Tadeusz Skórka

Tadeusz Jan Skórka urodził się 5 czerwca 1924^[a] w Sanoku w robotniczej rodzinie Alojzego (zm. 1939^[1]) i Anny z domu Maślany (1895-1969^[2])^[3][4]. Miał siostrę Kazimierę (1921-2004, synowa Stanisława i żona Juliusza Augustyńskiego)^[5]) i brata Adama (1928-1982^[6])^[7]. W rodzinnym mieście w 1938 ukończył naukę w 7-klasowej Szkole Powszechnej III stopnia im. Króla Władysława Jagiełły^[8][4]. Podczas II wojny światowej w trakcie okupacji niemieckiej był zatrudniony w miejscowej fabryce maszyn i wagonów^[4]. Od 1941 uczył się tam zawodu tokarza, a w 1944 zdał egzamin na czeladnika^[8]. Po nadejściu frontu wschodniego od 21 sierpnia 1944 do 30 marca 1956 pełnił służbę w organach Milicji Obywatelskiej w Sanoku w tamtejszej Komendzie Powiatowej^[4][9]. W tym czasie brał udział w działaniach tzw. utrwalania władzy ludowej^[10], w tym przy ochronie obiektów przemysłowych i państwowych oraz w walkach z bandami UPA w podsanockich wsiach Odrzechowa, Niebieszczany, Dobra, Tyrawa Wołoska, Rakowa, działając pod dowództwem Jana Hnatuśki^[11]. Później podjął edukację i w 1947 zdał egzamin dojrzałości według programu wydziału matematyczno-fizycznego w oddziale dla dorosłych Gimnazjum i Liceum Ogólnokształcącego w Sanoku^{[12][13][14][15]}.

Od 1947 pracował w Banku Gospodarstwa Spółdzielczego jako kasjer, zaś po restrukturyzacji w Państwowym Banku Rolnym jako technik bankowy do 1950^[16][4]. Od 1950 do 1954 studiował w Szkole Głównej Planowania i Statystyki w Warszawie, gdzie uzyskał dyplom magistra ekonomii II stopnia na Wydziale Finansów i Statystyki^[b][8]. Podczas tego kształcenia pracował jako nauczyciel w Technikum Administracyjno-Handlowym pod Warszawą^[8]. W 1954 na podstawie nakazu pracy został skierowany do Sanockiej Fabryki Wagonów „Sanowag” (od 1958 funkcjonującej pod nazwą Sanocka Fabryka Autobusów „Autosan”)^[16][4]. Kolejno zajmował stanowiska planisty, kierownika działu planowania, organizacji i zatrudnienia, od 1957 do 1967 zastępcy dyrektora ds. administracyjnych i handlowych^[17][4]. Od 16 października 1967 do 31 października 1977 sprawował stanowisko naczelnego dyrektora Sanockich Zakładów Przemysłu Gumowego „Stomil” w Sanoku^[7][18]. W tym okresie trwała rozbudowa tej fabryki oraz inwestycje poboczne (mieszkaniowe i obiekty oświatowe)^[15]. Po odejściu ze Stomilu powrócił do Autosanu, gdzie w 1978 był starszym specjalistą ds. sprzedaży (handlu) i eksportu^[19][15]. Z pracy tamże przeszedł na emeryturę^[15].

Od 1944 do 1947 działał w ZHP w Sanoku^[7]. Od 1947 należał do PPS, a od 1954 do PZPR^[20]. Pełnił funkcje członka komisji kontroli partii (1956-1959), członka plenum Komitetu Powiatowej PZPR (1967-1977), członka komisji ekonomicznej KP i Komitetu Miejskiego PZPR^[21]. Był członkiem Miejskiej Rady Narodowej w Sanoku kadencji 1961-1965^[22] i 1965-1969^[23]. Od 1978 należał do koła miejsko-gminnego ZBoWiD w Sanoku^[24]. Na bazie studium wojskowego otrzymał stopień podporucznika^[14].

Od 1950 jego żoną była Elżbieta Maria z domu Wojnarowicz (zm. 2016^[25]), z którą miał synów Andrzeja (1952-2015) i Wojciecha (ur. 1959)^[7][4].

Zmarł 26 stycznia 1996^[c][26][15]. Został pochowany na Cmentarzu Centralnym w Sanoku^[15] 29 stycznia 1996^[26][27].

• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1971)^[28][15]
• Złoty Krzyż Zasługi (1962)^[29][15]
• Srebrny Krzyż Zasługi (1958)^[28]
• Medal 30-lecia Polski Ludowej (1974)^[30]
• Brązowy Medal „Za zasługi dla obronności kraju” (1976)^[30]
• Złote Odznaczenie im. Janka Krasickiego (1972)^[30]
• Odznaka „Za zasługi dla przemysłu chemicznego” (1974)^[15]
• Zasłużony Pracownik Sanockich Zakładów Przemysłu Gumowego „Stomil” w Sanoku (1974)^[15]
• Odznaka „Zasłużony Działacz Polskiego Związku Podnoszenia Ciężarów”^[31]
• Jubileuszowy Adres (1984)^[32]

• Władysław Stachowicz. Miejska Rada Narodowa w Sanoku 1950–1990. „Zeszyty Archiwum Ziemi Sanockiej”. Nr 8: Samorząd Gminy Miasta Sanoka 1867–1990, s. 131–320, 2008. Fundacja „Archiwum Ziemi Sanockiej”. ISSN 1731-870X. 
• Józef Baszak, Andrzej Romaniak, Edward Zając: Sanockie Zakłady Przemysłu Gumowego „Stomil” w Sanoku 1931–1991. Sanok: Muzeum Historyczne w Sanoku, 2020, s. 1–200. ISBN 978-83-60380-45-1.
• Związek Bojowników o Wolność i Demokrację. Oddział w Sanoku. Deklaracje i karty ewidencyjne członków zwyczajnych S Skórka- Sokół 1963-1984, AP Rzeszów – O/Sanok (zespół 659, sygn. 94). s. 1-196.