จากวิกิพีเดีย สารานุกรมเสรี
จักรพรรดิโชมุ (ญี่ปุ่น : 聖武天皇 ; โรมาจิ : Shōmu-tennō ; 22 กันยายน ค.ศ. 701 – 4 มิถุนายน ค.ศ. 756) เป็นจักรพรรดิญี่ปุ่น องค์ที่ 45[ 1] การสืบราชสันตติวงศ์ ตามประเพณี[ 2] ยุคนาระ [ 3]
จักรพรรดิโชมุนับเป็นจักรพรรดิองค์แรกที่ได้เป็น ไดโจโฮโอ (มหาธรรมราชา)
ก่อนขึ้นสืบราชบัลลังก์ดอกเบญจมาศ จักรพรรดิโชมุพระนามส่วนพระองค์ (อิมินะ [ 4] [ 5]
โชมุเป็นพระราชโอรสในจักรพรรดิมมมุ กับฟูจิวาระ โนะ มิยาโกะ ธิดาในฟูจิวาระ โนะ ฟูฮิโตะ [ 6]
โชมุมีพระมเหสี 5 พระองค์และพระราชโอรสธิดารวม 6 พระองค์[ 7]
[ แก้ ] จักรพรรดิโชมุยังทรงพระเยาว์ตอนที่พระราชบิดาสวรรคต ดังนั้น พระอัยยิกาของพระองค์ จักรพรรดินีเก็มเม และพระปิตุจฉา จักรพรรดินีเก็นโช จึงครองราชบัลลังก์ก่อนที่พระองค์จะครองราชบัลลังก์[ 6]
ค.ศ. 724 (ปีโยโร ที่ 8, เดือน 1 ): ในปีที่ 9 ของรัชสมัยจักรพรรดินีเก็นโช (元正天皇九年) จักรพรรดินีสละราชบัลลังก์และพระราชนัดดาของพระนางได้สืบทอดราชบัลลังก์ต่อ หลังจากนั้นไม่นาน จักรพรรดิโชมุได้ขึ้นสืบราชบัลลังก์[ 8] 31 มกราคม ค.ศ. 724 (ปีจินกิ ที่ 1 ): เปลี่ยนชื่อศักราชเพื่อแสดงถึงการขึ้นสืบราชบัลลังก์ของจักรพรรดิโชมุ[ 9] ค.ศ. 735–737 : ไข้ทรพิษระบาดใหญ่ ทั่วญี่ปุ่นมีอัตราการเสียชีวิตประมาณ 25% ถึง 35%[ 10] จักรพรรดิโชมุยังคงประทับที่พระราชวังเฮเซ[ 6]
ปีในรัชสมัยของโชมุมีมากกว่าหนึ่งชื่อศักราช หรือ เน็งโง [ 11]
[ แก้ ] จักรพรดรินี (โคโง): ฟูจิวาระ อาซูกาเบฮิเมะ (藤原 安宿媛) ธิดาในฟูจิวาระ โนะ ฟูฮิโตะ
พระราชธิดาองค์ที่ 2: เจ้าหญิงอาเบะ (阿倍内親王) ภายหลังเป็นจักรพรรดินีโคเก็ง
พระราชโอรสองค์แรก: เจ้าชายโมโตอิ (基王, 727–728)
บูนิง : อางาไตนูไก โนะ ฮิโรโตจิ (県犬養広刀自, สิ้นพระชนม์ ค.ศ. 762) ธิดาใน, อางาไตนูไก โนะ โมโรโกชิ
พระราชธิดาองค์แรก: เจ้าหญิงอิโนเอะ (井上内親王) อภิเษกสมรสกับจักรพรรดิโคนิง
พระราชธิดาองค์ที่ 3: เจ้าหญิงฟูวะ (不破内親王, 723–795) สมรสกับเจ้าชายชิโอยากิ
พระราชโอรสองค์ที่ 2: เจ้าชายอาซากะ (安積親王, 728–744) บูนิง' : นัง-โดโนะ (南殿, สิ้นพระชนม์ ค.ศ. 748) ธิดาในฟูจิวาระ โนะ มูจิมาโระ บูนิง : โฮกุ-โดโนะ (北殿, สิ้นพระชนม์ ค.ศ. 760) ธิดาในฟูจิวาระ โนะ ฟูซาซากิ บูนิง : ทาจิบานะ-โนะ-ฮิโรโอกะ โนะ โคนากาจิ (橘広岡古那可智, สิ้นพระชนม์ ค.ศ. 759) ธิดาในทาจิบานะ โนะ ไซ[ 12]
↑ Imperial Household Agency (Kunaichō ): 聖武天皇 (45) ↑ Ponsonby-Fane, Richard. (1959). The Imperial House of Japan, p. 57.
↑ Brown, Delmer et al. (1979). Gukanshō, pp. 272–273; Varley, H. Paul. Jinnō Shōtōki, pp. 141–143; Titsingh, Isaac. (1834). Annales des empereurs du Japon, pp. 67–73. , p. 67, ที่กูเกิล หนังสือ
↑ Brown, pp. 264; prior to Emperor Jomei , the personal names of the emperors (their imina ) were very long and people did not generally use them. The number of characters in each name diminished after Jomei's reign.
↑ Brown, p. 272; Varley, p. 141.
↑ 6.0 6.1 6.2 Varley, p. 141.
↑ Brown, p. 272.
↑ Titsingh, p. 67 กูเกิล หนังสือ ; Varley, p. 44; a distinct act of senso is unrecognized prior to Emperor Tenji ; and all sovereigns except Jitō , Yōzei , Go-Toba , and Fushimi have senso and sokui in the same year until the reign of Emperor Go-Murakami .
↑ Titsingh, p. 67 กูเกิล หนังสือ .
↑ Farris, William Wayne (1985). Population, Disease, and Land in Early Japan, 645–900 . Harvard University Asia Center. pp. 65–66. ISBN 9780674690059 ↑ Titsingh, p. 67; Brown, p. 273.
↑ "Genealogy" . Reichsarchiv (ภาษาญี่ปุ่น). April 30, 2010. สืบค้นเมื่อ 27 January 2018 .
Brown, Delmer M. and Ichirō Ishida, eds. (1979). Gukanshō: The Future and the Past .ISBN 978-0-520-03460-0 ; OCLC 251325323
Brown, Delmer M.; Hall, John Whitney (1993). The Cambridge History of Japan: Ancient Japan ISBN 9780521223522 . สืบค้นเมื่อ 2011-03-24 . Doe, Paula; Ōtomo, Yakamochi (1982). Selections ISBN 0520043464 . สืบค้นเมื่อ 2011-07-28 . Piggott, Joan R. (19970. The Emergence of Japanese Kingship .Stanford University Press . ISBN 9780804728324 ; OCLC 247691704
Ponsonby-Fane, Richard Arthur Brabazon . (1959). The Imperial House of Japan .OCLC 194887 Titsingh, Isaac . (1834). Nihon Ōdai Ichiran Annales des empereurs du Japon .OCLC 5850691 Varley, H. Paul . (1980). Jinnō Shōtōki: A Chronicle of Gods and Sovereigns .ISBN 978-0-231-04940-5 ; OCLC 59145842 Emperor Shomu
นานาชาติ ประจำชาติ ศิลปิน อื่น ๆ
วิกิมีเดียคอมมอนส์มีสื่อเกี่ยวกับ Emperor Shomu
