trec'hiñ

Sellet e vez ouzh ar bajenn pe ar gevrenn-mañ evel un divraz da glokaat e brezhoneg. Mar gouezit tra pe dra diwar-benn danvez ar pennad e c'hellit lakaat ho kouiziegezh da dalvezout dre gemmañ ar bajenn-mañ diouzhtu goude klikañ war al liamm « kemmañ ».

Diwar trec'h hag -iñ.

Meneget er C'hatolikon (trechiff).

Da dostaat ouzh ar verboù trechu en kembraeg, treghi en kerneveureg.

Verb

trec'hiñ /ˈtreːɣĩ/

1. gounit un emgann
2. trec'hiñ un den, un arme

   • Petra, emezañ, c'hwi , ma den mat, hoc'h eus laret gallout trec'hiñ ma armeoù gant ho pevar mevel ha lemel diganin ma c'hurunenn, ha tennañ un dant eus ma fenn? — (Fañch an Uhel, Kontadennoù ar Bobl/1, Al Liamm, 1984, p. 118.)

3. trec'hiñ war un den, pe un dra
   • Itien e trec'h ar gounnar war e spont, hag e sav e zorn da flastra al loen divergont. — (Erwan ar Moal, Pipi Gonto Marvailhou nevez, Saint-Brieuc, 1908, p. 19.)
   • Deiz Gouel Sant Adrian E trec'h al laou war ar c'hwen. — (TBP?, p. ?.)
   • Trec’het a’t eus warnon? KAB 1/79
   • N’am eus ket c’hoazh trec’het warnezhañ, KAB 2/31
   • Dre-holl e trec’he war e enebourien, — (Fañch an Uhel, Kontadennoù ar Bobl/3, Al Liamm, 1988, p. 38.)
   • — [...], ha me hen pedo da reiñ deoc'h kalon da drec'hiñ war ho enebour bras [...] ! — (Fañch an Uhel, Kontadennoù ar Bobl/3, Al Liamm, 1988, p. 181.)
   • Souezhet e oa o welout e trec’he un intañvez war ur plac’h yaouank, TBP 2/536
4. adstumm d'an anv-verb troc'hañ

• trec'hiñ gouenn