Justin Trudeau
Justin Trudeau (2023) | |
Data i miejsce urodzenia |
25 grudnia 1971 |
---|---|
Premier Kanady | |
Okres |
od 4 listopada 2015 |
Przynależność polityczna | |
Poprzednik | |
Minister ds. relacji z prowincjami i młodzieży | |
Okres |
od 4 listopada 2015 |
Przynależność polityczna | |
Poprzednik |
Denis Lebel |
Następca |
Dominic LeBlanc |
Lider Liberalnej Partii Kanady | |
Okres |
od 14 kwietnia 2013 |
Przynależność polityczna | |
Poprzednik |
Michael Ignatieff |
Odznaczenia | |
Justin Pierre James Trudeau (ur. 25 grudnia 1971 w Ottawie) – kanadyjski polityk, od 2015 premier Kanady stojący na czele swojego pierwszego, drugiego i trzeciego gabinetu[1].
Od 2013 lider Liberalnej Partii Kanady, od 2008 deputowany do Izby Gmin, w latach 2015–2018 minister ds. relacji z prowincjami i młodzieży. W 2016 i 2018 znalazł się na liście 100 najbardziej wpływowych ludzi na świecie stworzonej przez tygodnik Time[2][3].
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Urodził się 25 grudnia 1971 roku jako najstarszy syn premiera Kanady Pierre’a Trudeau[4]. Jego matką była fotoreporterka Margaret Sinclair[5]. Jego dziadkiem ze strony matki był parlamentarzysta James Sinclair[6]. Natomiast dziadkiem ze strony ojca był przedsiębiorca Charles Trudeau[7]. Bratem polityka jest reżyser Alexandre Trudeau[8]. Drugi brat zmarł w 1998 roku podczas lawiny w Kokanee Glacier Provincial Park[9].
W 1977 roku rodzice oświadczyli o separacji[10]. Opieka nad dziećmi została powierzona ojcu[10]. W 1984 roku sąd orzekł o rozwodzie[11]
W 1994 roku na Uniwersytecie McGill ukończył studia pierwszego stopnia z języka angielskiego[12]. W późniejszym okresie na uniwersytecie rozpoczął studia licencjackie z pedagogiki[12]. W 1998 roku uzyskał tytuł licencjata w dziedzinie pedagogiki na Uniwersytecie Kolumbii Brytyjskiej[13]. W latach 2002–2003 studiował inżynierię w École Polytechnique de Montréal[14]. W późniejszym okresie rozpoczął na Uniwersytecie McGilla studia z geografii środowiska[15]. Ostatecznie porzucił ten kierunek na rzecz kandydatury do parlamentu w 2008 roku[15].
Pracował jako bramkarz w barach[16]. W latach 1999–2002 był nauczycielem[13]. Pracował także jako instruktor snowboardu oraz aktor[11]. W 2007 zagrał w miniserialu pt. Wielka Wojna[17]. W późniejszym okresie był zatrudniony jako mówca motywacyjny[18].
Po śmierci ojca zaangażował się w politykę, co spowodowało kontrowersje w macierzystej Partii Liberalnej, gdyż część działaczy uważała go jedynie za celebrytę[19]. Po rezygnacji Stéphane Diona z funkcji lidera Partii Liberalnej był wymieniany wśród kandydatów do objęcia władzy w partii, a sondaże wskazywały go jako jedengo z faworytów do funkcji lidera[20]. Jednak Trudeau nie wystartował w partyjnych wyborach i nowym liderem został Michael Ignatieff[21]. W 2008 roku został wybrany do Izby Gmin z okręgu wyborczego Papineau[16].
W wyborach w 2011 ponownie został wybrany posłem, pomimo najgorszego w historii wyniku liberałów, którzy zdobyli 34 mandaty w Izbie Gmin[22]. W 2013 roku został wybrany przewodniczącym partii, zdobywając 81 389 głosów (78.76%)[23]. Jako przywódca partii był ignorowany przez polityków konserwatywnych, jednak Trudeau zaczął szybko zyskiwać w rankingach popularności, wyprzedzając konserwatywnego premiera Stephena Harpera[19].
W wyborach parlamentarnych, które odbyły się 19 października 2015, kierowana przez niego Liberalna Partia zdobyła bezwzględną większość w parlamencie, uzyskując 184 manadty na 338 możliwych[24]. Sam Trudeau ponownie kandydował z okręgu Papineau i uzyskał reelekcję, zdobywając 26 391 głosów wyborców, co przełożyło się na 52% w tym okręgu wyborczym[25]. 4 listopada został zaprzysiężony na urząd premiera przez gubernatora generalnego Kanady Davida Lloyda Lohnstona wraz ze swoim gabinetem[26]. W swoim rządzie objął także tekę ministra ds. relacji z prowincjami i młodzieży[27], którą pełnił do 18 lipca 2018, kiedy to ministrem został Dominic LeBlanc[28].
11 września 2019 spotkał się z guberatorem generalnym Julie Payette, aby uzyskać zgodę na rozwiązanie parlamentu i tym samym rozpoczęcie sześciotygodniowej kampanii wyborczej[29][30]. W wyborach w 2019 jego partia zwyciężyła wprowadzając do parlamentu 157 posłów. Partia Liberalna zdobyła największą liczbę mandatów – 157 mandatów, uzyskując 6 018 728 głosów (33.12% poparcia) pomimo lepszego wyniku Konserwatywnej Partii, na którą oddano 6 239 227 głosów (34.34% poparcia)[31]. Do większości w parlamencie zabrakło mu 13 posłów, w związku z czym utworzył rząd mniejszościowy[32]. Po wyborach wykluczył oficjalne koalicje z innymi partiami, ale jego partia będzie współpracowała z innymi ugrupowaniami przy konkretnych projektach[33].
W 2021 wygrał przedterminowe wybory[34], zgarniając 160 mandatów w parlamencie. Liberalna Partia, jako zwycięzca wyborów, zanotowała wtedy najmniejsze poparcie w historii, zdobywając 5 556 629 głosów (32.62% poparcia). Konserwatyści ponownie zgarnęli więcej głosów – 5 747 410 (33.74%)[35][36]. 26 października został zaprzysiężony jego trzeci gabinet[37].
Życie prywatne
[edytuj | edytuj kod]W 2002 roku poznał Sophie Gregoire, którą poślubił 28 maja 2005[38]. Ma z nią troje dzieci[39]. W sierpniu 2023 para poinformowała o rozwodzie[40].
Jest wieloletnim kibicem hokejowej drużyny Montreal Canadiens[41]. W 2013 przeniósł się z Montrealu do Ottawy, w której zamieszkał w Rockcliffe Park[42].
Kontrowersje
[edytuj | edytuj kod]Podczas wizyty prezydenta Ukrainy we wrześniu 2023 roku razem z kanadyjskimi parlamentarzystami brał udział w uroczystości uhonorowania Jarosława Hunki, ukraińskiego weterana II wojny światowej. Jak się później okazało, Hunka był w rzeczywistości członkiem Waffen SS-Galizien, organizacji odpowiedzialnej za masowe mordy na Polakach[43] i Żydach w trakcie wielkiej wojny ojczyźnianej[44]. Kilka organizacji żydowskich zareagowało oburzeniem[45]. Rzecznik premiera Kanady stwierdził, że nie wiedział o przeszłości mężczyzny a następnie podał się do dymisji[46]. Z kolei premier Trudeau wydał oświadczenie w którym, również tłumacząc się niewiedzą, przeprosił za uhonorowanie domniemanego zbrodniarza wojennego[47].
Odznaczenia
[edytuj | edytuj kod]- Medal Diamentowego Jubileuszu Królowej Elżbiety II – 2012, Kanada[48]
- Krzyż Wielki Orderu Plejady – 2019, Kanada[49]
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ The Office of the Secretary to the Governor General: The Governor General of Canada. [dostęp 2015-11-03]. (ang.).
- ↑ Lorne Michaels , Justin Trudeau: The World’s 100 Most Influential People [online], TIME.com, 21 kwietnia 2016 [dostęp 2024-01-18] .
- ↑ Justin Trudeau: The World’s 100 Most Influential People [online], Time [dostęp 2024-01-18] (ang.).
- ↑ DeNeen L. Brown , Canada’s new leader to pull planes from anti-Islamic State coalition [online], 20 października 2015 [dostęp 2023-09-28] (ang.).
- ↑ Ian Urquhart , Trudeau, Wife Separate, Washington Post, 28 maja 1977 [dostęp 2023-09-28] (ang.).
- ↑ David Ross , Analysis: Trudeau cites Scottish grandfather as influence on his ‘retail politics’ [online], Newsquest, 30 czerwca 2017 [dostęp 2023-09-28] (ang.).
- ↑ Pierre Elliott Trudeau; biogram w Dictionary of Canadian Biography.
- ↑ Ian McGillis , Barbarian Lost is Alexandre Trudeau's very personal look at China [online], Montreal Gazette, 23 sierpnia 2016 [dostęp 2023-09-28] (ang.).
- ↑ By Anthony Depalma , Pierre Trudeau's Youngest Son Believed Killed in Avalanche [online], New York Times, 16 listopada 1998 [dostęp 2023-09-28] (ang.).
- ↑ a b New York Times , Trudeaus Separate; He Keeps Children, New York Times, 28 maja 1977 [dostęp 2023-09-28] (ang.).
- ↑ a b Amy Argetsinger , Justin Trudeau’s mother, Margaret, was like the Princess Diana of Canada — with a happy ending [online], Washington Post, 22 października 2015 [dostęp 2023-09-28] (ang.).
- ↑ a b Valerie Strauss , Canada’s new leader, Justin Trudeau, was a schoolteacher [online], Washington Post, 20 października 2015 [dostęp 2023-09-28] (ang.).
- ↑ a b CBC News , Justin Trudeau's former B.C. students recall their charismatic teacher [online], CBC News, 21 października 2015 [dostęp 2023-09-27] (ang.).
- ↑ Lassaad Ben Ahmed , Canada - Trudeau: « Un fils de » au faîte du pouvoir (portrait) [online], Anadolu Ajansı, 30 października 2019 [dostęp 2023-09-28] (fr.).
- ↑ a b Cedric Smith , Justin Trudeau and the Political Centre [online], McGill Tribune, 19 listopada 2012 [dostęp 2023-09-28] (ang.).
- ↑ a b Guy Lawson , Trudeau’s Canada, Again [online], 8 grudnia 2015 [dostęp 2023-09-27] (ang.).
- ↑ Justin Trudeau pleased to play war hero [online], web.archive.org, 12 maja 2014 [dostęp 2024-01-18] [zarchiwizowane z adresu 2014-05-12] .
- ↑ Jonathan Malloy , Trudeau’s teachable moment [online], Inside Story, 1 października 2019 [dostęp 2023-09-28] (ang.).
- ↑ a b Patrycja Król: „Najseksowniejszy szef rządu” wypełnił proroctwo Nixona. [w:] TVN24.pl [on-line]. [dostęp 2015-11-08]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-11-09)].
- ↑ Canadians prefer Trudeau [online], web.archive.org, 5 listopada 2012 [dostęp 2024-01-19] [zarchiwizowane z adresu 2012-11-05] .
- ↑ Ed Pilkington , 'He's been incredibly brave to take his ideas from the seminar room and try to apply them in practice', „The Guardian”, 12 grudnia 2008, ISSN 0261-3077 [dostęp 2024-01-18] (ang.).
- ↑ Konserwatyści wygrali wybory parlamentarne w Kanadzie [online], www.gazetaprawna.pl, 3 maja 2011 [dostęp 2024-01-18] (pol.).
- ↑ Ian Austen , A Trudeau Again Leads Canada Party [online], New York Times, 14 kwietnia 2013 [dostęp 2023-09-28] (ang.).
- ↑ Trudeau pledges ‘real change’ as Liberals leap ahead to majority government. [dostęp 2015-10-20].
- ↑ Past results Papineau (Quebec) [online], Elections Canada [dostęp 2024-01-18] (ang.).
- ↑ Justin Trudeau sworn in as new Canadian PM – DW – 11/04/2015 [online], dw.com [dostęp 2024-01-18] (ang.).
- ↑ Canada Next: what the new cabinet says about the country's future | University of Toronto [online], www.utoronto.ca [dostęp 2024-01-18] (ang.).
- ↑ Kathleen Harris , Trudeau cabinet shuffle brings new faces, several changes for run-up to 2019 campaign [online], CBC, 18 lipca 2018 (ang.).
- ↑ Trudeau walczy o reelekcję. Kampania w Kanadzie rozpoczęta [online], Rzeczpospolita [dostęp 2024-01-20] (pol.).
- ↑ Catharine Tunney , It's official, Canadians: the 2019 federal election campaign is underway [online], CBC News [dostęp 2024-01-20] (ang.).
- ↑ Official Voting Results [online], Elections Canada [dostęp 2024-01-19] (ang.).
- ↑ Wyborcza.pl [online], wyborcza.pl [dostęp 2024-01-19] .
- ↑ Trudeau zapowiada rząd mniejszościowy [online], TVN24, 25 października 2019 [dostęp 2024-01-19] (pol.).
- ↑ Premier Kanady zdecydował o wcześniejszych wyborach [online], www.gazetaprawna.pl, 15 sierpnia 2021 [dostęp 2024-01-19] (pol.).
- ↑ Leyland Cecco , Justin Trudeau secures a third victory in an election ‘nobody wanted’, „The Guardian”, 21 września 2021, ISSN 0261-3077 [dostęp 2024-01-19] (ang.).
- ↑ Party Standings in the House of Commons - Members of Parliament - House of Commons of Canada [online], www.ourcommons.ca [dostęp 2024-01-19] .
- ↑ Nowy rząd Kanady. Kobiety na czele MSZ i resortu obrony [online], TVN24, 26 października 2021 [dostęp 2024-01-19] (pol.).
- ↑ Norimitsu Onishi , Vjosa Isai , Justin Trudeau Separates From Wife, Sophie Gr��goire [online], New York Times, 2 sierpnia 2023 [dostęp 2023-09-28] (ang.).
- ↑ Meet Justin Trudeau > Father. Liberal Party of Canada. [dostęp 2016-10-26].
- ↑ Premier Kanady Justin Trudeau rozstaje się z żoną. Byli ze sobą 18 lat - Kobieta [online], onet.pl [dostęp 2024-04-23] (pol.).
- ↑ Daniel J. Rowe: Prime Minister Justin Trudeau 'deeply disappointed' after Canadiens drafted Logan Mailloux. montreal.ctvnews.ca, 2021-07-27. [dostęp 2021-07-29]. (ang.).
- ↑ Justin Trudeau moves family to Ottawa, „The Globe and Mail”, 9 sierpnia 2013 [dostęp 2024-01-19] (ang.).
- ↑ Agencja z Ukrainy przemilczała, że oklaskiwany w Kanadzie były członek SS to Ukrainiec [online], Rzeczpospolita [dostęp 2023-12-29] (pol.).
- ↑ Robert Gillies , Speaker of Canada’s Parliament apologizes for honoring man who fought for the Nazis [online], Los Angeles Times, 25 września 2023 [dostęp 2023-09-26] (ang.).
- ↑ Isabella Kwai , Canada’s House Speaker Apologizes After Ukrainian Who Fought for Nazis Was Honored [online], New York Times, 25 września 2023 [dostęp 2023-09-26] (ang.).
- ↑ Amanda Coletta , Anumita Kaur , Canada’s House speaker Anthony Rota sorry for honoring Nazi veteran [online], Washington Post, 24 września 2023 [dostęp 2023-09-26] .
- ↑ Polsat News , Hunka uhonorowany w parlamencie Kanady. Premier przeprasza [online], polsatnews.pl, 27 września 2023 [dostęp 2023-12-29] (pol.).
- ↑ Office of the Secretary to the Governor General , Recipients [online], The Governor General of Canada, 11 czerwca 2018 [dostęp 2024-01-19] .
- ↑ The Canadian Branch of the Assemblée parlementaire de la Francophonie (APF) presents its award recipients for l’Ordre de la Pléiade 2019 - Parliament of Canada [online], www.parl.ca [dostęp 2024-01-19] (ang.).
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Justin Trudeau, [w:] Encyclopædia Britannica [dostęp 2022-09-30] (ang.).
- Justin Trudeau; biogram w The Canadian Encyclopedia. thecanadianencyclopedia.ca. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-05)]. (ang.).
- Justin Trudeau; Profil w NNDB (ang.)
- Justin Trudeau; Profil na stronie parlamentu Kanady. parl.gc.ca. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-09-01)]. (ang.).
- Premierzy Kanady
- Deputowani do kanadyjskiej Izby Gmin
- Politycy Liberalnej Partii Kanady
- Kanadyjscy dziennikarze
- Kanadyjscy aktorzy
- Absolwenci Uniwersytetu McGilla w Montrealu
- Ludzie urodzeni w Ottawie
- Odznaczeni Medalem Diamentowego Jubileuszu Królowej Elżbiety II
- Odznaczeni Orderem Plejady
- Kanadyjczycy pochodzenia szkockiego
- Kanadyjczycy pochodzenia portugalskiego
- Kanadyjczycy pochodzenia francuskiego
- Kanadyjczycy pochodzenia holenderskiego
- Kanadyjscy nauczyciele
- Urodzeni w 1971