IFOR

Implementacijske snage
Amblem IFOR-a.
Osnovana	20. decembar 1995.
Ukinuta	20. decembar 1996.
Država	32 države Austrija Belgija Bugarska Češka Danska Egipat Estonija Finska Francuska Grčka Italija Jordan Kanada Latvija Litvanija Luksemburg Mađarska Malezija Maroko Nizozemska Norveška Njemačka Poljska Portugal Rumunija Rusija Sjedinjene Američke Države Španija Švedska Turska Ujedinjeno Kraljevstvo Ukrajina
Vrsta	Komanda
Dio	NATO-a
Nadimak	IFOR Operacija "Joint Endeavour"
Boje	plava   bijela

Snage za implementaciju (engleski: Implementation Forces - SFOR) bile su multinacionalne mirovne snage pod vodstvom NATO-a raspoređene u Bosni i Hercegovini, nakon rata u BiH i potpisivanja dejtonskog sporazuma, sa mandatom od jedne godine. Bile su aktivne od 20. decembra 1995. do 20. decembra 1996, pod kodnim imenom Operacija "Joint Endeavour".^[1][2][3] IFOR je naslijedio SFOR 20. decembra 1996.

Godine 1995, NATO je dobio zadatak od Ujedinjenih nacija (UN) da provede odredbe Dejtonskog mirovnog sporazuma kojim je okončan rat u BiH. Pregovore su započeli 22. novembra 1995. Predsjednik Predsjedništva Republike Bosne i Hercegovine Alija Izetbegović, Predsjednik Hrvatske Franjo Tuđman i Predsjednik Srbije Slobodan Milošević, u ime Savezne Republike Jugoslavije i Republike Srpske, na Vazduhoplovnoj bazi Wright-Patterson, u Daytonu (Ohio), u Sjedinjenim Američkim Državama. Konačno potpisivanje dogodilo se u Parizu 14. decembra 1995. Mirovni sporazumi su sadržavali Opći okvirni sporazum i jedanaest pratećih aneksa. Sporazum je imao tri glavna cilja: okončanje neprijateljstava, odobravanje stupanja na snagu vojnog i civilnog programa i uspostavu centralne bosanskohercegovačke vlade, uz isključenje pojedinaca koji služe kazne ili su pod optužnicama Međunarodnog suda za ratne zločine. Posebna uloga IFOR-a bila je implementacija vojnih aneksa Općeg okvirnog sporazuma za mir u Bosni i Hercegovini.^[4]

IFOR je zamijenio mirovne snage UN-a - UNPROFOR, koje su prvobitno stigle 1992, a prenos ovlasti je razmatran u Rezoluciji 1031 Vijeća sigurnosti. Gotovo 60.000 NATO vojnika, pored određenih snaga iz zemalja koje nisu članice NATO-a, raspoređeno je bilo u BiH. Operacija "Decisive Endeavour" (SACEUR OPLAN 40105), koja je počela 6. decembra 1995, bila je podkomponenta Joint Endeavora.^[5] IFOR je počeo sa radom 20. decembra 1995.^[6]

Dejtonski sporazum je bio rezultat dugog niza događaja, posebno neuspjeha mirovnih planova predvođenih EU, operacije "Oluja" Hrvatske vojske u augustu 1995. i odseljavanja oko 200.000 srpskih civila, ratnih zločina srpske strane, posebno genocida u Srebrenici, i uzimanje vojnika UNPROFOR-a kao taoce i koristeći ih kao živi štit protiv NATO-ove operacije "Namjerna sila".^[7]

Američki sekretar odbrane William Perry i njegov ruski kolega Pavel Gračev dogovorili su se 8. oktobra da će naziv mirovne operacije biti Snage za implementaciju Mirovnog sporazuma u Bosni i Hercegovini, odnosno bez osvrta na NATO; ostale razlike su tada bile neriješene (lanac komandovanja, oblast komandovanja i kontrole).^[8] Dana 27. oktobra su se dogovorili da "ruska jedinica neće biti dio mirovnih snaga NATO-a, već će obavljati specijalne inženjerske, transportne i građevinske aktivnosti".^[9]

Admiral Leighton W. Smith Jr, glavni komandant savezničkih snaga za južnu Evropu (CINCSOUTH), služio je kao prvi komandant združenih snaga za operaciju, također poznat kao komandant IFOR-a (COMIFOR). Operacijom je komandovao iz rasporeda IFOR-a 20. decembra 1995. iz štaba u Zagrebu, a kasnije od marta 1996. iz rezidencije u Sarajevu.^[10] Admiral Thomas J. Lopez komandovao je operacijom od 31. jula do 7. novembra 1996, a zatim general William W. Crouch do 20. decembra 1996.^[6] General-potpukovnik Michael Walker, komandant Savezničkog korpusa za brzo reagovanje (ARRC), djelovao je kao komandant kopnene komponente za operaciju, komandujući iz ARRC štaba sa sjedištem prvobitno u Kiseljaku, a od kraja januara 1996. iz ARRC (Glavnog) štaba na Ilidži. Ovo je bilo prvo NATO-ovo kopneno raspoređivanje izvan područja. Dio operacije kopnene komponente bio je poznat kao Operacija "Firm Endeavour".^[11]

Na svom vrhuncu, IFOR je uključivao vojnike iz 32 države i brojao je oko 54.000 vojnika u BiH i oko 80.000 uključenih vojnika ukupno (sa podrškom i rezervnim trupama stacioniranim u Hrvatskoj, Mađarskoj, Njemačkoj i Italiji, kao i na brodovima u Jadranskom moru). U početnim fazama operacije, veći dio početnog sastava IFOR-a sastojao se od jedinica koje su bile dio UNPROFOR-a, koje su ostale na svojim pozicijama i jednostavno su zamijenile svoje oznake Ujedinjenih nacija obilježjima IFOR-a.^{[nedostaje referenca]}

Zadatke Kopnene komponente su izvršile tri multinacionalne divizije:^[12]

• Multinationalna divizija Jugoistok, Mostar – pod francuskim vodstvom. Također je poznata i kao Division Salamandre.^[13][14] Štab divizije osiguravala je 6. laka oklopna divizija, zatim 7. oklopna divizija.
  • Francuska brigada Alfa,^[15] Jablanica
    • 2. strani padobranski puk^[16]
    • Marokanski bataljon,^[17] Igman
  • Francuska brigada Bravo, Sarajevo
    • 6. pešadijski padobranski puk^[18]
    • 21. marinski pešadijski puk^[19]
    • Ukrajinski bataljon^[20]
  • Italijanska Bersaglieri brigada "Garibaldi", Sarajevo
    • 8. Bersaglierski puk^[21]
    • Portugalski bataljon
    • Egipatski bataljon
  • 42. španska brdska brigada,^[22] Međugorje - pukovnik Julio López-Guarch Muro
    • 64. gorski Kazadorski puk “Galicija”.^[23] - Mostar
    • 11. puk lake oklopne konjice "España".^[24] - Trebinje
• Multinationalna divizija Jugozapad, Banja Luka – pod britanskim vodstvom. Također poznata i kao operacija "Resolute".^[25] Štab divizije osiguravala je 3. mehanizovana divizija,^[26] zatim 1. oklopna divizija.^[27]
  • 4. britanska oklopna brigada, Šipovo - brigadir Richard Dannatt
    • 2. bataljon britanske lake pješadije^[28]
    • 1. bataljon britanskog kraljevskog puka fuzilera^[29]
    • Nizozemski bataljon^[30] - Šišava, Travnik
    • Malezijski bataljon - Livno
  • 2. kanadska mehanizovana brigada, Ćoralići, Cazin - brigadir Gen Bruce Jeffries
    • Kanadski bataljon
    • Kraljičini kraljevski husari^[31] - Mrkonjić Grad
    • Češki bataljon^[32] - Ljubija, Prijedor
• Multinationalna divizija Sjever, Kamp "Orao" kod Tuzle – pod američkim vodstvom. Također poznata i kao Operativna grupa "Orao" (Task Force Eagle). Prva oklopna divizija američke vojske pod komandom general-majora Williama L. Nasha, činila je većinu kopnenih snaga. Počeli su da se razmeštaju 18. decembra 1995. i vratili su se u Njemačku krajem 1996.
  • 1. brigada, 1. oklopna divizija,^[33] Kamp "Kime" - pukovnik Gregory Fontenot.
    • 1. eskadron, 1. konjički puk - Kamp "Gentry"
    • 3. bataljon, 5. konjički puk - Kamp "McGovern"
    • 4. bataljon, 67. oklopni puk - Kamp "Stephens"
  • 2. brigada, 1. oklopna divizija,^[34] Kamp "Lisa" - pukovnik John Batiste
    • 3. eskadron, 4. konjički puk - Kamp "Molly" i "Alicia"
    • 4. bataljon, 12. pješadijski puk - Kamp "Demi" i "Pat"
    • 2. bataljon, 68. oklopni puk - Kamp "Linda"
  • 1. ruska zasebna vazdušno-desantna brigada,^[35] Kamp "Ugljevik" - pukovnik Aleksandar Ivanovič Lencov^[36]
    • 1. vazdušno-desantni bataljon - Priboj, Srbija
    • 2. vazdušno-desantni bataljon - Simin Han, Tuzla
  • Nordijsko-poljska brigada,^[37]Doboj - danski brigadni general Finn Særmark-Thomsen
    • Danski bataljon^[38] (Estonija, Latvija i Litvanija su dale po jedan element veličine voda za pojačanje bataljona) - Kamp "Dannevirke" i "Valhalla"
    • Švedski bataljon - Kamp "Oden"
    • Poljski bataljon - Teslić, Žepče
    • Finski inženjerski bataljon - Kamp "Jussi"
    • Norveški logistički bataljon - Modriča
  • Turska brigada,^[39] Zenica - pukovnik Ahmet Berberoglu
    • Turski bataljon
    • Rumunski inženjerski bataljon^[40]

Dana 20. decembra 1996. zadatak IFOR-a je preuzeo SFOR.^[41] Kasnije, SFOR je zamijenjen evropskim snagama EUFOR-a Altea 2004.^[42]

NATO je počeo dodijeljivati medalje za službu, kada je počeo podržavati mirovne operacije u bivšoj Jugoslaviji, što je dovelo do dodjele NATO medalje vojnicima IFOR-a.^[43]

Ukupno 32 države (15 NATO članica i 17 ostalih, ne uključujući Slovačku, koja je učestvovala s civilnim osobljem) učestvovale su u mirovnoj misiji IFOR-a:^[44]

• 
  Dva ruska oklopna vozila BTR-80 prate američki Humvee u Zvorniku.
• 
  Američki M2 Bradley i ruski BTR-80 u patroli kod Zvornika.
• 
  Oružane snage Italije - B1 Centauro tokom patrole u BiH u sklopu IFOR-a tokom 1996.
• 
  Švedski vojnik na civilnom kontrolnom punktu koji vodi na sastanak Zajedničke civilne komisije u Doboju.
• 
  Danski Leopard 1 sprema se da pređe i uništi srpski protivvazdušni top Zastava M55.
• 
  Posada italijanskog B1 Centaura raspoređena u sastavu IFOR-a.
• 
  Njemačka medicinska vozila Unimog u Trogiru.
• 
  Britanski konvoj koji prolazi kroz Kupres.
• 
  Grčki vojnici čuvaju kamion koji je prevozio izbornu opremu za opće izbore u BiH 1996. u Zenici.

• Nacionalna grupa za podršku
• NATO-ova intervencija u Bosni i Hercegovini
• NATO
• UNPROFOR
• SFOR
• KFOR
• EUFOR
• Operacija Altea

• Charles Bertin, A Summer in Mostar: 50 days with the Salamander Division, January – June 1996
• Lord, Cliff (2004). Royal Corps of Signals: Unit Histories of the Corps (1920–2001) and its Antecedents. Helion & Company. ISBN 978-1-874622-92-5.
• Phillips, R. Cody. Bosnia-Herzegovina: The U.S. Army's Role in Peace Enforcement Operations 1995–2004. Washington, D.C.: United States Army Center of Military History. CMH Pub 70-97-1. Arhivirano s originala, 9. 12. 2013.
• Siegel, Pascale (1998). Target Bosnia (PDF). Arhivirano s originala (PDF), 28. 6. 2015. Pristupljeno 19. 1. 2007.
• Wentz, Larry (1998). Lessons from Bosnia: The IFOR Experience (PDF).
• Lambert, Nicholas (2002). Measuring the Success of the North Atlantic Treaty Organisation (NATO) Operation in Bosnia and Herzegovina 1995 – 2000. Issue 140/2, pp. 459–481. European Journal of Operations Research, Special 2000 Edition. doi:10.1016/S0377-2217(02)00083-8.

Commons ima datoteke na temu: IFOR

• CCRP Bosnia Research and Publications
• Information on Operation Joint Endeavour on the NATO Website