Przejdź do zawartości

Pasmo Łopiennika i Durnej

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Pomnik Świerczewskiego na tle Waltera
Jezioro Solińskie, widok od strony Pasma Łopiennika i Durnej
Plasza i Berdo

Pasmo Łopiennika i Durnej – pasmo górskie w centralnej części Bieszczadów Zachodnich. Znajduje się pomiędzy Wysokim Działem na zachodzie i pasmem połonin na wschodzie. Składa się z grzbietu Łopiennika oraz Durnej, przechodzącego na północy w rozczłonkowane, niskie pasmo o charakterze pogórza, a także masywu Falowej i Czereniny. Najwyższym szczytem jest Łopiennik (1069 m n.p.m.).

Położenie

[edytuj | edytuj kod]

Pasmo Łopiennika i Durnej sąsiaduje:

Topografia

[edytuj | edytuj kod]
Grzbiet Łopiennika i Durnej

Począwszy od południa, od doliny Solinki, dwa grzbiety: zachodni Horbu (709 m) i Daniowej (873 m) oraz wschodni kulminujący w Horodku (883 m), wznoszą się ku najwyższemu w paśmie Łopiennikowi, gdzie się łączą; ponadto z wierzchołka odbiegają jeszcze dwa boczne grzbiety. Na zachód biegnie odnoga Łopieninki (953 m), na szczycie której rozgałęzia się na grzbiet Kiczery (725 m), opadający na północ do doliny potoku Żukra, oraz przebiegający na zachód grzbiet Jasienika (854 m) i Jabłońskiej Góry (813 m), następnie przełęczą (734 m) łączący się z pasmem Wysokiego Działu. Na wschód z Łopiennika odchodzi odgałęzienie w stronę doliny Solinki, kulminujące w Jamach (822 m). W południowo-wschodnim zboczu Jam znajduje się jedna z większych bieszczadzkich jaskiń – Jaskinia Wilcza[2] oraz dwie mniejsze jaskinie – Krucha Szczelina i Grota Teodora[3]. Od Jam, główny, wyrównany w tym miejscu grzbiet biegnie dalej na północ, w kierunku Durnej (979 m). Przed jej szczytem ku wschodowi odbiega grzbiet Korbani (894 m), którego rozczłonkowane ramiona opadają do dolin Solinki i Wołkowyjki. Na północ od Durnej jest usytuowana kulminacja o wysokości 912 m, wysyłająca na zachód krótką grań Waltera (836 m) charakteryzującego się bardzo stromymi stokami. Dalej z północno-wschodniego zbocza Berda (890 m) wyrasta grzbiet tworzący północną część Pasma Łopiennika i Durnej, a następnie, ze szczytu 832 m, w kierunku zachodnim, odgałęzia się grzbiet Jawora (826 m). Za kulminacją Kropiwne (760 m) grzbiet kończy się stokami opadającymi w doliny Hoczewki i Stężniczki.

Część północna

Wspomniany grzbiet odgałęziający się w rejonie Durnej na północny wschód, przechodzi w północną, rozczłonkowaną i niewysoką część Pasma. Zaraz za przełęczą na wschód wybiega masyw Lipowca (743 m), zaś grzbiet nieznacznie wznosi się ku Makowskiej (748 m). Na północny zachód ciągnie się stąd pasmo Kiczera (634 m) – Skrenin (587 m) – Kiczera (589 m), wciskające się pomiędzy doliny Hoczewki i Ruchlina. Na północny wschód odbiega długi grzbiet Wierchów (635 m), rozciągający się przez Polańczyk aż po położone niedaleko Soliny Berdo. Od wschodu ogranicza go Jezioro Solińskie, od zachodu potok Bereźnica. Ku północy kieruje się grzbiet kulminujący w Białym Wierchu (608 m) i Szczubie (606 m), z którego na zachód odchodzi masyw Patroli (610 m), wysyłający swoje dwa równoległe ramiona w stronę doliny Hoczewki. Na północ natomiast przebiega najdalej na północ wysunięta część pasma, poprzez Wisznię (541 m), Kamieniec (521 m) i Grodzisko (556 m) biegnąca do doliny Sanu.

Masyw Falowej i Czereniny

Wznosi się on pomiędzy dolinami Solinki na zachodzie, Wetliny na wschodzie i Dołżyczki oraz przełęczą Przysłup (678 m) na południu. Od Przysłupu stromy stok wznosi się na północ ku Krzemiennej (937 m), dalej poprzez przełęcz (766 m) osiągając najwyższą Czereninę (981 m), od której na północny zachód odgałęzia się krótki grzbiet Falowej (968 m). Następnie grzbiet obniża się ku Kiczerze (930 m), gdzie rozwidla się na dwa równoległe – zachodni z Bukowinką (739 m) oraz wschodni z Pereszlibą (767 m). Obydwa przebiegają na północ, a potem schodzą w dolinę Wetliny w rezerwacie Sine Wiry.

Hydrografia

[edytuj | edytuj kod]

Pasmo Łopiennika i Durnej cechuje się gęstą siecią małych, spływających stokami potoków, rozcinających zbocza licznymi niewielkimi dolinkami. Łączą się one w kilka większych i uchodzą do otaczających region rzek: Hoczewki, Sanu, Solinki i Wetliny. Na północnym wschodzie znajdują się sztuczne jeziora Solińskie i Myczkowskie, poza tym brak zbiorników wodnych.

Ochrona przyrody

[edytuj | edytuj kod]

Południową część pasma, od doliny Stężniczki i szczytu Korbani na południe, obejmuje Ciśniańsko-Wetliński Park Krajobrazowy. Znajdują się tu w całości 3 rezerwaty przyrody:

Ponadto niewielki fragment masywu Falowej i Czereniny w dolinie dolnej Wetliny obejmuje rezerwat przyrody Sine Wiry.

Turystyka

[edytuj | edytuj kod]

Samo Pasmo Łopiennika i Durnej nie jest zbyt popularne wśród turystów, jednak na jego obrzeżach leżą znane miejscowości wypoczynkowe Solina i Polańczyk. Do miejscowości turystycznych należą także: Wołkowyja, Bukowiec, Baligród oraz znajdująca się na granicy z Wysokim Działem Cisna.

Szlaki turystyki pieszej

[edytuj | edytuj kod]
szlak turystyczny zielony zielony ZagórzKrysowa na odcinku ZwierzyńMyczków – Wierchy (635 m) – Wołkowyja – Terka
szlak turystyczny zielony zielony JabłonkiWalter – szczyt 912 m
szlak turystyczny niebieski niebieski Baligród – Kropiwne (760 m) – Durna (979 m) – Łopiennik (1069 m)
szlak turystyczny czarny czarny przełęcz 928 m (Wysoki Dział) – Przełęcz Mieczysława Orłowicza (1075 m) na odcinku Łubne – Jabłonki – Łopieninka (953 m) – Łopiennik – DołżycaFalowa (968 m) – Czerenina (981 m) – Jaworzec

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Skrót "m" w całym artykule oznacza "metr nad poziomem morza".
  2. Jaskinie Polski, Państwowy Instytut Geologiczny – Państwowy Instytut Badawczy [online], jaskiniepolski.pgi.gov.pl [dostęp 2018-02-26] (pol.).
  3. Jaskinie Polski, Państwowy Instytut Geologiczny – Państwowy Instytut Badawczy [online], jaskiniepolski.pgi.gov.pl [dostęp 2018-02-27] (pol.).

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Bieszczady i Góry Sanocko-Turczańskie. Mapa turystyczna. Skala 1:75 000. Wydanie trzecie. Warszawa: PPWK S.A. ISBN 83-7329-436-8.
  • Pasmo Łopiennika i Durnej. odyssei.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2008-12-01)]. na podstawie Marek Okoń: Beskidy część wschodnia. Beskid Niski, Bieszczady i ich Pogórza.. Warszawa – Kraków: Wyd. PTTK "Kraj", 1987. ISBN 83-7005-9.