Lucjan Rudnicki

Ten artykuł dotyczy pisarza. Zobacz też: Lucjan Zdzisław Rudnicki.

Lucjan Rudnicki

Data i miejsce urodzenia	2 stycznia 1882 Sulejów
Data i miejsce śmierci	8 czerwca 1968 Warszawa
Poseł I kadencji Sejmu PRL
Okres	od 20 listopada 1952 do 20 listopada 1956
Przynależność polityczna	Polska Zjednoczona Partia Robotnicza
Odznaczenia
Multimedia w Wikimedia Commons

Lucjan Rudnicki, ps. „Ludwik”, „Mały”, „Krawiec”, „Kazimierz Lubiński” (ur. 2 stycznia 1882 w Sulejowie, zm. 8 czerwca 1968 w Warszawie) – polski pisarz, działacz PPS, SDKPiL i KPP, poseł na Sejm PRL I kadencji. Odznaczony Orderem Budowniczych Polski Ludowej.

Był najstarszym z 9 dzieci Wojciecha (1853–1899) i Klementyny z Okrasińskich (1858–1939. Po ukończeniu w 1895 szkoły powszechnej w Sulejowie rozpoczął pracę, początkowo jako murarz i stolarz^[1]. W roku 1898 przyjechał do Łodzi, gdzie podjął pracę w zakładach Heinzla i Kunitzera na Widzewie. W latach 1898–1906 uczestniczył w nielegalnej działalności antycarskiej i rewolucyjnej prowadzonej przez Polską Partię Socjalistyczną, za co był dwukrotnie więziony i zesłany na 3 lata do guberni archangielskiej. Zbiegł stamtąd i ukrywał się pod przybranym nazwiskiem.

W marcu 1905 brał udział w VII Zjeździe PPS. W 1907 przeszedł z PPS do SDKPiL. Działał m.in. w Komitecie Warszawskim SDKPiL. W czasie I wojny światowej występował przeciwko Niemcom, za co w latach 1916–1918 był internowany w Szczypiornie, Havelbergu i Modlinie. Od grudnia 1918 do sierpnia 1938 członek Komunistycznej Partii Robotniczej Polski (KPRP)/Komunistycznej Partii Polski (KPP). W pierwszej połowie 1919 z ramienia KPRP należał do warszawskiej Rady Delegatów Robotniczych, za co został osadzony w Modlinie. W połowie lat 20. publikował w prasie komunistycznej artykuły wymierzone w działalność PPS i PSL „Wyzwolenie”. W 1933 powrócił do Sulejowa. W styczniu 1942 wstąpił do PPR. Współpracował z GL i ZWM. Od stycznia do maja 1945 był burmistrzem Sulejowa i sekretarzem Komitetu Miejskiego PPR w tym mieście.

Po II wojnie światowej zajmował się głównie pracą pisarską. W grudniu 1948 był delegatem na I Zjazd PZPR, a w marcu 1954 – na III Zjazd PZPR. W listopadzie 1949 został członkiem Ogólnokrajowego Komitetu Obchodu 70-lecia urodzin Józefa Stalina^[2]. W latach 1952–1956 pełnił mandat posła na Sejm PRL I kadencji. W 1957 był współzałożycielem i członkiem Zarządu Głównego Stowarzyszenia Ateistów i Wolnomyślicieli. Współpracował z Zakładem Historii Partii przy KC PZPR.

W 1951 otrzymał Nagrodę Państwową II stopnia^[3].

Został pochowany w Alei Zasłużonych na cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie (kwatera A28-Tuje-20)^[4][5].

Żonaty z Marią Szukiewicz-Rudnicką (1887–1980), działaczką ruchu socjalistycznego i komunistycznego, uczestniczką rewolucji 1905 r. oraz zamachu na generał-gubernatora warszawskiego Skałona^[6], Sprawiedliwą wśród Narodów Świata^[7]. Mieli troje dzieci: Kazimierza (1908–1924), Elżbietę (1910–1931)^[1] oraz Konrada (1926–2013), profesora UJ, astronoma oraz duchownego Kościoła Starokatolickiego Mariawitów.

Dorobek literacki Lucjana Rudnickiego nie jest znany w całości, gdyż część niedrukowanych utworów uległa zniszczeniu w 1939 roku,

• własnym nakładem wydał Odrodzenie (1920),
• cykl opowiadań Republika demokratyczna (1921),
• Stare i nowe – pamiętniki (t. 1 – 1948, t. 2 – 1950, t. 3 – 1960).

• Order Budowniczych Polski Ludowej (1954)^[8]
• Order Sztandaru Pracy I klasy (22 lipca 1949)^[9]
• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (26 lutego 1952)^[10][11]
• Medal 10-lecia Polski Ludowej (19 stycznia 1955)^[12]

Nazwę Lucjana Rudnickiego nosiła ulica w warszawskiej dzielnicy Bielany. Nazwa została zmieniona w 2017 (na ul. gen. Klemensa Stanisława Rudnickiego)^[13]. Tak samo nazwa ulicy w Sulejowie została zmieniona w 2018 z Lucjana Rudnickiego na Generała Stefana Grota-Roweckiego^[14].

Imieniem Lucjana Rudnickiego nazwana była także szkoła podstawowa nr 81 na warszawskim Ursynowie; od 2019 roku szkoła nosi imię Juliana Ursyna Niemcewicza^[15]. Do 1992 roku był patronem Szkoły Podstawowej nr 40 w Poznaniu^[16].

• Krzysztof Woźniakowski, hasło: „Rudnicki Lucjan (1882–1968)”, [w:] Polski Słownik Biograficzny t. 32, Wrocław–Warszawa–Kraków 1989–1991, s. 637–641.