Przejdź do zawartości

Walentkowa Przełęcz

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Walentkowa Przełęcz
Ilustracja
Walentkowa Przełęcz na pierwszym planie
Państwo

 Polska
 Słowacja

Wysokość

2100 m n.p.m.

Pasmo

Karpaty, Tatry Wysokie

Sąsiednie szczyty

Świnica, Mała Walentkowa Czuba

Położenie na mapie Tatr
Mapa konturowa Tatr, w centrum znajduje się punkt z opisem „Walentkowa Przełęcz”
Położenie na mapie Karpat
Mapa konturowa Karpat, u góry nieco na lewo znajduje się punkt z opisem „Walentkowa Przełęcz”
Ziemia49°12′58,9″N 20°00′32,9″E/49,216361 20,009139

Walentkowa Przełęcz (słow. Valentkovo sedlo, nieprawidłowo na niektórych mapach Valentkové sedlo[1], niem. Valentinsjoch, węg. Walentko-hágó)[2] – położona na wysokości 2100 m szeroka przełęcz w głównej grani tatrzańskiej pomiędzy Świnicą (2301 m) a Walentkowym Wierchem (2156 m). Poniżej przełęczy, po zachodniej stronie grani znajduje się należąca do słowackiej Doliny Cichej Dolina Walentkowa, a po stronie wschodniej polska Dolinka pod Kołem, odgałęzienie Doliny Pięciu Stawów Polskich[3]. Przełęcz jest najniższym punktem Walentkowej Grani[1].

Powyżej przełęczy w grani Świnicy znajduje się jeszcze Świnicki Przechód (2211 m). Z kolei w kierunku Walentkowego Wierchu w grani zwanej Walentkową Granią znajduje się jeszcze wiele małych czub. Pierwszą z nich na południe od Walentkowej Przełęczy jest Mała Walentkowa Czuba[1].

Przejście przez Walentkową Przełęcz zostało opisane przez Viktora Lorenca w 1879 r. Najstarsze odnotowane przejście zimowe – Adam Karpiński, Kazimierz Szczepański 28 marca 1923 r. Mimo że przejście przez przełęcz było znane góralom od dawna, nie należało do popularnych przejść łączących leżące poniżej doliny. Używane było głównie przez koziarzy. Znacznie wygodniejsza dla turystów droga prowadziła przez położoną w pobliżu Gładką Przełęcz[1].

widok z Doliny Pięciu stawów Polskich
widok z Doliny Pięciu stawów Polskich

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c d Witold Henryk Paryski, Tatry Wysokie. Przewodnik taternicki. Walentkowa Przełęcz – Przełączka pod Zadnim Mnichem, t. 4, Warszawa: Spółdzielczy Instytut Wydawniczy „Kraj”, 1951.
  2. Tatry Wysokie. Czterojęzyczny słownik nazw geograficznych [online] [dostęp 2018-09-02] [zarchiwizowane z adresu 2006-09-24].
  3. Zofia Radwańska-Paryska, Witold Henryk Paryski, Wielka encyklopedia tatrzańska, Poronin: Wydawnictwo Górskie, 2004, ISBN 83-7104-009-1.