Blohm & Voss Bv 138

Blohm & Voss Bv 138 B-1
	Dane podstawowe
Państwo	III Rzesza
Producent	Blohm + Voss
Typ	rozpoznawcza łódź latająca
Konstrukcja	metalowa
Załoga	6 osób
	Historia
Data oblotu	15 lipca 1937
Lata produkcji	1937–1943
Wycofanie ze służby	1945
Liczba egz.	Wyprodukowane: 297. Obecnie: 1 (wydobyty z morza)
	Dane techniczne
Napęd	3 dwusuwowe silniki tłokowe diesla Jumo 205D
Moc	3 x 880 KM
	Wymiary
Rozpiętość	27,0 m
Średnica wirnika	czterołopatowy 3,0 m; trójłopatowy 3,30 m
Długość	19,9 m
Wysokość	6,6 m
Powierzchnia nośna	111,9 m²
	Masa
Własna	8100 kg
Startowa	14700 kg
	Osiągi
Prędkość maks.	275 km/h (na 6000 m)
Prędkość wznoszenia	220 m/min
Pułap	5,000 m
Zasięg	5000 km
	Dane operacyjne
	Uzbrojenie
	2x MG 151, 1x MG 15 lub MG 131
	Użytkownicy
	Niemcy
	Rzuty
	Multimedia w Wikimedia Commons

Blohm & Voss Bv 138 Seedrache – niemiecka łódź latająca, używana w czasie II wojny światowej przez Luftwaffe jako główny morski samolot rozpoznawczy dalekiego zasięgu. Wybudowano łącznie 297 egzemplarzy w latach 1938–1943.

Konstrukcja

Bv 138 był górnopłatem napędzanym trzema silnikami, przy czym jeden z nich był (nietypowo dla konstrukcji niemieckich) umieszczony powyżej osi kadłuba napędzając czterołopatowe śmigło. Pozostałe dwa silniki, umieszczone były na skrzydłach i napędzały śmigła trójłopatowe. W wersjach prototypowych stosowano różne silniki o mocach od 650 do 1000 KM. W pierwszej wersji produkcyjnej BV 138 A-1 zastosowano silniki Jumo 205C o mocy maksymalnej 600 KM każdy, które od wersji BV 138 B-1zastąpiono dwusuwowymi wysokoprężnymi, 6-cylindrowymi silnikami Junkers Jumo 205D, o mocy 880 KM^[1]^[2]^[3].

Użycie

Pierwsze użycie miało miejsce z trzema przedseryjnymi samolotami BV 138 A-01 do 03 do transportu żołnierzy podczas kampanii norweskiej. Przez resztę wojny BV 138 służył następnie jako samolot rozpoznawczy nad Morzem Północnym i Bałtyckim, a także nad kanałem La Manche i Oceanem Arktycznym. Niektóre BV 138 były również używane do trałowania min magnetycznych, gdzie silne pole magnetyczne generowane przez pierścień cewki zamontowany pod samolotem detonowało miny morskie wyposażone w zapalniki magnetyczne podczas niskiego lotu. Samoloty wyposażone w radar FuG 200 Hohentwiel były używane do zwalczania okrętów podwodnych. Silniki wysokoprężne dawały możliwość pobierania paliwa z niemieckich okrętów podwodnych, które wynurzyły się w umówionym miejscu daleko na Atlantyku. Skroplona woda w paliwie musiała zostać usunięta za pomocą specjalnego systemu, zanim mogła zostać wykorzystana przez silniki łodzi latającej^[2].

BV 138 wykazywał również dobre właściwości bojowe dzięki silnemu uzbrojeniu obronnemu. Jeden wielkokalibrowy karabin maszynowy MG 151 (od wersji B-1 działko 20 mm MG 151/20) w wieżyczce HDL 151 poruszanej hydraulicznie z przodu i dwoma 13 mm karabinami maszynowymi MG 131 z tyłu. Mógł zabrać 3 x 50 kg bomby, lub 2 x 150 kg bomby głębinowe (wersja B-1); 6 x 50 kg bomby lub 4 x 150 kg bomby głębinowe (wersja C-1)^[2]^[3].

Przypisy

↑ Zbigniew Jankiewicz - Powstanie i upadek Luftwaffe. Kagero, Poznań, 1972, s. 278-279, język polski
↑ ^a ^b ^c Blohm und Voss Ha 138 'Der fliegende Holzschuh'. www.luftarchiv.de. [dostęp 2023-01-13].
↑ ^a ^b Blohm & Voss Bv 138 Seedrache (Fliegender Holzschuh). www.luftwaffe-zur-see.de. [dostęp 2023-01-13].

Bibliografia / Źródła

[Zbigniew_Jankiewicz-1] Zbigniew Jankiewicz - Powstanie i upadek Luftwaffe. Kagero, Poznań, 1972, s. 278-279, język polski

[luftarchiv-2] Blohm und Voss Ha 138 'Der fliegende Holzschuh'. www.luftarchiv.de. [dostęp 2023-01-13].

[luftwaffe-3] Blohm & Voss Bv 138 Seedrache (Fliegender Holzschuh). www.luftwaffe-zur-see.de. [dostęp 2023-01-13].

[1]