Goewerneur

'n Goewerneur is 'n openbare ampsbekleër van die uitvoerende gesag van 'n eerstevlak subnasionale entiteit in 'n land. In die breë is 'n goewerneur die regeringshoof van 'n staat, provinsie of departement. Hy is verantwoordelik vir die openbare administrasie van genoemde entiteit en word bygestaan ​​deur 'n kabinet of raad van ministers of sekretarisse afhangende van die land.

Afhangende van die regeringsvorm van die betrokke land, het 'n goewerneur gewoonlik talle funksies. In federale lande soos Argentinië, Brasilië, die Verenigde State, Meksiko of Venezuela, het goewerneurs gewoonlik groot politieke mag in hul federale entiteit; terwyl hul magte in eenheidslande soos Bolivië, Chili, China, Colombië, Peru of Paraguay gewoonlik kleiner is in vergelyking met die van die nasionale regering.

Selfs in lande met 'n diep en radikale federale stelsel, kan die goewerneur magte hê wat in ander lande vir nasionale heersers gereserveer is. Dit is so in die geval van die Verenigde State, waar 'n staatsgoewerneur wetsontwerpe rakende straf- en siviele reg kan voorlê, aangesien dit van die Streekwetgewende Vergadering afhang om wetgewing oor hierdie aangeleenthede te maak; hy kan ook genoemde wette veto, beswaar daarteen maak of dit promulgeer, soos dit ook gebeur met wette in sekere aspekte van arbeid, bankwese, versekering en belastingwetgewing. Hy kan ook gevangenes kwytskeld vir staatsmisdade, is opperbevelvoerder van die militêre magte, verantwoordelik vir fiskale beleid met betrekking tot sekere belastings en kan aan die Staatswetgewer voorstel om die minimum loon te verhoog.

Alhoewel die wetlike en administratiewe raamwerk van provinsies, wat elkeen deur 'n goewerneur geadministreer word, deur die Romeine geskep is, was die term goewerneur 'n gerieflike term vir historici om soortgelyke stelsels in die oudheid te beskryf. Inderdaad, baie streke van die voor-Romeinse oudheid is uiteindelik vervang deur Romeinse provinsiale regerings na hul verowering deur Rome. Plato het die metafoor gebruik dat die staatskip met 'n roer gedraai word, die Latynse woord vir roer is gubernaculum.

Sedert die skepping van die eerste Romeinse provinsies is elke jaar 'n goewerneur aangestel om elkeen daarvan te administreer. Die hooffunksie van 'n Romeinse goewerneur was dié van 'n landdros of regter, en die bestuur van belasting en openbare besteding in sy gebied.

Onder die Republiek en vroeë Ryk het 'n goewerneur egter ook militêre magte in sy provinsie gehad. Die republikeinse goewerneurs was almal mans wat die vorige jaar in hooggeplaaste posisies in Rome gedien het en verwante titels soos prokonsul of propraetor gehad het.

Die eerste keiser, Octavianus Augustus het die provinsies in twee kategorieë verdeel. Tradisioneel het gesogte goewerneurskappe gebly soos voorheen, terwyl hy in 'n verskeidenheid ander self formele goewerneurskap behou het, en die werklike taak van administrasie aan aangesteldes gedelegeer het (gewoonlik met die titel legatus Augusti). Die legatus het soms 'n prefek (later prokurator), gewoonlik 'n man van ruiterlike rang, aangestel om as sy adjunk in 'n substreek van die groter provinsie op te tree. Die berugte karakter Pontius Pilatus in die Christelike Evangelies was 'n goewerneur van hierdie tipe.

'n Spesiale geval was Egipte, 'n ryk "private" domein en 'n lewensbelangrike broodmandjie vir Rome, waar die Keiser amper die teokratiese status van 'n farao geërf het. Die keiser is daar verteenwoordig deur 'n goewerneur genaamd praefectus augustalis, 'n titel wat die godsdienstige kultus van die keiser opgeroep het.

Die keisers Diocletianus en Konstantyn het in die 3de en 4de eeue nC. 'n herorganisasie uitgevoer met twee hoofkenmerke : Die provinsies is verdeel en baie meer gemaak; hulle is toe in biskopdomme gegroepeer, en die biskopdomme op hul beurt in vier Praetoriaanse prefekture. Militêre verantwoordelikhede is van die goewerneurs verwyder en gegee aan nuwe amptenare genaamd comes rei militaris, later ook magister militum.

Die gesogte goewerneurskappe van Afrika en Asië is gelaat met die titel van prokonsul en die spesiale reg om sake direk na die Keiser te verwys; die praefectus augustalis by Alexandrië en die comes Orientis by Antiogië het ook spesiale titels behou. Vir die res het die goewerneurs van provinsies verskeie titels gehad, sommige bekend as consularis, ander as correctors, terwyl ander as praesees. Afgesien van Egipte en die Ooste, was elke biskopdom gelei deur 'n goewerneur bekend as 'n predikant. Die prefekture is gelei deur praefecti praetorio.

Bogenoemde stelsel het oorleef met min betekenisvolle veranderinge tot die ineenstorting van die Romeinse Ryk in die Weste; en in die Ooste, die ineenstorting van orde met die Persiese en Arabiese invalle van die 7de eeu. In daardie stadium het 'n nuwe tipe goewerneur na vore gekom, die Strategos. Dit was 'n hoofrol vir die kwessies wat die provinsies op hierdie stadium vervang het, wat 'n terugkeer na die samesmelting van burgerlike en militêre kantore behels het, wat die praktyk was tydens die Republiek en vroeë Ryk.

Alhoewel die Romeinse administrasie in die Weste grootliks deur die barbare invalle vernietig is, word die model daarvan onthou; hierdie model het baie invloedryk geword in twee spesifieke velde: die Romeinse reg en die Christelike Kerk.^{[1][2][3][4][5][6]}