Kosin (rejon wołkowyski)

Kosin
Косіна
	; dwór Jelskich w 1890 roku
Państwo	Białoruś
Obwód	grodzieński
Rejon	wołkowyski
Sielsowiet	Subacze
Wysokość	196 m n.p.m.
Populacja (2009); • liczba ludności	; 42
Nr kierunkowy	+375 1512
Tablice rejestracyjne	4
	Położenie na mapie obwodu grodzieńskiego Kosin
	Położenie na mapie Białorusi Kosin
	53°09′56,5″N 24°20′23,3″E/53,165694 24,339806
	Multimedia w Wikimedia Commons

Kosin (biał. Косіна, ros. Косино) – wieś na Białorusi, w rejonie wołkowyskim obwodu grodzieńskiego, około 7 km na zachód od Wołkowyska.

Historia

Pierwsza znana dziś wzmianka o Kosinie pochodzi z 1579 roku. Był wtedy własnością Chodkiewiczów. W 1690 roku należał do Michała Kołłątaja. Od co najmniej 1796 roku dobra te należały do rodziny Jelskich, w tymże roku – do Adama Jelskiego. W 1890 roku majątek należał do jego wnuka, Eustachego Jelskiego, a najprawdopodobniej po jego śmierci w 1896 roku dziedziczką Kosina została jego siostra Henryka Urszula Jelska (1858–1927), żona Adama Eustachego Jelskiego (1838–1915). Po 1920 roku Kosin został częściowo rozparcelowany^[2].

Po III rozbiorze Polski w 1795 roku Kosin, wcześniej należący do powiatu wołkowyskiego województwa nowogródzkiego Rzeczypospolitej, znalazł się na terenie powiatu wołkowyskiego (ujezdu), wchodzącego w skład kolejno guberni: słonimskiej, litewskiej i grodzieńskiej Imperium Rosyjskiego. Po ustabilizowaniu się granicy polsko-radzieckiej w 1921 roku wieś wróciła do Polski, weszła w skład gminy Szydłowicze powiatu słonimskiego województwa nowogródzkiego, od 1945 roku – była w ZSRR, od 1991 roku – na terenie Republiki Białorusi^[3].

W latach 1884–1894 we wsi mieszkał i pracował polski etnograf Michał Federowski. W 1914 roku we wsi mieszkało 99 osób.

Dawny dwór

Prawdopodobnie na początku XIX wieku Jelscy wznieśli tu klasycystyczny dwór, znany z jednego rysunku, z 1890 roku. Był to niewielki, parterowy na skrzydłach i piętrowy w części środkowej, do której od strony podjazdu przylegał duży portyk o czterech ustawionych w półkole kolumnach, zwieńczony attyką z uskokami^[2].

Dwór został najprawdopodobniej rozebrany w dwudziestoleciu międzywojennym^[4], niektóre zabudowania gospodarcze istnieją do dziś^[5].

Majątek w Kosinie jest opisany w 2. tomie Dziejów rezydencji na dawnych kresach Rzeczypospolitej Romana Aftanazego^[2].

Przypisy

↑ Liczby ludności miejscowości obwodu grodzieńskiego na podstawie spisu ludności wg stanu na dzień 14 października 2009 roku. (ros.).
↑ ^a ^b ^c Kosin, [w:] RomanR. Aftanazy RomanR., Dzieje rezydencji na dawnych kresach Rzeczypospolitej, wyd. drugie przejrzane i uzupełnione, t. 2: Województwa brzesko-litewskie, nowogrodzkie, Wrocław: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 1993, s. 231, ISBN 83-04-03784-X, ISBN 83-04-03701-7 (całość) .
↑ Kosin na stronie Radzima.net. [dostęp 2015-11-08].
↑ Kosin na stronie Radzima.org. [dostęp 2015-11-08].
↑ Косино na stronie Globus Białorusi. [dostęp 2015-11-08]. (ros.).

[spis1-1] Liczby ludności miejscowości obwodu grodzieńskiego na podstawie spisu ludności wg stanu na dzień 14 października 2009 roku. (ros.).

[RA-2] Kosin, [w:] RomanR. Aftanazy RomanR., Dzieje rezydencji na dawnych kresach Rzeczypospolitej, wyd. drugie przejrzane i uzupełnione, t. 2: Województwa brzesko-litewskie, nowogrodzkie, Wrocław: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 1993, s. 231, ISBN 83-04-03784-X, ISBN 83-04-03701-7 (całość) .

[RN-3] Kosin na stronie Radzima.net. [dostęp 2015-11-08].

[R-4] Kosin na stronie Radzima.org. [dostęp 2015-11-08].

[A-5] Косино na stronie Globus Białorusi. [dostęp 2015-11-08]. (ros.).

[1]