Carlos de Austria (príncipe de Asturias)

Carlos de Austria

Biografía
Nacemento	8 de xullo de 1545 Valladolid, España
Morte	24 de xullo de 1568 (Gregoriano) (23 anos) Madrid, España
Lugar de sepultura	Panteón de Infantes
Príncipe de Asturias
1556 – 1568 ← Filipe II de España – Fernando, Príncipe das Astúrias (pt)  →
Príncipe de Xirona
Príncipe de Viana
Datos persoais
Relixión	Catolicismo
Educación	Universidade de Alcalá (histórica) (pt)
Outro
Título	Príncipe de Asturias Príncipe de Xirona Príncipe de Viana
Familia	Casa de Habsburgo
Pais	Filipe II de España   e Maria Manuela, Princesa de Portugal
Irmáns	Catarina Micaela da Áustria Isabel Clara Eugénia da Áustria Diogo Félix, Príncipe das Astúrias Fernando, Príncipe das Astúrias Filipe III de España Infante Carlos Lorenzo of Spain Infanta Maria of Spain
Parentes	Carlos V, Sacro Emperador Romano-Xermánico, avó paterno Sabela de Portugal, emperatriz do Sacro Imperio Romano-Xermánico, avoa paterna Xoán III de Portugal, avó materno Catarina de Austria, avoa materna
Premios
Cabaleiro da Orde do Vélaro de Ouro
Descrito pola fonte	Obálky knih, The Nuttall Encyclopædia >>>:Carlos, Don Biographisches Lexikon des Kaiserthums Oesterreich (en) , (vol:6, 10, p.355, 478)

Carlos de Austria, nado en Valladolid o 8 de xullo de 1545 e finado en Madrid o 24 de xullo de 1568 , foi príncipe de Asturias desde 1560 ata a súa morte, en 1568. Caracterizado pola súa complexión débil e enfermiza, foi fillo de Filipe II e a súa primeira esposa, a infanta María Manuela de Portugal.

A voda dos seus pais foi pactada polo seu avó o emperador Carlos I co propósito de obter a cuantiosa dote de María Manuela de Portugal e a estabilidade política na península. Con todo, a voda implicaba riscos, pois Filipe e María eran primos por partida dobre.

Dous anos logo da voda, cando Filipe II contaba 18 anos, naceu Carlos, que quedou orfo de nai aos catro días de nacer. Carlos criouse primeiro en compañía das súas tías e tralas vodas destas con familiares próximos, pois o seu pai non estivo en España de 1548 a 1551 nin de 1554 a 1559. Segundo o cortesán Gramiz, o príncipe creceu consentido e tiña comportamentos esaxerados.

Sendo pícaro, sabíase que gozaba con asar liebres vivas e unha vez, nunha orxía de crueldade, cegou cabalos na corte real. Aos once anos fixo azoutar a unha rapariga para a súa sádica diversión: foi un exceso polo que houbo que pagar compensacións ao pai da nena.^[1]

En 1560 foi recoñecido como herdeiro ao trono polas Cortes de Castela. Foi educado na Universidade de Alcalá de Henares xunto ao medio irmán do rei Xoán de Austria e a Alexandre Farnesio.

O seu delicado estado de saúde, con febres persistentes, motivou que en 1561 os médicos da corte recomendasen fixar a súa residencia en Alcalá de Henares, afastándose dos aires insalubres de Madrid.^[2] En 1562 caeuse polas escaleiras golpeándose na cabeza; tras probar moitos tratamentos diferentes, incluíndo o acudir ao curandeiro Pinterete^[3] e a poñer na súa cama a momia de frei Diego de Alcalá,^[4] finalmente Vesalio realizoulle unha trepanación, operación moi arriscada que lle traería secuelas, pois se acrecentou a súa crueldade e as súas excentricidades. O seu desenvolvemento físico tamén era deficiente, pois tiña un ombreiro máis alto que o outro, a perna esquerda máis longa que a dereita, o peito afundido e unha pequena chepa.

Trala súa recuperación, Filipe II nomeouno membro do Consello de Estado en 1564, un intento infrutuoso por parte do seu pai para que tomase contacto co goberno da nación, xa que os seus problemas mentais agravábanse.

Filipe II pensou en casalo con María Estuardo, un matrimonio arriscado, pois suscitaría a inimizade de Francia, Inglaterra e posiblemente do Sacro Imperio Romano Xermánico. Estas razóns, unidas aos problemas do príncipe, en quen era difícil confiar, fixeron que Filipe II fose arrefriando as negociacións. Doutra banda, Carlos quería gobernar os Países Baixos como o seu pai prometeulle en 1559, pero debido á súa incapacidade para gobernar e a inestabilidade nos Países Baixos o seu pai incumplíu dita promesa, e de feito nin sequera convocoulle para tratar a cuestión.

Vendo a pouca credibilidade que lle merecía ao seu pai, Carlos desesperábase, sentimento que se acrecentaba porque ao seu pai, que lle procreou tan novo, aínda lle quedaba moito tempo de reinado. O príncipe burlábase do Rei, ao que comparaba nos seus titubeos coa figura do seu avó o Emperador Carlos I. O príncipe chegou a aproximarse á porta da cámara onde se estaba discutindo a situación dos Países Baixos para espiar o que alí se dicía.

Un dos líderes rebeldes nos Países Baixos, o conde de Egmont, tivo contacto en Madrid co príncipe Carlos en 1565, o cal estaba pensando en escaparse a devandito lugar do imperio. O príncipe confioulle o seu plan ao príncipe de Éboli, quen informou inmediatamente ao rei. En 1566 o Barón de Montigny, que chegou a Madrid representando aos rebeldes Egmont e Hornes, tamén tivo contacto co príncipe. Durante 1567 o príncipe cometeu novos excesos, como mandar incendiar unha casa desde a que se lanzaron unhas augas sucias que lle mancharon, ou ameazar de morte ao duque de Alba, que había de partir cara a Flandres no seu lugar.

O duque de Alba puxo en prisión máis tarde a Hornes, e Montigny foi executado tres anos despois. Carlos intentou outro plan para ir aos Países Baixos, pediu ao seu tío Juan de Austria que lle levase a Italia, o cal tamén informou ao rei. Ademais faloulle ao prior do convento de Atocha do seu desexo de matar ao Rei. Finalmente, Filipe II mandou o 18 de xaneiro de 1568 encerrar ao seu fillo nos seus apousentos sen recibir correspondencia e con limitada comunicación co mundo exterior. Como o príncipe ameazou con quitarse a vida, Filipe II ordenou que non puidese ter coitelos nin garfos. Ao informar á opinión pública, así como aos gobernantes de Europa, o Rei foi ambiguo, pois por unha banda debe xustificarse e por outro trata de non revelar as faltas de Carlos. Esta falta de transparencia alimentaría os rumores e a propaganda negativa dos seus inimigos, especialmente de Guillerme de Orange.

Cativo, o príncipe tratou de emprender unha folga de fame, na que fracasou. Tras iso, deuse ao outro extremo, comendo sen medida. Isto, xunto á súa debilidade física, é a causa probable da súa morte, que acaeceu o 28 de xullo de 1568. Moitas foron as conxecturas sobre si Filipe II asasinou o seu fillo mentres estaba detido (envelenado, estrangulado ou decapitado), pero todo intento por demostralo quedou en meras especulacións, co cal este feito parece pouco probable.^[5]

O caso de Carlos é o tema central da obra literaria de Schiller Don Carlos. Nela, Carlos e Isabel de Valois, muller de Filipe II loitan polo seu amor contra un implacable Filipe II mentres os Países Baixos, defendidos polo príncipe, loitan polas súas liberdades. Este é o tema tamén da ópera Don Carlos, de Verdi: O vello rei, celoso e represor, fronte ao novo príncipe, valente e romántico.

Wikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría:  Carlos de Austria

• Fernández Álvarez, Manuel (2006). "1568: Annus horribilis-El príncipe don Carlos p.395-425". Felipe II y su tiempo. Madrid: Espasa Calpe. ISBN 84-670-2292-2. .
• Buchanan, Iain. «The 'Battle of Pavia' and the Tapestry Collection of Don Carlos: New Documentation», The Burlington Magazine, Vol. 144, No. 1191 (Jun., 2002), pp. 345–351, The Burlington Magazine Publications, Ltd.