Przejdź do zawartości

Jean-Luc Dehaene

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Jean-Luc Dehaene
Ilustracja
Pełne imię i nazwisko

Jean Luc Joseph Marie Dehaene

Data i miejsce urodzenia

7 sierpnia 1940
Montpellier

Data i miejsce śmierci

15 maja 2014
Quimper

Premier Belgii
Okres

od 7 marca 1992
do 12 lipca 1999

Przynależność polityczna

CVP

Poprzednik

Wilfried Martens

Następca

Guy Verhofstadt

Jean Luc Joseph Marie Dehaene (wym. [ʒɑ̃:ˈlʏk dəˈɦa:nə]; ur. 7 sierpnia 1940 w Montpellier, zm. 15 maja 2014 w Quimper[1][2]) – belgijski i flamandzki polityk, parlamentarzysta krajowy, minister, premier Belgii w latach 1992–1999, poseł do Parlamentu Europejskiego VI i VII kadencji.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Działalność do 1992

[edytuj | edytuj kod]

Z wykształcenia prawnik, uzyskał doktorat na Katolickim Uniwersytecie w Leuven. Działał w organizacji skautowskiej i związku zawodowym związanym z chadekami. Od 1972 do 1982 pracował w administracji państwowej jako członek gabinetów politycznych w różnych ministerstwach.

Od 1972 zasiadał we władzach krajowych chadeckiej partii PSC-CVP, a po jej podziale we władzach flamandzkiej Chrześcijańskiej Partii Ludowej (przekształconej później w ugrupowanie pod nazwą Chrześcijańscy Demokraci i Flamandowie).

Sprawował mandat senatora (1982–1987 i ponownie od 1995 do 2000), a także posła do Izby Reprezentantów (1987–1995). Był ministrem spraw społecznych i reform instytucjonalnych (od 1981 do 1987), a w okresie 1988–1992 wicepremierem oraz ministrem transportu.

Premier Belgii

[edytuj | edytuj kod]

W 1992, po niepowodzeniu prób Guy Verhofstadta i Melchiora Watheleta, udało mu się sformować koalicję rządzącą złożoną z chrześcijańskich demokratów i socjalistów. Pierwszy przez niego kierowany rząd doprowadził do przekształcenia Belgii w federację. W 1993 złożył królowi ostatecznie niezrealizowaną rezygnację swojego gabinetu z powodu zróżnicowanych poglądów na finanse publiczne. Po śmierci króla Baldwina I jego rząd wykonywał funkcję głowy państwa aż do zaprzysiężenia księcia Alberta jako Alberta II dziewięć dni później. W 1994 zarządził wycofanie belgijskich wojsk z Rwandy. Był jednym z kandydatów na następcę Jacques’a Delorsa na stanowisku przewodniczącego Komisji Europejskiej, jego nominację zablokował jednak brytyjski premier John Major.

Drugi rząd Jean-Luka Dehaene, działający od 1995, również składał się z chrześcijańskich demokratów i socjalistów. Gabinet ten przetrwał całą kadencję, jednak na jego pozycję i notowania partii koalicyjnych negatywnie wpłynęły sprawa Marca Dutroux i skandal dotyczący skażonej żywności.

Działalność od 1999

[edytuj | edytuj kod]

Po wyborach Guy Verhofstadt sformował pierwszy od 1958 belgijski rząd, w którym nie znaleźli się chrześcijańscy demokraci. Jean-Luc Dehaene pozostał senatorem do 2000, następnie przez sześć lat sprawował urząd burmistrza Vilvoorde. Od 2001 do 2003 był także wiceprzewodniczącym Konwentu Unii Europejskiej.

W 2003 ponownie kandydował w wyborach krajowych dla wsparcia swojego ugrupowania z ostatniego miejsca na liście partyjnej. W wyborach w 2004 uzyskał mandat deputowanego do Parlamentu Europejskiego. W 2007 angażował się w rozmowy koalicyjne nad powołaniem nowego gabinetu, w 2008 stanął na czele instytucji finansowej Dexia.

W wyborach europejskich w 2009 uzyskał reelekcję. Został członkiem grupy Europejskiej Partii Ludowej i wiceprzewodniczącym Komisji Budżetowej w PE VII kadencji.

Skład rządów

[edytuj | edytuj kod]

Pierwszy rząd (1992–1995)

[edytuj | edytuj kod]

Drugi rząd (1995–1999)

[edytuj | edytuj kod]
  • premier: Jean-Luc Dehaene (CVP)[4]
  • wicepremier: Elio Di Rupo (PS), Johan Vande Lanotte (SP, do 1998), Louis Tobback (SP, 1998), Luc Van den Bossche (SP, od 1998), Melchior Wathelet (PSC, do 1995), Philippe Maystadt (PSC, 1995–1998), Jean-Pol Poncelet (PSC, od 1998), Herman Van Rompuy (CVP)
  • minister gospodarki i telekomunikacji (od 1998 również handlu zagranicznego): Elio Di Rupo (PS)
  • minister spraw wewnętrznych (od 1999 również zdrowia): Johan Vande Lanotte (SP, do 1998), Louis Tobback (SP, 1998), Luc Van den Bossche (SP, od 1998)
  • minister obrony (od 1998 również energii): Melchior Wathelet (PSC, do 1995), Jean-Pol Poncelet (PSC, od 1995)
  • minister budżetu (od 1999 również rolnictwa oraz małej i średniej przedsiębiorczości): Herman Van Rompuy (CVP)
  • minister finansów (do 1998 również handlu zagranicznego): Philippe Maystadt (PSC, do 1998), Jean-Jacques Viseur (PSC, od 1998)
  • minister nauki: Yvan Ylieff (PS)
  • minister zdrowia i emerytur: Marcel Colla (SP, do 1999)
  • minister emerytur, bezpieczeństwa społecznego, integracji społecznej i środowiska: Jan Peeters (SP, od 1999)
  • minister spraw zagranicznych: Erik Derycke (SP)
  • minister pracy: Miet Smet (CVP)
  • minister spraw społecznych: Magda De Galan (PS)
  • minister rolnictwa oraz małej i średniej przedsiębiorczości: Karel Pinxten (CVP, do 1999)
  • minister transportu: Michel Daerden (PS)
  • minister sprawiedliwości: Stefaan De Clerck (CVP, do 1998), Tony Van Parys (CVP, od 1998)
  • minister służb publicznych: André Flahaut (PS)
  • minister współpracy na rzecz rozwoju: Reginald Moreels (CVP, od 1999)

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Rogier Verschueren: Jean-Luc Dehaene overleden. standaard.be, 2014-05-15. [dostęp 2014-05-17]. (niderl.).
  2. Chris Maume: Jean-Luc Dehaene obituary: Politician who fought hard to keep Belgium together and went on to lead Uefa’s Financial Fair Play initiative. independent.co.uk, 2014-05-17. [dostęp 2014-05-17]. (ang.).
  3. Gouvernement Jean-Luc Dehaene I. crisp.be. [dostęp 2018-02-25]. (fr.).
  4. Gouvernement Jean-Luc Dehaene II. crisp.be. [dostęp 2018-02-25]. (fr.).

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]