Segovia

Segovia

Brasón
Localización
40°56′53″N 4°07′06″O / 40.9481, -4.1183
Estado	España
Comunidade autónoma	Castela e León
Provincia	provincia de Segovia
Capital de	provincia de Segovia
Capital	cidade de Segovia
Contén a división administrativa	Fuentemilanos Hontoria Madrona Perogordo Revenga Torredondo (en) Zamarramala (en) cidade de Segovia
Poboación
Poboación	51.011 (2023) (8,28 hab./km²)
Xeografía
Parte de	Rede de Xudarías de España Q125484624
Superficie	6.163 km²
Altitude	1.000 m
Comparte fronteira con	Real Sitio de San Ildefonso Valverde del Majano Abades (pt) Monterrubio (pt) Valseca (pt) La Lastrilla (pt) Bernuy de Porreros San Cristóbal de Segovia Lastras del Pozo (pt) Valdeprados (pt) Navas de Riofrío (pt) Zarzuela del Monte (pt) La Losa Otero de Herreros (pt) Ortigosa del Monte (pt) Palazuelos de Eresma (pt)
Datos históricos
Evento clave xuño de 1520 Siege of Segovia (en)
Santo padrón	Virgem da Fuencisla (pt)
Organización política
Membro de	Cidades Patrimonio da Humanidade de España Organización das Cidades do Patrimonio Mundial
Identificador descritivo
Código postal	40001–40006
Fuso horario	UTC+01:00 UTC+02:00
Prefixo telefónico	921
Código INE	40194
Outro
Irmandado con	Edimburgo Marysville (pt) Tucson Gangdong-gu (pt) Tours (1972–)
Páxina web	segovia.es

Segovia é a cidade capital da provincia de Segovia, situada na meseta central española, pertence á comunidade autónoma de Castela e León. Sitúase na parte meridional da comunidade autónoma, na confluencia dos ríos Eresma e Clamores á beira da serra de Guadarrama.

A cidade vella de Segovia e o seu acueduto foi declarada Patrimonio da Humanidade pola UNESCO en 1985. É coñecida internacionalmente polo seu acueduto de 818 metros de longo, é considerada a obra de enxeñería civil romana máis importante de España, e é un dos monumentos máis significativos e mellor conservados dos que deixaron os romanos na Península Ibérica. Tamén destaca a súa catedral e o alcázar.

O nome de Segovia é de orixe celtibero, aínda que non se ten constancia do nome da cidade ata que Perico Livio noméaa como unha mansio preto de Cauca. A mención está referida á Guerra de Sertorio, cando os xenerais de Sertorio percorreron Hispania recrutando soldados no ano 79a.C. Tamén temos testemuño do topónimo da cidade en latín "Segovia" por unha moeda celtibérica de época de transición (probablemente de época tardo republicana) acuñada na cidade con valor dun ás. Antigamente asociábase a Segovia o topónimo "Segobriga" pero o descubrimento da cidade de Segobriga en Saelices (Cuenca) desmontou por completo esta teoría. Baixo a dominación romana e árabe, a cidade foi chamada Segovia (Σεγουβία, Tolomeo ii. 6. § 56) e Šiqūbiyyah (en árabe شقوبية) respectivamente.

O historiador Rodrigo Jiménez de Rada, ao referirse a Segovia di: Civitatem iuxta iugum Dorii aedificavit [Hispan] in loco subiecto promontorio quod Cobia dicitur et quia secus Cobiam sita, Secobia muncupatur, ubi aquaeductum construxit qui miro opere civitate aquarum iniectionibus famulatur . Do texto despréndense tres premisas: primeira, que Segovia está situada na rexión do Douro e aos pés dunha montaña, o que é evidente; segunda que a cidade foi fundada por Hispán e terceira, que este mesmo foi o construtor do Acueduto. Jiménez de Rada denomina Cobia á actual Serra e da situación de Segovia aos seus pés deriva o termo Segovia. No século XVI, Garci Ruiz de Castro, primeiro historiador da cidade fai súa a etimoloxía de Jiménez de Rada e anos despois Diego de Colmenares, o famoso autor da Historia de Segovia, escribe: «Este fortísimo sitio [a roca sobre a que se asenta Segovia], que a natureza forma inexpugnable, elixiu Hércules, o noso fundador, para unha cidade, propugnáculo entón do mellor de España. A cal desde estes principios (segundo entendemos) nomeouse Segovia: seica do antigo vocábulo briga, que significa xunta de xente».

O poboamento humano na contorna do que hoxe é Segovia remóntase a hai uns 60.000 anos, data en que foi datada a ocupación neandertal do Abrigo del Molino no val do Eresma, a tan só 500 m do lugar do alcázar. Foron pois, os neandertais, os primeiros en ocupar o territorio do que co tempo converteuse na cidade de Segovia. Preto deste abrigo, na cova da Tarascona e noutras localizacións ao aire libre na contorna periurbá de Segovia, localízanse evidencias do Calcolítico e a Idade de Bronce. No lugar que hoxe ocupa o alcázar existía un castro celtibero, do que se coñecen algunhas evidencias, como o seu posible foso. Durante a época romana, Segovia pertencía ao convento xurídico de Clunia. Na Hispania visigoda foi sé episcopal da igrexa católica, sufragánea da Arquidiocese de Toledo que comprendía a antiga provincia romana de Cartaxinense na diocese de Hispania.

Crese que a cidade foi abandonada trala invasión islámica. Trala conquista de Toledo por Afonso VI de León, o xenro do rei Afonso VI, o conde Raimundo de Borgoña, xunto co primeiro bispo da súa reconstituída diocese, empezou a repoboación de Segovia en 1088^[1] con cristiáns procedentes do norte da península e de máis alá dos Pereneos, dotándoa dun amplo concello cuxas terras cruzaban a serra de Guadarrama e ata a liña do río Texo.

Durante o século XII houbo importantes disturbios en contra do seu gobernador, Álvar Fáñez, e posteriormente como parte das loitas do reinado de Urraca de Castella. Malia estas desordes, a súa situación nas rutas da transhumancia converteuna nun importante centro de comercio de la e das manufacturas téxtiles (cuxa existencia está documentada desde o século XII). O final da Idade Media é unha época de esplendor, na que acolle unha importante alxama hebrea; senta as bases dunha poderosa industria de panos, desenvolve unha espléndida arquitectura gótica e é corte dos reis da Casa de Trastámara (xa Afonso X o Sabio acondicionara o alcázar como residencia real). E proclamouse raíña de Castela a Isabel a Católica na igrexa de San Miguel de Segovia o 13 de decembro de 1474.

Como todos os centros téxtiles casteláns, uniuse á sublevación das comunidades, tendo unha intervención destacada, ao mando de Juan Bravo. Malia a derrota das comunidades, o auxe económico da cidade continuou durante o século XVI, chegando en 1594 a 27000 habitantes. Despois, como case todas as cidades castelás, entrou en decadencia, de forma que apenas un século despois, en 1694, só tiña 8000 habitantes. A principios do século XVIII intentouse revitalizar a súa industria téxtil, con escaso éxito. Na segunda metade do século, dentro dos impulsos ilustrados de Carlos III, faise un novo intento de revitalización creando a Real Compañía Segoviana de Manufacturas de Lana (1763). Con todo, a falta de competitividade da súa produción fixo que a coroa retiráralle o seu patrocinio (1779). Tamén en 1764 inaugurouse o Real Colexio de Artillaría, a primeira academia militar de España, que aínda se atopa na cidade. En 1808 foi saqueada polas tropas francesas durante a guerra da Independencia. Durante a primeira Guerra Carlista as tropas do pretendente Carlos de Borbón atacan sen éxito a cidade. Durante o século XIX e primeira metade do XX, experimentou unha recuperación demográfica froito dunha relativa revitalización económica.

Áchase situada no interior da Península Ibérica, próxima a Valladolid, e a Madrid, a capital de España, o que permite chegar ata ela con facilidade.

A provincia de Segovia é unha das nove que forman a Comunidade Autónoma de Castela e León. Limita ao norte con Burgos e Valladolid, ao oeste con Ávila, ao sur con Madrid e Guadalaxara e ao leste con Soria. A altitude da provincia varía desde os 750 m no extremo noroeste ata o máximo dos 2428 m do pico de Peñalara.

Esta localidade forma parte da ruta principal do Camiño de Santiago de Madrid.

O seu relevo está marcado por dous elementos característicos: ao sur, os cumes do sistema Central, coas serras de Ayllón, Somosierra e Guadarrama; o seu punto culminante é Peñalara (2430 m), seguido por Cabeza de Hierro, Montón de Trigo, pico Nevero e pico Reajo Casón, os portos principais son Cardoso, Somosierra, Navacerrada e Guadarrama; e cara ao norte os páramos e chairas da Meseta, constituídos por terreos cretáceos e areniscas, con pequenos manchóns terciarios.

O clima é mediterráneo continentalizado (Clasificación climática de Köppen: Csb), consecuencia da elevada altitude, a súa proximidade ao sistema Central e a súa lexanía da costa; a temperatura anual ten unha media de 11,5 °C, con mínimas absolutas en decembro de −17,0 °C (6-ene-1938) e máximas en xullo de 39,7 °C (16-jul-1920),^[2] a precipitación anual é de 464 mm anuais, o que fai da provincia un recuncho húmido no contexto da Meseta. A vexetación predominante nas áreas montañosas é de piñeiro negral, piñeiro piñoneiro, silvestre, carballo, haxa, piorno e enebro, deixando paso na zona sedimentaria á aciñeira e ás superficies cerealísticas, con paisaxes de trigais, rastroxos e barbecheras.

Industria metalúrxica, alimentaria (son famosos os seus embutidos), da construción e os seus materiais, da madeira e o moble.

O crecemento da poboación experimentado ao longo do século XIX acelerouse a partir de 1920: 16.013 habitantes ese ano, 33.360 en 1960, 53.237 en 1981. A partir da década de 1980 o crecemento se ralentiza notablemente 55.586 en 2004 e 56.047 en 2007.

Evolución da poboación de Segovia desde 1842

Fonte: INE^[3]

Nota: Entre o Censo de 1981 e o anterior crece o termo do municipio porque incorpora a Fuentemilanos, Hontoria, Madrona, Revenga e Zamarramala.

Wikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría:  Segovia

• Acueduto de Segovia
• Real Casa da Moeda de Segovia

• Padroado do Alcázar de Segovia

Este artigo sobre xeografía é, polo de agora, só un bosquexo. Traballa nel para axudar a contribuír a que a Galipedia mellore e medre.  Existen igualmente outros artigos relacionados con este tema nos que tamén podes contribuír.