Przejdź do zawartości

Plac Wielkopolski w Poznaniu

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
plac Wielkopolski
Stare Miasto
Ilustracja
Widok z wieży Zamku Królewskiego
Państwo

 Polska

Województwo

 wielkopolskie

Miejscowość

Poznań

Poprzednie nazwy

plac Sapieżyński (?–1945)

Położenie na mapie Poznania
Mapa konturowa Poznania, w centrum znajduje się punkt z opisem „plac Wielkopolski”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, po lewej znajduje się punkt z opisem „plac Wielkopolski”
Położenie na mapie województwa wielkopolskiego
Mapa konturowa województwa wielkopolskiego, blisko centrum na lewo znajduje się punkt z opisem „plac Wielkopolski”
Ziemia52°24′38,0″N 16°55′53,0″E/52,410556 16,931389
Aleje Marcinkowskiego i Plac Wielkopolski (u góry, po prawej) na planie Corvinusa z 1856
Stoisko owocowo-warzywne
Widok z północy, w tle Zamek Królewski i Archiwum Państwowe

Plac Wielkopolski w Poznaniu (d. plac Sapieżyński) – prostokątny plac położony na terenie dawnego przedmieścia Glinki, na północ od Góry Przemysła na Starym Mieście w obrębie osiedla administracyjnego Stare Miasto w Poznaniu. Ma powierzchnię 1,54 ha[1].

Obecnie większą część placu zajmuje targowisko. Ułożone wokół niego torowiska tramwajowe tworzą pętlę, używaną wyłącznie w sytuacji awarii lub czasowych zmian w ruchu. Liczba taksonów drzew jest w obrębie placu większa niż krzewów (2016)[1].

Historia

[edytuj | edytuj kod]

Od czasów średniowiecznych przedmieście Glinki stanowiło teren cegielniany. W XVII i XVIII wieku funkcjonowała tu strzelnica bractwa kurkowego. W 1786 Jan Geisler nabył ten teren i otworzył jedną z pierwszych kawiarni w Poznaniu. Później ziemie te kupili Sapiehowie herbu Lis, co przyczyniło się do powstania nazwy „plac Sapieżyński”, po 1945 zmienionej na obecną. W 1800 nastąpiła regulacja placu. Do 1876 w jego południowej części istniał staw na spiętrzonej Bogdance (dziś płynącej w kanale pod placem[2]). Był on pozostałością po młynie Krotochwila. Dziś jest tu zagospodarowany skwer. Plac był główną areną zdarzeń podczas rozruchów głodowych w 1847[3].

Zabytkowa zabudowa wokół placu została w większości całkowicie zniszczona podczas II wojny światowej, ostała się tylko jedna kamienica z początku XX wieku oraz pruski budynek Archiwum Państwowego, dawniej Sądu Nadziemskiego (1879–1882). Reszta zabudowy pochodzi z lat 1953–1955, kiedy to spójną koncepcję architektoniczną placu opracowali i zrealizowali architekci: Stefan Słoński, Leszek Klause, Henryk Błaszkiewicz i Henryk Kara[4]. Historyczny układ placu, a zwłaszcza jego połączenie z dzielnicą Św. Wojciech został zniszczony w latach 70. XX wieku na skutek budowy ulicy Solnej w ramach powstającej wtedy Trasy Chwaliszewskiej (obecnie I rama komunikacyjna).

Plac w okresie PRL-u stanowił miejsce spotkań gejów, tzw. pikietę[5].

Architektura socrealistyczna

[edytuj | edytuj kod]

Obecną, socrealistyczną zabudowę wybrano w drodze konkursu architektonicznego na zabudowę placu oraz przyległej ulicy Działowej. Projekty prezentowano na Regionalnym Pokazie Architektury w Poznaniu w 1952 i w warszawskiej Zachęcie w 1953 (I Krajowa Narada Architektów). Całość założenia zrealizowano w latach 1953–1956 w oparciu o skromne normatywy, co zaowocowało ciasnymi i mało funkcjonalnymi mieszkaniami. Docelowo architektura placu miała łączyć stary Poznań z nowym, zastosowano więc w elewacjach liczne detale o charakterze historyzującym[6].

Komunikacja miejska

[edytuj | edytuj kod]

Przez obszar placu przebiega dwutorowa trasa tramwajowa oraz okazjonalnie użytkowana pętla. Północnym skrajem, w ciągu ulicy Wolnica, wytyczono przebieg linii autobusowych kursujących na zlecenie Zarządu Transportu Miejskiego. Według stanu na 16 lipca 2024 są to następujące połączenia:

  • linie tramwajowe
    • dzienne[7]
      • 7 OgrodyPołabska
      • 8 OgrodyMiłostowo
      • 92 Pl. WielkopolskiUnii Lubelskiej
      • 97 Os. SobieskiegoPiątkowska
    • nocne[8]
      • 201 Osiedle SobieskiegoUnii Lubelskiej (nie kursuje w noce pon./wt.)
      • 202 Osiedle SobieskiegoFranowo (kursuje tylko w noce pt./sob. i sob./niedz.)
    • turystyczne[9]
  • linie autobusowe
    • dzienne[10]
      • 160 Garbary PKMStary Strzeszyn
      • 163 Garbary PKMGórczyn PKM
    • nocne[8]
    • turystyczne[11]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b Bożena Łukasik, Zróżnicowanie form i układów zieleni na poznańskich placach miejskich, [w:] Topiarius. Studia krajobrazowe, t. 1, Rzeszów 2016, s. 238, 242, ISBN 978-83-63359-18-8.
  2. Paweł Szumigała, Piotr Urbański, Tożsamość miejsca w krajobrazie kulturowym miasta Poznań – odbudowa Zamku Królewskiego Przemysła II [online], s. 65.
  3. Lech Trzeciakowski, O pyrze potocznie zwanej ziemniakiem lub kartoflem, „Kronika Miasta Poznania” (4), Poznań: Wydawnictwo Miejskie Posnania, 2003, s. 131–133, ISSN 0137-3552.
  4. Projekt – miasto. Wspomnienia poznańskich architektów 1945–2005, Henryk Marcinkowski i inni, Poznań: Wydawnictwo Miejskie Posnania, 2013, s. 106, ISBN 978-83-7768-069-8, OCLC 871701842.
  5. Bartosz Żurawiecki, Ojczyzna moralnie czysta. Początki HIV w Polsce, 2023, s. 67, ISBN 978-83-8191-794-0 (pol.).
  6. Atlas architektury Poznania, Janusz Pazder (red.), Aleksandra Dolczewska, Poznań: Wydawnictwo Miejskie, 2008, s. 307, ISBN 978-83-7503-058-7, OCLC 316600366.
  7. Schemat sieci tramwajowej [PDF] [online], Zarząd Transportu Miejskiego w Poznaniu, 22 czerwca 2024 [dostęp 2024-07-20] (pol. • ang.).
  8. a b Mapa sieci połączeń nocnych ZTM Poznań [PDF] [online], Zarząd Transportu Miejskiego w Poznaniu, 4 lipca 2024 [dostęp 2024-07-20] (pol. • ang.).
  9. Rozkład jazdy. Linia 0 [online], Zarząd Transportu Miejskiego w Poznaniu [dostęp 2024-07-20] (pol.).
  10. Mapa sieci połączeń ZTM Poznań [PDF] [online], Zarząd Transportu Miejskiego w Poznaniu, 16 lipca 2024 [dostęp 2024-07-20] (pol. • ang.).
  11. Rozkład jazdy. Linia 100 [online], Zarząd Transportu Miejskiego w Poznaniu [dostęp 2024-07-20] (pol.).

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]