Virgin Atlantic Airways

Virgin Atlantic Airways

IATA VS ICAO VIR Znak VIRGIN
Historia
Data założenia	1984
Lokalizacja
Państwo	Wielka Brytania
Baza	Londyn-Gatwick Londyn-Heathrow
Kooperacja
Program lojalnościowy	Flying Club
Flota
Liczba samolotów	44 (14 zamówionych)
Liczba tras	34
Przedsiębiorstwo
Siedziba	Crawley
Skytrax
Strona internetowa

Virgin Atlantic Airways to brytyjskie linie lotnicze należące do Virgin Group (51%) i Delta Airlines (49%)^[1]. Główna siedziba znajduje się w Crawley (West Sussex), w Anglii, blisko londyńskiego lotniska Gatwick.

Linia obsługuje połączenia pomiędzy Wielką Brytanią a Ameryką Północną, Karaibami, Azją i Australią z głównych baz - Gatwick oraz Heathrow, używając jedynie samolotów szerokokadłubowych.

2 marca 2023 r. linie dołączyły do sojuszu linii lotniczych SkyTeam^[2].

Randolph Fields (amerykański prawnik) tuż po zakończeniu Wojny o Falklandy w 1982 roku, postanowił wykorzystać moment na rozwinięcie intratnego biznesu, jakim niewątpliwie było ustanowienie połączenia lotniczego pomiędzy Falklandami a Wielką Brytanią. Skontaktował się z Alanem Hellarym, czołowym pilotem prywatnych brytyjskich linii lotniczych Laker Airways, który w tym samym czasie myślał o ustanowieniu komercyjnych lotów pomiędzy tymi regionami. Razem z pracownikami upadłych linii Laker Airways zaczęli pracować nad realizacją pomysłu, nadając nowym liniom nazwę British Atlantic Airways.

Z powodu zbyt krótkiego pasa startowego lotniska Port Stanley w stolicy Falklandów - pomysł został porzucony. Zamiast tego Hellary i Fields próbowali zapewnić BAA licencję na loty pomiędzy Londynem-Gatwick a Nowym Jorkiem JFK. Podanie zostało odrzucone w maju 1983 po protestach British Airways, British Caledonian i British Airports Authority. Wobec tego Hellary i Fields ubiegali się o licencję na loty pomiędzy Gatwick a Newarkiem; trasę tę miały obsługiwać DC-10 mogące pomieścić 380 pasażerów. Perspektywa bezpośredniej konkurencji z amerykańską tanią lotniczą People Express zmusiła do rezygnacji z kolejnego pomysłu.

Poszukując dodatkowego źródła finansowania Randolph Fields poznał Richarda Bransona (pomysłodawca i założyciel Virgin Group) podczas przyjęcia w Londynie, wtedy też zaproponował mu spółkę. Po długich negocjacjach Fields zgodził się na obniżenie wielkości swoich udziałów w BAA do 25%, zmianę nazwy na Virgin Atlantic i sam został pierwszym przewodniczącym. Po rozbieżnościach co do zarządzania firmą wykupiono udziały Fieldsa za sumę miliona funtów, z dodatkową zapłatą po pierwszej dywidendzie. Po ingerencji Sądu Najwyższego, tę dodatkową płatność Fields otrzymał na krótko przed śmiercią w 1997 roku.

22 czerwca 1984 roku Virgin Atlantic zainaugurowały połączenie pomiędzy Gatwick i Newark Boeingiem 747-200 wyleasingowanym dawniej należącym do Aerolíneas Argentinas. Linia zaczęła przynosić zyski już podczas pierwszego roku działalności. Dzięki wsparciu ze strony siostrzanej Virgin Records nabyła zdolność do sfinansowania używanego 747-200.

W 1986 roku Virgin Atlantic Airways nabyły kolejnego Boeinga 747, którego włączyła do służby na trasie Gatwick-Miami. Dodatkowa maszyna włączyła się także w loty z Gatwick do Nowego Jorku (1988), Tokyo(1989), Los Angeles (1990), Boston (1991) i Orlando (1992). W 1987 uruchomiono połączenie pomiędzy Luton a Dublinem (samolot – Vickers Viscount, wycofany w 1990 roku).

W marcu 2000 roku Virgin Group sprzedały 49% udziałów w Virgin Atlantic Airways liniom lotniczym Singapore Airlines, pozostając w posiadaniu 51%.

W czerwcu 2002 roku Virgin Atlantic kupiły pierwszego Airbusa A340-600. W 2003 roku Virgin Atlantic obsłużyły 3,8 milionów pasażerów^[3], liczba ta wzrosła do 4,6 milionów w 2006^[4], co usytuowało linie na siódmym miejscu w rankingu brytyjskich linii lotniczych pod względem ilości pasażerów, oraz na drugim pod względem przebytych odległości, ze względu na długodystansowe loty.

31 października 2005 roku Virgin Atlantic dokonał charytatywnego lotu do Islamabadu, stolicy Pakistanu, przewożąc 55 ton ładunku pomocy humanitarnej, po trzęsieniu ziemi, które miało miejsce w tym rejonie^[5].

Virgin Atlantic wzięła udział w testach biopaliw, wykorzystując jednego ze swoich Boeingów 747. W lutym 2008 odbyły lot bez pasażerów z Heathrow do Amsterdamu, z jednym silnikiem w 20% zasilanym przez biopaliwa^[6].

W czerwcu 2013 roku linie lotnicze Delta Airlines odkupiły od Singapore Airlines 49% akcji w Virgin Atlantic^[1].

Ta sekcja od 2022-09 wymaga modyfikacji na podstawie najświeższych informacji.

Uwagi: dane nieaktualne.
Niektóre treści są na pewno lub najprawdopodobniej nieaktualne. Artykuł należy zweryfikować, wskazując w przypisach źródła informacji.
Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdują się w dyskusji tej sekcji.
Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tej sekcji.

Flota Virgin Atlantic składa się zarówno z samolotów marki Boeing jak i Airbus. Przeciętny wiek floty to 8,5 roku (stan na marzec 2018). Linie zamówiły Airbusa A380-800, który miał być dostarczony w 2018 roku. Ostatecznie w marcu 2018 linie anulowały zamówienie na A380^[7].

Stan na Marzec 2018^[8]

Virgin Atlantic Airways podpisało partnerstwo z następującymi liniami lotniczymi^[9]:

Air China Air Jamaica Air New Zealand All Nippon Airways BMI British Midland Continental Airlines Gulf Air Hawaiian Airlines Jet Airways

Malaysia Airlines SAS Singapore Airlines South African Airways US Airways Virgin America V Australia Virgin Blue