ยุคโคฟุง

บทความนี้เป็นส่วนหนึ่งของ
ประวัติศาสตร์ญี่ปุ่น
ไดเซ็น-โคฟุง สุสานของจักรพรรดินินโตกุที่โอซากะ
สมัย ยุคหินเก่า ก่อน 14,000 ปีก่อน ค.ศ. โจมง 14,000 – 1000 ปีก่อน ค.ศ. ยาโยอิ 1000 ปีก่อน ค.ศ. – ค.ศ. 300 โคฟุง ค.ศ. 300 – 538 อาซูกะ ค.ศ. 538 – 710 นาระ ค.ศ. 710 – 794 เฮอัง สงครามเก้าปีช่วงก่อน สงครามโกะซันเน็ง สงครามเก็มเป ค.ศ. 794–1185 คามากูระ สงครามปีโจกีว การรุกรานของมองโกล สงครามปีเก็งโก การฟื้นฟูเค็มมุ ค.ศ. 1185–1333 มูโรมาจิ ราชสำนักเหนือ-ใต้ ยุคเซ็งโงกุ ค.ศ. 1336–1573 อาซูจิ–โมโมยามะ การค้านัมบัง สงครามอิมจิน ยุทธการที่เซกิงาฮาระ 1573–1603 เอโดะ (โทกูงาวะ) รัฐบาลโชกุนโทกูงาวะ การบุกครองรีวกีว การล้อมโอซากะ ซาโกกุ การเดินทางของเพร์รี สนธิสัญญาคานางาวะ บากูมัตสึ การฟื้นฟูเมจิ สงครามโบชิน ค.ศ. 1603–1868 เมจิ การรับมอบรีวกีว การรุกรานไต้หวัน (1874) กบฏซัตสึมะ สงครามจีน-ญี่ปุ่นครั้งที่หนึ่ง สนธิสัญญาชิโมโนเซกิ การแทรกแซงสามฝ่าย การรุกรานไต้หวัน (1895) การล่าอาณานิคมไต้หวัน กบฏนักมวย สงครามรัสเซีย-ญี่ปุ่น สนธิสัญญาพอร์ตสมัท สนธิสัญญาญี่ปุ่น–เกาหลี การล่าอาณานิคมเกาหลี ค.ศ. 1868–1912 ไทโช สงครามโลกครั้งที่หนึ่ง การแทรกแซงในไซบีเรีย แผ่นดินไหวครั้งใหญ่คันโต ค.ศ. 1912–1926 โชวะ แสนยนิยม วิกฤตการณ์การเงิน อุบัติการณ์นานกิง อุบัติการณ์มุกเดน การรุกรานแมนจูเรีย อุบัติการณ์ 15 พฤษภาคม อุบัติการณ์ 26 กุมภาพันธ์ กติกาสัญญาต่อต้านโคมินเทิร์น กติกาสัญญาไตรภาคี สงครามจีน–ญี่ปุ่นครั้งที่สอง สงครามโลกครั้งที่สอง การโจมตีเพิร์ลฮาร์เบอร์ สงครามแปซิฟิก การทิ้งระเบิดปรมาณู สงครามโซเวียต–ญี่ปุ่น การยอมจำนนของญี่ปุ่น การยึดครองญี่ปุ่น ญี่ปุ่นหลังสงคราม การประท้วงอัมโปะ ปาฏิหาริย์ทางเศรษฐกิจ ฟองสบู่ราคาสินทรัพย์ ค.ศ. 1926–1989 เฮเซ ทศวรรษที่สาบสูญ แผ่นดินไหวใหญ่ฮันชิน คูลเจแปน แผ่นดินไหวโทโฮกุ การเปลี่ยนรัชกาล ค.ศ. 1989–2019 เรวะ การระบาดทั่วของโควิด-19 การลอบสังหารชินโซ อาเบะ แผ่นดินไหวโนโตะ ค.ศ. 2019–ปัจจุบัน
หัวข้อ การเมือง การศึกษา ความสัมพันธ์ต่างประเทศ จักรวรรดิ ชื่อศักราช ทางเรือ ทหาร ประวัติศาสตร์นิพนธ์ แผ่นดินไหว ภูมิศาสตร์ เศรษฐกิจ สกุลเงินตรา หลังสงคราม แหล่งมรดกโลก
อภิธานศัพท์ ประวัติศาสตร์ เส้นเวลา
ด ค ก

ยุคโคฟุง (ญี่ปุ่น: 古墳時代; โรมาจิ: Kofun-jidai) อยู่ในช่วง ค.ศ. 250 - ค.ศ. 538 เมื่อประมาณกล��งศตวรรษที่ 4 ชนเผ่าอิสระกลุ่มต่าง ๆ ได้ถูกรวบรวมโดยชนเผ่ายามาโตะ (ญี่ปุ่น: 大和民族; โรมาจิ: Yamato-Minzoku) ขณะเดียวกันสุสานที่มีลักษณะพิเศษเป็นรูปกุญแจก็ถูกสร้างขึ้นทั่วไป ความรู้ และวิทยาการต่าง ๆ จากจีนได้หลั่งไหลเข้ามาเป็นจำนวนมากในสมัยนี้ ในศตวรรษที่ 4 ชนเผ่ายามาโตะได้ขึ้นไปคาบสมุทรเกาหลีและรับเอาวัฒนธรรมการผลิตเครื่องใช้ของภาคพื้นทวีปมา ต่อมาในสมัยศตวรรษที่ 5 ชาวเกาหลีได้นำวิทยาการต่าง ๆ เข้ามา เช่น การผลิตเครื่องโลหะ เครื่องปั้นดินเผา การทอผ้า การถลุงเหล็ก และวิศวกรรมโยธา รวมทั้งมีการเริ่มใช้อักษรคันจิซึ่งเป็นตัวอักษรของจีนด้วย และเมื่อเข้าสู่ศตวรรษที่ 6 ลัทธิขงจื๊อกับศาสนาพุทธก็ได้แพร่หลายเข้ามาในญี่ปุ่นเช่นกัน

ในศตวรรษที่ 7 เจ้าชายโชโตกุ (ญี่ปุ่น: 聖徳太子; โรมาจิ: Shōtoku-taishi) จัดวางระบบการปกครองโดยรวมอำนาจไว้ที่จักรพรรดิตามแบบราชวงศ์สุยกับราชวงศ์ถังของจีนได้สำเร็จเมื่อครั้งปฏิรูปการปกครองไทกะ (ญี่ปุ่น: 大化の改新; โรมาจิ: Taika-no-kaishin) และมีการส่งทูตไปเจริญสัมพันธไมตรีจนถึงปลายศตวรรษที่ 9 ถึงสิบกว่าครั้ง

• ราว ค.ศ. 300 เริ่มมีการสร้างสุสานโบราณขนาดใหญ่ เป็นเนินพระศพของจักรพรรดินินโตกุ มีลักษณะเป็นรูปกุญแจ ซึ่งมีขนาดใหญ่กว่าหลุมฝังพระศพของจักรพรรดิจีน แสดงให้เห็นว่า สังคมญี่ปุ่นได้มาถึงยุคที่มีความแตกต่างกันของชนชั้นภายในแผ่นดินญี่ปุ่นยังแบ่งออกเป็นรัฐหรือแคว้นต่าง ๆ
• แต่ละแคว้นอยู่ภายใต้การควบคุมของกลุ่มชนตระกูลต่าง ๆ และตระกูลที่มีอำนาจทางทหารและการเมืองมากที่สุดคือ ตระกูลยามาโตะ ซึ่งมีศูนย์กลางอำนาจอยู่ที่เขตคันไซ
• ราว ค.ศ. 360 แคว้นต่าง ๆ ค่อย ๆ รวมตัวกันอยู่ใต้อำนาจของราชสำนักยามาโตะ ซึ่งตระกูลยามาโตะได้อ้างว่าตนสืบเชื้อสายมาจากเทพีพระอาทิตย์ และได้รับมอบหมายจากพระนางให้เป็นผู้ปกครองญี่ปุ่น แต่ยังไม่มีการสถาปนาตระกูลยามาโตะขึ้นเป็นจักรพรรดิญี่ปุ่น (ตระกูลยามาโตะ จึงเป็นเหมือนรัฐบาลปกครองประเทศ)
• ช่วงศตวรรษที่ 4 ญี่ปุ่นได้ช่วยเหลืออาณาจักรแพ็กเจของเกาหลีรบกับอีก 2 อาณาจักรในเกาหลีคืออาณาจักรโคกูรยอและอาณาจักรชิลลา ในเวลานั้นผู้คนจากอาณาจักรแพ็กเจก็ได้นำวัฒนธรรมจากภาคพื้นทวีปเข้าเผยแพร่สู่ญี่ปุ่น
• ช่วงศตวรรษที่ 5 วิทยาการต่าง ๆ จากจีนเข้ามาสู่ญี่ปุ่น เช่น การผลิตเครื่องโลหะ เครื่องปั้นดินเผา การทอผ้า การถลุงเหล็ก วิศวกรรมโยธา การฟอกหนัง การต่อเรือ และเริ่มใช้อักษรคันจิ ซึ่งเป็นอักษรจีนด้วย และโดยผ่านทางสื่อตัวอักษรนี้เอง ชาวญี่ปุ่นจึงได้เรียนความรู้เบื้องต้นทางการแพทย์ การใช้ปฏิทินและดาราศาสตร์
• ค.ศ. 507 จักรพรรดิเคไต ซึ่งเป็นทายาทตระกูลยามาโตะ ขึ้นครองราชย์
• ค.ศ. 538 (หรือบางทฤษฎีบอกว่าเป็น ค.ศ. 552) ศาสนาพุทธแพร่เข้าสู่ญี่ปุ่น เมื่อกษัตริย์แห่งอาณาจักรแพ็กเจ (อาณาจักรทางตะวันตกของเกาหลี) ส่งทูตพร้อมกับพระคัมภีร์และพระพุทธรูปมามอบให้ โดยหวังที่จะขอความช่วยเหลือจากญี่ปุ่นต่อต้านการรุกรานของอาณาจักรชิลลา (อาณาจักรทางตะวันออกของเกาหลี) ปรากฏว่าก่อน ค.ศ. 552 ญี่ปุ่นก็ได้รู้จักศาสนาพุทธมาบ้างแล้ว
• ค.ศ. 539 จักรพรรดิคิมเม ขึ้นครองราชย์ มีตระกูลโซงะ ซึ่งเป็นตระกูลที่สนับสนุนศาสนาพุทธ มีอำนาจอิทธิพลสูงในราชสำนัก โดยได้มีโอกาสที่จะให้สตรีของครอบครัว สมรสกับเจ้านายในราชตระกูล ซึ่งทำให้ฐานะของครอบครัวสูงขึ้นเสมอระดับเดียวกับราชตระกูล
• ค.ศ. 587 ตระกูลโซงะได้สนับสนุนให้หลานชายของตนขึ้นเป็นจักรพรรดิซูชุง ซึ่งเมื่อพระองค์ไม่ยอมเชื่อฟังคำสั่งอยู่ใต้อำนาจพวกโซงะ ก็ถูกปลงพระชนม์ และพวกโซงะก็หันไปสนับสนุนหลานสาว คือ พระนางซูอิโกะ ขึ้นนั่งบัลลังก์เป็นจักรพรรดินี เป็นจักรพรรดินีองค์แรกของญี่ปุ่น แต่ตระกูลโซงะก็ไม่ได้มีอำนาจเหนือราชสำนักโดยสิ้นเชิง เพราะยังมีเจ้าชายแห่งราชตระกูลอีกมากที่มีอิทธิพลทางการเมือง โดยเจ้าที่มีชื่อเสียงมากที่สุดในกลุ่มราชตระกูล คือ เจ้าชายโชโตกุ
• ค.ศ. 593 เจ้าชายโชโตกุ สำเร็จราชกาลแทนจักรพรรดินีซูอิโกะ พระองค์เป็นผู้นำที่สำคัญในการปฏิรูปส่วนกลาง นอกจากนี้ยังเชื่อว่า พระองค์เป็นผู้สร้างวัดโฮรีวบริเวณขอบนอกของเมืองนาระในปัจจุบันด้วย ซึ่งจัดว่าเป็นอาคารไม้เก่าแก่ที่สุดของโลกที่ยังหลงเหลืออยู่ในปัจจุบัน
• ค.ศ. 603 เจ้าชายโชโตกุ กำหนดให้มีระบบขุนนางราชการ 12 ตำแหน่ง
• ค.ศ. 604 เจ้าชายโชโตกุ ตรารัฐธรรมนูญ 17 มาตรา กำหนดให้เมืองยามาโตะ (เมืองนาระ) เป็นศูนย์กลางการปกครอง และกำหนดให้จักรพรรดิมีอำนาจสูงสุด โดยบทบัญญัติดังกล่าวมิได้อยู่ในรูปกฎหมายหรือข้อบังคับการบริหารที่แน่นอนเลย แต่เป็นเพียงการรวบรวมธรรมะในพุทธศาสนาและคติพจน์ต่าง ๆ ตามลัทธิขงจื้อในสมัยราชวงศ์ฮั่นของจีน ซึ่งให้หลักเกณฑ์ที่จำเป็นสำหรับการเป็นข้าราชการที่มีคุณธรรม
• ค.ศ. 645 เกิดการปฏิรูปไทกะ มีการปฏิรูปที่ดิน ทำลายระบบนายทุนที่ดิน ญี่ปุ่นได้เรียกชื่อประเทศของตนเป็นทางการว่า “นิฮง” ส่วนชื่อ “เจแปน” ที่เป็นภาษาอังกฤษเป็นการเลียนเสียงภาษาจีนที่ใช้เรียกญี่ปุ่น นอกจากนี้ ญี่ปุ่นยังแบ่งหน่วยการปกครองใหม่ตามอิทธิพลจากจีน รวมอำนาจสู่ศูนย์กลางไว้ที่จักรพรรดิ
• ค.ศ. 672 ศึกจินชิน เป็นศึกชิงบัลลังก์จักรพรรดิ
• ค.ศ. 701 เกิดประมวลกฎหมายไทโฮ ตรากฎหมายเพื่อใช้ร่วมกันทั้งประเทศ

• Bogucki, Peter (1999). The Origins of Human Society. Blackwell Publishing. ISBN 1-5771-8112-3.
• Farris, William Wayne (1998). Sacred texts and buried treasures : issues in the historical archaeology of ancient Japan. University of Hawai'i Press. ISBN 0-8248-1966-7.
• Imamura, Keiji (1996). Prehistoric Japan: New Perspectives on Insular East Asia. University of Hawaii Press. ISBN 0-8248-1852-0.