Przejdź do zawartości

Sophie Wilmès

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Sophie Wilmès
Ilustracja
Sophie Wilmès (2024)
Data i miejsce urodzenia

15 stycznia 1975
Ixelles

Premier Belgii
Okres

od 27 października 2019
do 1 października 2020

Przynależność polityczna

Ruch Reformatorski

Poprzednik

Charles Michel

Następca

Alexander De Croo

Multimedia w Wikimedia Commons

Sophie Wilmès (ur. 15 stycznia 1975 w Ixelles[1]) – belgijska i walońska działaczka samorządowa oraz polityk, w latach 2015–2019 i 2020–2022 minister na szczeblu federalnym, w latach 2019–2020 premier Belgii, od 2020 do 2022 wicepremier, wiceprzewodnicząca Parlamentu Europejskiego X kadencji.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Absolwentka studiów z zakresu reklamy w Institut des Hautes Études des Communications Sociales w Brukseli (IHECS), a także zarządzania finansami w instytucie ISFSC. Pracowała w administracji Komisji Europejskiej, a także w firmie prawniczej jako doradca. Zaangażowała się w działalność polityczną w ramach liberalnego Ruchu Reformatorskiego. W 2007 została pierwszym zastępcą burmistrza (échevinem) miejscowości Rhode-Saint-Genèse, funkcję tę pełniła przez siedem lat. W 2014 wybrano ją do rady prowincji Brabancja Walońska[2].

Również w 2014 została członkinią Izby Reprezentantów jako zastępca poselski powołanego w skład rządu Didiera Reyndersa. 22 września 2015 także dołączyła do gabinetu Charles’a Michela – zastąpiła Hervégo Jamara na urzędzie ministra budżetu i loterii narodowej[1]. 9 grudnia 2018 powierzono jej również sprawy dotyczące polityki naukowej i służby cywilnej[3].

W wyborach federalnych z maja 2019 uzyskała mandat posłanki do Izby Reprezentantów[4]. W lipcu tegoż roku Charles Michel został wyznaczony na nowego przewodniczącego Rady Europejskiej. Doszło do tego w trakcie wciąż trwających negocjacji nad powołaniem nowego rządu federalnego. 27 października 2019 Sophie Wilmès otrzymała nominację na urząd premiera[5][6], stając się pierwszą w Belgii kobietą na tym urzędzie[5]. Stanęła na czele rządu przejściowego w niemal tożsamym składzie[5], działającego do czasu uzyskania nowej większości parlamentarnej.

Wielomiesięczne negocjacje między licznymi partiami nadal nie doprowadziły do powstania większościowej koalicji rządowej. W marcu 2020 Belgia zaczęła się tymczasem zmagać z problemem wynikającym z pandemii COVID-19. Wymusiło to szerokie wielopartyjne porozumienie z 15 marca, umożliwiające pozostanie Sophie Wilmès na stanowisku premiera, a jej tworzonemu przez MR, CD&V oraz Open VLD rządowi przekształcenie się w pełnoprawny gabinet ze szczególnymi uprawnieniami na 6 miesięcy. Porozumienie zaaprobowało dziewięć ugrupowań (poza trzema koalicjantami także obie partie socjalistyczne, obie partie ekologiczne, cdH i DéFI)[7][8]. Następnego dnia król Filip I oficjalnie powierzył jej misję sformowania rządu[9]. 17 marca król odebrał dymisję rządu i zaprzysiągł nowy gabinet w dotychczasowym składzie[10]. 19 marca rząd uzyskał wotum zaufania w parlamencie[11].

Rozmowy koalicyjne trwały w dalszym ciągu i zakończyły się podpisaniem wielopartyjnego porozumienia. Na jego mocy nowym premierem 1 października 2020 został Alexander De Croo[12]. Sophie Wilmès pozostała członkiem jego rządu, obejmując tegoż dnia urzędu wicepremiera oraz ministra spraw zagranicznych, europejskich i handlu zagranicznego oraz do sprawy federalnych instytucji kultury[13]. W kwietniu 2022 ogłosiła czasowe zawieszenie wykonywania obowiązków (które przejęli inni członkowie gabinetu) z uwagi na chorobę nowotworową męża[14]. W lipcu 2022 z tego samego powodu ostatecznie zrezygnowała z funkcji rządowych[15].

W wyborach europejskich w 2024 uzyskała mandat posłanki do PE X kadencji[16]. W lipcu tegoż roku została jego wiceprzewodniczącą[17].

Skład rządów

[edytuj | edytuj kod]
  • premier: Sophie Wilmès (MR)[5]
  • wicepremier, minister sprawiedliwości: Koen Geens (CD&V), od 30 listopada 2019 również minister spraw europejskich
  • wicepremier, minister rozwoju i finansów: Alexander De Croo (Open VLD)
  • wicepremier, minister spraw zagranicznych i europejskich oraz obrony: Didier Reynders (MR, do 30 listopada 2019)
  • minister budżetu i loterii narodowej, polityki naukowej i służby cywilnej: David Clarinval (MR), od 30 listopada 2019 również wicepremier
  • minister spraw zagranicznych i obrony: Philippe Goffin (MR, od 30 listopada 2019)
  • minister pracy, gospodarki i ochrony konsumentów, przeciwdziałania ubóstwu, osób niepełnosprawnych, równych szans: Nathalie Muylle (CD&V)
  • minister spraw wewnętrznych: Pieter De Crem (CD&V)
  • minister zdrowia i spraw społecznych, azylu i migracji: Maggie De Block (Open VLD)
  • minister ds. emerytur: Daniel Bacquelaine (MR)
  • minister energii, środowiska i zrównoważonego rozwoju: Marie-Christine Marghem (MR)
  • minister ds. mobilności i NMBS: François Bellot (MR)
  • minister ds. samozatrudnienia, małych i średnich przedsiębiorstw, rolnictwa i integracji społecznej oraz polityki miejskiej: Denis Ducarme (MR)
  • minister ds. uproszczenia administracji, agendy cyfrowej, telekomunikacji i poczty: Philippe De Backer (Open VLD)

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ a b Sophie Wilmès. lachambre.be. [dostęp 2021-05-22]. [zarchiwizowane z tego adresu (2021-05-22)]. (fr.).
  2. ↑ Nota biograficzna na stronie prywatnej. [dostęp 2015-09-24]. (fr.).
  3. ↑ Overzicht: dit is de nieuwe Belgische regering. demorgen.be, 9 grudnia 2018. [dostęp 2018-12-15]. (niderl.).
  4. ↑ Voici les élus qui composent la Chambre. lavenir.net, 27 maja 2019. [dostęp 2024-06-11]. (fr.).
  5. ↑ a b c d Koning Filip benoemt Sophie Wilmès tot premier. hln.be, 27 października 2019. [dostęp 2019-10-28]. (niderl.).
  6. ↑ Simon Van Dorpe: Sophie Wilmès to replace Charles Michel as Belgian PM. politico.eu, 26 października 2019. [dostęp 2019-10-27]. (ang.).
  7. ↑ Le gouvernement Wilmès va être doté de pouvoirs spéciaux pendant 6 mois. rtbf.be, 15 marca 2020. [dostęp 2020-03-16]. (fr.).
  8. ↑ Coronacrisis leidt tot politieke doorbraak: regering-Wilmès krijgt volmachten, maar wordt niet uitgebreid. radio1.be, 16 marca 2020. [dostęp 2020-03-16]. (niderl.).
  9. ↑ Sophie Wilmès moet nu nieuwe regering vormen en wil het met minder ministers doen. nieuwsblad.be, 16 marca 2020. [dostęp 2020-03-16]. (niderl.).
  10. ↑ Prestation de serment du nouveau gouvernement fédéral. belgium.be, 17 marca 2020. [dostęp 2020-03-17]. (fr.).
  11. ↑ Kamer geeft vertrouwen aan regering-Wilmès: „Aanpak van coronacrisis enige taak”. vrt.be, 19 marca 2020. [dostęp 2020-03-24]. (niderl.).
  12. ↑ Alexander De Croo a demandé la confiance de la Chambre. lesoir.be, 1 października 2020. [dostęp 2020-10-01]. (fr.).
  13. ↑ Prestation de serment du nouveau gouvernement fédéral. belgium.be, 1 października 2020. [dostęp 2020-10-01]. (fr.).
  14. ↑ Jean-François Noulet: Nouvelle répartition des compétences au gouvernement, Sophie Wilmès se mettant en congé pour raisons familiales. rtbf.be, 21 kwietnia 2022. [dostęp 2022-07-11]. (fr.).
  15. ↑ Denny Baert, Rik Arnoudt: Sophie Wilmès (MR) stopt definitief als buitenlandminister door ziekte echtgenoot, opvolger wellicht vandaag bekend. vrt.be, 15 lipca 2022. [dostęp 2022-07-16]. (niderl.).
  16. ↑ Maria Udrescu, Olivier le Bussy: Élections européennes: quels sont les gagnants et les perdants du scrutin en Belgique?. lalibre.be, 10 czerwca 2024. [dostęp 2024-06-11]. (fr.).
  17. ↑ Nowe Prezydium Parlamentu wybrane. europarl.europa.eu, 16 lipca 2024. [dostęp 2024-09-09].
Premierzy Belgii
Szefowie gabinetu
(1831–1918)
Premierzy
(od 1918)

Chorągiew rządu belgijskiego

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Sophie_Wilmès&oldid=74720336”