Blitzkrieg

Blitzkrieg (Duits vir weerligoorlog) is 'n oorlogsmetode waarvolgens 'n aanvallende mag wat deur 'n digte konsentrasie van gepantserde en gemotoriseerde of gemeganiseerde infanterieformasies met noue lugondersteuning gelei word, deur die teenstander se verdedigingslinie breek deur kort, vinnige, kragtige aanvalle en dan die verdedigers ontwrig met behulp van spoed en verrassing om hulle met behulp van lug superioriteit te omseil. Deur die aanwending van gekombineerde wapens in maneuvrering-oorlogvoering poog blitzkrieg om die vyand van balans af te bring deur dit moeilik te maak om te reageer op die voortdurend veranderende gevegsfront, en dan hulle te verslaan in 'n beslissende Vernichtungsschlacht (geveg van uitwissing)

Gedurende die tussenoorlogse periode het vliegtuig en tenk tegnologie sodanig verbeter dat dit meer aanwendbaar geword het in oorlogvoering. Dit gekombineer met die stelselmatige toepassing van die tradisionele Duitse taktiek van Bewegungskrieg (maneuver oorlogvoering), diep penetrasies en die omseil van vyandige sterk punte het dit moontlik gemaak om vyandige magte te omring en te vernietig in 'n Kesselschlacht (ketelslag). Tydens die inval van Pole het Westerse joernaliste die term blitzkrieg gebruik om hierdie vorm van gepantserde oorlogvoering te beskryf. Die term het in 1935 in 'n Duitse militêre tydskrif Deutsche Wehr (Duitse verdediging) verskyn in verband met vinnige of blitsoorlogvoering. Duitse maneuvrerig-bedrywighede was suksesvol in die veldtogte van 1939–1941 en teen 1940 is die term blitzkrieg wyd in die Westerse media gebruik. Blitzkrieg-bedrywighede was gebou op verrassingspenetrasies (bv. Die penetrasie van die Ardenne-bosstreek), algemene ongereedheid van die vyand en hul onvermoë om by die tempo van die Duitse aanval te pas. Tydens die Slag van Frankryk het die Franse gepoog om verdedigingslyne langs riviere te vorm, maar was gefrustreerd toe die Duitse troepe eerste opgedaag en voort dryf.

Ten spyte van die feit dat dit in beide die Duitse en Engelse koerante tydens die Tweede Wêreldoorlog algemeen bekend was, is die woord blitzkrieg nooit deur die Wehrmacht as 'n amptelike militêre term gebruik nie, behalwe vir propaganda doeleindes. Sommige senior beamptes, waaronder Kurt Student, Franz Halder en Johann Adolf von Kielmansegg, het selfs die idee betwis dat dit 'n militêre konsep was. Kielmansegg beweer dat wat baie as blitzkrieg beskou word, niks meer was as "ad hoc-oplossings wat eenvoudig uit die heersende situasie uitgekom het nie". Studente het dit beskryf as idees wat "natuurlik uit die bestaande omstandighede ontstaan het" as 'n reaksie op operasionele uitdagings. Die Wehrmacht het dit nooit amptelik aanvaar as 'n konsep of doktriene nie. In 2005 het die historikus Karl-Heinz Frieser blitzkrieg opgesom as die gevolg van Duitse bevelvoerders wat die nuutste tegnologie volgens die tradisionele militêre beginsels op die mees voordelige manier gebruik en "die regte eenhede op die regte plek op die regte tyd gebruik". Moderne historici verstaan nou blitzkrieg as die kombinasie van die tradisionele Duitse militêre beginsels, metodes en leerstellings van die 19de eeu, met die militêre tegnologie van die tussenoorlogsperiode. Moderne geskiedkundiges gebruik die term onvoorwaardelik as 'n generiese beskrywing vir die styl van maneuveroorlogvoering wat Duitsland gedurende die vroeë deel van die Tweede Wêreldoorlog beoefen het, eerder as as 'n verduideliking. Volgens Frieser kan blitzkrieg in die konteks van die denke van Heinz Guderian oor mobiele gekombineerde wapenformasies gebruik word as 'n sinoniem vir moderne maneuveroorlogvoering op die operasionele vlak.

Die tradisionele betekenis van blitzkrieg verwys na die Duitse taktiese en operasionele metodologie wat in die eerste helfte van die Tweede Wêreldoorlog gebruik word. Dit word dikwels beskou as 'n nuwe metode van oorlogvoering. Die woord, wat 'n weerligoorlog of 'n weerligaanval beteken, in sy strategiese sin beskryf 'n reeks vinnige en beslissende kort gevegte om 'n uitklopslag te lewer aan 'n vyand voordat die ten volle kan mobiliseer. Takties is blitzkrieg 'n gekoördineerde militêre poging deur tenks, gemotoriseerde infanterie, artillerie en vliegtuie, om 'n oorweldigende plaaslike meerderwaardigheid in 'n gevegsmag te skep, die teenstander te verslaan en sy verdediging deur te breek. Blitzkrieg, soos deur Duitsland gebruik, het aansienlike sielkundige of "terreur"-elemente, soos die Jerigotrompet, 'n geluidsarm sirene op die Junkers Ju 87-duikbomwerper, om die moraal van vyandsmagte te beïnvloed. Die toestelle is grotendeels verwyder toe die vyand in 1940 na die Slag van die Frankryk gewoond geraak het daaraan. Bomme het soms fluitjies aangeheg. Dit is ook algemeen dat historici en skrywers sielkundige oorlogvoering insluit deur vyfde kolom ondersteuners te gebruik om gerugte en leuens tussen die burgerlikebevolking in die teater van bedrywighede te versprei.

Die oorsprong van die term blitzkrieg is duister. Dit was nooit in die titel van 'n militêre doktriene of handboek van die Duitse leër of lugmag gebruik nie, en daar was geen "samehangende leerstelling" of "verenigende konsep van blitzkrieg" nie. Die term is selde voor 1939 in die Duitse militêre pers gebruik en onlangse navorsing by die Duitse Militärgeschichtliches Forschungsamt in Potsdam het dit in slegs twee militêre artikels uit die 1930's gevind. Albei het die term gebruik om 'n vinnige strategiese uitklop te beteken, eerder as 'n radikale nuwe militêre leer of benadering tot oorlog.

Die eerste artikel (1935) handel hoofsaaklik oor voedsel en voorrade in oorlog. Die term blitzkrieg word gebruik met verwysing na Duitse pogings om 'n vinnige oorwinning in die Eerste Wêreldoorlog te behaal, maar word nie geassosieer met die gebruik van gepantserde, gemeganiseerde of lugmagte nie. Daar word aangevoer dat Duitsland selfversorgendheid in kos moet ontwikkel, want dit kan weer onmoontlik wees om 'n vinnige uitklop oor sy vyande te behaal, wat tot 'n lang oorlog lei.

In die tweede artikel (1938) is die bekendstelling van 'n vinnige strategiese uitklop beskryf as 'n aantreklike idee vir Duitsland, maar moeilik om op land te bereik onder moderne toestande (veral teen stelsels van fortifikasie soos die Maginotlinie), tensy 'n buitengewoon hoë mate van verrassing behaal kan word. Die skrywer stel vaag voor dat 'n massiewe strategiese lugaanval dalk beter vooruitsigte kan hou, maar die onderwerp word nie breedvoerig ondersoek nie.

Nog 'n relatief vroeë gebruik van die term in Duits vind plaas in Die Deutsche Kriegsstärke (Duitse Oorlog sterkte) deur Fritz Sternberg, 'n Joodse, Marxistiese, politieke ekonoom en vlugteling uit die Derde Ryk, wat in 1938 in Parys en Londen gepubliseer is. Sternberg het geskryf dat Duitsland nie ekonomies vir 'n lang oorlog voorberei het nie, maar kan 'n vinnige oorlog wen ("Blitzkrieg"). Hy het nie in besonderhede oor taktiek gegaan of voorgestel dat die Duitse weermag 'n radikaal nuwe operasionele metode ontwikkel het nie. Sy boek bied skaars leidrade oor hoe hierdie Duitse blitsoorwinnings gewen kan word.

In Engels en ander tale is die term sedert die 1920's gebruik. Die Britse pers het dit veral gebruik om die Duitse suksesse in Pole in September 1939 te beskryf. Dit word deur John Harris beskryf as "'n stuk joernalistiese sensasionalisme" – 'n gonswoord waarmee die skouspelagtige vroeë suksesse van die Duitsers in die Tweede Wêreldoorlog gekenmerk kan word. Dit is later toegepas op die bombardement van Brittanje, veral Londen, vandaar "Die Blitz". Die Duitse populêre pers het nege maande later gevolg ná die val van Frankryk in 1940; dus alhoewel die woord in Duits gebruik is, is dit eers deur die Britse joernaliste gewild gemaak. Heinz Guderian het dit genoem as 'n woord wat deur die geallieerdes geskep is: "as gevolg van die suksesse van ons vinnige veldtogte het ons vyande … die woord Blitzkrieg" geskep. Na die Duitse mislukking in die Sowjetunie in 1941, is die gebruik van die term in die Derde Ryk afgekeur. Adolf Hitler het ontken dat hy ooit die term gebruik het. Hy het in 'n toespraak in November 1941 gesê: "Ek het nog nooit die woord Blitzkrieg gebruik nie, want dit is 'n baie dom woord ". In die begin van Januarie 1942 het Hitler dit as 'n "Italiaanse frase" afgemaak.

In 1914 is die Duitse strategiese denke gebou op die geskrifte van Carl von Clausewitz (1 Junie 1780 – 16 November 1831), Helmuth von Moltke die Ouere (26 Oktober 1800 – 24 April 1891) en Alfred von Schlieffen (28 Februarie 1833 – 4 Januarie 1913), wat maneuver, gekonsentreerde massa en omsingeling voorstaan om die voorwaardes vir 'n beslissende slag te skep (Vernichtungsschlacht). Tydens die Eerste Wêreldoorlog het generaals soos Oskar von Hutier taktiek ontwikkel om maneuvreering op die slagveld te herstel. Spesialis ligte-infanterie (Sturmtruppen) moes op sagte kolle fokus, om gapings vir groter infanterie-eenhede te maak om met swaarder wapens te beweeg en die sukses verder te neem. Dit laat afgesonderde sterk punte vir die opvolgmagte. Die Hutier-taktiek is gekombineer met kort bombardemente deur gebruik te maak van massa gekonsentreerde artillerie, soos deur kolonel Georg Bruchmüller ontwerp. Aanvalle moes op spoed en verrassing staatmaak eerder as op gewig van getalle. Hutier-Bruchmüller-taktiek is met groot sukses in Operasie Michael, die lente-offensief van 1918 gebruik. Dit het tydelik die oorlogsbeweging herstel nadat die Geallieerde loopgrawe oorval was. Die Duitse leërs het na Amiens en dan Parys opgeruk, binne 120 km (75 myl) van Parys voordat hulle probleme ondervind het met bevoorading en Geallieerde-versterkings hul opmars gestuit het.

Aan die Oosfront het die oorlog nie in die loopgraafoorlog verval nie; Duitse en Russiese leërs het oor duisende myl 'n maneuvreringoorlog geveg, wat die Duitse leierskap unieke ervaring gegee het wat die loopgraafgebonde Westerse Geallieerdes nie ondervind het nie. Studies van bedrywighede in die ooste het tot die gevolgtrekking gekom dat klein en gekoördineerde magte meer vegkrag het as groot, ongekoördineerde magte. Ná die oorlog het die Reichswehr die Hutier-taktiek aangepas. Die hoofkommandant, Hans von Seeckt, het geargumenteer dat daar oormatige fokus op omsingeling was en dat spoed eerder beklemtoon moet word. Seeckt inspireer 'n hersiening van Bewegungskrieg (maneuver oorlogvoering) denke en die geassosieerde Auftragstaktik waarin die bevelvoerder sy voorneme gegee het en die diskresie onderneem om dit te bereik, binne die perke wat bepaal is deur die opleiding van 'n elite-offisierkorps wat hul besluite voorspelbaar gemaak het vir ander bevelvoerders. Delegasie het die tempo van bedrywighede verhoog, wat groot invloed op die sukses van Duitse leërs in die vroeë oorlogsperiode gehad het. Seeckt het die idee van numeriese superioriteit verwerp. Die Duitse leër moes in 'n klein, mobiele mag ontwikkel en tegniese vooruitgang aangemoedig, waarvan een van die resultate die gebruik van radio verbeter het, wat beter koördinasie tussen gemotoriseerde infanterie, tenks en vliegtuie moontlik gemaak het en sodoende die nodige voorwaardes vir die daaropvolgende Blitzkrieg. Hy het dit dus in 'n leër van bevelvoerders omskep, wat ten minste die volgende vlak van beheer kon dek.

Die Britse weermag het laat in 1918 lesse geleer van die suksesvolle infanterie- en artillerie-offensiewe op die westelike front. Om die beste samewerking tussen alle elemente te verkry, was klem gelê op gedetailleerde beplanning, rigiede beheer en nakoming van opdragte. Meganisasie van die weermag is beskou as 'n manier om massa-ongevalle en onbesliste aard van ofensiewe operasies te vermy, as deel van 'n gekombineerde mag-teorie van oorlog. Die vier uitgawes van Velddiensregulasies wat na 1918 gepubliseer is, het bevind dat slegs gesamentlike wapenoperasies genoeg slaankrag kan skep om mobiliteit op 'n slagveld moontlik te maak. Hierdie oorlogsteorie het ook klem gelê op konsolidasie, met 'n aanbeveling van omsigtigheid teen oorversekerheid en genadelose uitbuiting.

In die Sinai en Palestina-veldtog was sommige aspekte van wat later blitzkrieg genoem sal word, teenwoordig in operasies. Sleutelelemente in die "blitzkrieg-oorlogvoering" by die deurslaggewende Slag van Megiddo sluit in konsentrasie van magte, verrassing en spoed. Sukses was afhanklik van die uitvoer van aanvalle net op 'n terrein wat die beweging van groot formasies op die slagveld moontlik maak en taktiese aanpassings in die Britse artillerie en infanterie aanwending bevoordeel. Generaal Edmund Allenby het infanterie gebruik om die sterk Ottomaanse frontlinie aan te val in samewerking met die ondersteuning van artillerie, aangevul deur die kanonne van twee torpedojaers. Deur middel van konstante druk deur infanterie en kavallerie is twee Ottomaanse leërs in die Judea-heuwels van balans gehou en feitlik omring tydens die gevegte van Sharon en Nablus (Slag van Megiddo).

Die Britse metodes het 'n "strategiese verlamming" onder die Ottomane veroorsaak en het gelei tot hul vinnige en volledige ineenstorting. In 'n opruk van 105 km is geskat dat minstens 25 000 krygsgevangenes geneem is en 260 kanonne gebuit is. B. H. Liddell Hart was van mening dat belangrike aspekte van die operasie was die mate waartoe Ottomaanse bevelvoerders nie intelligensie kon bekom oor die Britse voorbereidings vir die aanval nie. Britse lug superioriteit en lugaanvalle op hul hoofkwartier en telefooninfrastruktuur het hulle pogings verlam om te reageer op die vinnig agteruitgaande situasie.

Die Franse doktriene in die tussenoorlogse jare was verdedigingsgerig. Kolonel Charles de Gaulle was 'n voorstander van konsentrasie van pantser voertuie en vliegtuie. Sy menings is uitgedruk in sy boek Vers l'Armée de Metier (Na 'n Profesionele Leër 1933). Soos von Seeckt het hy tot die gevolgtrekking gekom dat Frankryk nie meer die groot leërs van dienspligtiges en reserviste kon handhaaf waarmee in die Eerste Wêreldoorlog geveg is nie. Hy het probeer om tenks, gemeganiseerde magte en vliegtuie te gebruik om 'n kleiner aantal hoogs opgeleide soldate toe te laat om groter impak in gevegte te bekom. Sy standpunte het egter nie tot die Franse hoër gesag gespreek nie, maar sommiges het beweer dat hy deur Heinz Guderian beïnvloed was.

In 1916 het generaal Alexei Brusilov tydens die Brusilov-offensief verrassings- en infiltrasietaktiek gebruik. Later het Marshal Mikhail Tukhachevsky, Georgii Isserson en ander lede van die Rooi Leër 'n konsep van "die diep geveg" ontwikkel uit die ervaring van die Pools-Sowjet-oorlog. Hierdie konsepte sou die doktriene van die Rooi Leër in die Tweede Wêreldoorlog lei. Tukhachevsky was 'n voorstander van gemeganiseerde formasies en die grootskaalse industrialisasie wat nodig was om die beperkings van infanterie en kavallerie te oorkom. Robert Watt (2008) het geskryf dat blitzkrieg min gemeen het met die Sowjet-diepgeveg. In 2002 het H. P. Willmott opgemerk dat die diepgeveg twee belangrike verskille bevat: dit was 'n leerstuk van totale oorlog, nie beperkte operasies nie, en beslissende stryd is verwerp ten gunste van verskeie groot gelyktydige offensiewe.

Die Reichswehr en die Rooi Leër het 'n geheime samewerking in die Sowjet-Unie begin om die besettingsagent van die Verdrag van Versailles, die Militêre Inter-Geallieerdeed Kommissie van Beheer, te ontduik. In 1926 is oorlogspele en oefeninge by Kazan en Lipetsk begin. Die sentrums is gebruik om toetsvliegtuie en gepantserde voertuie tot op die bataljonvlak te plaas en huisves lug- en gepantserde oorlogvoeringskole, waardeur offisiere geroteer is.

Nadat Adolf Hitler in 1933 die hoof van die regering geword het, het hy die Versailles-verdragsbepalings geïgnoreer. 'n Eenheid vir gepantserde magte is geskep binne die Duitse Wehrmacht: die Panzerwaffe, soos dit later bekend geword het. Die Luftwaffe (die Duitse lugmag) is weer gestig, en ontwikkeling is begin met vliegtuig grondaanval doktrienes. Hitler was 'n sterk ondersteuner van hierdie nuwe strategie. Hy lees Guderian se boek Achtung – Panzer! en na die waarneming van gepantserde veldoefeninge by Kummersdorf het hy opgemerk: "Dit is wat ek wil hê – en dit sal ek sal kry."

Guderian het gesamentlike-magte-taktiek opgesom as die manier om die mobiele en gemotoriseerde gepantserde afdelings te kry om saam te werk en mekaar te ondersteun om beslissende sukses te behaal. In sy boek, Panzer Leader, het hy geskryf:

"In hierdie jaar, 1929, het ek oortuig geword dat tenks wat op hul eie of in samewerking met infanterie werk, nooit beslissende rol kan speel nie. My geskiedkundige studies, die oefeninge in Engeland en ons eie ervaring met lewensgroot modelle het my oortuig dat die tenks nooit hul volle effek kon lewer totdat die ander wapens op wie se ondersteuning hulle onvermydelik moes vertrou, tot hul standaard gebring word in terms van spoed en oor landelike bewegings vermoeës. In so 'n formasie van alle magte moet die tenks die primêre rol speel, die ander wapens wat onderhewig is aan die vereistes van pantser in die ondersteunende rolle. Dit sal verkeerd wees om tenks in infanterie afdelings in te sluit. Wat nodig was, was pantserafdelings wat al die ondersteunende magte sal insluit wat nodig is om die tenks met volle effek te laat veg."

Guderian het geglo dat ontwikkelinge in tegnologie benodig word om die teorie te ondersteun; met die toegerus van gepantserde afdelings – veral tenks – met draadlose kommunikasie. Guderian het in 1933 aangedring by die opperbevel dat elke tenk in die Duitse pantsermag met 'n radio toegerus moet wees. Aan die begin van die oorlog is slegs die Duitse weermag só voorberei met alle tenks wat radio toegerus is. Dit was krities in die vroeë tenkgevegte waar Duitse tenkbevelvoerders die organisatoriese voordeel oor die Geallieerdes wat radio kommunikasie aan hulle gegee het, uitgebuit het. Later sal alle geallieerde leërs hierdie innovasie gekopieer. Tydens die Poolse Inval-veldtog het die sukses van gepantserde eenhede, onder die invloed van Guderian se idees, die aantal skeptici oorgewen wat aanvanklik twyfel uitgespreek het oor gepantserde oorlogvoering, soos Gerd von Rundstedt en Erwin Rommel.

Volgens David A.Grossman het Rommel, tydens die 12de Slag van Isonzo, sy maneuver-oorlogvoering-beginsels vervolmaak tydens hierdie uitvoering van 'n ligte infanterie-operasie. Dit was dieselfde beginsels wat tydens die blitzkrieg teen Frankryk in 1940 toegepas is (en herhaal deur die Geallieerde magte teen Irak in die Golfoorlog van 1991). Tydens die Slag van Frankryk het Hitler 'n verwarring veroorsaak toe hy sy idees skielik verander het en beveel dat die inval oor 'n paar weke afgehandel moet word (sy oorspronklike plan sou in jare voltooi het) en Rommel en Guderian aangemoedig het om hul direkte toesighouers nie te gehoorsaam nie, deur voor te stu en onderweg die idee van blitzkrieg uitbou. Dit was Rommel wat die eerste argetipe van blitzkrieg geskep het, deur sy eenheid ver voor flankende eenhede te lei. MacGregor en Williamson merk op dat Rommel se weergawe van blitzkrieg 'n aansienlik beter begrip van gesamentlike magte-oorlog as dié van Guderian vertoon. Generaal Hoth het in 'n amptelike verslag verklaar dat Rommel "nuwe paaie ondersoek het in die leiding van Panzer-afdelings."

Schwerpunktprinzip is 'n heuristiese instrument (konseptuele instrument of denkformule) wat sedert die negentiende eeu in die Duitse leër gebruik is om besluite te neem van taktiek tot strategie oor prioriteit. Schwerpunkt kan vertaal word as swaartepunt, noodsaaklikheid, fokuspunt en punt van die hoofpoging. Geen van hierdie vorms is voldoende om die universele belang van die term en die konsep van Schwerpunktprinzip te beskryf nie. Elke eenheid in die leër, van die kompanjie tot die opperbevel, het besluit op 'n Schwerpunkt deur middel van schwerpunktbildung, so ook die ondersteuningsdienste, wat beteken dat bevelvoerders altyd geweet het wat die belangrikste was en die rede daarvoor. Die Duitse leër was opgelei om die Schwerpunkt te ondersteun, selfs al moes die risiko's elders geneem word om die hoofpoging te ondersteun. Deur middel van Schwerpunktbildung kan die Duitse weermag meerderwaardigheid by die Schwerpunkt bereik, of dit aanvallend of verdedigend is, om plaaslike sukses by die Schwerpunkt in die progressiewe disorganisering van die opponerende mag te bewerkstellig. Dit skep meer geleenthede om hierdie voordeel te benut, selfs al is die magte numeries en strategies minderwaardig in die algemeen. In die 1930's het Guderian dit as "Klotzen, nicht kleckern!" opgesom. ("Skop, moenie hulle versprei nie!").

Nadat 'n deurbraak in die vyand se lyn bereik is, was eenhede wat die Schwerpunkt behels, nie veronderstel om die vyandige voorste eenhede regs en links van die deurbraak aan te val nie. Eenhede wat deur die opening stoom, moes voortstu om vaste doelwitte agter die vyand se voorste lyn te bereik. In die Tweede Wêreldoorlog het die Duitse Panzer-magte gemotoriseerde mobiliteit gebruik om die teenstander se vermoë om te reageer, te verlam. Vinnige bewegende mobiele magte het die inisiatief aangegryp, swakhede benut en opgetree voordat opponerende magte kon reageer. Sentraal hiervoor was die besluitnemingsiklus (tempo). Besluitneming benodig tyd om inligting in te samel, 'n besluit te neem, bevele aan ondergeskiktes te gee om die besluit te implementeer. Deur beter mobiliteit en vinniger besluitnemingsiklusse kan mobiele magte vinniger optree as die magte wat hulle teenstaan. Rigtingkontrole was 'n vinnige en buigsame manier van bevel. Eerder as om 'n eksplisiete bevel te ontvang, sal 'n bevelvoerder van sy toesighouer se voorneme ingelig word en die rol wat sy eenheid in hierdie konsep het om te vul. Die wyse van uitvoering was dan 'n saak vir die diskresie van die ondergeskikte bevelvoerder. Personeellas is vir die senior bevelstrukture verminder en versprei onder al die vlakke van bevel met kennis van hul situasie. Delegasie en die aanmoediging van inisiatief-ondersteunde implementering, verseker dat belangrike besluite vinnig geneem kan word en mondelings of met kort skriftelike opdragte gekommunikeer word. Duitsers het ook Pervitin gebruik, 'n vorm van amfetamien wat aan bestuurders gegee is om hulle wakker te bly.

Die laaste deel van 'n offensiewe operasie was die vernietiging van geisoleerde groepe van weerstand, wat vroeër verbygegaan is deur die vinnig bewegende gepantserde en gemotoriseerde magte. Die Kesselschlacht 'ketelstryd' was 'n konsentriese aanval op sulke groepe. Dit was hier dat die meeste verliese op die vyand toegedien is, hoofsaaklik deur die massa vang van gevangenes en buit van wapens. Tydens Operasie Barbarossa het groot omsingelings in 1941 het Duitse magte byna 3,5 miljoen Sowjet-gevangenes geneem en ook massas toerusting gebuit.

Naby lugsteun is verskaf in die vorm van die duikbomwerper en mediumbomwerper. Hulle sal die fokuspunt van aanval vanuit die lug ondersteun. Duitse suksesse is nou verwant aan die mate waarin die Duitse Luftwaffe die lugoorlog in vroeë veldtogte in Wes- en Sentraal-Europa en die Sowjetunie kon beheer. Die Luftwaffe was egter 'n breë gebasseerde mag sonder 'n sentrale sentrale doktriene, behalwe dat die hulpbronne oor die algemeen gebruik moet word om die nasionale strategie te ondersteun. Dit was buigsaam en kon beide operasionele taktiese en strategiese bombardemente uitvoer. Buigsaamheid was die sterkpunt van die Luftwaffe in 1939–1941. Paradoksaal, van daardie tyd af het dit sy swakheid geword. Terwyl geallieerde lugmagte aan die weermag se steun gekoppel is, het die Luftwaffe sy hulpbronne op 'n meer algemene, operasionele wyse ontplooi. Dit het oorgeskakel van lugruimbeheermissies, tot mediumafstand onderskepping, tot strategiese aanvalle, om grondondersteuningspligte in te sluit, afhangende van die behoefte van die grondkragte. Trouens, minder as 15% van die Luftwaffe was 'n gespesialiseerde pantser-ondersteuningsarm, wat dit ten doel gehad het om die weermag in 1939 nougeset te ondersteun.

Die begrippe wat verband hou met die term blitzkrieg soos diep penetrasies deur pantsereenhede, reuse omsingelings en gekombineerde eenhedeaanvalle, was grootliks afhanklik van die terrein en weerstoestande. Waar die vermoë om vinnig te beweeg oor "tenkland" nie moontlik was nie, is pantserpenetasies dikwels vermy of het dit tot mislukking gelei. Die terrein sal ideaal plat wees, ferm, onbelemmerd deur natuurlike hindernisse of vestings, en deurkruis met paaie en spoorweë. As dit in plaas daarvan heuwelagtig, bebos, moerasagtig of stedelik was, sou die pantser kwesbaar wees vir infanterie in naby gevegte en nie in staat wees om teen volle spoed uit te breek nie. Daarbenewens kan eenhede deur modder gestop word (ontdooide sneeu langs die Oosfront, wat gereeld albei kante vertraag het) of uiterste sneeu. Pantser, gemotoriseerde – en lugondersteuning was ook natuurlik van weer afhanklik. Daar moet egter op gelet word dat die nadele van so 'n terrein genegeer kan word indien verrassing oor die vyand bereik is deur 'n aanval deur so 'n terrein. Tydens die Slag van Frankryk het die Duitse blitzkrieg-aanval op Frankryk deur die Ardenne gegaan. Daar is min twyfel dat die heuwelagtige, hoogs beboste Ardenne betreklik maklik deur die Geallieerdes, selfs teen die grootste deel van die Duitse pantsereenhede, verdedig kon word. Maar juis omdat die Franse gedink het dat die Ardenne nie geskik was vir massiewe troepbeweging nie, veral vir tenks nie, het hulle net ligte verdediging geplaas wat vinnig deur die Wehrmacht oorrompel is. Die Duitsers het vinnig deur die woud gevorder en die bome platgery wat die Franse gedink het hierdie taktiek sou belemmer het.

Die invloed van lugmagte oor magte op die grond het in die loop van die Tweede Wêreldoorlog aansienlik verander. Vroeë Duitse suksesse is uitgevoer toe geallieerde vliegtuie nie 'n beduidende impak op die slagveld kon maak nie. In Mei 1940 was daar naby pariteit in die aantal vliegtuie tussen die Luftwaffe en die Geallieerdes, maar die Luftwaffe wat ontwikkel is om Duitsland se grondmagte te ondersteun, het skakeloffisiere vir die mobiele formasies gehad en het 'n groter aantal operasionele vlugte per vliegtuig uitgevoer. Daarbenewens het die Duitse lugpariteit of superioriteit die onbelemmerde beweging van grondkragte toegelaat, hul ongehinderde samestelling in gekonsentreerde aanvalformasies, lugverkenning, lugvoorsiening aan vinnige bewegende eenhede en naby lugsteun by die aanvalpunt. Die geallieerde lugmagte het geen naby lugondersteuningsvliegtuie, opleiding of doktrine gehad nie. Die geallieerdes het 434 Franse en 160 Britse operasies per dag gevlieg, maar metodes om grond teikens aan te val, moes nog ontwikkel word. Daarom het geallieerde vliegtuie geringe skade veroorsaak. Teen hierdie 600 operasionele vlugte het die Luftwaffe gemiddeld 1 500 operasies per dag gevlieg. Op 13 Mei 1940 vlieg Fliegerkorps VIII 1000 operasionele vlugte ter ondersteuning van die oorsteek van die Maas. Die volgende dag het die geallieerdes herhaaldelike pogings aangewend om die Duitse pontbruê te vernietig, maar Duitse vegvliegtuie, grondvuur en Luftwaffe-lugafweerbatterye met die pantsermagte het 56 persent van die aanvallende geallieerde vliegtuie vernietig terwyl die brûe ongeskonde gebly het.

Geallieerde lug superioriteit het in die latere jare van die oorlog 'n beduidende hindernis vir Duitse operasies geword. Teen Junie 1944 het die Westerse Geallieerdes volle beheer oor die lug bo die slagveld gehad en hul veg-bomwerpers was baie effektief om grondmagte aan te val. Op D-dag het die Geallieerdes 14 500 operasionele vlugte oor die slagveldgebied alleen gevlieg, nie ingesluit operasies wat oor Noordwes-Europa gevlieg is nie. Teen dit op 6 Junie het die Luftwaffe sowat 300 operasionele vlugte gevlieg. Alhoewel die Duitse vegvliegtuig teenwoordigheid oor Normandië oor die volgende dae en weke toegeneem het, het dit nooit naby die hoeveelhede gekom wat die geallieerdes ontplooi het nie. Veg-bomwerpers se aanvalle op Duitse formasies het dit feitlik onmoontlik vir hulle gemaak om gedurende daglig te beweeg. Vervolgens het tekorte vinnig ontwikkel in kos, brandstof en ammunisie, wat die Duitse verdedigers ernstig belemmer. Duitse voertuigpersoneel en selfs lugafweereenhede het groot probleme ondervind tydens die daglig. Inderdaad, die laaste Duitse offensiewe operasie in die weste, Operasie Wacht am Rhein, is beplan om tydens swak weer plaas te vind ten einde inmenging deur geallieerde vliegtuie te beperk. Onder hierdie omstandighede was dit vir die Duitse bevelvoerders moeilik om die "gepantserde idee" hoegenaamd te gebruik.

Blitzkrieg is kwesbaar vir 'n vyand wat robuus genoeg is om die skok van die aanval te weerstaan en nie paniekbevange te raak oor die idee van vyandformasies naby sy agterste ontplooings nie. Dit is veral waar as die aanvallende formasie die reserwes ontbreek om voortdurend magte in die spitspunt in te voer, of die mobiliteit ontbreek om infanterie, artillerie en voorrade deurlopend in die aanval te voorsien. As die verdediger die flanke van die frontbreek kan hou, sal hulle die geleentheid hê om 'n teen-aanval te doen en die mag sodoende in twee te verdeel soos wat met Kampfgruppe Peiper in die Ardenne gebeur het.

Tydens die Slag van Frankryk in 1940 het die 4de Pantserdivisie (Generaal-majoor Charles de Gaulle) en elemente van die 1ste Leër Tenk-Brigade (British Expeditionary Force) ondersoekende aanvalle op die Duitse flank gedoen en self die agterkant van die pantserkolomme by tye onder druk geplaas. Dit was dalk 'n rede vir Hitler om 'n einde te maak aan die Duitse offensief. Dié aanvalle gekombineer met Maxime Weygand se krimpvarkie-taktiek sou die belangrikste basis wees vir die teenaksie op blitzkrieg-aanvalle in die toekoms. Dit was die ontplooiing in diepte, wat die vyand 'n mate van penetrasie toelaat, was noodsaaklik was om die vyand aanval te kanaliseer terwyl artillerie, behoorlik in diens by die aanvalspunt, 'n swaar tol van aanvallers kon eis.

Terwyl die geallieerde magte in 1940 nie die ervaring gehad het om hierdie strategieë suksesvol te ontwikkel nie, het dit Frankryk se kapitulasie met groot verliese tot gevolg gehad. Later het die geallieerde hierdie strategie gebruik. By die Slag van Koersk het die Rooi Leër 'n kombinasie van verdediging in omvattende diepte, uitgebreide mynvelde en volgehoue verdediging van deurbrake, aangewend. Op hierdie manier het hulle Duitse gevegsmag uitgeput, selfs soos die Duitse magte gevorder het. Die omgekeerde kan gesien word in die Russiese someraanval van 1944, Operasie Bagration, wat gelei het tot die vernietiging van Leër Groep Sentraal. Duitse pogings om die offensief te weerstaan en om uit omsingelings uit te veg, het misluk weens die Russiese vermoë om pantser-eenhede in die aanval in te voer, en die mobiliteit en sterkte van die offensief te handhaaf, wat vinnig in die agterste gebiede in werking was, vinniger as wat die Duitsers kon hergroepeer.

Hoewel dit effektief was in vinnige veldtogte teen Pole en Frankryk, kon mobiele operasies nie later deur Duitsland volgehou word nie. Strategieë wat op maneuver gebaseer is, het die inherente gevaar van die aanvallende mag wat sy toevoerlyne oorstrek, en dan deur 'n vasberade vyand verslaan word wat gewillig en in staat is om grondgebied op te offer vir die tyd om te hergroepeer en te herwapen, soos die Sowjeunie op die Oosfront gedoen het. (in teenstelling met byvoorbeeld die Nederlanders wat geen gebied gehad het om te offer nie). Tenk- en voertuigproduksie was 'n voortdurende probleem vir Duitsland; Inderdaad, laat in die oorlog het baie pantser-eenhede nie meer as 'n paar dosyn tenks gehad nie. Soos die einde van die oorlog genader het, het Duitsland ook kritiese tekorte in brandstof- en ammunisievoorrade ervaar as gevolg van Anglo-Amerikaanse strategiese bombardement en die blokkade. Alhoewel produksie van Luftwaffe-vegvliegtuie voortgesit het, sou hulle nie kon vlieg weens 'n gebrek aan brandstof nie. Watter brandstof daar was, het na pantser-afdelings gegaan, en selfs toe kon hulle nie normaalweg funksioneer nie. Van die Tiger-tenks wat teen die Amerikaanse leër verloor is, is bykans die helfte van hulle verlate weens 'n gebrek aan brandstof.

• Battistelli, Pier Paolo (2013). Panzer Divisions: The Eastern Front 1941–43. Osprey. ISBN 978-1-4728-0002-2.
• Barbier, Mary Kathryn (2002). Kursk: The Greatest Tank Battle, 1943. Zenith Imprint. ISBN 978-0-7603-1254-4.
• Boyne, Walter (2002). Air Warfare. Santa Barbara, CA,: ABC-Clio. ISBN 978-1-57607-345-2.
• Beevor, Antony (2006). The Battle for Spain: The Spanish Civil War 1936–1939. New York: Penguin Books. ISBN 978-0-14-303765-1.
• Beevor, Antony (1999). Stalingrad: The Fateful Siege. New York: Penguin Books. ISBN 978-0-670-87095-0.
• Bevin, Alexander (2002) [1993]. How Great Generals Win. London: W. W. Norton. ISBN 978-0-393-32316-0.
• Buckley, John (1998). Air Power in the Age of Total War. London: UCL Press. ISBN 978-1-85728-589-5.
• Clark, Alan (1965). Barbarossa: The Russian–German Conflict, 1941–45. New York: Quill. ISBN 978-1-56865-712-7.
• Clark, Lloyd (2012). Kursk: The Greatest Battle: Eastern Front 1943. London: Headline. ISBN 978-0-7553-3639-5.
• Citino, Robert M. (2005). The German Way of War: From the Thirty Years' War to the Third Reich. Lawrence, KN: University of Kansas Press. ISBN 978-0-7006-1624-4.
• Cooper, Matthew (1997). The German Army, 1933–1945: Its Political and Military Failure. Chelsea, MI: Scarborough House. ISBN 978-0-8128-8519-4.
• Corum, James S. (1992). The Roots of Blitzkrieg: Hans von Seeckt and German Military Reform. Modern War Studies. Lawrence, KN: University Press of Kansas. ISBN 978-0-7006-0541-5.
• Corum, James S. (1997). The Luftwaffe: Creating the Operational Air War, 1918–1940. Lawrence, KN: University Press of Kansas. ISBN 978-0-7006-0836-2.
• Danchev, Alex (1998). Alchemist of War: The Life of Basil Liddell Hart. London.: Weidenfeld & Nicolson. ISBN 978-0-297-81621-8.
• Dildy, Douglas (2014). Fall Gelb 1940: Panzer Breakthrough in the West. Oxford: Osprey. ISBN 978-1-78200-644-2.
• Domarus, Max, ed. (1973). Hitler. Reden und Proklamationen 1932–1945. Kommentiert von einem deutschen Zeitgenossen [Speeches and Proclamations 1932–1945. Commentary by a Contemporary German]. II. Wiesbaden: R. Löwit. ISBN 978-3-927068-00-1.
• Edwards, Roger (1989). Panzer, a Revolution in Warfare: 1939–1945. London/New York: Arms and Armour/Sterling. ISBN 978-0-85368-932-4.
• Ellis, John (1990). Brute Force. New York: Viking Penguin. ISBN 978-0-670-80773-4.
• Erickson, John (2001) [1962]. The Soviet High Command: a Military-political History, 1918–1941 (3rd Frank Cass, London ed.). New York: St. Martin's Press. ISBN 978-0-7006-0836-2.
• Falls, Cyril; Becke, A. F. (maps) (1930). Military Operations Egypt & Palestine from June 1917 to the End of the War. Official History of the Great War Based on Official Documents by Direction of the Historical Section of the Committee of Imperial Defence. 2. Part II. London: HMSO. OCLC 256950972.
• French, David (2000). Raising Churchill's Army: The British Army and the War Against Germany 1919–1945. London: Oxford University Press. ISBN 978-0-19-160826-1.
• Frieser, Karl-Heinz (2005). The Blitzkrieg Legend: The 1940 Campaign in the West [Blitzkrieg-legende: der westfeldzug 1940]. trans. J. T. Greenwood. Annapolis: Naval Institute Press. ISBN 978-1-59114-294-2.
• Glantz, David M.; House, Jonathan M. (2004) [1999]. The Battle of Kursk. Lawrence, Kansas: University Press of Kansas. ISBN 978-0-7006-1335-9.
• Glantz, David (2012) [2001]. Operation Barbarossa: Hitler's Invasion of Russia 1941. Stroud, Gloucestershire, UK: The History Press. ISBN 978-0-7524-6070-3.
• Glantz, David (2009). To the gates of Stalingrad: Soviet-German Combat Operations, April–August 1942. Lawrence, KS: University Press of Kansas. ISBN 978-0-7006-1630-5.
• Glantz, David M.; House, Jonathan M. (1995). When Titans Clashed: How the Red Army Stopped Hitler. Modern war studies. Lawrence, KS: University Press of Kansas. ISBN 978-0-7006-0717-4. OCLC 468566904.
• Glantz, David M.; House, Jonathan M. (1999). The Battle of Kursk. Modern war studies. Lawrence, KS: University Press of Kansas. ISBN 978-0-7006-0978-9. OCLC 41338011.
• Glantz, David (November 2010). Barbarossa Derailed: The Battle for Smolensk, 10 July – 10 September 1941: The German Advance to Smolensk, the Encirclement Battle and the First and Second Soviet Counter-Offensives, 10 July – 24 August 1941. I. Solihull: Helion. ISBN 978-1-906033-72-9.
• Griehl, Manfred (2001). Junker Ju 87 Stuka. London/Stuttgart: Airlife Publishing/Motorbuch. ISBN 978-1-84037-198-7.
• Hardesty, Von (2012). Red Phoenix Rising: The Soviet Air Force in World War II. University Press of Kansas. ISBN 978-0-7006-1828-6.
• Guderian, Heinz (2001) [1952]. Panzer Leader. New York: Da Capo Press. ISBN 978-0-306-80689-6.
• Harris, John Paul (1995a). Men, Ideas and Tanks: British Military Thought and Armoured Forces, 1903–1939. Manchester University Press. ISBN 978-0-7190-4814-2.
• Hill, Alec (1978). Chauvel of the Light Horse – A Biography of General Sir Harry Chauvel GCMG KCB. Carlton, Victoria, Australia: Melbourne University Press. ISBN 978-0-522-84146-6.
• Hitler, Adolf (1942). Jochmann, Werner, ed. Monologe im Fuhrerhauptquartier 1941–1944. Die Aufzeichnungen Heinrich Heims [Monologues in the Fuhrer's Headquarters 1941–1944. The Records of Heinrich Heim] (1980 ed.). Hamburg: Knaus. ISBN 978-3-8135-0796-6.
• Holmes, Richard; Strachan, Hew; Bellamy, Chris; Bicheno, Hugh (2001). The Oxford Companion to Military History. Oxford: Oxford University Press. ISBN 978-0-19-866209-9.
• Horne, Alistair (1969). To Lose a Battle: France 1940. Boston: Little, Brown. OCLC 5258.
• Hughes, Matthew (2004). Allenby in Palestine The Middle East Correspondence of Field Marshal Viscount Allenby June 1917 – October 1919. Publications of the Army Records Society. 22. Stroud, Gloucestershire: Sutton Publishing Ltd for the Army Records Society. ISBN 978-0-7509-3841-9.
• Keegan, John (2005). The Oxford Companion to World War II. London: Oxford University Press. ISBN 978-0-19-280666-6.
• Keegan, John (1989). The Second World War. New York: Penguin Books. ISBN 978-0-14-303573-2.
• Keegan, John (1987). The Mask of Command. New York: Viking Publishers. ISBN 978-0-14-011406-5.
• Liddell Hart, B. H. (1970). History of the First World War. London: Pan. ISBN 978-0-330-23354-5.
• Manstein, Erich von (1983) [1955]. Verlorene Siege [Lost Victories] (in Duits). München: Monch. ISBN 978-3-7637-5051-1.
• Mercatante, Steven (2012). Why Germany Nearly Won: A New History of the Second World War in Europe. Santa Barbara, CA: Praeger. ISBN 978-0-313-39592-5.
• Melvin, Mungo (2011). Manstein: Hitler's greatest general. New York: Thomas Dunne Books/St. Martin's Press. ISBN 978-0-312-56312-7.
• Mellenthin, Friedrich von (1956). Panzerschlachten [Panzer Battles]. Old Saybrook, CT: Konecky & Konecky. ISBN 978-1-56852-578-5.
• Moorhouse, Roger (2011). Berlin at War: Life and Death in Hitler's Capital, 1939–45. London: Vintage. ISBN 978-0-09-955189-8.
• Mosier, John (2003). The Blitzkrieg Myth: How Hitler and the Allies Misread the Strategic Realities of World War II. New York: Harper Collins. ISBN 978-0-06-000976-2.
• Naveh, Shimon (1997). In Pursuit of Military Excellence: The Evolution of Operational Theory. London: Frank Cass. ISBN 978-0-7146-4727-2.
• Newton, Steven (2002). Kursk: The German View. Cambridge: Da Capo Press. ISBN 978-0-306-81150-0.
• Overy, Richard (1995). War and Economy in the Third Reich. Oxford University Press. ISBN 978-0-19-820599-9.
• Paret, John; Craig, Gordon; Gilbert, Felix (1986). Makers of Modern Strategy: From Machiavelli to the Nuclear Age. New York: Oxford University Press. ISBN 978-0-19-820097-0.
• Perrett, Bryan (1983). A History of Blitzkrieg. New York: Jove Books. ISBN 978-0-515-10234-5.
• Pinkus, Oscar (2005). The War Aims and Strategies of Adolf Hitler. Jefferson, N.C.: McFarland. ISBN 978-0-7864-2054-4.
• Sheffield, G. (2011). The Chief: Douglas Haig and the British Army. London: Aurum Press. ISBN 978-1-84513-691-8.
• Shirer, William (1969). The Collapse of the Third Republic: An Inquiry into the Fall of France in 1940. New York: Simon & Schuster. ISBN 978-0-671-20337-5.
• Sheldon, J. (2017). Fighting the Somme: German Challenges, Dilemmas & Solutions. Barnsley: Pen & Sword Military. ISBN 978-1-4738-8199-0.
• Simpkin, Richard (2000) [1985]. Race to the Swift: Thoughts on Twenty-First Century Warfare. Future Warfare. I. London: Brassey. ISBN 978-1-85753-135-0.
• Terraine, John (1998). The Right of the Line. Wordsworth Military Library. Ware, Herts: Wordsworth Editions. ISBN 978-1-85326-683-6.
• Tooze, Adam (2006). The Wages of Destruction: The Making and Breaking of the Nazi Economy. London: Allen Lane. ISBN 978-0-7139-9566-4.
• Wavell, Field Marshal Earl (1968) [1933]. "The Palestine Campaigns". In Sheppard, Eric William. A Short History of the British Army (4th ed.). London: Constable. OCLC 35621223.
• Willmott, H. P. (2002). When Men Lost Faith in Reason: Reflections on War and Society in the Twentieth Century. Studies in Military History and International Affairs. Westport, CN: Praeger. ISBN 978-0-313-07009-9. Retrieved 2013-07-11.
• Willmott, H. P. (1984). June 1944. New York: Blandford Press. ISBN 978-0-7137-1446-3. Retrieved 2013-07-11.
• Woodward, David R. (2006). Hell in the Holy Land World War I in the Middle East. Lexington: The University Press of Kentucky. ISBN 978-0-8131-2383-7.
• Willmott, Hedley Paul (1990). The Great Crusade: A new complete history of the Second World War. New York: Free Press. ISBN 978-0-02-934715-7.
• Zaloga, Steven; Madej, W. V. (1985). The Polish Campaign 1939. New York: Hippocrene Books. ISBN 978-0-88254-994-1.
• Zetterling, Niklas; Frankson, Anders (2000). Kursk 1943: A Statistical Analysis. Cass Series on the Soviet (Russian) Study of War. London: Frank Cass. ISBN 978-0-7146-8103-0.

• Glantz, David (2001). The Soviet-German War 1941–1945: Myths and Realities: A Survey Essay. Lesing gelewer vir die twintigste herdenking lesing by die Strom Thurmond Institute of Government and Public Affairs. no ISBN. Clemson, SC: Clemson University.

• Erickson, Edward J. (2001). "Ordered to Die: A History of the Ottoman Army in the First World War". Contributions in Military Studies. Westport Connecticut: Greenwood Press (201). ISSN 0883-6884. OCLC 43481698.
• Fanning, William, Jr. (April 1997). "The Origin of the term "Blitzkrieg": Another View". Journal of Military History. 61 (2): 283–302. doi:10.2307/2953968. ISSN 0899-3718.
• Harris, John Paul (November 1995). "The Myth of Blitzkrieg". War in History. II: 335–352. doi:10.1177/096834459500200306. ISSN 0968-3445.
• Watt, Robert (2008). "Feeling the Full Force of a Four Point Offensive: Re-Interpreting The Red Army's 1944 Belorussian and L'vov-Przemyśl Operations". The Journal of Slavic Military Studies. Routledge Taylor & Francis Group. XXI (4). doi:10.1080/13518040802497564. ISSN 1351-8046.
• Winchester, Charles (20 January 2002). "Advancing Backwards: The Demodernization of the German Army in World War 2". Military Journal. Osprey. 2 (1): 18–25. ISBN 978-1-84176-041-4. ISSN 1467-1379. Archived from the original on 5 April 2013. Retrieved 11 August 2015.
• Yersa, Donald (June 2011). "Military History at the Operational Level: An Interview with Robert M. Citino". Historically Speaking. 12 (3): 10–12.

• De Gaulle, Charles (2009). "1890–1940: un officier non-conformiste" [1890–1940: An Unorthodox Officer]. www.charles-de-gaulle.org (in French).

• Hierdie artikel is vertaal vanuit die Engelse Wikipedia