อนุสัญญาแรมซาร์

อนุสัญญาแรมซาร์
อนุสัญญาว่าด้วยพื้นที่ชุ่มน้ำที่มีความสำคัญในระดับนานาชาติ โดยเฉพาะในการเป็นถิ่นที่อยู่ของนกน้ำ
	โลโก้ของอนุสัญญาแรมซาร์
วันลงนาม	2 กุมภาพันธ์ ค.ศ. 1971
ที่ลงนาม	แรมซาร์ (ประเทศอิหร่าน)
วันมีผล	21 ธันวาคม ค.ศ. 1975
เงื่อนไข	การให้สัตยาบันโดย 7 รัฐ
ภาคี	171
ผู้เก็บรักษา	ผู้อำนวยการองค์การยูเนสโก
ภาษา	อังกฤษ, ฝรั่งเศส, สเปน และเปอร์เซีย; www.ramsar.org

อนุสัญญาแรมซาร์ (อังกฤษ: Ramsar Convention) คือความร่วมมือระหว่างประเทศเพื่อการอนุรักษ์และเพื่อการใช้พื้นที่ชุ่มน้ำอย่างยั่งยืน เช่น เพื่อการสกัดกั้นและยับยั้งการบุกรุกเข้าครอบครองและการลดถอยของพื้นที่ชุ่มน้ำทั้งในปัจจุบันและในอนาคต และเป็นการเพื่อรับรู้และรับรองความสำคัญพื้นฐานของพื้นที่ชุ่มน้ำในเชิงหน้าที่ทางนิเวศ ประโยชน์ทางเศรษฐกิจ วัฒนธรรม วิทยาศาสตร์ตลอดจนคุณค่าทางนันทนาการ

อนุสัญญา

ชื่อเต็มที่เป็นทางการของ อนุสัญญาแรมซาร์ คือ อนุสัญญาว่าด้วยพื้นที่ชุ่มน้ำที่มีความสำคัญในระดับนานาชาติ โดยเฉพาะในการเป็นถิ่นที่อยู่ของนกน้ำ (The Convention on Wetlands of International Importance, especially as Waterfowl Habitat.) อนุสัญญาแรมซาร์ได้รับการร่างและรับรองจากประเทศต่าง ๆ ที่เข้าร่วมการประชุมกันที่เมืองแรมซาร์ เมืองตากอากาศชายทะเลสาบแคสเปียน ประเทศอิหร่าน เมื่อวันที่ 2 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2514 และมีผลใช้บังคับเมื่อวันที่ 21 ธันวาคม พ.ศ. 2518

รายชื่อพื้นที่ชุ่มน้ำที่มีความสำคัญในระดับนานาชาติตามอนุสัญญาแรมซาร์ หรือที่เรียกว่า พื้นที่แรมซาร์ ในปัจจุบัน (ณ ปี 2019) มีจำนวน 2,341 แห่ง มีพื้นที่รวมกันประมาณ 252,479,417 เฮกตาร์ พื้นที่ฯ แห่งแรกของโลก คือ "คาบสมุทรโคเบิร์ก" ในประเทศออสเตรเลียโดยขึ้นทะเบียนเมื่อปี 1974 พื้นที่ฯ ที่มีขนาดใหญ่ที่สุด คือ "รีอูเนกรู" ตั้งอยู่ที่ประเทศบราซิลและมีพื้นที่กว่า 120,000 ตร.กม. ตามด้วยพื้นที่ฯ "Ngiri-Tumba-Maindombe" ในสาธารณรัฐประชาธิปไตยคองโก และ "อ่าวควีนม็อด" ในแคนาดาที่มีเนื้อที่มากกว่า 60,000 ตร.กม.

ประเทศที่มีพื้นที่แรมซาร์มากที่สุดในโลก คือ สหราชอาณาจักรซึ่งมีพื้นที่แรมซาร์รวม 175 แห่ง ตามมาด้วยเม็กซิโกที่ 142 แห่ง ประเทศที่มีเนื้อที่ของพื้นที่ชุ่มน้ำมากที่สุดในโลกได้แก่ประเทศโบลิเวียที่รวมพื้นที่ชุ่มน้ำได้ 148,000 ตร.กม. โดยที่ประเทศแคนาดา ชาด คองโก และรัสเซียต่างมีพื้นที่ชุ่มน้ำรวมกันในแต่ละประเทศมากกว่า 100,000 ตร.กม.

ปัจจุบันมีภาคีอนุสัญญาทั้งสิ้น 171 ประเทศ เพิ่มจาก 119 ประเทศเมื่อ พ.ศ. 2543 และจากเพียง 18 ประเทศที่ร่วมลงนามครั้งแรก 18 ประเทศเมื่อ พ.ศ. 2514 ประเทศผู้ร่วมลงนามจะประชุมที่เรียกชื่อว่า "การประชุมร่วมของประเทศผู้ลงนาม" (Conference of the Contracting Parties -COP) ซึ่งประชุมกันทุก 3 ปี การประชุมครั้งแรกสุดประชุมที่เมืองคากลิอาริ ประเทศอิตาลีเมื่อ พ.ศ. 2523 การตกลงร่วมเพื่อแก้ไขอนุสัญญาครั้งแรกทำที่ปารีสเมื่อ พ.ศ. 2525 และที่เมืองเรจินาเมื่อ พ.ศ. 2530

การดำเนินงานและที่ทำการ

มีคณะกรรมการหลักหนึ่งคณะ คณะกรรมการปริทัศน์หรือกรรมการที่ทำหน้าที่พิจารณาทบทวนอีกหนึ่งคณะ และมีเลขาธิการทำหน้าที่บริหารจัดการอนุสัญญา โดยมีสำนักงานใหญ่ตั้งอยู่ที่เมืองแกลนด์ ประเทศสวิตเซอร์แลนด์อยู่ร่วมกับ สหภาพการอนุรักษ์แห่งโลก (IUCN)

รายชื่อประเทศผู้ร่วมลงนาม

ประเทศผู้ร่วมลงนามใหม่

แอนติกาและบาร์บูดา (2 ตุลาคม พ.ศ. 2548), กาบูเวร์ดี (18 พฤศจิกายน พ.ศ. 2548), แอฟริกากลาง (5 เมษายน พ.ศ. 2549), เลโซโท (1 พฤศจิกายน พ.ศ. 2547), หมู่เกาะมาร์แชลล์ (13 พฤศจิกายน พ.ศ. 2547), โมซัมบิก (3 ธันวาคม พ.ศ. 2547), พม่า (17 มีนาคม พ.ศ. 2548), รวันดา (1 เมษายน พ.ศ. 2549), ซามัว (6 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2548), เซเชลส์ (22 มีนาคม พ.ศ. 2548), ซูดาน (7 พฤษภาคม พ.ศ. 2548), คาซัคสถาน (15 มกราคม พ.ศ. 2550)

รายชื่อพื้นที่ชุ่มน้ำแรมซาร์

พื้นที่ชุ่มน้ำแรมซาร์ในประเทศไทย

พื้นที่ชุ่มน้ำแรมซาร์ในประเทศไทย มีทั้งสิ้น 15 แห่ง ครอบคลุมพื้นที่ทั้งสิ้น 405,219 เฮกตาร์^[2]^[3] ดังนี้

ลำดับ	สถานที่	ที่ตั้ง	พื้นที่ (ha)	วันเดือนปีที่ขึ้นทะเบียน
1	ควนขี้เสียนในพื้นที่ชุ่มน้ำเขตห้ามล่าสัตว์ป่าทะเลน้อย	พัทลุง สงขลา นครศรีธรรมราช	494	13 พฤษภาคม พ.ศ. 2541
2	เขตห้ามล่าสัตว์ป่าบึงโขงหลง	บึงกาฬ	2,214	5 กรกฎาคม พ.ศ. 2544
3	ดอนหอยหลอด	สมุทรสงคราม	87,500	5 กรกฎาคม พ.ศ. 2544
4	เขตห้ามล่าสัตว์ป่าหนองบงคาย	เชียงราย	434	5 กรกฎาคม พ.ศ. 2544
5	ปากแม่น้ำกระบี่	กระบี่	21,299	5 กรกฎาคม พ.ศ. 2544
6	เขตรักษาพันธุ์สัตว์ป่าเฉลิมพระเกียรติ สมเด็จพระเทพรัตนราชสุดาฯ (ป่าพรุโต๊ะแดง)	นราธิวาส	20,100	5 กรกฎาคม พ.ศ. 2544
7	อุทยานแห่งชาติหาดเจ้าไหม - เขตห้ามล่าสัตว์ป่าหมู่เกาะลิบง - ปากแม่น้ำตรัง	ตรัง	66,313	14 สิงหาคม พ.ศ. 2545
8	ปากแม่น้ำกะเปอร์ - อุทยานแห่งชาติแหลมสน - ปากแม่น้ำกระบุรี	ระนอง	122,046	14 สิงหาคม พ.ศ. 2545
9	อุทยานแห่งชาติหมู่เกาะอ่างทอง	สุราษฎร์ธานี	10,200	14 สิงหาคม พ.ศ. 2545
10	อุทยานแห่งชาติอ่าวพังงา	พังงา	40,000	14 สิงหาคม พ.ศ. 2545
11	พื้นที่ชุ่มน้ำเขาสามร้อยยอด	ประจวบคีรีขันธ์	6,892	8 มกราคม พ.ศ. 2551
12	หนองกุดทิง	บึงกาฬ	2,200	19 มิถุนายน พ.ศ. 2552
13	หมู่เกาะกระ	นครศรีธรรมราช	374	12 สิงหาคม พ.ศ. 2556
14	หมู่เกาะระ-เกาะพระทอง	พังงา	19,648	12 สิงหาคม พ.ศ. 2556
15	แม่น้ำสงครามตอนล่าง	นครพนม	5,504.5	15 พฤษภาคม พ.ศ. 2562

อ้างอิง

↑ "Convention on Wetlands of International Importance especially as Waterfowl Habitat. Ramsar, 2 February 1971". คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ February 3, 2020.
↑ THAILAND
↑ Annotated List of Wetlands of International Importance Thailand

แหล่งข้อมูลอื่น

[1] "Convention on Wetlands of International Importance especially as Waterfowl Habitat. Ramsar, 2 February 1971". คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ February 3, 2020.

[2] THAILAND

[3] Annotated List of Wetlands of International Importance Thailand

[1]