Ernest Wilimowski

Ernest Wilimowski

Pełne imię i nazwisko	Ernest Otton Wilimowski
Data i miejsce urodzenia	23 czerwca 1916 Katowice
Data i miejsce śmierci	30 sierpnia 1997 Karlsruhe
Wzrost	174 cm
Pozycja	lewy łącznik
Kariera juniorska
Lata Klub 1. FC Katowice
Kariera seniorska[a]
Lata Klub Wyst. Gole 1934–1939 Ruch Hajduki Wielkie 86 (117[1]) 1939 Bismarckhütter SV 1939–1940 1.FC Kattowitz 1940–1942 PSV Chemnitz 1942–1943 TSV 1860 Monachium 1943 Mölders Krakau 1944 1.FC Kattowitz 1944 Karlsruher FV 1946 SG Kassel 1946 SG Merseburg 1946–1948 SG Chemnitz-West 1947 SG Babelsberg 1947 Hameln 07 1948–1949 BC Augsburg 6 (3) 1949 RC Strasbourg 0 (0) 1949–1950 Offenburger FV 1950–1951 FC Singen 04 30 (16) 1951–1955 VfR Kaiserslautern 90 (70) 1956–1959 Kehler FV
Kariera reprezentacyjna
Lata Reprezentacja Wyst. Gole 1934–1939  Polska 22 (21) 1934–1939  Śląsk 6 (7) 1941–1942  III Rzesza 8 (13) W sumie: 36 (41)
Kariera trenerska
Lata Drużyna 1949–1950 Offenburger FV
↑ Uwzględniono wyłącznie rozgrywki ligowe.
Multimedia w Wikimedia Commons

Ernest Otton Wilimowski (ur. jako Ernst Otto Pradella 23 czerwca 1916 w Katowicach, zm. 30 sierpnia 1997 w Karlsruhe) – polski piłkarz występujący na pozycji napastnika, reprezentant Polski (1934–1939) i III Rzeszy (1941–1942).

Wilimowski przeszedł do historii mistrzostw świata jako strzelec trzech lub czterech bramek (nie ma jednoznacznych dowodów) w meczu Brazylia – Polska (6:5) podczas Mistrzostw Świata 1938 we Francji, przez co przez 56 lat był rekordzistą pod względem liczby zdobytych goli w jednym meczu. Jego rekord został pobity podczas Mistrzostw Świata 1994 w Stanach Zjednoczonych, kiedy to Oleg Salenko w meczu grupy B przeciwko Kamerunowi (6:1) strzelił 5 bramek dla reprezentacji Rosji.

Czterokrotny mistrz Polski z klubem Ruch Hajduki Wielkie (1934, 1935, 1936, 1938), czterokrotny król strzelców ligi polskiej (1934, 1936, 1938^[2], 1939). Jako pierwszy piłkarz w historii ligi zdobył w jednym meczu siedem, osiem, dziewięć i dziesięć goli. Dysponował bardzo dobrym dryblingiem oraz znakomitą skutecznością strzelecką. Łącznie w karierze strzelił 1175 goli w oficjalnych i nieoficjalnych meczach^[3], natomiast w oficjalnych meczach według statystyk RSSSF strzelił 683 gole, co daje mu 15. miejsce na liście strzelców wszech czasów^[4][5].

Ernest Wilimowski urodził się w Katowicach, w Prowincji Śląsk Cesarstwa Niemieckiego jako Ernst Otto Pradella. Pochodził z górnośląskiej rodziny mieszkającej. Jego matka, Pauline Florentine Pradella (1895–1981) urodziła chłopca jako panna, w akcie urodzenia nie widnieją dane ojca. Najprawdopodobniej ojciec Ernesta (który miał mieć na imię Ernst Roman) zginął jako żołnierz na froncie wschodnim podczas I wojny światowej. Istniała również hipoteza (z czasem sfalsyfikowana co do faktów), że prawdziwym ojcem Ernesta był Roman Wilimowski, zaginiony na wojnie, a więc nieuznany oficjalnie za ojca^[6]. W 1922 roku wschodnia część rejencji opolskiej stała się częścią Polski i Ernest tym samym został obywatelem II RP. W 1929 jego matka Paulina Pradella wyszła za mąż za urzędnika i powstańca śląskiego z polskiej rodziny przybyłej na Górny Śląsk, Romana Wilimowskiego (1895–1941), który usynowił 13-letniego Ernesta nadając mu jednocześnie swoje nazwisko. Rodzicami jego matki Pauliny byli Johann Pradella i Klara z d. Bekersch z Załęża (do 1924 r. Załęże było samodzielną wsią, od 1924 r. dzielnica Katowic); natomiast rodzicami ojczyma byli Teodor Wilimowski oraz Paulina z d. Musiałek, rodowici Polacy osiedli przed 1890 rokiem w Chorzowie, w obecnej dzielnicy Batory (dawniej Bismarckhütte/Hajduki Wielkie). W domu w przeważającej części mówił w gwarze śląskiej, w szkole i publicznie używał języka polskiego (ukończył gimnazjum im. Adama Mickiewicza w Katowicach), a czasami niemieckiego, lecz tylko ze względu na niemieckie poczucie narodowe matki oraz jej rodziny. Jako obywatel polski mówił o sobie „Górnoślązak” (Oberschlesier)^[7]. Jako dziecko próbował sił również w kilku innych dyscyplinach sportu (m.in. piłce ręcznej i hokeju na lodzie). 6 czerwca 1929 r. Ernest Pradella zmienił rodowe nazwisko matki na Wilimowski.

Ernest Wilimowski karierę piłkarską rozpoczął w niemieckim klubie 1.FC Katowice. Andrzej Gowarzewski twierdził, że w wieku 12 lat i 295 dni zadebiutował w pierwszej lidze. Klub w kwietniu 1929 r. miał duże problemy kadrowe i sprowadził z okolicznych klubów kilku zawodników, wśród nich gracza o nazwisku Pradelok (ówczesny pseudonim Ernesta), który rozegrał całe spotkanie ligowe 14 kwietnia 1929 r. przeciwko zespołowi Klub Turystów Łódź. Zawodnik o takim nazwisku dla 1.FC więcej nie zagrał. Według A. Gowarzewskiego w województwie śląskim był jeden piłkarz o takim nazwisku – Wincenty Pradelok, wówczas gracz Orła Wełnowiec (klub związany historycznie z powstaniem Katowic). Po latach ten piłkarz spotkał się z A. Gowarzewskim, a zapytany o tamten mecz odparł, że jako syn powstańca śląskiego nie zagrałby dla niemieckiego klubu^[8].

Twierdzenie o młodziutkim Pradeloku jako Wilimowskim sfalsyfikowali Jerzy Miatkowski i Jarosław Owsiański w opublikowanej w 2019 roku książce 1929. Zielone mistrzostwo. Zagadnienie ważne, ponieważ dotyczy najlepszego polskiego piłkarza z lat międzywojennych XX wieku. Autorzy przytaczają następujące argumenty: 1) w zapowiedzi prasowej omawiającej sytuację drużyny 1.FC przed sezonem 1929, która ukazała się 30 marca, pojawiła się informacja: […] Nowym nabytkiem klubu jest młody Pradellok, członek bardzo dobrej drużyny Orzeł Wełnowiec^[9], tymczasem nie wiadomo nic o tym, żeby E.Wilimowski był kiedykolwiek piłkarzem Orła Wełnowiec; 2) słynny później reprezentant Polski i Niemiec nie był wówczas nawet w wieku juniora, co stanowiłoby formalną przeszkodę do oficjalnego zgłoszenia go jako zawodnika w Wydziale Gier i Dyscypliny; 3) Pradellok rozpoczął mecz na bardzo odpowiedzialnej pozycji środkowego pomocnika, na której nie wystawiano zwykle młokosów, a powszechnie wiadomo, iż Ernest Wilimowski całe życie grał w ataku jako lewy łącznik; 4) sportowiec jako 13-latek miał wyjątkowo skromną posturę i był o głowę niższy od swoich rówieśników, czego dowodzi opublikowana fotografia młodzieżowego zespołu 1.FC Katowice, co przekreślałoby jakiekolwiek szanse w jego rywalizacji z mocno zbudowanymi seniorami. Zdaniem autorów w meczu wystąpił Gerhard Pelagius Pradellok (Gerard Pradellok), ur. 23 września 1906 roku w Dębie, dzisiejszej dzielnicy Katowic, jako syn Piotra i Augustyny z d. Maludy. Po swym pierwszym i zarazem ostatnim ligowym występie stracił miejsce w jedenastce 1.FC, więc próbował ponownie grać w Orle Wełnowiec. Jednakże jego udział w meczu Orzeł W. – Iskra Siemianowice (2:1), rozegranym 26 maja 1929 w ramach śląskiej klasy A, zakończył się przyznaniem walkoweru dla gości, co potwierdza „Polska Zachodnia”^[10]. Powodem takiej decyzji był właśnie udział Pradelloka, który nie był uprawniony do gry w tym spotkaniu.

W 1933 talent Ernesta Wilimowskiego zauważyli działacze Ruchu Hajduki Wielkie, którego wkrótce został zawodnikiem. Debiut zaliczył 2 stycznia 1934 w meczu sparingowym z KS Chorzów^[11]. Natomiast w ekstraklasie zadebiutował 8 kwietnia 1934 w wygranym 3:0 wyjazdowym spotkaniu z Cracovią^[12][13], pierwszą bramkę strzelił 29 kwietnia 1934 w Chorzowie w 17. minucie pojedynku z Wisłą Kraków (4:1), podwyższając wynik na 2:0^[14].

Z tym klubem Ernest Wilimowski czterokrotnie zdobywał mistrzostwo Polski (1934, 1935, 1936, 1938) oraz czterokrotnie był królem strzelców (1934 – 33 gole, 1936 – 18 goli, 1938^[15] - 21 goli, 1939 – 26 goli; rozgrywki niedokończone z powodu wybuchu II wojny światowej). Dnia 21 maja 1939 roku w Chorzowie podczas meczu ligowego z Union-Touring Łódź (12:1) Wilimowski strzelił 10 bramek, co do chwili obecnej pozostaje rekordem ekstraklasy^[16][17][18].

Zawodnik ostatnią bramkę w ekstraklasie strzelił dnia 2 lipca 1939 roku w 62. minucie meczu u siebie z Polonią Warszawa, który zakończył się porażką Niebieskich 2:3^[19], a ostatni mecz rozegrał dnia 20 sierpnia 1939 roku na wyjeździe z Wartą Poznań, który zakończył się zwycięstwem gospodarzy 5:2^[20].

Łącznie dla Ruchu Hajduki Wielkie katowicki sportowiec rozegrał w ekstraklasie 86 meczów, w których strzelił 117 bramek. Dwukrotnie znajdował się w Top 10 Plebiscytu Przeglądu Sportowego na najlepszego polskiego sportowca (1934 – 4. miejsce, 1937 – 7. miejsce). Znajduje się także na liście najskuteczniejszych zawodników w historii meczów rozgrywanych o mistrzostwo Polski, tj. Klub 100.

Po wybuchu II wojny światowej został wpisany na niemiecką listę narodowościową. W 1940 roku wyjechał w głąb III Rzeszy do Saksonii, a prawie cała Polska uznała go za zdrajcę narodu, mimo że do wyjazdu namawiał go m.in. Józef Kałuża, trener reprezentacji Polski^[21]. W celu uniknięcia służby wojskowej w Wehrmachcie został policjantem i kontynuował karierę sportową w barwach III Rzeszy. Grał w klubach: Bismarckhütter SV (1939), 1. FC Kattowitz (1939–1940), PSV Chemnitz (1940–1942 – Puchar Związku Rzeszy w 1941 roku), TSV 1860 Monachium (1942–1943), w którego barwach dnia 15 listopada 1942 roku na Stadionie Olimpijskim w Berlinie po zwycięstwie 2:0 z Schalke Gelsenkirchen (Wilimowski strzelił bramkę w 80 minucie na 1:0) w finale zdobył Puchar Niemiec 1942 (Tschammer-Pokal), a Górnoślązak z 14 golami został królem strzelców tych rozgrywek. Następnie reprezentował barwy LSV Mölders Krakau (1943), 1. FC Kattowitz (1944), Karlsruher FV (1944), VfB Stuttgart (1944).

W 1942 roku jego matka – Paulina Wilimowska, za romans z radzieckim żydem(inne języki), trafiła do obozu koncentracyjnego Auschwitz i pracowała u jednego z obozowych oficerów SS. Z pomocą przyszedł as lotnictwa myśliwskiego Luftwaffe, pułkownik Hermann Graf, twórca drużyny piłkarskiej Rote Jäger (1943–1944), dzięki jego interwencji została zwolniona z obozu.

Po zakończeniu II wojny światowej Ernest za grę w reprezentacji III Rzeszy został wymazany z historii polskiej piłki. Grał w klubach: SG Kassel (1946), SG Merseburg (1946), SG Chemnitz-West (1946–1948), SG Babelsberg (1947 – 2 mecze), TSG Arolsen (1947 – 1 mecz), Hameln 07 (1947), TSV Detmold (1948), BC Augsburg (1948–49 – 6 meczów, 3 gole), francuski RC Strasbourg (1949 – 1 mecz), Offenburger FV (1949–1950 – był również grającym trenerem), FC Singen 04 (1950–1951 – 30 meczów, 16 goli), VfR Kaiserslautern (1951–1955 – 90 meczów, 70 goli) oraz Kehler FV, w którym w 1959 roku zakończył piłkarską karierę.

W 1951 roku ożenił się z Klarą Mehne – córką restauratora z Offenburga (druga żona; w 1939 roku ożenił się z Elżbietą Ławnik^[22][23] – z którą miał czworo dzieci, córki Sylvia, Sigrid i Ulle oraz syn Rainer, oraz pięcioro wnucząt: Steven, Timo, Dapher, Janis, Nicole^[24]).

Osiadł w Karlsruhe, gdzie pracował jako urzędnik, odmówił pracy w Niemieckim Związku Piłkarskim (DFB)^[25]. Jednak wykonywanie zawodu na pełnym etacie nie stanowiło przeszkody w amatorskiej grze w piłkę nożną oraz w pracy trenerskiej w klubach niższych klas rozgrywkowych, gdyż był bardzo oddany swojej pasji (potrafił jednego dnia prowadzić treningi w dwóch klubach w różnych miejscowościach)^[23].

Po drugiej wojnie światowej nie wrócił na Górny Śląsk, choć w 1995 roku była nawet szansa, żeby po latach przyjechał tam na zaproszenie działaczy Ruchu Chorzów z okazji 75-lecia istnienia klubu, jednak ze względu na chorobę żony, a przede wszystkim niepochlebne opinie (na kilka dni przed przyjazdem, dziennikarz sportowy Bohdan Tomaszewski publicznie nazwał go zdrajcą i stwierdził, że nie powinien on przyjeżdżać do Polski) spowodowały rezygnację Wilimowskiego z przyjazdu do Polski^[26].

Ernest Wilimowski zmarł dnia 30 sierpnia 1997 roku w Karlsruhe w wieku 81 lat (choć polska prasa podawała informacje o jego śmierci już w latach 50. XX wieku^[27].). Na pogrzebie była obecna rodzina, znajomi, sąsiedzi, a także delegacja z wieńcem Niemieckiego Związku Piłki Nożnej; nie było delegacji PZPN^[22].

W seniorskiej reprezentacji Polski miał zadebiutować 15 kwietnia 1934 na Stadionie Letná w Pradze, w rewanżowym spotkaniu eliminacyjnym do Mistrzostwa Świata 1934 przeciwko Czechosłowacji (zaledwie 7 dni po ligowym debiucie w barwach Ruchu). Do meczu jednak nie doszło z powodów politycznych (zobacz: Czechosłowacko-polski konflikt o Śląsk Cieszyński), bowiem 11 kwietnia 1934 kierowane przez Józefa Becka polskie Ministerstwo Spraw Zagranicznych wraz z ówczesnym rządem zakazały „biało-czerwonym” wyjazdu do Pragi, odmawiając wydania wiz drużynowych^[12]. W reprezentacji Wilimowski zadebiutował więc ponad miesiąc później – 21 maja 1934 w przegranym 2:4 meczu towarzyskim z Danią w Kopenhadze, mając 17 lat i 332 dni (najmłodszy wówczas reprezentant Polski w historii). Dwa dni później, 23 maja 1934 w Sztokholmie podczas towarzyskiego meczu ze Szwecją strzelił swoją pierwszą bramkę dla drużyny narodowej.

W 1936 za udział w libacji alkoholowej Wilimowski został wyrzucony z olimpijskiej reprezentacji Polski, która przygotowywała się do igrzysk w Berlinie (choć jak podaje Andrzej Gowarzewski, prawdziwym powodem było jego rzekome zawodowstwo^{[potrzebny przypis]}).

W kadrze ponownie zagrał 4 października 1936 w Kopenhadze w przegranym 1:2 meczu towarzyskim z Danią, znów stanowiąc o sile drużyny. Grał również w meczach eliminacyjnych do mistrzostw świata 1938, w których rywalem Polski była Jugosławia. W dwumeczu lepsza okazała się Polska (4:0 w Warszawie – 1 bramka Wilimowskiego, 0:1 w Belgradzie), która tym samym zakwalifikowała się do mistrzostw świata 1938 we Francji

Rywalem w pierwszej rundzie tego turnieju była Brazylia. Mecz, który odbył się 5 czerwca 1938 w Strasburgu i zakończył się zwycięstwem Canarinhos 5:6 po dogrywce, był jednym z najlepszych w karierze Wilimowskiego, gdyż zdobył w nim cztery bramki (53., 59., 89. i 118. minuta). Bramkę strzelił także Fryderyk Scherfke (23. minuta) z rzutu karnego podyktowanego po faulu na Wilimowskim. Reprezentacja Polski odpadła z turnieju, ale Wilimowski był wymieniany jako jeden z najlepszych piłkarzy turnieju.

Drugi najlepszy mecz w karierze Wilimowski zagrał w Warszawie 27 sierpnia 1939, gdy reprezentacja Polski towarzysko podejmowała ówczesnych wicemistrzów świata – Węgrów. Już po 30. minutach gry było 2:0 dla Węgier, jednak Wilimowski zdołał strzelić hat-tricka (33., 64. i 76. minuta) oraz wywalczył dla swojej drużyny rzut karny, który wykorzystał Leonard Piątek (w 75. minucie). Mecz zakończył się zwycięstwem Polaków 4:2. Było to ostatnie spotkanie polskiej kadry przed wybuchem II wojny światowej, a dla Wilimowskiego ostatnie w reprezentacji Polski, w której łącznie w latach 1934–1939 rozegrał 22 mecze i strzelił 21 bramek.

Ernest Wilimowski grał również w reprezentacji polskiego Śląska, w której w latach 1934–1939 rozegrał 6 meczów i strzelił 7 bramek^[28]. Najczęstszym rywalem kadry polskiego Śląska była reprezentacja Śląska Niemieckiego, których mecze nazywane były przez niemiecką prasę małymi meczami międzypaństwowymi (niem. „kleine Länderspiele”). Wilimowski debiut w reprezentacyjnej drużynie Śląska zaliczył 19 marca 1934 w Bytomiu w bezbramkowo zremisowanym meczu z odwiecznym rywalem ze Śląska Niemieckiego, a 24 marca 1935 w Zabrzu w zremisowanym 3:3 meczu z tym samym rywalem strzelił swoje trzy pierwsze bramki dla reprezentacji Śląska. Ostatni mecz w kadrze Śląska Ernest Wilimowski rozegrał 8 stycznia 1939 w Bytomiu, kiedy to zespół ten przegrał 3:5 z reprezentacją Śląska Niemieckiego.

Po wybuchu II wojny światowej Wilimowski grał w barwach reprezentacji III Rzeszy prowadzonej przez Seppa Herbergera, w której również imponował strzelecką skutecznością, gdyż w latach 1941–1942 w 8 meczach zdobył aż 13 bramek. Debiut w kadrze III Rzeszy zaliczył 1 czerwca 1941 w Bukareszcie w wygranym 4:1 meczu towarzyskim z Rumunią, w którym Wilimowski strzelił 2 bramki.

16 sierpnia 1942 doszło do najważniejszego piłkarskiego wydarzenia na Górnym Śląsku w czasie II wojny światowej. W Bytomiu na Stadionie im. marszałka Hindenburga, Niemcy z Wilimowskim w składzie rozgromili Rumunię 7:0, a Wilimowski strzelił jedną z bramek. Mecz na stadionie oglądało 55 000 widzów, a jak głosiła legenda, wśród nich byli Gerard Cieślik i Ernest Pohl^[29]. W rzeczywistości obaj po latach przyznali, że to wymysł dziennikarza; Cieślika nie było wtedy stać na bilet tramwajowy z Chorzowa do Bytomia, a Pohl Wilimowskiego nigdy nie widział na oczy (Ten redaktor chcioł, abym tam był, to żech był)^[30].

Ostatni mecz w drużynie III Rzeszy Wilimowski rozegrał 22 listopada 1942 w Bratysławie w towarzyskim wygranym 5:2 spotkaniu ze Słowacją.

Sezon	Rozgrywki	Mecze	Bramki
1934	Liga	21	34
1935	Liga	7	8
1936	Liga	15	18
1937	Liga	16	9
1938	Liga	14	21
1939	Liga	13	27
Łącznie		86	117[1]

Reprezentacja	Rok	Mecze	Bramki
Polska
	1934	5	3
	1935	0	0
	1936	1	0
	1937	4	3
	1938	8	10
	1939	4	5
Łącznie		22	21
Polski Śląsk
	1934	1	0
	1935	1	3
	1936	0	0
	1937	2	3
	1938	1	1
	1939	1	0
Łącznie		6	7
III Rzesza
	1941	4	6
	1942	4	7
Łącznie		8	13

Mecze i gole w reprezentacji
Lp.	Data	Miasto	Przeciwnik	Gol	Wynik	Rozgrywki
Polska
1.	21.05.1934	Kopenhaga	Dania		2:4	Mecz towarzyski
2.	23.05.1934	Sztokholm	Szwecja		2:4	Mecz towarzyski
3.	26.08.1934	Belgrad	Jugosławia		1:4	Mecz towarzyski
4.	09.09.1934	Warszawa	III Rzesza		2:5	Mecz towarzyski
5.	14.10.1934	Lwów	Rumunia		3:3	Mecz towarzyski
6.	04.10.1936	Kopenhaga	Dania		1:2	Mecz towarzyski
7.	23.06.1937	Warszawa	Szwecja		3:1	Mecz towarzyski
8.	04.07.1937	Łódź	Rumunia		2:4	Mecz towarzyski
9.	12.09.1937	Warszawa	Dania		3:1	Mecz towarzyski
10.	10.10.1937	Warszawa	Jugosławia		4:0	El. Mundialu 1938
11.	13.03.1938	Zurych	Szwajcaria		3:3	Mecz towarzyski
12.	03.04.1938	Belgrad	Jugosławia		0:1	El. Mundialu 1938
13.	22.05.1938	Warszawa	Irlandia		6:0	Mecz towarzyski
14.	05.06.1938	Strasburg	Brazylia		5:6	Mundial 1938
15.	18.09.1938	Chemnitz	III Rzesza		1:4	Mecz towarzyski
16.	25.09.1938	Warszawa	Jugosławia		4:4	Mecz towarzyski
17.	23.10.1938	Warszawa	Norwegia		2:2	Mecz towarzyski
18.	13.11.1938	Dublin	Irlandia		2:3	Mecz towarzyski
19.	22.01.1939	Paryż	Francja		0:4	Mecz towarzyski
20.	27.05.1939	Łódź	Belgia		3:3	Mecz towarzyski
21.	04.06.1939	Warszawa	Szwajcaria		1:1	Mecz towarzyski
22.	27.08.1939	Warszawa	Węgry		4:2	Mecz towarzyski
Polski Śląsk
1.	19.03.1934	Bytom	Śląsk Niemiecki		0:0	Mecz towarzyski
2.	24.03.1935	Hinderburg	Śląsk Niemiecki		3:3	Mecz towarzyski
3.	09.06.1937	Hajduki Wielkie	Kraj Basków		3:4	Mecz towarzyski
4.	26.12.1937	Bytom	Śląsk Niemiecki		4:2	Mecz towarzyski
5.	05.02.1938	Katowice	Śląsk Niemiecki		2:1	Mecz towarzyski
6.	08.01.1939	Bytom	Śląsk Niemiecki		3:5	Mecz towarzyski
III Rzesza
1.	01.06.1941	Bukareszt	Rumunia		4:1	Mecz towarzyski
2.	15.06.1941	Wiedeń	Chorwacja		5:1	Mecz towarzyski
3.	05.10.1941	Helsinki	Finlandia		6:0	Mecz towarzyski
4.	16.11.1941	Drezno	Dania		3:2	Mecz towarzyski
5.	16.08.1942	Bytom	Rumunia		7:0	Mecz towarzyski
6.	18.10.1942	Berno	Szwajcaria		5:3	Mecz towarzyski
7.	01.11.1942	Stuttgart	Chorwacja		5:1	Mecz towarzyski
8.	22.11.1942	Bratysława	Słowacja		5:2	Mecz towarzyski

• mistrzostwo Polski: 1934, 1935, 1936, 1938

• Puchar Związku Rzeszy: 1941

• Puchar Niemiec: 1942

• król strzelców ekstraklasy: 1934, 1936, 1938^[31], 1939
• król strzelców Pucharu Niemiec: 1942
• król strzelców Saksonii: 1941
• król strzelców Bawarii: 1942
• król strzelców Oberligi Südwest: 1955^[23]
• 4. miejsce w Plebiscycie Przeglądu Sportowego: 1934
• 7. miejsce w Plebiscycie Przeglądu Sportowego: 1937

• Order Złotego Orła Polskiego Związku Piłki Nożnej^[23]

Ernest Wilimowski oprócz piłki nożnej grał również w hokeja na lodzie na pozycji bramkarza w barwach Pogoni Katowice^[32], świetnie jeździł na nartach oraz grał w szachy^[22].

• Dnia 7 września 2007 roku działacze Ruchu Autonomii Śląska wystąpili z propozycją, by Stadion Ruchu Chorzów nazwać imieniem Ernesta Wilimowskiego. Do dzisiaj władze miasta Chorzowa nie podjęły decyzji w tej sprawie^[33].
• Od 2010 roku klub 1. FC Katowice organizuje coroczny Turniej im. Ernesta Wilimowskiego dla drużyn juniorskich^[34].

• W 1996 ukazała się biografia Ernesta Wilimowskiego pt. Fußball – Sport ohne Grenzen. Die Lebensgeschichte des Fußball-Altnationalspielers Ernst Willimowski, której autorem był zięć Wilimowskiego (Karl-Heinz Haarke – mąż Sylvii)^[29].
• Postać Wilimowskiego była ukazana w filmie pt. Do góry nogami z 1982 w reżyserii Stanisława Jędryki jako piłkarz „Wili” Wilamowski, którą kreował Jan Jurewicz^[35][36].
• W 2012 padł pomysł nakręcenia filmu fabularnego o życiu Ernesta Wilimowskiego. Film miał nosić tytuł Ezi, a reżyserem miał być Jarosław Marszewski^[7][37][38].
• W 2016 chorwacki pisarz Miljenko Jergović opublikował powieść „Wilimowski”, której akcja dzieje się wokół radiowej relacji z meczu z Brazylią, słuchanej przez bohaterów^[39].
• W 2019 polski dokumentalista futbolu Mariusz Kowoll zaprezentował pełną listę meczów rozegranych przez Ernesta Wilimowskiego w czasie wojny.

• Ernest Wilimowski posiadał niezwykłą anomalię anatomiczną – sześć palców u prawej stopy^[21].
• Po meczu mistrzostw świata 1938 – Brazylia – Polska (6:5), w którym Wilimowski strzelił cztery bramki, dostał propozycję gry w jednym z brazylijskich klubów, jednak mimo podpisania wstępnego kontraktu, do transferu nie doszło w wyniku protestów polskich działaczy^[24].
• Według relacji córki Sylvii podczas wizyty w Tarnowskich Górach w 2007 roku Wilimowski pod koniec grudnia 1938 roku w Nowym Targu spotkał si�� z Karolem Wojtyłą (późniejszym papieżem Janem Pawłem II) i razem jeździli trasami Beskidu Zachodniego oraz byli też na pasterce w Nowym Targu^[22].
• Podczas mistrzostw świata 1974 w RFN Wilimowski chciał spotkać się z piłkarzami reprezentacji Polski, jednak służby SB odpowiedzialne za ochronę reprezentacji Polski nie dopuściły do tego spotkania, chociaż dobrze wiedziały, kim jest starszy mężczyzna^[23].
• Wilimowski namiętnie obstawiał mecze w zakładach bukmacherskich, w których bardzo często wygrywał^[29].

• AndrzejA. Gowarzewski AndrzejA., Mistrzostwa Polski. Ludzie 1918-1939. 100 lat prawdziwej historii, Katowice: Wydawnictwo GiA, 2017, ISBN 83-88-23261-4, OCLC 1020437596 . Brak numerów stron w książce
• Bogdan Snoch: Górnośląski Leksykon Biograficzny. Suplement do wydania drugiego. Katowice: Muzeum Śląskie, 2006, s. 123. ISBN 83-60353-11-5.
• Karl-Heinz Haarke, Georg Kachel: Fußball – Sport ohne Grenzen. Die Lebensgeschichte des Fußball-Altnationalspielers Ernst Willimowski. Dülmen: Laumann-Verlag, 1996. ISBN 3-87466-259-4. Brak numerów stron w książce
• Jerzy Miatkowski, Jarosław Owsiański: 1929. Zielone mistrzostwo. Poznań: Bogucki Wydawnictwo Naukowe, 2019, s. 1–415. ISBN 978-83-7986-210-8.
• Mariusz Kowoll: Futbol ponad wszystko. Katowice: ?, 2019, s. 1–424. ISBN 978-83-953900-0-5.
• Thomas Urban: Czarny orzeł biały orzeł. Piłkarze w trybach polityki. Tłum Wawrzyniec Sawicki. W-wo Naukowe „Śląsk”, Katowice 2012, s. 43–70, ISBN 978-83-7164-727-7.

• Willimowski – Fußballer für Deutschland und Polen (dokumentacja audiowizualna po-niemiecku)
• Ernest Wilimowski
• Ernest Wilimowski w bazie WorldFootball.net (ang.)
• Ernst Willimowski, [w:] baza Transfermarkt (zawodnicy) [dostęp 2020-11-21] .
• Ernest Wilimowski w bazie National Football Teams (ang.)
• Ernest Wilimowski w bazie FootballDatabase.eu (ang. • fr. • hiszp.)