Henryk II Podiebradowicz
 Herb księstwa ziębickiego | |
| Książę ziębicki | |
| Okres | |
|---|---|
| Poprzednik | |
| Następca | |
| Książę oleśnicki | |
| Okres | |
| Koronacja | |
| Poprzednik | |
| Książę bierutowski | |
| Okres | |
| Poprzednik | |
| Następca | |
| Dane biograficzne | |
| Dynastia | |
| Data urodzenia | |
| Data i miejsce śmierci | |
| Ojciec | |
| Matka | |
| Rodzeństwo |
Joachim Podiebradowicz, Jan Podiebradowicz, Jerzy II Podiebradowicz |
| Małżeństwo |
Małgorzata z Pernsteinu (córka Jana III z Pernsteinu) |
| Małżeństwo |
Małgorzata von Mecklenburg-Schwerin (córka Henryka V Zgodnego) |
| Dzieci |
Henryk III Podiebradowicz, Karol (1543), Jerzy (1544–1556), Karol II Podiebradowicz, Anna (1539–1568), Salomena (1540–1567), Katarzyna (1548–1579) |
Henryk II Podiebradowicz, czeski: Jindřich II Minstrbersko-Olešnický lub Jindřich II z Poděbrad, niem.: Heinrich II. von Münsterberg-Oels lub Heinrich II. von Podiebrad (ur. 29 marca 1507, zm. 2 sierpnia 1548 w Bierutowie) – książę ziębicki i oleśnicki w latach 1536–1542, książę bierutowski od 1542 roku, tytularny hrabia kłodzki z dynastii Podiebradów.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]_COA.gif)
Henryk II urodził się w 1507 roku jako trzeci syn Karola I Podiebradowicza, księcia oleśnicko-ziębickiego i jego żony Anny, córki Jana II Szalonego, księcia żagańskiego. Podobnie jak starszy brat, Joachim był wychowywany przez Johanna Hessa, kanonika nyskiego, który potem stał się jednym z ważniejszych reformatorów religijnych na Śląsku[1].
Po śmierci Karola I w 1536 roku, Karol II przejął wspólne rządy razem z braćmi Joachimem, Janem i Jerzym II w księstwach ziębickim i oleśnickim. Jedną z ich pierwszych decyzji było nadanie 25 czerwca tego samego roku praw miejskich Srebrnej Górze, co związane było z rozwojem górnictwa w tej sudeckiej osadzie[2].
W tym samym czasie Karol II, podobnie jak Joachim przeszedł na wiarę luterańską, której był gorącym zwolennikiem jeszcze za życia ojca. W związku z tym w 1537 roku wypędził z Ziębic księży katolickich, powołując w ich miejsce luterańskiego pastora[3].
W 1542 roku bracia Podiebradowicze z powodu rosnącego zadłużenia, zastawili księstwo ziębickie Fryderykowi II, władcy brzesko-legnickiemu za 70 tysięcy florenów. Jednocześnie dokonali podziału ojcowizny. Karol II otrzymał Bierutów z okolicą, który stały się samodzielnym księstwem[4]. W ciągu swoich sześciu lat rządów udało mu się wznieść południowe skrzydło zamku w Bierutowie[5]. Zmarł w 1548 roku i został pochowany w miejscowym kościele parafialnym.
Potomstwo
[edytuj | edytuj kod]
Pierwszą żoną Henryka II była Małgorzata z Pernsteinu, córka Jana III z Pernsteinu, możnowładcy czeskiego i hrabiego kłodzkiego, z którą wziął ślub w 1529 roku. Zmarła ona kilka miesięcy później. W 1537 roku książę zawarł drugi związek małżeński z Małgorzatą z Meklemburgii-Schwerinu (1515–1559), córką księcia Meklemburgii Henryka V Zgodnego. Z małżeństwa tego para doczekała się siedmioro dzieci[6]:
- Henryk III (1542–1587), książę ziębicki i bierutowski
- Karol (1543)
- Jerzy (1544–1556)
- Karol II (1545–1617), książę oleśnicki, ojciec m.in. Henryka Wacława, dziadek Elżbiety Marii, ostatniej z rodu
- Anna (1539–1568)
- Salomena (1540–1567), żona Jerzego von Thurn und Valsassina
- Katarzyna (1548–1579), żona Jiříego Berki z Dubé.
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Poděbradové. Rod českomoravských pánů, kladských hrabat a slezských knížat, pod red. O. Felcmana, R. Fukala, Praha 2008, s. 177.
- ↑ T. Przerwa, Dzieje Srebrnej Góry, Nowa Ruda-Wrocław 1998, s. 6.
- ↑ R. Fukala, Münstrberkové, [w:] „Biografický slovník Slezska a severní Moravy”, pod red. Lumíra Dokoupila, t. 11, Ostrava 1998, s. 101.
- ↑ A. i A. Galasowie, Dzieje Śląska w datach, Wrocław 2001, s. 342.
- ↑ Poděbradové. Rod českomoravských pánů, kladských hrabat a slezských knížat, op. cit., s. 178.
- ↑ Informacje w genealogii Podiebradowiczów [on-line] [dostęp 2011-11-07].
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- S. Głogowski, Genealogia Podiebradów, Muzeum w Gliwicach, Gliwice 1997.
- H. Weczerka, Manual of historic sites. Silesia, Stuttgart 1977, s. 19, 322, 506, 602–603..