Claudius Debussy

-2 Latinitas huius rei dubia est. Corrige si potes. Vide {{latinitas}}.

Claudius Achilles Debussy (natus apud Sanctum Germanum in Laya die 22 Augusti 1862; mortuus Lutetiae die 25 Martii 1918) fuit compositor et clavista Francicus. Inter praecipuos compositores impressionismi musici una cum Mauritio Ravel et Isaaco Albéniz Hispano numeratur. Asteroides 4492 Debussy in eius honorem nominatur.

Achilles Claudius Debussy in domo familiari numero 38 Rue au Pain (viae Panis) in Saint-Germain-en-Laye die 22 mensis Augusti anni 1862 natus est. Parentes eius, Emmanuel Achilles, olim miles, et Victorina Manoury, venditores vasorum fictilium erant. Undecim mensibus post, die 23 mensis Iulii anni 1863, soror eius Adela eodem loco, via Panis numero 38, in lucem edita est.

Claudius Debussy die 31 mensis Iulii anni 1864 in ecclesia Sancti Germani baptizatus est. Patrinus eius fuit Achilles Arosa argentarius, matrina autem Clementina Debussy, amita Claudii et amica Arosae, quae in registro sub nomine Octaviae de la Ferronière subscripsit ut necessitudinem suam celaret.

Familia Debussy tabernam suam in Saint-Germain-en-Laye circa finem anni 1864 ob quaestus penuriam reliquit. Primum Clichy apud aviam maternam Achillis Claudii, Edmam Manoury, commorati sunt, deinde Lutetiam Parisiorum mense Septembri anni 1867 remigrarunt, ubi in via Vintimille numero 11 tertius familiae filius, Emmanuel, die 19 mensis Septembris anni 1867 natus est.

Emmanuel Achilles in carcere Communariorum alium captivum cognovit, Carolum de Sivry, musicum autodidactum et moderatorem orchestrae, affinem Pauli Verlaine. Hi duo amicitiam iunxerunt et curas suas communicaverunt. Emmanuel Achilles sine dubio Sivryo de filio suo Achille Claudio eiusque facultatibus musicis locutus est, unde Sivry proposuit ut puer magistrae Antoniae Florae Mauté de Fleurville committeretur. Haec, tunc quadraginta octo annos nata, eximia clavichordi artifex erat, quae etiam a Frederico Chopin aliquot lectiones acceperat.

Sic Achilles Claudius discipulus dominae Mauté factus est, quamquam incertum est utrum lectiones ante an post liberationem Sivryi e castris Satory (qui cito dimissus est, cum innocens iudicatus esset) inceperint. Domina Mauté has institutiones magni momenti habebat, et de Debussy ingenio persuasa erat, cum puer insigniter proficeret. Ipse Debussy postea gratam eius memoriam servavit, dicens: "Vetus magistra mea clavichordi, mulier parva sed corpulenta, quae me in Bachium immersit, quem illa ut nemo alius, vitam ei inspirans, interpretabatur."

Lectiones dominae Mauté tam proficuae fuerunt ut post annum Achilles Claudius, decem annos natus, ingressum in Conservatorium Parisiense cogitare posset, quamquam nullam scholam (dissimiliter ac fratres sororesque) frequentaverat et legere, scribere numerareque a matre didicerat. Domina Mauté eum ad hoc incitavit et parentibus suasit ut eum ad examen admissionis mitterent.

Ad hoc tamen patrono opus erat qui petitionem eius adiuvaret. Pater Emmanuel Achilles compositorem Felicianum David adire potuit, qui in consiliis examinatorum cantus, organi et declamationis lyricae sedebat. Hic puerum Debussy patrocinari consensit et has litteras ad secretarium Conservatorii, Aemilium Réty, misit:

"Mi Aemili Réty, ad te mitto puerum quem pater in scholam clavichordii admitti cupit. Puer bene initiatus est. Tu ipse vide num eum admittere possis; quod si feceris, mihi gratum erit. Vale, Felicianus David."

Itaque Claudius Debussy in Conservatorium die 22 mensis Octobris anni 1872 admissus est; ex centum quinquaginta septem petitoribus triginta tres tantum recepti sunt.

Debussy plus decem annos in Conservatorio Parisiensi degit. Cum primum ibi discere coepit, Ambroise Thomas per unum tantum annum director fuerat. Die 25 mensis Octobris anni 1872 in scholam clavicordii Antonii Marmontel et die 7 mensis Novembris eiusdem anni in scholam solmisationis Alberti Lavignac inscriptus est^[1].

Omnes consentiunt Debussy discipulum fuisse inquietum, saepe sero venientem, ob quam rem matris severissimae iram subiit Mater eius Victorina, exasperata, dixisse fertur: "Mallem viperas genuisse quam hunc puerum educavisse qui me pudore afficit."^[2] Id non multum mutavit. Magistri quoque eum puerum ingeniosum et satis aptum habebant. De toccata Bachii quam Debussy mense Ianuario anni 1873 apud Marmontel lusit, Alphonse Duvernoy scripsit: "Pulcher sonus."^[3][4] Marmontel anno post in iudicio generali addidit: "Puer amabilis, vera artificis indole praeditus; musicus excellens fiet; multa spes."^[5][6]

In classe autem Lavignac, Debussy in theoria valde retardatus iudicabatur. Mox tamen se emendavit, adeo ut Marmontel mense Iunio anni 1874 scripserit: "Optime: lectio, dictatio et theoria."^[7][4] Hi progressus, tam in clavicordio quam in theoria, eum naturaliter ad certamina duxerunt; secundum accessit clavicordii obtinuit (post interpretationem Concerti 2 in fa minore Chopini) et tertium praemium solmisationis^[8]. Parentes eius praemiorum distributioni aderant, eoque valde superbiebant. Pater eius iam fere duos annos e carcere dimissus erat, et munus scriptoris auxiliaris in societate Fives-Lille invenerat; tota familia in viam Clapeyron numero 13 migraverat.^[9]

Anno 1875, Debussy, tredecim annos natus, minimus natu discipulus classis Lavignac erat, qui contentus videbatur, quamquam semper aliquas dubitationes de principiis theoricis habebat. In clavicordio, Marmontel de discipulo suo prorsus enthusiasticus erat. In novis experimentis, Debussy hac vice secundum praemium in solmisatione obtinuit. In clavicordio, prima accessit cum duobus aliis candidatis partitus est; nullum primum praemium datum est, sed duo secunda (in experimento quattuordecim candidati erant et prima Ballada Chopini includebatur). Criticus L'Art musical, illo die praesens, de Debussy scripsit eum esse  ^[10][11]. Ceterum, secundum Satie, nemo umquam melius Chopinum quam Debussy lusit.^[12]

Attamen annus 1876 Debussy, quod ad studia attinet, spem non implevit^[13]. Mutatio haec, ut quidam putant, adulescentiae tribuenda est. Id tamen non impedivit quominus Marmontel Debussy ut comitem musicae discipulae cantus, Leontinae Mendès, ad concentum in provincia mitteret (apud Chauny, in Axona). Hic concentus-spectaculum, a tubicinibus officinarum speculorum ordinatus, die 16 mensis Ianuarii anni 1876 habitus est. Prima erat Debussy extra conservatorium publica praesentatio, ubi Leontinam in cantu ex La Juive Halevii, necnon in cantu ex Mignon Thomae comitatus est. Interpretatus est etiam Phantasiam pro violoncello et clavicordio Donizetti una cum violoncellista Samary, deinde inter alia Trio pro clavicordio, violino et violoncello Haydn. Neque id satis; post concentum, rogatus est ut clavicordium in operetta Offenbachii a grege theatrali locali data pulsaret.^[14]

Acta diurna localia quoque de eo enthusiastice scripserunt: "[...] De Bussy (sic) qui tantum animum in tam parvo corpore gerit. Qualis vigor! Qualis alacritas! [...] Ne quis amplius dicat clavicordium frigidum esse instrumentum, [...] nondum quattuordecim annos habet! [...]" et in Defensione Nationali criticus scripsit "D. de Bussy [...] iuvenis admodum clavicen est qui artem suam gradu valde notabili possidet."^[10][15]

Post hanc laudatam praestationem, Debussy vocatus est ut concentum Calnaci die 18 mensis Martii anni 1876 daret, a Musica municipali ordinatum^[16]. Magistri conservatorii minus enthusiastici se praebebant. Marmontel in nota die 22 mensis Iunii anni 1876 scripta ait: "Minime praestat quod sperabam; levis, inexactus, multo melius facere posset."^[17] Lavignac indulgentior est (die 9 mensis Iunii anni 1876): "perfectus in lectione et dictatione; adhuc levis in theoria, quamvis eam optime intellegat".^[18]

Quasi ex industria, hae duae tendentiae in suis respective experimentis confirmatae sunt. In solmisatione, summus honor fuit: Debussy primum praemium cum duobus aliis candidatis obtinuit; sed in clavicordio nullum praemium. Fatendum est opus impositum non multum iuvisse, allegro op. 111 Beethoven, de quo criticus Artis musicalis commentatus est:  ^[19]. Hoc quibusdam explicat cur Debussy postea a Beethovenii operibus distans manserit. In iudicibus inter alios Saint-Saëns et Massenet numerabantur. Quod ad technicam clavicordii Debussy attinet, condiscipuli eam semper parum academicam iudicaverunt. Ut Gabriel Pierné, unus ex condiscipulis eius, describit:  "^[20] Debussy praeterea harmoniam apud Aemilium Durand studere pergebat et in examine, cum "basis data" solvenda esset, iudices sex vel septem errores quintarum vel octavarum notaverunt. Nomen eius e classe deletum est et ne classificatus quidem est.^[21]

Ad hunc insuccessum obliviscendum, Marmontel ei rursus occupationem decisivam invenit; etenim domina quaedam Russica ad Conservatorium venit clavicinem quaerens qui per aestatem musicam faceret, et Marmontel Achillem-Claudium designavit^[22]. Domina illa non alia erat quam Nadejda von Meck, vidua ditissima^[23] quinquaginta fere annos nata et quinque filiorum sex filiarumque mater. Magna peregrinatrix, Rubinstein et Liszt noverat, sed praecipue eius amicitia epistularis cum Tschaikovskio eam celebrem fecit.

Singulis aestatibus certum locum habitandi sibi eligebat, et die 20 mensis Iulii anni 1880 in Helvetia apud Interlaken, in montibus, Debussy septemdecim annos natus eam eiusque liberos convenit. Una multa opera Tschaikovskii luserunt, inter quae transcriptiones pro clavicordio quattuor manuum. Nadejda von Meck putabat Debussy excellentem technicam habere, sed aliquantulum sensibilitate carere.^[24]

Redux tandem in scholam compositionis se inscripsit. Ratione quidem Massenet elegisset, qui optima fama fruebatur. Eo magis quod Debussy Nadejdae von Meck iam se discipulum Massenet esse declaraverat. Sed ad scholam Ernest Guiraud nuper nominati directus est^[25]. Huius schola tres tantum discipulos, Debussy incluso, numerabat. Eodem anno 1880-1881 Debussy scholam organi César Franck intravit, ut videtur discipulus liber, quam per paucos menses tantum frequentavit^[26]. Etiam magister privatus fieri coepit, docens puerum decem annorum, Georgium Cuignache, quem Albert Lavignac (magister musicae theoriae) ei commisit. Stabilioribus reditibus indigens, comes cantus in schola Mariae Moreau-Sainti factus est, quo munere per quattuor annos singulis Martiis Veneribusque hora tertia post meridiem (via Taitbout, deinde via Regia in Schola Internationali Musicae) functus est^[27]. Scholam dominae Moreau-Sainti praecipue feminae nobiles frequentabant, ibique Debussy feminam nuptam triginta duorum annorum, duorum liberorum matrem, Mariam Vasnier cognovit.^[28]

Undeviginti annos natus Debussy hanc feminam adamavit eique multas melodias scripsit, versibus Theophili Gautier, Leconte de Lisle et Theodori de Banville usus. Hae melodiae praecipue amoris testimonia erant^[29]. In quadam partitura haec dedicatio invenitur:  ^[30]. Hic amor nascens non impedivit quominus aestatem procul a Lutetia transigere cuperet. Discipulo suo Cuignache sodali commisso, et scholis cantus in feriis, Nadejdae von Meck scripsit ut denuo cum ea eiusque familia commoraretur^[31]. Illa non recusavit, itaque Debussy hanc vice recta Moscuam adiit. Haec ei prima occasio Russiam cognoscendi fuit. Ibi duos menses mansit antequam cum familia von Meck Florentiam proficisceretur, per Viennam, Romam, Tergestum et Venetias iter faciens, praesertim in curribus-oecis luxuriosis vehens.^[32]

Lutetiam primis diebus Decembris 1881 reversus, plus temporis apud Vasniereos quam in Conservatorio degit. Cum mater Debussy comperit eum feminam nuptam adamare, consternata est. Plerique sodalium eius iam rem noverant, et audaciam amici saltem admirati sunt^[33]. Ceterum, ut sibi de reditu tardo ignosceretur, Debussy praeludium suum Diana pro clavicordio quattuor manibus magistro suo Aemilio Durand dedicavit.^[34] Eodem tempore Mariam Vasnier (Debussy ipse "Vanier" sine "s" in dedicationibus scribebat) in multis concentibus publicis clavicordio comitatus est, primumque opus suum Nox stellarum (iam ante biennium compositum et dominae Moreau-Sainti dedicatum) apud Aemilium Bulla, parvum editorem Catalanum et patris sui notum, edidit, cui partituram 50FRF vendidit.^[35]

Annis ab 1880 ad 1882 Debussy decisivi fuerunt. Quamquam in studiis non multum profecerat, multa itinera cum familia von Meck experientia et fiducia eum impleverant. Praeterea, tunc facile componebat et seria spe succedendi nutriebatur. Huius fiduciae testimonium est quod tesseras nominales nomine suo "A. de Bussy" imprimi fecit.^[36]

In certamine Praemii Romani anno 1882 primo defecit, sed anno 1883 secundum praemium sua cantata Gladiator obtinuit. Nondum ab academismo alienus, iuvenis musicus primum praemium Romanum anno 1884 cantata sua Filius Prodigus meruit. Secundum regulas, stipendium trienniique mansionem in Villa Medicaea accepit. Ad "Urbem Aeternam" mense Ianuario 1885 profectus est. Debussy ibi musicam Palestrinae et splendores Italiae cognovit, sed a bel canto alienus mansit. Plures musicos illustres illius temporis convenit, inter quos Verdi et Liszt. Amicitiam iunxit cum sodalibus Academia Francica Romae suis: architecto Gaston Redon (fratre Odilonis), pictore Marcel Baschet (qui tunc, ut mos erat inter pictores academicos, Debussy effigiem pinxit) et sculptore Lombard^[37].

Attamen artifex hoc exilium aegre tulit et vix quattuor opera componere valuit: oda symphonica Zuleima (secundum textum Heinrich Heine, libello a Georgio Boyer (1850-1931) scripto), opus orchestrale Ver et cantata Domina Electa (1887-88, e poemate Domina Electa Dante Gabriel Rossetti, a G. Sarrazin translato). Haec opera ad Conservatorium missa, praesertim Zuleima, iudicata sunt

insolita, incomprehensibilia et inexsequibilia

. Quartum opus, adhuc sub influxu Caesaris Franck, phantasia pro clavicordio et orchestra fuit, quam postea compositor e catalogo suo removit.

Post biennium, Debussy munus in Conservatorio deposuit et in Franciam rediit. In regione Sancti Lazari domicilium constituit et consuetudinem cum Gabriella Dupont (1866-1945) iniit, quam "Gabiam viridibus oculis" appellare solebat, filia textoris ex Lexovio^[38]. Per decem fere annos una habitaverunt numero 42 viae Londiniensis, Debussy vitam bohemiam eligens ab anno 1884 usque ad 1892^[37]. Mense tamen Februario 1891, dum cum Gabia adhuc vivebat, compositor in epistula ad Robertum Godet dolorem ex quadam separatione ortum expressit. Nonnulli nomen Camilla Claudel proposuerunt, sed praecipui vitae scriptores se ignorare fatentur de qua femina Debussy scripserit: "Ah! eam vere amabam, eoque tristiore ardore quod manifestis signis sentiebam numquam eam certos gressus facturam qui totam animam obligant, seque inviolabilem servare contra inquisitiones de sui cordis firmitate!"

Circa annum 1887, Debussy celebres dies Martis Mallarmé et conventus familiae Leopoldus Stevens frequentabat. Anno 1888 Barutum visit, ubi plures operas Richard Wagner spectavit: Die Meistersinger von Nürnberg (Cantores periti Norimbergenses), Tristanus et Isolda, Parsifal. Quamquam haec opera ambiguum in eo sensum excitaverunt, memoriam eius perpetuo signaverunt.

Praecipue tamen expositio universalis anni 1889, eiusque inventio rhythmorum et coniunctionum sonorum "exoticorum", praesertim gamelan Iavanus, eum vehementer impressit et compositiones eius futuras profunde affecit: scala musica, "colores" sonorum, rhythmicae interruptiones.

Anno 1890 Suite bergamasque pro clavicordio prodiit, primus eius successus, fortasse ob influxum Verlainii et Faurei, quam secuta est quartettum chordarum, prima vice exhibitum 29 Decembris 1893 apud Societatem Nationalem Musicae a quartetto Ysaÿe, deinde Praeludium ad Postmeridianum Fauni pro orchestra, paraphrasis poematis Stephani Mallarmé. Prima exhibitio Lutetiae, 22 Decembris 1894, male exsecuta est et opus a maiore parte criticorum vituperatum est, quamquam in quibusdam circulis artisticis praesentibus bene acceptum. Haec compositio per totam Europam magnum successum obtinuit.

Debussy ab 1894 unicae suae operae completae incumbit (primum eius tentamen, Rodericus et Chimena, non nisi anno 1993 a compositore Russico Edison Denisov perficietur, et duae operae unius actus secundum Edgar Allan Poe adhuc imperfectae manent). Iam decem annos in animo concepta, Pelléas et Mélisande, mixtio poesis (secundum librettum Mauritii Maeterlinck) et musicae. Cum eius fama interea valde aucta esset, magnam primam exhibitionem in Theatro Comico Lutetiae 30 Aprilis 1902 dare potuit. Initio clades funesta fuit, nam musica singularis, prosodia et rhythmus extremo lentus operae spectatores criticorumque partem perturbaverunt. Feliciter, post aliquot exhibitiones, triumphus fuit qui ei permisit ut aliquamdiu de difficultatibus pecuniariis, quales paucis annis ante in Montemartyrum habuerat, non sollicitus esset.

Attamen, durante praeparatione exhibitionis, incidentia acciderunt quae cladem gravissimam efficere potuissent; Debussy permissionem a Maeterlinck acceperat utendi eius libretto ea sola condicione ut eius amica, Georgette Leblanc (soror Mauritii Leblanc, auctoris fabularum Arsenii Lupin), partem Mélisandae cantaret. Sed Theatrum Comicum et compositor partem Mary Garden, iuveni soprano Americano-Scoticae, tribuerunt. Debussy errare non poterat: Formula:Textus non neutrus, Mary Garden sine dubio interpres idealis, sensu primo verbi, heroinae Maeterlinck erat. Etiam eius levis accentus Anglicus, secundum criticum illius temporis, ad ei dandam in hac parte vere "speciem avis quae non erat hinc" conferebat, ipsis verbis libretti utens. Infeliciter, librettista reiectionem Georgettae Leblanc aegre tulit et paene, secundum plura testimonia, Debussy ad certamen singulare provocavit. Et 14 Aprilis 1902, pridie primae exhibitionis, Maeterlinck in colloquio cum Figaro dixit: "Pelléas de quo agitur opus mihi alienum, paene inimicum factum est; et, sic omni potestate in opus meum privatus, nihil aliud optare possum nisi ut eius casus promptus et resonans sit..."

Octavius Mirbeau, qui Maeterlinck anno 1890 in lucem protulerat, maximam difficultatem habuit in eius ira sedanda et, summa cum prudentia, suam admirationem inter poetam et compositorem dividere debuit. Secuta sunt etiam conatus sabotandi, sicut degradatio partium orchestralium in partituris durante exercitationibus, quae impossibilem reddebat identificationem bemolorum vel diesium^[37].

Alia externa eventa acciderunt. Paulo ante primam exhibitionem, Claudius Debussy longas interludias orchestrales componere debuit, nam observatum est tempora necessaria ad scaenarum decorumque mutationes, sicut in partitura scripta, non sufficientia esse. Ad cumulum omnium, libelli contra opus etiam ad introitum a detractoribus distributi sunt. Die exercitationis generalis, libellus titulo Pederasta et Maledicens legi potuit^[39][40]. Nihilominus, Pelléas et Mélisande famam Debussy definitive stabilivit, etiam in campo internationali. Opera inter alia Londini et Novi Eboraci acta est.

Interea, Debussy a Gabriella Dupont discedit ut, cum Erik Satie, Petro Louÿs et Luciano Fontayne testibus, die 19 Octobris 1899, Lutetiae in regione septima decima,^[41][42] Mariam-Rosaliam dictam Lilly Texier, exemplar in domo vestium elegantium sororum Callot, via Taibout, quam primum paucos menses ante convenerat,^[43][42] in matrimonium duceret.

De ea scribit: "Incredibiliter iusta et pulchra est, velut persona antiquae fabulae (...) Non multum superne habet."^[43]. Dedicatio ad "Sirenas" suorum Nocturnorum sic legitur:^[43]

Hoc manuscriptum ad meam parvam Lilly-Lilo pertinet. Omnia iura reservata. Hoc testimonium est profundae ardentisque laetitiae quam sentio quod eius maritus sum.

Ab anno 1901, tres aestates prope parentes Lilly degunt, qui Bichainii, pago Villanovae-Guardiae in Icauna habitant^[44]. Die 18 Septembris 1903, suo editori Iacobo Durand scribit "Ad Mare laboro... Si Deus benevolus mecum esse velit, bene progressum erit cum redibo."^[45] Domus ubi habitavit adhuc videri potest secus viam D606 ad 80 meridiem versus a Lutetia. Haec domus, anno 2004 a municipio acquisita, in museum renovatur initiativa associationis Amicorum Claudii Debussy apud Bichainium.^[46][47][48]

Anno 1901, Claudius Debussy personam Domini Croche creat in ambitu suae activitatis criticae, quam mense Aprili incipit. Hoc tempore, a conditoribus Ephemeridis Albae, quae ab anno 1891 publicatur et de actualitate musica Lutetiana sententiam profert, rogatus, Debussy oblationem accipit.^[49]

Circa 1910, Facultas Medicinae apud Debussy cancrum recti diagnosticavit. Valetudo eius celeriter deteriorata est, et dolores magis magisque difficiles toleratu fiebant, praesertim ultimo vitae anno. Tunc raro tantum domo exibat et ultima opera sua perficiebat.

Tandem tamen consensit in Russiam proficisci. Mense Formula:Date- iter Petropolis fecit. Sicut multi musici et personae illustres illius temporis, in deversorium Europa dictum devertit, ad angulum prospectus Neviani et e regione Consilii Nobilitatis, ubi concentus eius habebantur^[50]. Mala compositoris valetudo hoc iter arduum reddidit. Repetitionibus fatigabatur; in concentibus interdum in intermissione flebat^[51]. Repraesentationes eius magno successu coronatae sunt, tota societas musicae amans urbis principalis ei honorem tribuit. Ad convivium honorificum a commentariis Apollo invitatus est, ubi Sergius Prokofiev ad clavicymbalum Debussy gratias agenti se contulit. In hoc itinere etiam amorem pristinum, filiam familiae von Meck, Soniam, nunc principissam Galitzine factam, convenit. Formula:Citatum, inquit illa. Formula:Citatum, respondit ille^[51].

Debussy et Emma Lutetia discedunt ut aliquamdiu in Angliam confugiant^[43]. Debussy divortium obtinet die 2 Augusti 1905, ubi tenetur pensionem 400 francorum et pensionem perpetuam pristinae uxori solvere, quas summas anno 1910 solvere desinit sed sex annis post ad 30000 francos solvendos damnatur^[42][52]. Emmam Bardac in matrimonium ducit die 20 Ianuarii 1908^[53].

In suo Diario Litterario die 24 Iunii 1908, Paulus Léautaud affirmat Mulierem Nudam, fabulam Henrici Bataille primum actam die 27 Februarii 1908 in theatro Renascentiae, e casu Lilly inspiratam esse^[54][43]; solae litterae initiales indicantur.

Die 30 Octobris 1905, Emma et Claudius Debussy filiam habent, Claudiam-Emmam Debussy,^[55] cognomine Chouchou, cui suam seriem pro clavicordio Children's Corner, inter annos 1906 et 1908 compositam, dedicat.

Album quod Claudius Debussy ei dedicat hanc dedicationem fert:

Carissimae meae Chouchou... cum teneris excusationibus patris tui pro his quae sequuntur

. Post mortem Debussy, clavicordista Alfredus Cortot has compositiones ea praesente sonabit. Illa tunc dixisse fertur:

Pater attentius audiebat

. Post matrimonium, avunculus Osiris neptem suam Emmam exheredat eam e testamento removens. Paulo post, apparet eam Debussy in vita domestica non felicem reddere^[43]. Cantrix lyrica Mary Garden posterius de compositore scribit:

Honeste, nescio an Debussy vere quemquam amaverit. Musicam suam amabat - et fortasse se ipsum. Puto eum suo ingenio involutum fuisse... Vir valde, valde singularis erat

^[38].

Ineunte saeculo vicesimo, et ut familiae suae prosperitatem assereret, Debussy suas activitates aliquantum diversificat. Praeter activitatem critici musici, cum Diaghilev et Bakst, secundum ideam Nijinsky, collaborat in creatione chorea Ludi quae successu caret. Inter novas amicitias, notanda est familiaritas cum Igor Stravinsky, adhuc iuvene. Quaedam poemata scriptoris Francogallici Pauli Bourget (Romance, Paysage sentimental) musice componit. Controversiam excitat, vel admiratus vel odio habitus; inquisitio fit anno 1909, interrogans homines num putent eum scholam facturum esse.^[56]

Ludovico Laloy coniunctus, anno 1907, apud eum Rahone, componit eique dedicat secundam Imaginem pro clavicordio, Campanae per folia, opus campanis turris pagi inspiratum^[57][58], dum Laloy ei Odam ad Franciam scribit.

Hic amicus, Ludovicus Laloy, etiam primus eius biographus est: anno 1909, apud Editiones ad Arma Franciae, opus Debussy publicat.^[59]

Die 25 Martii 1918, apud 24 square du Bois-de-Boulogne, Claudius Debussy vita decessit. Primum in coemeterio Patris Lachaise sepultus est, sine oratione et sub ictibus tormentorum Tormenta Parisiensia dictorum.^[60] Claudius Debussy nunc in coemeterio Passy (sectio 14) requiescit^[61], in Formula:16 urbis^[62]

Uxor eius in ultimam domicilium 24 viae Vineusae migravit, prope coemeterium ubi maritum visitabat.^[63] Emma Debussy pluries sola Fanum Sancti Iohannis Luziense rediit, ubi maritus et ipsa ultimas ferias egerant. Epistulae eius ostendunt eam ab aliis musicis pependisse ut musica mariti post mortem eius viva maneret.^[63]

Filia eius Chouchou diphtheria mortua est die Formula:Date-; iuxta patrem sepulta est. Emma, quae anno 1934 obiit,^[64] etiam iuxta eos sepulta est. Nomina uxoris filiaeque in aversa parte cippi inscripta sunt.

Radulfus Bardac clavicymbalum Blüthner Debussy, vitrici sui, hereditate accepit, et Meyssacum secum tulit cum illuc se reciperet; hoc instrumentum deinde a museo Labenche Brivae Curretiae anno 1989 acquisitum est^[65]. Soror eius, Helena Bardac quae domina Gastonis de Tinan facta est, usque ad mortem suam anno 1985, heres iuris operum Debussy mansit.^[66]

Quamquam Claudius clavista excellens esset, magistri eum discipulum difficilem et errantem iudicabant, qui vix Praemio Conservatorii Parisiensis dignus videretur. Anno 1890 composuit '2 Arabesques' (Cantus Arabicos), duo opera pulcherrima quorum 'Arabesque in E' notissimum est. Inter alia opera praeclara numerantur:

• Prelude à l'après-midi d'un faune (Praeludium pomeridiani fauni secundum carmen Stephani Mallarmé)
• Rêverie (Somniatio)
• La Mer (Mare)
• Etudes (Exercitationes)
• Images (Imagines)
• Pelléas et Mélisande (Pelleas et Melisanda, opera ex fabula Mauricii Maeterlinck)

Anno 1918 cancro mortuus est. Filiam habuit, Claudiam Emmam 'ChouChou' Debussy, quae biennio post patrem vita excessit.

Usus termini Impressionista ad Debussy eiusque musicam influam multum disputatus est, et dum vivebat et postea. Analysta Richard Langham Smith scribit Impressionismum primo fuisse terminum ad describendum stilum picturae Gallicae saeculi 19 exeuntis, praesertim scaenas luce reflexa suffusas in quibus emphasis in impressione totali potius quam in lineamentis vel claritate particularum ponitur, ut in operibus Monet, Pissarro, Renoir et aliorum.^[67] Langham Smith scribit terminum translatum esse ad compositiones Debussy aliorumque quae "ad repraesentationem regionis vel phaenomenorum naturalium, praesertim aquae et lucis imaginum Impressionistis carum, per subtiles texturas colore instrumentali suffusas" spectabant.^[67]

Inter pictores, Debussy praecipue Turner admirabatur, sed etiam ex Whistler inspirationem hausit. Hunc posteriorem in mente habens, compositor ad violinistam Eugène Ysaÿe anno 1894 scripsit describens Nocturnas orchestrales ut "experimentum in diversis combinationibus quae ex uno colore obtineri possunt – quale studium in griseo in pictura esset."^[68]

Debussy fortiter usui vocabuli Impressionismus pro sua (vel cuiusvis alterius) musica obstitit,Formula:Refn sed ei continuo attributus est ex quo assessores Conservatorii primo eum, opprobriose, ad opus eius primum Printemps applicaverunt.^[69] Langham Smith annotat Debussy multas compositiones pro clavicembalo titulis naturam evocantibus scripsisse – "Reflets dans l'eau" (1905), "Les Sons et les parfums tournent dans l'air du soir" (1910) et "Brouillards" (1913)Formula:Refn – et suggerit usum pictorum Impressionistarum penicilli ductuum et punctorum in musica Debussy parallelem habere.^[67]

Quamquam Debussy dixit quemvis hunc terminum utentem (sive de pictura sive de musica) imbecillem esse,^[70] quidam Debussy studiosi positionem minus absolutam sumpserunt. Lockspeiser La mer "maximum exemplum operis orchestralis Impressionistici" appellat,^[71] et recentius in The Cambridge Companion to Debussy Nigel Simeone commentatur, "Non videtur nimis longe petitum parallelem in marinis Monet videre".^[71]Formula:Refn

In hoc contextu poni potest Debussy pantheistica laudatio Naturae, in colloquio anni 1911 cum Henry Malherbe:

Naturae mysteriosae religionem meam feci... Cum caelum occidentis solis contemplor et horas in eius mirabili pulchritudine semper mutanti contemplanda consumo, extraordinaria emotio me overwhelmit. Natura in tota sua vastitate in anima mea sincera licet debili vere reflectitur. Circa me sunt arbores ramos ad caelum tendentes, flores odorati prata laetificantes, terra molli gramine strata,... et manus meae inconscie gestum adorationis assumunt.^[72]

Contra characterizationem "impressionisticam" musicae Debussy, plures scriptores suggesserunt eum saltem aliquam partem musicae suae secundum rigidas lineas mathematicas struxisse.^[73] Anno 1983 clavicembalista et doctus Roy Howat librum publicavit contendens quaedam opera Debussy proportionata esse secundum exemplaria mathematica, etiam dum structuram apparenter classicam sicut formam sonatae utuntur. Howat suggerit quaedam opera Debussy in sectiones dividi posse quae proportionem auream reflectunt, quae approximatur rationibus numerorum consecutivorum in serie Fibonacci.^[74] Simon Trezise, in libro suo Debussy: La Mer anni 1994, evidentiam intrinsecam "notabilem" invenit, cum cautione quod nulla evidentia scripta vel relata suggerit Debussy deliberate tales proportiones quaesivisse.^[75] Lesure similem opinionem tenet, conclusiones Howat confirmans dum de intentionibus consciis Debussy iudicium non facit.^[76]

• Claude Abravanel, Claude Debussy. A Bibliography, Detroiti 1974 (Detroit Studies in Music Bibliography 29), ISBN 0-911772-49-9
• Lesure, François (2003). Claude Debussy. Paris: Fayard. ISBN 2-213-61619-1 

Vicimedia Communia plura habent quae ad Claudium Debussy spectant.

• Index operum
• Archivum officiale