Przejdź do zawartości

Jerzy Albrecht

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Jerzy Albrecht
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

7 października 1914
Wrzeszczewice, Królestwo Polskie

Data i miejsce śmierci

8 września 1992
Warszawa, Polska

Zastępca przewodniczącego Rady Państwa
Okres

od 20 lutego 1957
do 16 listopada 1960

Przynależność polityczna

Polska Zjednoczona Partia Robotnicza

Członek Rady Państwa
Okres

od 5 kwietnia 1955
do 16 listopada 1960

Przynależność polityczna

Polska Zjednoczona Partia Robotnicza

Minister finansów
Okres

od 16 listopada 1960
do 15 lipca 1968

Przynależność polityczna

Polska Zjednoczona Partia Robotnicza

Poprzednik

Tadeusz Dietrich

Następca

Stanisław Majewski

Przewodniczący prezydium Miejskiej Rady Narodowej m.st. Warszawy
Okres

od 23 maja 1950
do 14 maja 1956

Przynależność polityczna

Polska Zjednoczona Partia Robotnicza

Poprzednik

Stanisław Tołwiński[1]

Następca

Janusz Zarzycki

I sekretarz Komitetu Warszawskiego PPR
Okres

od 14 czerwca 1945
do 28 listopada 1948

Przynależność polityczna

Polska Partia Robotnicza

Poprzednik

Aleksander Kowalski

Następca

Stanisław Zawadzki

Odznaczenia
Order Sztandaru Pracy I klasy Order Sztandaru Pracy I klasy Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski Order Krzyża Grunwaldu II klasy Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski Złoty Krzyż Zasługi Krzyż Oświęcimski Medal za Warszawę 1939–1945 Brązowy Medal „Za zasługi dla obronności kraju” Medal im. Ludwika Waryńskiego Odznaka 1000-lecia Państwa Polskiego
Odznaka honorowa „Za Zasługi dla Warszawy” (złota)

Jerzy Albrecht (ur. 7 października 1914 we Wrzeszczewicach, zm. 8 września 1992 w Warszawie) – polski ekonomista i polityk komunistyczny. Podpułkownik ludowego Wojska Polskiego[2]. Minister finansów w latach 1960–1968, członek Rady Państwa (1955–1960, w tym od 1957 zastępca przewodniczącego). Poseł do Krajowej Rady Narodowej, na Sejm Ustawodawczy oraz na Sejm PRL I, II, III i IV kadencji.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Syn Jana i Natalii. W 1933 złożył egzamin maturalny w Państwowym Gimnazjum im. Mikołaja Kopernika w Łodzi[3]. W latach 1933–1936 studiował w Akademii Nauk Politycznych w Warszawie. W 1934 został członkiem Komunistycznego Związku Młodzieży Polski, w 1938 wszedł w skład komitetu warszawskiego tej organizacji. W latach 1938–1939 działał w Klubie Demokratycznym[2].

Po kampanii wrześniowej znalazł się na terenie okupacji sowieckiej we Lwowie. Od 1941 należał do Związku Walki Wyzwoleńczej[2]. W 1942 wstąpił do Polskiej Partii Robotniczej, od maja do sierpnia 1942 był I sekretarzem Komitetu Warszawskiego PPR[4]. Następnie został aresztowany przez Gestapo. W latach 1942–1945 więziony w niemieckich obozach koncentracyjnych na Majdanku, we Flossenbürgu i Gross Rosen[2].

Od czerwca 1945 do listopada 1948 ponownie I sekretarz Komitetu Warszawskiego PPR[4]. W latach 1945–1948 był również członkiem Komitetu Centralnego PPR, a w latach 1947–1948 członkiem Sekretariatu PPR. Od 1948 był członkiem Biura Organizacyjnego KC PPR oraz kierownikiem kolejno Wydziału Propagandy i Prasy oraz Działu Propagandy, Kultury i Oświaty KC PPR. Od 1948 w Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej, pozostał kierownikiem Działu Propagandy, Kultury i Oświaty, tym razem Komitetu Centralnego PZPR, a także członkiem Biura Organizacyjnego KC (do 1954). W latach 1948–1968 wchodził w skład KC PZPR, a w latach 1956–1961 sekretarz KC. W latach pięćdziesiątych związany z frakcją tzw. puławian[5] zaliczany (obok Władysława Matwina) do grupy tzw. młodych sekretarzy. Delegat na I, II, III i IV Zjazd PZPR[2].

W latach 1945–1969 poseł do KRN, na Sejm Ustawodawczy oraz na Sejm PRL I, II, III i IV kadencji. W latach 1952–1956 przewodniczący sejmowej Komisji Gospodarki Komunalnej i Mieszkaniowej, a także członek prezydium Ogólnopolskiego Komitetu Frontu Narodowego. Od marca do sierpnia 1956 był sekretarzem KC PZPR odpowiedzialnym za oświatę[6]. W latach 1950–1956 przewodniczący prezydium Miejskiej Rady Narodowej m.st. Warszawy. W latach 1955–1957 członek, a w latach 1957–1961 zastępca przewodniczącego Rady Państwa. W latach 1960–1968 był ministrem finansów, następnie wycofał się z działalności politycznej.

Wieloletni członek Rady Naczelnej Związku Bojowników o Wolność i Demokrację. W kadencji 1969–1974 wiceprezes Rady Naczelnej[7]. 28 listopada 1988 wszedł w skład Honorowego Komitetu Obchodów 40-lecia Kongresu Zjednoczeniowego PPR-PPS – powstania PZPR[8].

Ordery i odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Jako prezydent miasta.
  2. a b c d e Dane osoby z katalogu kierowniczych stanowisk partyjnych i państwowych PRL. katalog.bip.ipn.gov.pl. [dostęp 2020-08-16].
  3. Nasz wiek. Gimnazjum i Liceum imienia Mikołaja Kopernika w Łodzi 1906–2006. Zarys historyczny. Wspomnienia, Henryk Władysław Skorek (red.), Łódź: I Liceum Ogólnokształcące im. Mikołaja Kopernika w Łodzi i Stowarzyszenie Wychowanków Gimnazjum i Liceum im. Mikołaja Kopernika w Łodzi, 2006, s. 489, ISBN 83-908655-0-5.
  4. a b Encyklopedia Warszawy, Państwowe Wydawnictwo Naukowe, Warszawa, 1975, s. 495.
  5. Październik i „Mała stabilizacja". W: Jerzy Eisler: Zarys dziejów politycznych Polski 1944–1989. Warszawa: POW „BGW", 1992, s. 61–62. ISBN 83-7066-208-0.
  6. Zbigniew Osiński, Nauczanie historii w szkołach podstawowych w Polsce w latach 1944–1989: uwarunkowania organizacyjne oraz ideologiczno-polityczne, Lublin 2010, s. 89.
  7. Nowe władze ZBoWiD, „Głos Słupski”, nr 251, 22 września 1969, s. 1–2.
  8. Trybuna Robotnicza”, nr 277, 29 listopada 1988, s. 5.
  9. Wręczenie odznaczeń w Belwederze. „Nowiny”, s. 2, Nr 170 z 20 lipca 1964. 
  10. Aleksander Mazur, Order Krzyża Grunwaldu: monografia historyczna, 2005, s. 164.
  11. Wysokie odznaczenie państwowe dla Jerzego Albrechta, „Trybuna Robotnicza”, nr 241, 9 października 1984, s. 1.
  12. M.P. z 1947 r. nr 27, poz. 224 („za zasługi w pracy społecznej”).
  13. M.P. z 1947 r. nr 71, poz. 480 („w uznaniu zasług w działalności konspiracyjnej w okresie okupacji”).
  14. M.P. z 1946 r. nr 26, poz. 43 („w pierwszą rocznicę wyzwolenia Warszawy zasłużonym w walce o wyzwolenie i odbudowę Stolicy (...)”).
  15. Stefan Oberleitner, Polskie ordery, odznaczenia i niektóre wyróżnienia zaszczytne 1705–1990: vademecum dla kolekcjonerów. Polska Rzeczpospolita Ludowa, 1944–1990, Wydawnictwo Kanion, 1992, s. 123.
  16. Za zasługi dla obronności Kraju, „Trybuna Robotnicza”, nr 110, 10 maja 1967, s. 2.
  17. Życie Partii”, styczeń–marzec 1987, s. 55.
  18. Nadzwyczajna sesja Sejmu, „Trybuna Robotnicza”, nr 172, 22 lipca 1966, s. 1.
  19. Za Zasługi dla Warszawy, „Trybuna Robotnicza”, nr 14, 18 stycznia 1960, s. 1.
  20. Dziennik Urzędowy Wojewódzkiej Rady Narodowej w Koszalinie, nr 7, 22 czerwca 1966, s. 4.
  21. Uhonorowani pamiątkowymi medalami, „Trybuna Robotnicza”, nr 307, 30 grudnia 1983, s. 3.
  22. W 40. rocznicę kongresu zjednoczeniowego, „Głos Pomorza”, nr 292, 16 grudnia 1988, s. 2.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Nowa Encyklopedia Powszechna, tom 1, s. 92, ISBN 83-01-11097-X.
  • Kalendarz Warszawski 1962, s. 49.