Apolinaryzm

Apolinaryzm – jest poglądem odnoszącym się do natury Chrystusa. Nazwa pochodzi od głównego przedstawiciela tej doktryny, Apolinarego, będącego w latach około 360-392 biskupem Laodycei. Interpretując dogmat ogłoszony na Soborze Nicejskim (325), który wobec arianizmu głosił, że oprócz natury ludzkiej, Chrystus w całej pełni posiada boską naturę. Apolinary stwierdził, że aby boskość Chrystusa mogła się w nim w pełni przejawić, Jego natura ludzka musiała być niekompletna, np. nie posiadała duszy rozumnej. Apolinaryzm kwestionował zatem integralność ludzkiej natury Chrystusa, wyznając pogląd, że posiada On tylko jedną, zmieszaną i zmodyfikowaną, naturę, w myśl słynnej formuły Apolinarego z Laodycei:

Apolinaryzm kładł też szczególny nacisk na świętość Chrystusa.

Wynikał z błędnego zrozumienia słów z Ewangelii:

{{Cytat}} Linki zewnętrzne: "źródło".

Kryzys związany z tą doktryną doprowadził do sprecyzowania w teologii pojęć takich jak:

• physis – natura
• hypostasis – hipostaza
• ousia – substancja, istota
• prosopon – osoba

Określenia te w apolinaryzmie były praktycznie synonimami.

Apolinaryzm został potępiony przez sobór konstantynopolitański I (381).

• XIII. Pierwsze spory chrystologiczne: od Apolinarego z Laodycei do Nestoriusza. W: J. Daniélou, I. Marrou: Historia Kościoła. M. Tarnowska (przekład), R. Aubert (wprowadzenie). T. 1: Od początku do roku 600. Warszawa: IW PAX, 1986, s. 253-256. ISBN 83-211-0577-7.