodową a 1 inną. Było tu 32 budynki mieszkalne[2].

Miejscowość należała do parafii rzymskokatolickiej i prawosławnej w Indurze.

Podlegała pod Sąd Grodzki w Indurze i Okręgowy w Grodnie; właściwy urząd pocztowy mieścił się w Indurze[3].

Niedaleko wsi zlokalizowany był folwark, położony po drugiej stronie rzeki Bojarki, był tam jeden budynek mieszkalny. Folwark w Skorowidzu miejscowości z 1933 określany jest jako Dziemidkowo II[3].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Liczby ludności miejscowości obwodu grodzieńskiego na podstawie spisu ludności wg stanu na dzień 14 października 2009 roku. (ros.).
  2. Skorowidz miejscowości Rzeczypospolitej Polskiej: opracowany na podstawie wyników pierwszego powszechnego spisu ludności z dn. 30 września 1921 r. i innych źródeł urzędowych., t. T. 5, województwo białostockie, 1924, s. 36.
  3. a b Skorowidz miejscowości Rzeczypospolitej Polskiej z oznaczeniem terytorjalnie im właściwych władz i urzędów oraz urządzeń komunikacyjnych, Przemyśl, Warszawa 1933, s. 388.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]