Prostacyklina

Prostacyklina
Nazewnictwo
	Nomenklatura systematyczna (IUPAC)
	kwas (5Z)-5-[(3aR,4R,5R,6aS)-5-hydroksy-4-[(E,3S)-3-hydroksyokt-1-enylo]-3,3a,4,5,6,6a-heksahydrocyklopenta[b]furan-2-ylideno]pentanowy
	Inne nazwy i oznaczenia
farm.	łac. epoprostenolum
inne	PGI2, epoprostenol
	Ogólne informacje
Wzór sumaryczny	C20H32O5
Masa molowa	352,47 g/mol
	Identyfikacja
Numer CAS	35121-78-9; 61849-14-7 (sól sodowa)
PubChem	5282411
DrugBank	DB01240
SMILES
	CCCCC[C@@H](/C=C/[C@H]1[C@@H](C[C@H]2[C@@H]1C/C(=C/CCCC(=O)O)/O2)O)O
InChI
	InChI=1S/C20H32O5/c1-2-3-4-7-14(21)10-11-16-17-12-15(8-5-6-9-20(23)24)25-19(17)13-18(16)22/h8,10-11,14,16-19,21-22H,2-7,9,12-13H2,1H3,(H,23,24)/b11-10+,15-8-/t14-,16+,17+,18+,19-/m0/s1
	InChIKey
	KAQKFAOMNZTLHT-OZUDYXHBSA-N
Właściwości
logP	3
Niebezpieczeństwa
	Karta charakterystyki: dane zewnętrzne firmy Sigma-Aldrich [dostęp 2018-02-06]
	Globalnie zharmonizowany system; klasyfikacji i oznakowania chemikaliów
	sól sodowa prostacykliny
	Substancja w tej postaci nie jest klasyfikowana; jako niebezpieczna według kryteriów GHS; (na podstawie podanej karty charakterystyki).
	Jeżeli nie podano inaczej, dane dotyczą; stanu standardowego (25 °C, 1000 hPa)
	Klasyfikacja medyczna
ATC	B01AC09
Farmakokinetyka
Działanie	hipotensyjne, przeciwzakrzepowe
Okres półtrwania	6 min
Metabolizm	wątrobowy
Wydalanie	z moczem
Uwagi terapeutyczne
Drogi podawania	dożylnie
Objętość dystrybucji	0,357 l/kg
	Multimedia w Wikimedia Commons

Prostacyklina, jako lek także epoprostenol, PGI₂ – organiczny związek chemiczny, hormon tkankowy z grupy prostaglandyn wytwarzany przez ściany naczyń krwionośnych głównie w śródbłonkach płuc z kwasu arachidonowego pod wpływem enzymów: syntazy prostaglandyny i syntazy prostacykliny. Hamuje zlepianie (agregację) płytek krwi, działa rozkurczowo na naczynia krwionośne i obniża ciśnienie krwi.

Epoprostenol (syntetyczna prostacyklina) stosowany jest przy nadciśnieniu płucnym. Działaniami niepożądanymi tego leku są zaczerwienienie twarzy, ból głowy, ból żuchwy, ból brzucha, biegunka, hipotonia. Z powodu tachyfilaksji należy często zwiększać jego dawkę^[2].

Prostacyklina została odkryta w 1976 roku przez polsko-brytyjski zespół badaczy (ze strony polskiej między innymi Ryszarda Gryglewskiego i Andrzeja Szczeklika). Za jej odkrycie John Vane, Sune Bergström i Bengt Samuelsson otrzymali w 1982 roku Nagrodę Nobla w dziedzinie fizjologii lub medycyny.

Przypisy

↑ Epoprostenol, [w:] DrugBank [online], University of Alberta, DB01240 (ang.).
↑ Nadciśnienie płucne, [w:] AndrzejA. Szczeklik AndrzejA., Choroby wewnętrzne. Przyczyny, rozpoznanie i leczenie, t. I, Kraków: Wydawnictwo Medycyna Praktyczna, 2005, s. 358, ISBN 83-7430-031-0 .

Bibliografia

EdwardE. Bańkowski EdwardE., Biochemia, Wrocław: Wydawnictwo Medyczne Urban&Partner, ISBN 83-89581-10-8 .

Przeczytaj ostrzeżenie dotyczące informacji medycznych i pokrewnych zamieszczonych w Wikipedii.

[DB-1] Epoprostenol, [w:] DrugBank [online], University of Alberta, DB01240 (ang.).

[2] Nadciśnienie płucne, [w:] AndrzejA. Szczeklik AndrzejA., Choroby wewnętrzne. Przyczyny, rozpoznanie i leczenie, t. I, Kraków: Wydawnictwo Medycyna Praktyczna, 2005, s. 358, ISBN 83-7430-031-0 .

[1]