ข้ามไปเนื้อหา

สงครามกลางเมืองกรีซ

จากวิกิพีเดีย สารานุกรมเสรี
(ต่าง) ←รุ่นเก่ากว่านี้ | รุ่นแก้ไขล่าสุด (ต่าง) | รุ่นที่ใหม่กว่า → (ต่าง)
สงครามกลางเมืองกรีซ
ส่วนหนึ่งของ สงครามเย็น
วันที่30 มีนาคม พ.ศ. 2489 – 16 ตุลาคม พ.ศ. 2492
(3 ปี 6 เดือน 2 สัปดาห์ 2 วัน)
สถานที่
กรีซ
ผล ชัยชนะของกองทัพเฮลเลนิก
คู่สงคราม

ราชอาณาจักรกรีซ ราชอาณาจักรกรีซ

 บริเตนใหญ่
 สหรัฐอเมริกา (หลังปี พ.ศ. 2490)

กรีซ รัฐบาลประชาธิปไตยเฉพาะกาล

แนวร่วมปลดปล่อยแห่งชาติ (มาซิโดเนีย)
ผู้บังคับบัญชาและผู้นำ
Alexander Papagos
Konstantinos Ventiris
Thrasyvoulos Tsakalotos
สหราชอาณาจักร วินสตัน เชอร์ชิล
สหราชอาณาจักร Ronald Scobie
สหรัฐอเมริกา James Van Fleet		 Markos Vafiadis
Nikolaos Zachariadis
กำลัง
จำนวนมากที่สุด:
232,500 นาย[1]

จำนวนมากที่สุด:
26,000 นาย (กลางปี พ.ศ. 2491)[2]
รวม: ผู้ชายและหญิงประมาณ 100,000 คนซึ่งอยู่ในแนวหน้า:

15,000-20,000 คน
ชาวสลาฟมาซีโดเนียน
จากบัลแกเรีย2,000–3,000 นาย
จากแอลเบเนีย 130–150 นาย[3]
ความสูญเสีย

กองทัพบกเฮลเลนิก กองทัพเรือและกองทัพอากาศจาก 16 สิงหาคม พ.ศ. 2488 ถึง 22 ธันวาคม พ.ศ. 2494:[4]
15,268 นาย ถูกฆ่าตาย
37,255 นาย ได้รับบาดเจ็บ
3,843 นาย หายสาบสูญ
865 นาย หนีทัพ กองกำลังตำรวจเฮลเลนิก, จาก 1 ธันวาคม พ.ศ. 2487 ถึง 27 ธันวาคม พ.ศ. 2494:[5]
1,485 นาย ถูกฆ่าตาย
3,143 นาย ได้รับบาดเจ็บ
159 นาย หายสาบสูญ

กองทัพอังกฤษ:
210 นาย ถูกฆ่าตาย
1,000 นาย ได้รับบาดเจ็บ
733 นาย หายสาบสูญ		 กองทัพประชาธิปไตยกรีซ: 38,839 นาย ถูกฆ่าตาย
20,128 นาย ถูกจับเป็นเชลย
รวม: 158,000 คน ถูกฆ่าตาย[6][7][8][9]
1,000,000 คน ต้องอพยพลี้ภัยสงคราม[10]

สงครามกลางเมืองกรีซ (อังกฤษ: Greek Civil War; กรีก: ο Eμφύλιος [Πόλεμος] o Emfýlios [Pólemos], "the Civil [War]") เป็นการต่อสู้ในกรีซในปี พ.ศ. 2489-พ.ศ. 2492 ระหว่างกองทัพรัฐบาลกรีก (ได้รับการสนับสนุนโดยสหราชอาณาจักรและสหรัฐอเมริกา) และกองกำลังประชาธิปไตยกรีซ (DSE,ทหารของพรรคคอมมิวนิสต์กรีก (KKE) สนับสนุนจากยูโกสลาเวีย แอลเบเนียเช่นเดียวกับบัลแกเรีย) การต่อสู้ส่งผลให้พวกก่อการร้ายคอมมิวนิสต์พ่ายแพ้กองกำลังของรัฐบาล[11]พรรคคอมมิวนิสต์แห่งกรีซก่อตั้งขึ้นและได้รับทุนจากประเทศคอมมิวนิสต์เช่นยูโกสลาเวียประชาธิปัตย์กองทัพกรีซรวมถึงบุคลากรหลายคนที่เคยต่อสู้กับเยอรมันและอิตาลีในช่วงการยึดครองในช่วงสงครามโลกครั้งที่สอง

สงครามกลางเมืองเป็นผลมาจากการต่อสู้แบ่งขั้วระหว่างอุดมการณ์ซ้ายและขวาที่เริ่มต้นในปี พ.ศ. 2486 จากปี พ.ศ. 2487 แต่ละด้านที่กำหนดเป้าหมายที่จะขึ้นมาปกครองหลังสิ้นสุดของการยึดครองรวมระหว่างเยอรมันและอิตาลี (พ.ศ. 2484-พ.ศ. 2488) ในที่สุดฝ่ายขวาสามารถได้ขึ้นมาปกครองได้ การต่อสู้กลายเป็นหนึ่งในความขัดแย้งช่วงแรกในสงครามเย็น (พ.ศ. 2490-พ.ศ. 2534) และเป็นสงครามตัวแทนแรกในสงครามเย็น [12]กรีซในที่สุดได้รับการสนับสนุนโดยสหรัฐ (ผ่านทรูแมนหลักคำสอนและแผนมาร์แชลล์) และเข้าร่วมนาโต (พ.ศ. 2495) ระหว่างสงครามสหภาพโซเวียตโจเซฟ สตาลินต้องการสงครามสิ้นสุดลงเพื่อรักษาข้อตกลงเปอร์เซ็นต์ไว้ส่วนทางด้านยูโกสลาเวียยอซีป บรอซ ตีโตอยากจะให้ทำสงครามต่อไป[13]ตีโต้มีความมุ่งมั่นที่จะช่วยให้พวกคอมมิวนิสต์กรีกในความพยายามของพวกเขาได้ยั่วโมโหสตาลินซึ่งเรื่องจะเป็นหนึ่งในสาเหตุของความแตกแยกระหว่างตีโต้-สตาลินในอนาคต

แม้ว่ากองกำลังของรัฐบาลจะมีอุปสรรคในปี พ.ศ. 2489-พ.ศ. 2491แต่จากการเพิ่มความช่วยเหลือจากสหรัฐฯ, ความล้มเหลวของ DSE และผลข้างเคียงของการแยกตีโต้-สตาลิน พ.ศ. 2491 ในที่สุดก็นำไปสู่ชัยชนะของกองกำลังรัฐบาล นำไปสู่การเป็นสมาชิกของกรีซในนาโต้ (พ.ศ. 2495) และช่วยในการกำหนดความสมดุลอุดมการณ์ของพลังงานในทะเลอีเจียนสำหรับทั้งสงครามเย็น สงครามกลางเมืองทำให้กองทัพมีอำนาจมากกว่ารัฐบาลนำไปสู่การจัดตั้งรัฐบาลทหารกรีก 1967-1974 และมรดกของขั้วทางการเมืองว่าจนถึงวันนี้

พื้นหลัง

[แก้]

ต้นกำเนิดของสงครามกลางเมืองเริ่มขึ้นในช่วงสงครามโลกครั้งที่สองซึ่งในการเข้ายึดครองของกรีซโดยนาซีเยอรมนี, บัลแกเรียและอิตาลีตั้งแต่เดือนเมษายน พ.ศ. 2484 ถึงช่วงปลายเดือนตุลาคมปี พ.ศ. 2487 ในขณะที่กองกำลังฝ่ายอักษะไม่นานก่อนที่เข้ายึดครองเอเธนส์ในเดือนเมษายนปี พ.ศ. 2484 พระราชาธิบดีจอร์จที่สองและรัฐบาลของเขาหนีไปอียิปต์ที่พวกเขาประกาศว่าเป็นรัฐบาลพลัดถิ่นรับการยอมรับจากฝ่ายพันธมิตรตะวันตก แต่ไม่ยอมรับจากสหภาพโซเวียต ผู้นำตะวันตก (โดยเฉพาะวินสตัน เชอร์ชิล) ได้รับการสนับสนุนและแม้กระทั่งข่มขู่ พระราชาธิบดีจอร์จที่สองของกรีซที่จะแต่งตั้งคณะรัฐมนตรีในระดับปานกลาง ส่วนนายกรัฐมนตรีกรีซ จอมพล Ioannis Metaxasไม่สามารถหนีออกมาได้เขาได้เสียจากการติดเชื้อในกระแสเลือด Alexandros Koryzisได้ขึ้นมาดำรงตำแหน่งต่อไม่นานก่อนที่ฝ่ายอักษะเข้ายึดครองเอเธนส์เขาได้ทำการอัตวินิบาตกรรมด้วยปืนพก พระราชาธิบดีจอร์จที่สองจึงได้แต่งตั้ง Emmanouil Tsouderos เป็นนายกรัฐมนตรีในรัฐบาลพลัดถิ่น

เยอรมันได้ตั้งรัฐบาลรัฐเฮลเลนิกในเอเธนส์ซึ่งขาดความชอบธรรมและการสนับสนุน ระบอบการปกครองหุ่นเชิดที่ถูกทำลายต่อไปเมื่อการปรับตัวทางเศรษฐกิจในสภาวะสงครามสร้างอัตราเงินเฟ้อหนีการขาดแคลนอาหารเฉียบพลันและความอดอยากในหมู่ประชากรพลเรือน

รถถังเชอร์แมนและกำลังพลจาก 5 (สก๊อตแลนด์) กองพันพลร่มอังกฤษ 2 กองพลร่มต่อสู้กับสมาชิกของELASในเอเธนส์, 18 ธันวาคม พ.ศ. 2487

สัญญาณแรกของสงครามกลางเมืองที่เกิดขึ้นใน พ.ศ. 2485-พ.ศ. 2487 ในระหว่างการยึดครองของเยอรมัน กับรัฐบาลพลัดถิ่นกรีกไม่สามารถที่จะมีอิทธิพลในการต้านต่อกลุ่มการเมืองกลุ่มที่โดดเด่นเป็นฝ่ายซ้ายคือแนวร่วมปลดปล่อยแห่งชาติ (EAM), และกองกำลังทหารคนกรีกกองทัพปลดปล่อย (ELAS) ซึ่งเป็นกลุ่มที่ใหญ่ที่สุดกองกำลังปลดปล่อยแห่งชาติ (EAM) ก่อตั้งขึ้นเมื่อวันที่ 27 กันยายน พ.ศ. 2484 โดยผู้แทนของสี่จากฝ่ายซ้าย ประกาศว่าจะดำเนินการตามนโยบายของสหภาพโซเวียต ได้รับการสนับสนุนจากผู้รักชาติเป็นจำนวนมาก

ผู้นำพรรคคอมมิวนิสต์ของ EAM ได้วางแผนที่จะครองในสงครามกรีซจึงมักจะโดยการพยายามที่จะทำลายกลุ่มอื่น ๆที่ส่งผลให้เกิดการปะทะกันกระจัดกระจายซึ่งต่อเนื่องจนถึงฤดูใบไม้ผลิของปี พ.ศ. 2487 และการดำเนินการก่อการร้ายสีแดง เมื่อกรีซถูกปลดปล่อยในเดือนตุลาคมปี พ.ศ. 2487 กรีซอยู่ในสภาพวิกฤตซึ่งเร็ว ๆ นี้จะนำไปสู่การระบาดของสงครามกลางเมือง

การต่อสู้ครั้งแรกก็เริ่มขึ้นในกรุงเอเธนส์เมื่อวันที่ 3 ธันวาคม พ.ศ. 2487 หลังสองเดือนที่เยอรมันก็ถอยออกมาจากพื้นที่ก็เกิด การสู้รบนองเลือด (ที่ "Dekemvriana") ปะทุขึ้นหลังจากตำรวจจากรัฐบาลกรีกกับกองทัพอังกฤษยิงอาวุธใส่ผู้ชุมนุมEAM ผู้ประท้วง 28 คนถูกฆ่าและบาดเจ็บนับสิบ ผู้ชุมนุมได้รับการจัดกับการยกเว้นโทษของการทำงานร่วมกันและลดอาวุธลงนามโดยโรนัลด์ สโกบี (ผู้บัญชาการทหารอังกฤษในกรีซ) ซึ่งได้รับการยกเว้นกองกำลังปีกขวา การต่อสู้กินเวลา 33 วันและส่งผลให้ในความพ่ายแพ้ของ EAM หลังจากการหนักต่อกับกองกำลังเสริมอังกฤษที่เข้าข้างรัฐบาลกรีก ภายหลังการลงนามในสนธิสัญญาวาร์คีซา (12 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2488) สิ้นสุดของอำนาจฝ่ายซ้าย หลังจากนั้นถูกครอบงำโดยKKE หลังจากนั้นก็เกิด กลุ่มก่อการร้ายสีขาวซึ่งได้รับการปลดปล่อยกับผู้สนับสนุนของฝ่ายซ้าย[14] เพิ่มความตึงเครียดภายในประเทศ

สงครามกลางเมือง: พ.ศ. 2489-พ.ศ. 2492

[แก้]

พ.ศ. 2489–พ.ศ. 2491

[แก้]
Markos Vafiadis

สงครามปะทุขึ้นในปี พ.ศ. 2489 เมื่อกองกำลังของอดีตพลพรรคELASที่พบในที่พักพิงประจำเมืองของพวกเขาและถูกควบคุมโดยKKEจัดระเบียบกองกำลังประชาธิปไตยกรีซและสำนักงานใหญ่สูงคำสั่ง KKE ได้คว่ำบาตรการเลือกตั้งปี พ.ศ. 2489 . คอมมิวนิสต์จัดตั้งรัฐบาลเฉพาะกาลในเดือนธันวาคมปี พ.ศ. 2490 และใช้กองกำลังประชาธิปไตยกรีซเป็นทหารของรัฐบาลชุดนี้ เพื่อนบ้านคอมมิวนิสต์รัฐแอลเบเนียยูโกสลาเวียและบัลแกเรียที่นำเสนอการสนับสนุนจิสติกส์ให้แก่รัฐบาลเฉพาะกาลนี้โดยเฉพาะกองกำลังปฏิบัติการในภาคเหนือของกรีซ

มีนาคม พ.ศ. 2489 เป็นกลุ่มอดีตสมาชิกELAS 30คนโจมตีสถานีตำรวจในหมู่บ้าน Litochoro ฆ่าตำรวจ วันรุ่งขึ้น Rizospastis, หนังสือพิมพ์อย่างเป็นทางการของKKEประกาศโจมตีกองกำลังรัฐบาล กองกำลังประชาธิปไตยกรีซปฏิบัติการแทรกซึมเข้าไปในกรีซผ่านพื้นที่ภูเขาใกล้พรมแดนยูโกสลาเวียและแอลเบเนีย ภายใต้คำสั่งของอดีตนายพลในELAS Markos Vafiadis (ที่รู้จักกันในนาม "นายพล Markos") ในการดำเนินงานจากฐานในยูโกสลาเวีย

ยูโกสลาเวียและแอลเบเนียรัฐบาลคอมมิวนิสต์สนับสนุนสู้ DSE แต่สหภาพโซเวียตยังคงสับสน KKEเก็บไว้สายเปิดของการสื่อสารกับพรรคคอมมิวนิสต์โซเวียตและผู้นำ Nikos Zachariadis, เคยไปเยือนกรุงมอสโกมากกว่าหนึ่งครั้ง

ในช่วงปลาย พ.ศ. 2489, DSE ก็มีกองกำลังถึง 16,000 นาย และกองชาวสลาฟมาซีโดเนียนจากพื้นทีต่างๆ ของประเทศกรีซ อีก 5,000 นาย ชาวสลาฟมาซีโดเนียนมีความคิด"ต่อต้านการครองราชย์ของพวกปีกขวา" โดยเฉพาะอย่างยิ่งเจ้าหน้าที่ท้องถิ่นของพรรคนำโดย Vangelis Rogakos ได้จัดตั้งแผนนานก่อนที่จะตัดสินใจที่จะไปทำสงครามกองโจรภายใต้ซึ่งตัวเลขของสมัครพรรคพวกปฏิบัติการในแผ่นดินใหญ่จะแปรผกผันกับจำนวนทหารที่ศัตรู จะมีสมาธิในภูมิภาค จากการสำรวจ DSE III ในเพโลมีกองกำลังระหว่าง 1,000 ถึง 5,000 นาย ในช่วงต้นปี พ.ศ. 2491[15]

กองทัพรัฐบาลกรีกในขณะนี้ประมาณ 90,000 นายซึ่งได้การฝึกอบรมของกองทัพบกจากฝ่ายพันธมิตรตะวันตก โดยช่วงต้นปี พ.ศ. 2490 แต่สหราชอาณาจักรซึ่งได้ใช้เวลาตั้งแต่ปี พ.ศ. 2487 รวมไม่สามารถจ่ายภาระการทางนี้ได้; สหรัฐอเมริกาประธานาธิบดีแฮร์รี เอส. ทรูแมนประกาศว่าสหรัฐอเมริกาจะสนับสนุนรัฐบาลของกรีซในกาต่อต้านของพรรคคอมมิวนิสต์

ผ่านปี พ.ศ. 2490 ความรุนแรงเริ่มมีมากขึ้น DSE เปิดฉากตัวการโจมตีขนาดใหญ่ในเมืองผ่านภาคเหนืออีไพรุสเทสซาเพโลและมาซิโดเนียยั่วกองทัพเข้าตอบโต้ขนาดใหญ่ซึ่งทำให้ DSE ละลายกลับเข้าไปในภูเขาและ Havens ปลอดภัยข้ามพรมแดนทางเหนือ ในเพโลที่นายพลGeorgios Stanotasได้รับการแต่งตั้งเป็นผู้บัญชาการในพื้นที่ DSE ได้รับความเดือดร้อนอย่างหนักกับไม่มีทางที่จะหลบหนีไปยังแผ่นดินใหญ่กรีซ โดยทั่วไปกองทัพกำลังใจในการทำงานอยู่ในระดับต่ำ

การต่อสู้บนภูผา

[แก้]
องค์การและฐานทหารของ "กองทัพประชาธิปไตย" เช่นเดียวกับเส้นทางการเข้าสู่กรีซ (ในตำนานกรีก)

ในเดือนกันยายน พ.ศ. 2490 ผู้นำKKEตัดสินใจที่จะย้ายจากยุทธวิธีการรบแบบกองโจร ในเดือนธันวาคมKKEป��ะกาศการก่อตัวของรัฐบาลประชาธิปไตยเฉพาะกาลกับVafiadisได้เป็นนายกรัฐมนตรีรัฐบาลเอเธนส์และต่างประเทศไม่มีการยอมรับรัฐบาลชุดนี้ กลยุทธ์ใหม่นำเข้า DSE พยายามในค่าใช้จ่ายที่จะยึดเมืองสำคัญเป็นที่นั่งของรัฐบาลและในเดือนธันวาคมปี พ.ศ. 2490,DSE 1200 นาย สู้ถูกฆ่าตายในการต่อสู้ที่ตั้งอยู่รอบ Konitsa ในเวลาเดียวกัน, กลยุทธ์ที่บังคับให้รัฐบาลที่จะเพิ่มขนาดของกองทัพ กับการควบคุมของเมืองใหญ่ที่รัฐบาลแตกลงในสมาชิกเคและโซเซียลหลายคนถูกขังบนเกาะ Makronisos ฝ่าย DSE ดำเนินการสงครามกองโจรทั่วกรีซ; สามกองกับ พ.ศ. 2491 นับ 20,000 คนควบคุม 70% ของเพโลทางทหารและการเมือง; กองพันชื่อหลังจากELASกำลังทำงานอยู่ในทิศตะวันตกเฉียงเหนือกรีซและในหมู่เกาะ Lesvos, Limnos, Ikaria, มอสต้า, Evoia และเป็นกลุ่มของหมู่เกาะ

แม้ว่าจะมีอุปสรรคเช่นการต่อสู้ที่ Konitsa ที่ DSE ถึงความสูงของอำนาจของตนในปี พ.ศ. 2491 สามรถดึงนักรบทั้งชายและหญิงและเครือข่ายในทุกหมู่บ้านและชานเมืองมากกว่า 20,000คน

การสิ้นสุดของสงคราม: พ.ศ. 2492

[แก้]

พวกก่อการร้ายได้เสียขวัญจากความแตกแยกระหว่างตีโต้-สตาลิน[13]ในเดือนมิถุนายนปี พ.ศ. 2491 สหภาพโซเวียตและบริวารหยุดความสัมพันธ์กับตีโต้ ในตอนหนึ่งของการประชุมที่จัดขึ้นในเครมลินกับตัวแทนยูโกสลาเวียในช่วงวิกฤตของสหภาพโซเวียตกับยูโกสลาเวีย[16] สตาลินระบุฝ่ายค้านไม่มีเงื่อนไขของเขาไปใน "จลาจลของกรีซ" สตาลินอธิบายให้คณะผู้แทนยูโกสลาเวียว่าสถานการณ์ในกรีซที่ได้รับเสมอแตกต่างจากคนในยูโกสลาเวียเพราะสหรัฐอเมริกาและสหราชอาณาจักรจะ "ไม่เคยอนุญาตให้ [กรีซ]ตัดการสื่อสารในทะเลเมดิเตอร์เรเนียน"

Alexandros Papagos ได้รับการแต่งตั้งเป็นผู้บัญชาการทหารสูงสุดในปี พ.ศ. 2492

ยูโกสลาเวียเป็นผู้สนับสนุนหลักของพรรคคอมมิวนิสต์กรีก KKEจึงต้องเลือกระหว่างความจงรักภักดีกับสหภาพโซเวียตและความสัมพันธ์กับพันธมิตรที่ใกล้เคียงที่สุด หลังจากที่บางความขัดแย้งภายในส่วนใหญ่นำโดยเลขาธิการพรรค Nikolaos Zachariadis เลือกที่จะทำตามสหภาพโซเวียต ในเดือนมกราคมปี พ.ศ. 2492 Vafiadis ตัวเองถูกกล่าวหาว่าเป็นพวก "ลักธิตีโต้" และถูกขับออกจกตำแน่งออกจากตำแหน่งทางการเมืองและการทหารของเขาจะถูกแทนที่โดย Zachariadis

หลังจากปีของการเพิ่มความรุนแรงให้ตีโต้ปิดชายแดนยูโกสลาเวียไล่พวกDSEออกไปในเดือนกรกฎาคมปี พ.ศ. 2492 และยกเลิกค่าย DSEภายในยูโกสลาเวีย DSEมีทางเลือกเดียวจากการสนับสนุนของแอลเบเนียซึ่งสามารถที่จะใช้ดินแดนชายแดนแอลเบเนียเป็นทางเลือกที่ทำหมดกำลังใจภายในพรรคคอมมิวนิสต์กรีซ, แยกกับตีโต้ยังกระตุ้นให้เกิดการล่าพวก "ลักธิตีโต้" ทำให้เกิดเสียขวัญภายในพรรคและระเบียบการจัดอันดับของ DSE และดูดซับการสนับสนุนสำหรับKKEในพื้นที่เขตเมือง

ในช่วงฤดูร้อนปี พ.ศ. 2491 DSE ในเพโลประสบความพ่ายแพ้อย่างมาก จากขาดแคลนกระสุนและล้มเหลวที่จะยึดครองคลังแสงที่อยู่ในกองกำลังของรัฐบาลที่ Zacharo ในเพโลตะวันตกนักรบ 20,000 นาย ถูกฆ่าตายในการสู้รบกับกองกำลังทหารแห่งชาติเกือบ 80,000นาย หลังจากการพ่ายแพ้ในภาคใต้ของกรีซ DSE ยังคงทำงานในภาคเหนือของกรีซและเกาะบางอย่าง แต่มันเป็นแรงลดลงอย่างมากเผชิญอุปสรรคที่สำคัญทั้งทางการเมืองและทางทหาร

ในขณะเดียวกันกองทัพแห่งชาติพบว่าผู้บัญชาการทหารที่มีความสามารถในAlexander Papagos ผู้บัญชาการของกองทัพกรีกในช่วงสงครามกรีก-อิตาลี ในเดือนสิงหาคมปี พ.ศ. 2492 Papagos เปิดตัวตอบโต้สำคัญกับกองกำลัง DSE ในภาคเหนือของกรีซมีครั้งนี้ชัยชนะของกองทัพแห่งชาติและส่งผลให้เกิดความสูญเสียหนักสำหรับ DSE กองทัพ DSE ตอนนี้ไม่สามารถที่จะรักษาความต้านทานในการต่อสู้แหลม โดยเดือนกันยายนปี พ.ศ. 2492 ตัวหลักของหน่วยงาน DSE ปกป้อง Grammos และในเขตพื้นที่ประวัติศาสตร์ทั้งสองตำแหน่งสำคัญในภาคเหนือของกรีซสำหรับ DSE ได้ถอยกลับไปแอลเบเนียและสองกลุ่มหลักยังคงอยู่ภายในขอบเขตที่พยายามที่จะเชื่อมต่อกับนักรบ DSE ฝนฟ้าคะนองกระจายส่วนใหญ่ในภาคกลาง กรีก

กลุ่มจำนวน 1,000 นาย สู้ซ้ายกรีซโดยสิ้นเดือนกันยายน พ.ศ. 2492 ในขณะที่ตัวหลักของ DSE พร้อมด้วยกองบัญชาการหลังจากการพูดคุยกับพรรคคอมมิวนิสต์แห่งสหภาพโซเวียตและรัฐบาลคอมมิวนิสต์อื่น ๆ ก็ถูกย้ายไปทาชเคนต์เมืองหลวง ของอุซเบกิในสหภาพโซเวียต พวกเขาจะยังคงอยู่ที่นั่นในค่ายทหารเป็นเวลาสามปี ศึกเก่าอื่น ๆ , นักรบที่ได้รับบาดเจ็บข้างผู้หญิงและเด็กที่ถูกย้ายไปในรัฐสังคมนิยมในยุโรปและอเมริกา เมื่อวันที่ 16 ตุลาคม Zachariadis ประกาศ "พักรบชั่วคราวเพื่อป้องกันไม่ให้มีการทำลายล้างที่สมบูรณ์ของกรีซ"; ซึ่งเป็นจุดจบของกรีกสงครามกลางเมือง

หลังสงครามและความสมานฉันท์

[แก้]
ประวัติศาสตร์กรีซ
Coat of Arms of Greece
บทความนี้เป็นส่วนหนึ่งของบทความที่เกี่ยวกับ
ประเทศกรีซ
กรีซยุคสำริด
อารยธรรมเฮลลาดิค
อารยธรรมซิคละดีส
อารยธรรมไมนอส
อารยธรรมไมซีนี
กรีซโบราณ
กรีซยุคมืด
กรีซยุคอาร์เคอิก
กรีซยุคคลาสสิก
กรีซยุคเฮลเลนิสติก
กรีซยุคโรมัน
กรีซยุคกลาง
กรีซยุคไบแซนไทน์
กรีซยุคฟรังโคคราเชีย
กรีซยุคออตโตมัน
กรีซยุคใหม่
สงครามประกาศเอกราชกรีซ
ราชอาณาจักรกรีซ
สาธารณรัฐเฮลเลนิกที่ 2
คณะการปกครอง 4 สิงหาคม
กรีซยุคยึดครองโดยอักษะ
สงครามกลางเมืองกรีซ
กรีซยุคปกครองโดยทหาร ค.ศ. 1967-1974
สาธารณรัฐเฮลเลนิกที่ 3
ประวัติศาสตร์แบ่งตามหัวข้อ
สถานีย่อยกรีซ

สงครามกลางเมืองที่เหลือกรีซในซากปรักหักพังและอยู่ในความทุกข์ทางเศรษฐกิจมากยิ่งขึ้นกว่าที่เคยเป็นดังต่อไปนี้ในตอนท้ายของเยอรมันยึดครอง. นอกจากนี้ความแตกแยทางอุดมการณ์ในทำให้ผู้ที่สนับสนุนคอมมิวนิสต์ติดคุกเป็นเวลาหลายปีหรือถูกเนรเทศให้บนเกาะ Gyaros และ Makronisos ส่วนอื่น ๆ อีกมากมายหาที่ลี้ภัยในประเทศคอมมิวนิสต์หรือย้ายไปอยู่ออสเตรเลีย, เยอรมนี, สหรัฐอเมริกา, สหราชอาณาจักรแคนาดาและที่อื่น ๆ

ความไม่แน่นอนของการเมืองกรีกในช่วงกลางทศวรรษที่ 1960 เป็นผลโดยตรงของสงครามกลางเมืองและแบ่งลึกระหว่างส่วนฝ่ายซ้ายและฝ่ายขวาของสังคมกรีก เมื่อวันที่ 21 เมษายน พ.ศ. 2510 กลุ่มฝ่ายขวาและต่อต้านคอมมิวนิสต์นายทหารดำเนินการรัฐประหารและยึดอำนาจการปกครองจากรัฐบาลโดยใช้เสถียรภาพทางการเมืองและความตึงเครียดของเวลาเป็นข้ออ้าง ผู้นำของรัฐประหาร Gregoris Lambrakisเป็นสมาชิกคนหนึ่งของปีกขวาองค์กรทางทหาร IDEA ( "ศักดิ์สิทธิ์บอนด์ของเจ้าหน้าที่กรีก") และระบอบการปกครองของทหารที่ตามมา (ต่อมาเรียกว่าระบบการปกครองของนายพัน) จนถึง พ.ศ. 2517

หลังจากการล่มสลายของรัฐบาลเผด็จการทหารซึ่งเป็นพรรครัฐบาลภายใต้ Constantine Karamanlis นำไปสู่การล้มล้างสถาบันพระมหากษัตริย์ถูกต้องตามกฎหมายของเคและรัฐธรรมนูญฉบับใหม่ซึ่งรับประกันเสรีภาพทางการเมือง���ิทธิของแต่ละบุคคลและการเลือกตั้งเสรี ในปี 1981 ในการเป็นจุดเปลี่ยนที่สำคัญในประวัติศาสตร์กรีกรัฐบาลกลางซ้ายของขบวนการสังคมนิยมชาวกรีก (PASOK) ได้รับอนุญาตจำนวนของทหารผ่านศึก DSE ที่ได้รับความคุ้มครองในประเทศคอมมิวนิสต์เพื่อกลับไปยังกรีซและกอบกู้นิคมอุตสาหกรรมอดีตของพวกเขาที��มาก ช่วยในการลดผลกระทบของสงครามกลางเมืองในสังคมกรีก การบริหาร PASOK ยังเสนอเงินบำนาญของรัฐเพื่ออดีตสมัครพรรคพวกของความต้านทานต่อต้านนาซี; Markos Vafiadis ได้รับเลือกตั้งเป็น honorarily เป็นสมาชิกคนหนึ่งของกรีกรัฐสภาภายใต้ธงของ PASOK

ในปี 1989 พรรคร่วมรัฐบาลระหว่าง Nea Dimokratia และของรัฐบาลและความคืบหน้าซ้าย (Synaspismos) ซึ่งเคเป็นช่วงระยะเวลาหนึ่งแรงสำคัญปัญหากฎหมายที่ถูกส่งผ่านเป็นเอกฉันท์โดยกรีกรัฐสภาอย่างเป็นทางการตระหนักถึง 1946-1949 สงครามเป็นสงครามกลางเมืองและไม่เพียง แต่เป็นจลาจลคอมมิวนิสต์ (Συμμοριτοπόλεμος Symmoritopolemos) (Ν. 1863-1889 (ΦΕΚ204Α))[17][18][19]ภายใต้เงื่อนไขของกฎหมายนี้สงครามของ 1946-1949 ได้รับการยอมรับว่าเป็นสงครามกรีกพลเรือนระหว่างกองทัพแห่งชาติและกองทัพประชาธิปไตยของกรีซเป็นครั้งแรกในประวัติศาสตร์สงครามกรีก ภายใต้กฎหมายดังกล่าวคำว่า "โจรคอมมิวนิสต์" (Κομμουνιστοσυμμορίτες Kommounistosymmorites, ΚΣ) ใดก็ตามที่มันได้เกิดขึ้นในกฎหมายกรีกก็ถูกแทนที่ด้วยคำว่า "สู้ของ DSE"[20]

อ้างอิง

[แก้]
  1. ↑ The Struggle for Greece 1941–1949, C.M.Woodhouse, Hurst & Company, London 2002 (first published 1976), page 237
  2. ↑ Νίκος Μαραντζίδης, Δημοκρατικός Στρατός Ελλάδας, 1946–1949, Εκδόσεις Αλεξάνδρεια, β'έκδοση, Αθήνα 2010, page 52
  3. ↑ Νίκος Μαραντζίδης, Δημοκρατικός Στρατός Ελλάδας, (Kayluff a hoe) 1946–1949, Εκδόσεις Αλεξάνδρεια, β'έκδοση, Αθήνα 2010, page 52, page 57, pages 61–62
  4. ↑ Γενικόν Επιτελείον Στρατού, Διεύθυνσις Ηθικής Αγωγής, Η Μάχη του Έθνους, Ελεύθερη Σκέψις, Athens, 1985, pp. 35–36
  5. ↑ Γενικόν Επιτελείον Στρατού, p. 36
  6. ↑ Howard Jones, "A New Kind of War" (1989)
  7. ↑ Edgar O'Ballance, The Greek Civil War : 1944–1949 (1966)
  8. ↑ T. Lomperis, From People's War to People's Rule (1996)
  9. ↑ "B&J": Jacob Bercovitch and Richard Jackson, International Conflict : A Chronological Encyclopedia of Conflicts and Their Management 1945–1995 (1997)
  10. ↑ Γιώργος Μαργαρίτης, Η ιστορία του Ελληνικού εμφυλίου πολέμου ISBN 960-8087-12-0
  11. ↑ Nikos Marantzidis and Giorgos Antoniou. "The Axis Occupation and Civil War: Changing trends in Greek historiography, 1941–2002." Journal of Peace Research (2004) 41#2 pp: 223-231.
  12. ↑ Chomsky, Noam (1994). World Orders, Old And New. Pluto Press London.
  13. ↑ 13.0 13.1 Robert Service summarises Soviet vacillations: Service, Robert (2007). "22. Western Europe". Comrades!: A History of World Communism. Cambridge, Massachusetts: Harvard University Press. p. 266-268. ISBN 9780674025301. สืบค้นเมื่อ 2016-10-28. As the German forces withdrew in October 1944, the Greek Communist Party found its armed force - ELAS - subordinated to the British army with Moscow's consent. But the Greek Communist Party soon opted for insurgency. Clashes occurred between the communists and the British together with the forces of the new British-backed Greek government. Stalin at the time, however, needed to keep good relations with the United Kingdom for strategic reasons [...] Without outside help, [...] the revolt petered out. Then Stalin changed his mind, hoping to play off the Americans and British over Greece. [...] By 1946 [the Greek communists] were eager to resume armed struggle. [...] Zachariadis [...] needed support from communist states for military equipment, and he gained the desired consent on his trips to Belgrade, Prague and Moscow. [...] But Stalin changed his mind yet again and advised emphasis on political measures rather than the armed struggle. [...] Tito and the Yugoslavs, however, continued to render material assistance and advice to the Greek communists. [...] Stalin reverted to a militant stance after the announcement [1947] of the Marshall Plan and ceased trying to restrain the Greek Communist Party. Soviet military equipment was covertly rushed to Greece. A provisional revolutionary government was proclaimed [24 December 1947]. But it became clear that the Greek communists as well as their Yugoslav syphathisers had exaggerated their strength and potential. Stalin had been misled, and called for an end to the uprising in Greece. [...] The Yugoslav communists objected to Stalin's change of policy. [...] Bulgarian communist leader Traicho Kostov too urged that Soviet aid be sent to the Greek insurrectionaries. [...] This had baleful consequences for the Soviet-Yugoslav relationship; it also brought doom on Kostov, who was executed [16 December 1949] with Stalin's connivance at the end of 1948. Stalin himself wobbled on the Greek question in the following months [...] but then he ordered the communists under Nikos Zachariadis and Markos Vafiadis to end the civil war. [...] Yet, despite being deprived of supplies from Moscow, they refused to stop fighting royalist forces. [...] But the communist insurgency stood no chance. By the end of 1949 the communist revolt had been crushed and the remnant of the anti-government forces fled to Albania.
  14. ↑ Kostopoulos, Tasos (2016-12-11). "Η «συμμοριοποίηση» του κράτους" [The gang-ification of the state]. Η Εφημεριδα των Συντακτων (ภาษากรีก). Athens. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2016-12-11. สืบค้นเมื่อ 2016-12-11.
  15. ↑ The Civil War in Peloponnese, A. Kamarinos
  16. ↑ Djilas, Milovan: Conversations with Stalin, pp 181–182, (1990), first edition: 1962,
  17. ↑ https://web.archive.org/web/20071230054543/http://tovima.dolnet.gr/print_article.php?e=B&f=15201&m=A26&aa=1. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ December 30, 2007. สืบค้นเมื่อ July 31, 2008. {{cite web}}: |title= ไม่มีหรือว่างเปล่า (help)
  18. ↑ "สำเนาที่เก็บถาวร". คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2008-12-11. สืบค้นเมื่อ 2016-12-12.
  19. ↑ "สำเนาที่เก็บถาวร" (PDF). คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิม (PDF)เมื่อ 2012-07-22. สืบค้นเมื่อ 2016-12-12.
  20. ↑ Article 1 of the Law 1863/1989

แหล่งข้อมูลอื่น

[แก้]
วิกิมีเดียคอมมอนส์มีสื่อที่เกี่ยวข้องกับ สงครามกลางเมืองกรีซ
เข้าถึงจาก "https://th.wikipedia.org/w/index.php?title=สงครามกลางเมืองกรีซ&oldid=11890610"