Auguste Blanqui

Auguste Blanqui
Deputy of Gironde (en) 20 abril 1879 - 3 xunu 1879
Vida
Nacimientu	Puget-Théniers, 8 de febreru de 1805[1]
Nacionalidá	Francia
Llingua materna	francés
Muerte	París, 1 de xineru de 1881[2] (75 años)
Sepultura	Cementeriu de Père-Lachaise Grave of Louis Auguste Blanqui (en)
Familia
Padre	Jean Dominique Blanqui
Casáu con	Amélie-Suzanne Serre
Hermanos/es	Jérôme-Adolphe Blanqui (es)
Estudios
Estudios	Lycée Charlemagne (es)
Llingües falaes	francés[2]
Oficiu	filósofu, políticu, periodista, comunero (es)
Participante Q11826025
Llugares de trabayu	París
Premios	ver Concours général
Serviciu militar
Lluchó en	Comuña de París Revolución francesa de 1848 (es)
IMDb	nm2036210

Louis Auguste Blanqui, llamáu l'Encerráu (Puget-Théniers (8 de febreru de 1805, Puget-Théniers – 1 de xineru de 1881, París) foi un revolucionariu republicanu francés, a menudo asociáu equivocadamente a los socialistes utopicos. Lluchó poles idees nueves de la so dómina, especialmente pol sufraxu universal (« Un home, una voz »), pola igualdá home/muyer, la supresión del trabayu de los neños etc. Debió'l so nomatu del Encerráu(« l'Enfermé ») al fechu de que pasó una gran parte de la so vida (33 años^[3]) en prisión. Ta nel aniciu del blanquismu.

Louis Auguste Blanqui, comunista, tuvo un hermanu, Adolphe Blanqui, teóricu y économista lliberal, favoratible al llibre mercáu y a la lliberación de la economía de parte del Estáu.

Foi fíu de Jean Dominique Blanqui, que foi'l primer subprefeutu en Puget-Théniers hasta 1814.

D'aniciu italianu, la so familia fuera francesa pol'anexón del condáu de Niza en1792. So padre Jean Dominique Blanqui fuera el mesmu condergáu a prisión en 1793 (esperiencia relatada na so obra L'agonie de dix mois), anantes de ser nomáu subprefeutu baxo'l Primer Imperiu.

A la edá de trece años, Auguste marchó a París. Pensionáu na institución Massin na qu'enseñaba'l so hermanu Adolphe (futur économiste libéral), siguió los cursos del lycée Charlemagne. Estudió darréu derechu y medicina. Pero interésase abondo ceo pola política, convirtiéndose nun líder del republicanismu revolucionariu baxo' reináu de Carlos X, de Luis Felipe I y depués de Napoléon III. Xusto a la edá de diecisiete años, milita activamente contra el procesu de los cuatro sarxentos de la Rochelle, condenaos a muerto por tenese axuntao a la sociedá secreta de los Carbonarios y afalao disturbios nel so reximientu.

Carbonariu dende 1824, nel somantu d'esta organización secreta en llucha escontra la restauración monárquica, Auguste Blanqui vese envueltu en toles conspiraciones republicanes del so tiempu, sucediéndse pa el complots, golpes de fuercia fracasaos y encarcelamientos.

En 1827 ye firíu tres veces nes manifestaciones d'estudiantes del Barriu Llatín, incluso una firida nel cuellu.

En 1828 proyecta una espedición a Morée pa dir a ayudar na guerra d'independencia griega. Marcha col so amigu y compañeru d'estudios Alexandre Plocque. El viaxe acaba en Puget-Théniers porque-yos faltaba'l pasaporte^[4].

Entra nel periódicu d'oposición lliberal de Pierre Leroux, « Le Globe », al final de 1829. En 1830 alcuéntrase nes files de l'asociación republicana más sediciosa, conocida baxo'l nome de Conspiración La Fayette, al llau de la que participa na Revolución de Xunetu de 1830. Depués de la revolución, amestóse a la sociedá republicana llamada Amigos del Pueblu (« Amis du peuple »), xúntase con otros opositores al réxime orleanista: Buonarrotti (1761-1837), Raspail (1794-1878) y Barbès (1809-1870) ente más otros.

En xineru de 1831, nel nome del « Comité des Écoles », redacta una proclama amenazante. Como consecuencia de les manifestaciones torna a ser encarceláu na prisión de la Grande Force', a lo llargo de tres selmanes. Pero, reincidente y predicando siempre la violencia, ye nuevamente arrestáu y acusáu de complot contra la seguridá del Estáu.

Depués d'una nueva estancia en prisión, impenitente, retoma les sos actividaes revolucionaries na « Société des Familles », que continuará en 1837 la « Société des Saisons ».

El 6 de marzu de 1836 foi arrestáu y depués d'ocho meses de prisión foi puestu baxo llibertá vixilada en Pontoise.

El 12 de mayu de 1839, de vuelta a París, con Armand Barbès y Martin Bernard, participa na insurreción que se fai col Palaciu de Xusticia, fracasa la toma de la Prefeutura de Policita y ocupa un instante la Casa Conceyu.

El 14 de xineru de 1840, ye condergáu a muerte. Esa pena foi conmutada por cadena perpetua, enfermando nel Monte Saint-Michel. En 1844, el so estáu de salú obliga a treslladalu a la prisión hospital Tours, onde tará hasta abril de 1847.

Una vez lliberáu, asóciase a toles manifestaciones parisines de marzu a mayu na Revolución de 1848, que dan llugar al nacimientu de la Segunda República. El recursu a la violencia de la Sociedá Republicana Central (Société républicaine centrale), que fundó pa exixir una modificación del gobiernu, ponlu en conflictu colos republicanos moderaos. Arrestá depués del 26 de mayu, ye encarceláu en Vincennes. El procesu tien llugar delantre de la Alta Corte de Xusticia de Bourges el 7 de marzu de 1849. Ye condergáu a diez años de prisión y enviáu a Doullens. N'ochobre de 1850 ye encarceláu en Belle-Île-en-Mer; n'avientu de 1857, en Corte; arriendes d'ello, en 1859, deportáu a Mascara n'Arxelia hasta'l 16 d'agostu de 1859, fecha de la so lliberación.

Revolucionariu siempre, dende la so lliberación retoma la llucha escontra l'Imperiu. El 14 de xunu de 1861, ye arrestáu y condergáu a cuatro años de prisión, enfermando en Sainte-Pélagie. Fúgase n'agostu de 1865, y continúa la so campaña de propaganda escontra'l gobiernu dende'l so exiliu, hasta l'amnistía xeneral de 1869, que-y permite tornar a Francia. Ye nel cursu d'esos años cuando un partíu blanquista naz y s'organiza en seiciones. La inclinación de Blanqui pola aición violenta ilústrase en 1870 con dos tentatives d'insurreción fracasaes: la primera'l 12 de xineru cuando los funerales de Victor Noir (periodista asesináu pol prínicpe Pierre Bonaparte, que ye fíu nada menos que de Lucien Bonaparte, y por tanto sobrín de Napoléon Ier y primu de Napoléon III); la segunda'l 14 d'ochobre, cuando intenta apropiase d'un depósitu d'armes. La so aición continuará hasta la cayida del Imperiu y la proclamación de la Tercer República: 4 de setiembre de 1870.

Blanqui crea entós un club y un periódicu La patrie en danger, que sostién la resistencia de Gambetta pero dexa d'asoleyase'l 8 d'avientu por falta de créditu.

Blanqui toma parte del grupu insurrecional qu'ocupa la Casa Conceyu delles hores el 31 d'ochobre de 1870. El 9 de marzu, ye condergáu a muerte en rebeldía. Adolphe Thiers, xefe del gobiernu, consciente de la influyencia de Blanqui sobre'l movimientu social parisín, failu arrestar el 17 de marzu de 1871, aunque, enfermu, reposa en casa d'un amigu médicu en Bretenoux (Lot). Ye conducíu al hospital de Figeac, y d'ellí a Cahors. Lleváu a Morlaix, el 24 de mayu ye fechu prisioneru nel castiellu de Taureau. El 18 de marzu Thiers intenta facer unsu de los cañones sobre la llomba de Montmartre, pero la población oponse-y: son esos acontecimientos los que desembocaron na proclamación de la Comuna de París na que Blanqui será elixíu como cabeza de llista en numberosos barrios mientres que ye deteníu fuera de París. Consciente de la importancia d'esti prisioneru, Thiers refugaa lliberalu en cambiu de 74 presos de la Comuna, ente ellos l'arzobispu Darboy. Una mayoría de « Communards » reconócense en Blanqui. Karl Marx ta convencíu de que Blanqui yera'l xefe que-y facía falta a la Commune.

Lleváu a París, ye xuzgáu'l 15 de febreru de 1872 y condergáu con otros comuñeros a la deportación, pena conmutada con detención perpetua dando llugar al so estáu de santidá. Ye internáu en Clairvaux. En 1877, ye treslladáu al castiellu d'If.

El 20 d'abril de 1879 ye elixíu diputáu por Burdeos pero la so eleición será invalidada'l 1 de xunu. Beneficiándose d'una amnistía xeneral, Blanqui ye lliberáu'l 11 y indultáu.

Recuerre entós Francia y esparde les sos idees nel periódicu « Ni Dieu ni maître ». Depués de pronunciar un discursu nel cursu d'un mitin revolucionariu en París, a finales de 1880, muerre d'una crisis d'apoplexía'l 1 de xineru 1881. El so entierru ye siguíu por cien mil persones. Ta enterráu nel cementeriu del Père-Lachaise en París.

En tanto que socialista, Blanqui ye favoratible a un repartu xustu de la riqueza nel somantu de la sociedá. Pero'l blanquismu singularízase en dellos aspectos de les otres corrientes del socialismu del so tiempu. D'una parte, contrariamente a Karl Marx, Blanqui nun crée nel papel preponderante de la clase obrera, nin nos movimientos de mases: piensa, polo contrario, que la revolución debe ser el fechu d'un grupín de persones, qu'establecen pola fuercia un nuevo orde, y depués devuelven el poder al pueblu. D'otra parte, Blanqui preocúpase más de la revolución que del devenir de la sociedá depués d'ella: si'l so pensamientu se sofita sobre principios socialistes precisos, nun llega más que raramente a imaxinar una sociedá pura y realmente socialista. Estrémase nesto de los utópicos. Pa los blanquistes, el derrocamientu del orde burgues y la revolución son fines nellos mesmos, polo menos nun primer momentu. Blanqui foi unu de los socialistes non marxistes del so tiempu.

Principales publicaciones

• Défense du citoyen Louis-Auguste Blanqui devant la cour d'assises, 1832.
• Instruction pour une prise d'arme, 1866.
• La Patrie en danger, 1871.
• L'Éternité par les astres, 1872.
• La Critique sociale, 1886.

Bibliografía

• Gustave Geffroy, L'Enfermé, biografía, 1897
• Dictionnaire de biographie française, Librairie Letouzey et Ané, 1954
• V.P. Volguine, Blanqui, testus escoyíos, Éditions sociales, 1957
• Maurice Dommanget : Les idées politiques et sociales d'Auguste Blanqui, 1957
• Maurice Dommanget, Auguste Blanqui. Des origines à la Révolution de 1848 (Premiers combats et premières prisons), Mouton, París, 1969
• Maurice Paz, Un révolutionnaire professionnel, Auguste Blanqui, París, Fayard, 1984
• Auguste Blanqui, Maintenant, il faut des armes, textes choisis et présentés par Dominique Le Nuz, Éditions La Fabrique, 432 p., 2007 textu en llinia Archiváu 2016-03-04 en Wayback Machine