Ερρίκος ο Νεότερος

Ερρίκος ο Νεότερος
διάδοχος και συμΒασιλιάς της Αγγλίας
Περίοδος	1170 - 1183
Προκάτοχος	Ερρίκος Β΄ της Αγγλίας
Διάδοχος	Ερρίκος Β΄ της Αγγλίας
Γέννηση	28 Φεβρουαρίου 1155
Θάνατος	11 Ιουνίου 1183 (28 ετών) Λο, Γαλλία
Σύζυγος	Μαργαρίτα της Γαλλίας
Οίκος	Οίκος του Ανζού
Πατέρας	Ερρίκος Β΄ της Αγγλίας
Μητέρα	Ελεονώρα της Ακουιτανίας
Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα (π • σ • ε )

Ο Ερρίκος ο Νεότερος (Henry the Young King, 28 Φεβρουαρίου 1155 -11 Ιουνίου 1183) από τον Οίκο του Ανζού ήταν ο δεύτερος γιος και ο πρώτος επιζών του Ερρίκου Β' της Αγγλίας και της Ελεονώρας της Ακουιτανίας. Ο Ερρίκος ήταν ο πρώτος διάδοχος από την εποχή της Νορμανδικής κατάκτησης που στέφθηκε συμβασιλέας από τον πατέρα του όσο ζούσε, αλλά χωρίς ο πατέρας του να του επιτρέψει ποτέ να ασκήσει εξουσία. ^{[1] [2]}

Τα αδέλφια του Ερρίκου του Νεότερου ήταν ο Γουλιέλμος Θ' κόμης του Πουατιέ (1153 - 1156), η Ματθίλδη της Αγγλίας, ο Ριχάρδος ο Λεοντόκαρδος, ο Γοδεφρείδος Β΄ της Βρετάνης, η Ελεονώρα της Αγγλίας, η Ιωάννα της Αγγλίας και ο Ιωάννης της Αγγλίας. Τα ετεροθαλή αδέλφια του Ερρίκου από τον πρώτο γάμο της μητέρας του με τον Λουδοβίκο Ζ' της Γαλλίας ήταν η Μαρία της Γαλλίας (1145-1198) και η Αλίκη της Γαλλίας (1150-1197). Λίγα είναι γνωστά για τον νεαρό πρίγκηπα μέχρι την εποχή της στέψης από τον πατέρα του σε ηλικία 15 ετών (1170). Η στέψη έγινε με τελετή πανομοιότυπη με τις τελετές στέψης των Καπετιδών την οποία ξεκίνησαν οι Ερρίκος Α΄ της Αγγλίας και Στέφανος της Αγγλίας, δεν έγινε ποτέ βασιλιάς επειδή πέθανε πριν τον πατέρα του. Περιγράφεται σε ένα σύγχρονο ποίημα γραμμένο στα Λατινικά σαν παιδί εκπληκτικής εξωτερικής ομορφιάς και ψυχικών χαρισμάτων, ήταν ψηλός με φαρδείς ώμους, μακρύ λαιμό, φωτεινό δέρμα με φακίδες, φωτεινά γαλάζια μάτια και χοντρά χρυσά μαλλιά κοκκινωπού χρώματος. ^[3] Ο Ερρίκος ονομάστηκε Νεότερος για να διακριθεί από τον πατέρα του Ερρίκο Β', για πολλούς χαρακτηρίστηκε η προσωποποίηση του ιπποτισμού.

Ο Ερρίκος ήταν ο μοναδικός γιος του Ερρίκου Β' που δεν είχε δείξει κανένα ενδιαφέρον για την πολιτική και για τα στρατιωτικά θέματα, ο πατέρας του έλεγε ότι προσπάθησε να του δώσει εξουσία αλλά απέτυχε. Ο Γουλιέλμος Γουόρρεν ένας από τους μεγαλύτερους ιστορικούς δήλωσε για τον Ερρίκο (1973) : "Είναι γεγονός οτι δεν είχε καμιά πολιτική ή στρατιωτική ικανότητα ούτε καν εξυπνάδα, ήταν ευγενικός, ευχάριστος, καταδεκτικός αλλά παράλληλα ανίκανος, άτσαλος, απρόσεκτος, επιπόλαιος και ανεύθυνος"

Το γεγονός ότι ήταν ανίκανος σε διοικητικά θέματα δεν τον εμπόδισε να γίνει ένας από τους κορυφαίους ιππότες της εποχής του και ο πιο διάσημος αθλητής στα πρωταθλήματα της κονταρομαχίας. Ο Γουλιέλμος Μαρσάλ ο προσωπικός του βιογράφος και δάσκαλος του ήταν στην συνέχεια αρχηγός της ομάδας της κονταρομαχίας στην οποία συμμετείχε ο ίδιος ο Ερρίκος ως το 1182. Οι μετακινήσεις του στα πρωταθλήματα κονταρομαχίας ανάμεσα στις πόλεις της βόρειας και κεντρικής Γαλλίας ήταν ασταμάτητες την περίοδο (1175 - 1182). Συμμετείχε στην ίδια ομάδα με τους ξαδέλφους του Φίλιππο Φλάνδρας και Βαλδουίνο Ε΄ του Αινώ ήταν μόνιμα ο πρωταθλητής του αθλήματος, ξόδεψε 200 λίρες την ημέρα στο μεγάλο τουρνουά του Λανί-συρ-Μάρν τον Νοέμβριο του 1179. Κατά πολλούς θεωρείται ο κατεξοχήν θιασώτης αυτής της δραστηριότητας στην Βρετανία, οι προτιμήσεις του αυτές τον έκαναν τον πιο αγαπητό πρίγκηπα στην Αγγλική ιστορία. Ο βαρόνος και τροβαδούρος Βερτράνος ντε Μπόρν αναφέρει ότι ήταν ο πιο επιδέξιος απ'όλους τους βασιλείς στον χειρισμό της ασπίδας και ο καλύτερος που έχει περάσει στην κονταρομαχία από την εποχή του Ρολάνδου, ο θάνατος του έφερε σημαντική πτώση του ιπποτισμού σε όλη την Ευρώπη. Ο πρώην εφημέριος Γερβάσος του Τίλμπουρι αναφέρει ότι ο πρόωρος θάνατος του έφερε το τέλος του ιπποτισμού.

Ο Ερρίκος ο νέος αρραβωνιάστηκε στις 2 Νοεμβρίου 1160 με την Μαργαρίτα των Καπετιδών, κόρη του Λουδοβίκου Ζ΄ της Γαλλίας και της δεύτερης συζύγου του Κωνσταντίας της Καστίλης. Ο Ερρίκος την εποχή του αρραβώνος ήταν πέντε ετών και η σύζυγος του Μαργαρίτα δυο. Ο γάμος έγινε προκειμένου να γεφυρωθούν οι μακροχρόνιες διαφορές μεταξύ των Καπετιδών και των Πλανταγενετών που είχαν ξεκινήσει άπω την εποχή που ο Λουδοβίκος Ζ' κατέλαβε το Νορμανδικό κάστρο του Βεξίν από τον παππού του Ερρίκου Γοδεφρείδο Πλανταγενέτη (1144). Σύμφωνα με τους όρους της συνθήκης το κάστρο του Βεξίν παραχωρήθηκε ως προίκα στο νεαρό ζευγάρι, ο Ερρίκος Β' άσκησε πιέσεις να γίνει ο γάμος όσο το ζευγάρι ήταν ακόμα σε μικρή ηλικία προκειμένου να αποκτήσει τον έλεγχο στο κάστρο. Παντρεύτηκαν στις 27 Αυγούστου 1172 στον καθεδρικό ναό του Ουίντσεστερ, ο Ερρίκος σε ηλικία 17 ετών στέφθηκε για δεύτερη φορά βασιλιάς της Αγγλίας μαζί με την Μαργαρίτα από τον Ροτρού, αρχιεπίσκοπο του Ρουέν. ^[4] Ο Ερρίκος ο νέος ήρθε σε ρήξη με τον πατέρα του (1173), ο λόγος ήταν ότι παρόλο που τον έστεψε βασιλιά δεν του έδωσε εξουσίες ούτε τον χρηματοδότησε περισσότερο για τα πρωταθλήματα κονταρομαχίας, επιπλέον η μητέρα του Ελεονόρα τον παρότρυνε συνέχεια να εξεγερθεί εναντίον του πατέρα του.

Ο εμφύλιος που ακολούθησε τον βρήκε ηττημένο, ο Ερρίκος Β' νίκησε χάρη στην ήττα και την σύλληψη του βασιλιά της Σκωτίας, συγχώρησε τον γιο του και συνέχισε να χρηματοδοτεί την συμμετοχή του σε πρωταθλήματα κονταρομαχίας τα επόμενα επτά χρόνια. Τον Νοέμβριο του 1179 εκπροσώπησε τον πατέρα του στην τελετή της στέψης του Φιλίππου Αυγούστου στο Ρενς ο ίδιος μετέφερε το στέμμα του Γάλλου βασιλιά. Στην συνέχεια ήταν πρωταγωνιστής στο τουρνουά του Λανί-συρ-Μαρν, μετέφερε 500 ιππότες με τεράστιο κόστος. Οι οικογενειακές σχέσεις του Ερρίκου πήγαν προς το χειρότερο όταν ακούστηκε ότι ο αρχηγός της ομάδας κονταρομαχίας στην οποία συμμετείχε Γουλιέλμος Μαρσάλ είχε παράνομες σχέσεις με την σύζυγο του Μαργαρίτα (1182). ^[5] Ο Δαυίδ Κρούυς ο βιογράφος του Μαρσάλ αναφέρει ότι το πραγματικό πρόβλημα ήταν η αλαζονεία του Μαρσάλ, χρεώθηκε την μοιχεία επειδή ήταν εξοργισμένοι μαζί του με άλλα προβλήματα στα οποία ήταν πραγματικά ένοχος όπως οι τεράστιες σπατάλες χρημάτων. Ο Ερρίκος όμως έκρινε προτιμότερο να κρατήσει τις δυνάμεις το�� για τον εμφύλιο πόλεμο με τον αδελφό του Ριχάρδο. Το μόνο παιδί που έκανε ο Ερρίκος με την Μαργαρίτα ήταν ο Γουλιέλμος που γεννήθηκε στις 19 Ιουνίου 1177 και πέθανε τρεις μέρες αργότερα, η Μαργαρίτα δεν έκανε κανένα άλλο παιδί ούτε με τον Ερρίκο, ούτε με τον επόμενο σύζυγο της.

Το καλοκαίρι του 1183 εξεστράτευσε εναντίον του πατέρα του και του αδελφού του Ριχάρδου στο Λιμουζέν, λεηλάτησε τα τοπικά μοναστήρια προκειμένου να συγκεντρώσει χρήματα για τους μισθοφόρους του. Στις αρχές Ιουνίου προσβλήθηκε από δυσεντερία, εξασθενημένος μεταφέρθηκε στην Ματρέλ κοντά στην Λιμόζ όπου πέθανε αφού πρώτα εξομολογήθηκε. Πέθανε στις 7 Ιουνίου, λίγο πριν τον θάνατο του ξάπλωσε γυμνός στο πάτωμα υπό την μορφή του Εσταυρωμένου ζητώντας συγχώρεση για τον πόλεμο που είχε κάνει εναντίον του πατέρα του, έκανε συμφωνία να συμμετέχει σε Σταυροφορία αλλά παρέδωσε τον μανδύα στον Γουλιέλμο Μαρσάλ. Ζήτησε να συμφιλιωθεί με τον πατέρα του λόγο πριν τον θάνατο του αλλά εκείνος νομίζοντας ότι είναι κόλπο αρνήθηκε, ο Ερρίκος Β' λίγο μετά τον θάνατο του είπε ότι τον πίκρανε πολύ αλλά θα προτιμούσε να ζήσει για να τον πικράνει περισσότερο.

Μετά τον θάνατό του έγιναν κάποιες προσπάθειες από την μητέρα του για την αγιοποίηση του, ο Θωμάς του Ίρλι αρχιεπίσκοπος του Ουέλλ περιγράφει μια σειρά απο θαυμαστά πράγματα που έγιναν κατά την μεταφορά του σώματος του στην Νορμανδία. Ο Ερρίκος είχε αφήσει εντολή τα εντόσθια του να μεταφερθούν στο αβαείο του Σαρού και το υπόλοιπο σώμα του να ταφεί στον καθεδρικό ναό του Ρουέν. Στην διάρκεια της ταφικής πομπής ένα μέλος της οικογένειας του Ερρίκου πολιορκήθηκε από μισθοφόρους που ζητούσαν να τους δώσουν τα χρέη του, οι ευγενείς που συνόδευαν την σορό αναγκάστηκαν να δανειστούν χρήματα από το μοναστήρι του Βιγκουά. Ο τοπικός επίσκοπος του Λε Μάνς ζήτησε να ταφεί ο Ερρίκος εκεί για να εκτονωθεί η κατάσταση, το σώμα του μεταφέρθηκε έναν μήνα μετά στο Ρουέν επειδή η επιθυμία του ήταν να ταφεί στην Νορμανδία. Τα λείψανα του τοποθετήθηκαν στο αβαείο του Ρουέν στην αντίθετη πλευρά από την οποία βρίσκονταν τα λείψανα του αδελφού του Ριχάρδου με τον οποίο βρισκόταν συνέχεια σε διαμάχη. Οι μικρότεροι αδελφού του Ριχάρδος και Ιωάννης έγιναν αργότερα βασιλείς της Αγγλίας. ^[6]

• W. L. Warren, Henry II (London, 1973) ISBN 0-520-03494-5
• O. H. Moore, The Young King Henry Plantagenet, 1155–83, in History, Literature, and Tradition (Columbus OH, 1925)
• G. Duby, William Marshal: the Flower of Chivalry trans. R. Howard (London, 1986)
• D. Crouch, William Marshal: Knighthood, War and Chivalry, 1147–1219 (2nd edn, London, 2002)
• D. Crouch, Tournament (London, 2005)
• L. Diggelmann, 'Marriage as Tactical Response: Henry II and the Royal Wedding of 1160', English Historical Review, CXIX, (2004), pp. 954–64
• R. J. Smith, 'Henry II's Heir: the Acta and Seal of Henry the Young King, 1170–83', English Historical Review, CXVI, (2001), pp. 297–326

Τα Wikimedia Commons έχουν πολυμέσα σχετικά με το θέμα    Ερρίκος ο Νεότερος

• https://books.google.co.uk/books?id=y7iJZf99CTgC&pg=PA27#v=onepage&q&f=false