Rómulo Gallegos

Rómulo Gallegos

Rómulo Gallegos w latach 40 XX w.
Data i miejsce urodzenia	2 sierpnia 1884 Caracas
Data i miejsce śmierci	7 kwietnia 1969 Caracas
46. Prezydent Wenezueli
Okres	od 15 lutego 1948 do 24 listopada 1948
Poprzednik	Rómulo Betancourt
Następca	Carlos Delgado Chalbaud
Minister Edukacji Narodowej
Okres	od 26 marca 1936 do 7 lipca 1936
Poprzednik	Caracciolo Parra Pérez
Następca	Alberto Smith
Odznaczenia
Multimedia w Wikimedia Commons

Rómulo Gallegos Freire (ur. 2 sierpnia 1884 w Caracas, zm. 7 kwietnia 1969 tamże) – wenezuelski pisarz i polityk, deputowany do Kongresu Narodowego i minister edukacji (1937–1940), prezydent Wenezueli (1948).

Był synem Rómula Gallegos Osii i Rity Freire Guruceagi. W 1894 rozpoczął naukę w metropolitalnym seminarium duchownym w Caracas, jednak przerwał ją dwa lata później z powodu śmierci matki. Nie ukończył również podjętych w 1904 studiów prawniczych, w czasie których zainteresował się polityką. Od 1906 do 1909 był kierownikiem stacji kolejowej w Caracas. W 1909 założył pismo Revista La Alborada o profilu literacko-politycznym. Publikował w nim swoje eseje o tematyce edukacyjnej. Do 1918 pracował na kierowniczych stanowiskach w różnych szkołach średnich, w 1918 został dyrektorem Escuela Normal w Caracas, a w latach 1922–1930 był dyrektorem Liceum w Caracas. Od 1919 do 1922 kierował ponadto pismem Revista Actualidades, którego był również właścicielem.

W 1914 wydał pierwszy tom opowiadań, zatytułowany Los aventureros, zaś w 1920 pierwszą powieść – El último Solar. W 1929 opublikowana została jego powieść Do��a Bárbara, w której skrytykował współczesną mu dyktaturę Juana Vicente Gómeza. Zmuszony do emigracji wyjechał do Europy, by po śmierci Gomeza wrócić do Wenezueli. W latach 1937–1940 był deputowanym do Kongresu Narodowego z Dystryktu Federalnego oraz ministrem edukacji. Od 1941 działał w zalegalizowanej socjaldemokratycznej Akcji Demokratycznej, której został liderem i w ramach której kandydował w 1941 na prezydenta, przegrywając głosowanie w Kongresie z Isaíasem Mediną Angaritą^[1].

Akcja Demokratyczna domagała się radykalnych reform społecznych i w 1945, przy pomocy niższych rangą oficerów, przeprowadziła zamach stanu, który odsunął od władzy Medinę Angaritę. Władzę objęła Rewolucyjna Junta Rządowa. W 1947 parlament wybrał Gallegosa na nowego prezydenta kraju, jego zaprzysiężenie odbyło się 15 lutego 1948. Gallegos kontynuował linię polityczną junty – reformę rolną, reformę oświaty, demokratyzację systemu wyborczego, zwiększenie zysków państwa z wydobycia ropy naftowej. 24 listopada 1948 jego rząd został obalony przez kolejny zamach stanu, przeprowadzony przez byłego członka junty – Carlosa Delgado Chalbauda^[2]. Emigrował na Kubę, następnie do Meksyku, przed śmiercią wrócił do Wenezueli. Jego ciało spoczywa w Panteonie Narodowym.

• Los aventureros, 1913
• El último Solar, 1920
• La rebelión, 1922
• Los inmigrantes, 1922
• La trepadora, 1925
• Doña Bárbara, 1929
• Reinaldo Solar, przeróbka wcześniejszej powieści, 1930
• Cantaclaro, 1934,
• Canaima, 1935,
• Pobre negro, 1937
• El forastero, 1942
• Sobre la misma tierra, 1943
• La rebelión y otros cuentos, 1946
• Cuentos venezolanos, 1949,
• La brizna de paja en el viento, 1952
• Una posición en la vida, 1954
• La doncella, 1957
• La doncella y el último patriota, 1957

• Wielki Łańcuch Orderu Oswobodziciela (Wenezuela)
• Krzyż Wielki Orderu Francisco de Miranda (Wenezuela)

• Don Rómulo Gallegos. www.celarg.org.ve. [dostęp 2012-01-17]. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-11-09)]. (hiszp.).