Gran Premio de Francia de 1988

Gran Premio de Francia de 1988

Nome oficial	Rhône-Poulenc Grand Prix de France
Tipo	Gran Premio de Francia
Deporte	automobilismo
Parte de	Campionato Mundial de Fórmula 1 de 1988
Distancia do evento	80
Localización  e  Datas
Localización	Circuíto Paul Ricard (Le Castellet) 43°15′02″N 5°47′30″L / 43.250555555556, 5.7916666666667
Lonxitude	5,842 km
País	Francia
Data	3 de xullo de 1988
Competición
Primeiro posto	Alain Prost
Pole position	Alain Prost
Volta máis rápida	Alain Prost

O Gran Premio de Francia de fórmula 1 de 1988 celebrouse no Circuíto Paul Ricard en Francia o 3 de xullo de 1988. Foi a sétima proba da tempada de Fórmula Un de 1988, o 66º Gran Premio de Francia, ou o 74º Gran Prix de l'ACF e o duodécimo que tivo lugar no circuíto de Paul Ricard, e o terceiro, que se celebrou na versión curta do circuíto. A carreira disputouse sobre 80 voltas ao circuíto de 3´81 quilómetros para unha distancia total de carreira de 305 quilómetros.

Os dous McLarens se aliñaron nos seus habituais lugares de primeira fila, pero, por primeira vez na tempada, Alain Prost estaba por diante de Ayrton Senna, o francés bateu ao brasileiro por case medio segundo para tomar a súa primeira pole desde o Gran Premio de Mónaco de 1986 e ao facelo, deter ao seu compañeiro de equipo para unha marca de 7 de poles seguidas. Os dous Ferraris ocuparon a segunda fila, Gerhard Berger superou a Michele Alboreto por máis de 1´1 segundos, aínda que ningún dos pilotos crían que podían competir cos McLaren, simplemente polo consumo de combustible. Na terceira fila estaban os dous Benettons con motor atmosférico de Thierry Boutsen e Alessandro Nannini, mentres que os Lotus de Nelson Piquet e Satoru Nakajima ocuparon a cuarta fila, Piquet foi o último piloto en cualificar por baixo de 1:10. O top ten completouse co Williams de Nigel Mansell e o March de Iván Capelli, que se recuperou logo de fracturarse o pé esquerdo nun accidente durante a práctica de Detroit dúas semanas antes.

Mentres tanto, Ligier tivo unha fin de semana desastrosa na súa propia casa, os dous pilotos René Arnoux e Stefan Johansson non conseguiron a clasificación. Julian Bailey tamén puido clasificarse no seu Tyrrell, mentres que Piercarlo Ghinzani 22º cualificado no seu Zakspeed, foi excluído pola falta dun control de peso, polo tanto Oscar Larrauri no EuroBrun pasou ao último posto da grella. A cualificación de Larrauri foi un desgusto para moitos dos pilotos da parte dianteira da grella xa que o arxentino era moito máis lento que a maioría. EuroBrun - Ford Cosworth desenvolvera a reputación de ser unha chicana móbil tanto na cualificación como nas carreiras e a maioría considerou que sería un problema na pista máis curta do calendario da F1.

Prost liderou lonxe de Senna e os dous Ferrari, con Piquet pasando aos dous Benetton polo quinto lugar. Malia as preocupacións no box de McLaren sobre o consumo excesivamente elevado de combustible (as lecturas de combustible nos automóbiles mostraban menos combustible usado do que a telemetría de Honda contaba ao equipo), Ron Dennis, manifestou a súa vontade de deixar que os seus pilotos quedasen sen combustible a costa dunha tempada perfecta, ensinóuselles a ser máis conservadores debido á súa vantaxe evidente sobre a pista, aínda que en última instancia, as lecturas de a bordo demostraron ser as correctas. Prost mantivo unha vantaxe de dous segundos sobre Senna ata que a metade da carreira detívose en boxes, mentres que unha parada temperá de Berger na volta 22 permitiu ao seu compañeiro de equipo Alboreto poñerse terceiro. Mentres que os dous McLaren competían entre eles na cabeza de carreira, seguían aumentando a vantaxe na pista ás veces un segundo por volta.

Senna fixo a súa parada en boxes tres voltas antes de Prost, o que lle permitiu tomar a dianteira grazas a unha parada lenta de Prost cunha roda dianteira trabada, pero o tráfico na recta Mistral (incluíndo un pouco atento Piquet, que moi probablemente gustáballe ver a Senna perder o liderado con Prost) e un problema de Senna co cambio permitiu a Prost acercarse e logo pasalo na volta 61, logo de dobrar a Alex Caffi e Pierluigi Martini na curva Signes. Pola súa banda, Berger recuperara a terceira posición só para que Alboreto pasáralle outra vez durante a parada en boxes, mentres Mansell sufriu a súa sétima retirada consecutiva, caendo na volta 49 con problemas de suspensión. O inglés deixou o circuíto profundamente farto co rendemento do Williams, alimentando a especulación da prensa de que ía deixar o equipo ao final do ano para unirse a Ferrari logo de que o equipo italiano anunciara que non renovarían a Alboreto para 1989. Malia que os rumores resultaron ser correctos, Mansell continuou negando que se marcharía a Ferrari.

Nas últimas voltas, Prost distanciouse grazas aos problemas da caixa de cambios de Senna, que perdeu varias marchas. O brasileiro, finalmente, terminou case 32 segundos por detrás do francés, aínda que case 35 segundos por diante de Alboreto, o último home na volta do líder. Berger foi cuarto por diante de Piquet, que tamén sufriu problemas co cambio nas últimas etapas da carreira, o punto final foi para o Benetton de Nannini. Francia foi a primeira vez desde o Gran Premio de Mónaco de 1987 que Alboreto terminou por diante do seu compañeiro de equipo nunha carreira onde terminaron ambos. Durante a carreira Alboreto tivo a vantaxe dun coche case perfectamente equilibrado, mentres que Berger queixábase dunha grave subviraxe, algo moi molesto na curva de alta velocidade Signes ao final da Mistral.

A volta rápida da carreira, 1:11.737 establecida por Prost na volta 45, foi máis de dous segundos máis lenta que o 1:09,548 fixado por Piquet nun Williams con motor Honda no ano anterior, consecuencia das restricións impostas aos motores turbo nesta tempada coa principal diferenza na velocidade alcanzada agora na recta Mistral de 1 km de longo. En 1987 os coches turbo máis rápidos (motor Honda) foron cronometrados a 325 km/h na recta. En 1988, a velocidade máxima rexistrada foi 311 km/h.

Para Prost foi a súa terceira vitoria na súa carreira de casa logo de gañar tanto en 1981 en Dijon (a súa primeira vitoria nun Gran Premio) e 1983 en toda a lonxitude de Paul Ricard. En ambas ocasións estivera pilotando para o equipo de fábrica de Renault.

Pos	Nº	Piloto	Construtor	Q1	Q2	diferenza
1	11	Alain Prost	McLaren-Honda	1:08.171	1:07.589	—
2	12	Ayrton Senna	McLaren-Honda	1:08.456	1:08.067	+0.478
3	28	Gerhard Berger	Ferrari	1:09.032	1:08.282	+0.693
4	27	Michele Alboreto	Ferrari	1:09.624	1:09.422	+1.833
5	20	Thierry Boutsen	Benetton-Ford	1:11.170	1:09.587	+1.998
6	19	Alessandro Nannini	Benetton-Ford	1:10.743	1:09.718	+2.129
7	1	Nelson Piquet	Lotus-Honda	1:09.734	1:09.900	+2.145
8	2	Satoru Nakajima	Lotus-Honda	1:11.394	1:10.250	+2.661
9	5	Nigel Mansell	Williams-Judd	1:11.112	1:10.337	+2.748
10	16	Ivan Capelli	March-Judd	1:11.779	1:10.496	+2.907
11	17	Derek Warwick	Arrows-Megatron	1:11.339	1:10.634	+3.045
12	22	Andrea de Cesaris	Rial-Ford	1:11.854	1:10.861	+3.272
13	18	Eddie Cheever	Arrows-Megatron	1:11.567	1:10.979	+3.390
14	36	Alex Caffi	Dallara-Ford	1:13.144	1:11.211	+3.622
15	6	Riccardo Patrese	Williams-Judd	1:11.671	1:11.286	+3.697
16	15	Maurício Gugelmin	March-Judd	1:11.315	1:11.404	+3.726
17	14	Philippe Streiff	AGS-Ford	1:12.004	1:11.466	+3.877
18	30	Philippe Alliot	Lola-Ford	1:12.286	1:11.511	+3.922
19	29	Yannick Dalmas	Lola-Ford	1:12.547	1:11.747	+4.158
20	33	Stefano Modena	EuroBrun-Ford	1:12.997	1:12.007	+4.418
21	10	Bernd Schneider	Zakspeed	1:13.527	1:12.026	+4.437
22	23	Pierluigi Martini	Minardi-Ford	1:13.039	1:12.268	+4.679
23	3	Jonathan Palmer	Tyrrell-Ford	1:13.063	1:12.316	+4.272
24	21	Nicola Larini	Osella	1:13.037	1:12.406	+4.817
25	24	Luis Pérez-Sala	Minardi-Ford	1:12.938	1:12.525	+4.936
26	32	Oscar Larrauri	EuroBrun-Ford	1:13.888	1:12.538	+4.949
NSC	25	René Arnoux	Ligier-Judd	1:12.654	1:12.736	+5.065
NSC	4	Julian Bailey	Tyrrell-Ford	1:13.839	1:12.697	+5.108
NSC	26	Stefan Johansson	Ligier-Judd	1:13.629	1:12.801	+5.212
EX	9	Piercarlo Ghinzani	Zakspeed	1:14.797	1:12.121
NSCP	31	Gabriele Tarquini	Coloni-Ford

Pos	Nº	Piloto	Construtor	Voltas	Tempo/Retirada	Grella	Puntos
1	11	Alain Prost	McLaren-Honda	80	1:37:37.328	1	9
2	12	Ayrton Senna	McLaren-Honda	80	+ 31.752	2	6
3	27	Michele Alboreto	Ferrari	80	+ 1:06.505	4	4
4	28	Gerhard Berger	Ferrari	79	+ 1 Lap	3	3
5	1	Nelson Piquet	Lotus-Honda	79	+ 1 Lap	7	2
6	19	Alessandro Nannini	Benetton-Ford	79	+ 1 volta	6	1
7	2	Satoru Nakajima	Lotus-Honda	79	+ 1 volta	8
8	15	Maurício Gugelmin	March-Judd	79	+ 1 volta	16
9	16	Ivan Capelli	March-Judd	79	+ 1 volta	10
10	22	Andrea de Cesaris	Rial-Ford	78	+ 2 voltas	12
11	18	Eddie Cheever	Arrows-Megatron	78	+ 2 voltas	13
12	36	Alex Caffi	Dallara-Ford	78	+ 2 voltas	14
13	29	Yannick Dalmas	Lola-Ford	78	+ 2 voltas	19
14	33	Stefano Modena	EuroBrun-Ford	77	+ 3 voltas	20
15	23	Pierluigi Martini	Minardi-Ford	77	+ 3 voltas	22
NC	24	Luis Pérez-Sala	Minardi-Ford	70	Non clasificado	25
Ret	32	Oscar Larrauri	EuroBrun-Ford	64	Embrague	26
Ret	21	Nicola Larini	Osella	56	Palier	24
Ret	10	Bernd Schneider	Zakspeed	55	Caixa de cambios	21
Ret	5	Nigel Mansell	Williams-Judd	48	Suspensión	9
Ret	30	Philippe Alliot	Lola-Ford	46	Eléctrico	18
Ret	3	Jonathan Palmer	Tyrrell-Ford	40	Motor	23
Ret	6	Riccardo Patrese	Williams-Judd	35	Freos	15
Ret	20	Thierry Boutsen	Benetton-Ford	28	Motor	5
Ret	14	Philippe Streiff	AGS-Ford	20	Fufa combustible	17
Ret	17	Derek Warwick	Arrows-Megatron	11	Trompo	11
NSC	25	René Arnoux	Ligier-Judd
NSC	4	Julian Bailey	Tyrrell-Ford
NSC	26	Stefan Johansson	Ligier-Judd
NSCP	31	Gabriele Tarquini	Coloni-Ford
EX	9	Piercarlo Ghinzani	Zakspeed		Excluído
fonte:[1]

Clasificación do campionato de pilotos Pos Piloto Puntos 1 Alain Prost 54 2 Ayrton Senna 39 3 Gerhard Berger 21 4 Michele Alboreto 13 5 Nelson Piquet 13

Clasificación no campionato de construtores Pos Construtor Puntos 1 McLaren-Honda 93 2 Ferrari 34 3 Lotus-Honda 14 4 Benetton-Ford 13 5 Arrows-Megatron 9

• Nota: Só están incluídos os cinco primeiros postos na clasificación.

Wikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría:  Gran Premio de Francia de 1988

A Galipedia ten un portal sobre: Fórmula 1