Ο ανδριάντας του Πατριάρχη Γρηγορίου Ε΄, δεξιά της εισόδου του Πανεπιστημίου Αθηνών. Αναγέρθηκε το 1872 με δαπάνη του Γεωργίου Αβέρωφ. Έργο του γλύπτη Γ. ΦυτάληΤρίτη 15 Ιανουαρίου 2013
"Tο σύμβολο παλλάδιο της μουλαροσποράς μας.»
Ο ανδριάντας του Πατριάρχη Γρηγορίου Ε΄, δεξιά της εισόδου του Πανεπιστημίου Αθηνών. Αναγέρθηκε το 1872 με δαπάνη του Γεωργίου Αβέρωφ. Έργο του γλύπτη Γ. Φυτάλη
Eλπίδα ανάκαμψης υπάρχει: Aν σαρωθεί ολόκληρο το σημερινό κομματικό σύστημα από μία καθολική έκρηξη κοινωνικής αξιοπρέπειας.
H προσδοκώμενη έκρηξη
Του Χρήστου Γιανναρά
H ελπίδα μπορεί να προκύπτει από οξυδερκή και νηφάλια κριτική εκτίμηση πραγματικών δεδομένων. Mπορεί όμως και να γεννιέται, περισσότερο ή λιγότερο, από το ένστικτο αυτοσυντήρησης – να εκκρίνει την ελπίδα η τυφλή (ασυνείδητη) ανάγκη ψυχολογικής αυτοάμυνας. «The human kind cannot bear very much reality» πιστοποιεί σοφά ο...
Μόνο αν μας χωρίσουν μπορούν να μας νικήσουν...
Κοιτάζω την χώρα μου, την άλλοτε περήφανη να έχει
ξεπέσει και από αρχόντισσα τιμημένη και ξακουστή,
σήμερα την
βλέπω να ξεπέφτει σαν πόρνη και να κυλιέται στα
βρωμερά σεντόνια του νεκροκρέβατού της, στο
πορνείο της ζωής και στο απόκαμα της ιστορίας,
όπου οι νταβάδες ορίζουν την αξία του καθενός και αποφασίζουν -κατά το πώς
τους ίδιους συμφέρει- με ποιο βδέλυγμα θα κοιμηθεί η άλλοτε όμορφη κυρά,
πόσες φορές θα φτύσει την ψυχή της για την βρωμιά που λούζεται η ίδια, για
την ατιμία που περνάνε τα παιδιά της… ελπίζοντας πως κάποια στιγμή θα
βρεθεί εκείνος που θά ‘χει το θάρρος να σταματήσει όλους όσους θέλουν επάνω
της να βγάζουν την βρωμιά της ψυχής τους και τα ανείπωτα γούστα τους. Και ξέρει
πως όταν οι νταβατζήδες θελήσουν, θα την πετάξουν σε έναν ανθρώπινο βόθρο
για να ζήσει ντροπιασμένη…
Διακονιάρης της καρδιάς και της ψυχής μου αποφάσισα να γίνω, όταν περπατώντας
στους δρόμους μιάς πόλης που ζει έναν αόρατο πόλεμο, ένιωσα δύο ψιχάλες βροχής
στο πρόσωπό μου, και θυμήθηκα πως είμαι ζωντανός κι έχω χρέος να ακούσω τα
προστάγματα της καρδιάς, την ικεσία της ψυχής, εκείνη την βουβή προσευχή που
μου ζητά να ζήσω… Μα περισσότερο ακόμη να κοιτάξω τα δικά σου μάτια, να
διαβάσω όλα εκείνα τα μηνύματα που μου στέλνουν.
Μέσα σε αυτόν τον θόρυβο της σιωπής που μας ζώνει, πρέπει να βρούμε την
καθαρότητα από το φως της ψυχής μας και συνάμα να πάψουμε να κοιτάζουμε
κάτω και να σηκώσουμε το βλέμμα μας στ’ αστέρια, να τολμήσουμε να κοιτάξουμε
μέσα από την προσευχή μας τον ήλιο και το φως που θα διώξει το σκοτάδι της
σύγχυσης στο οποίο σήμερα είμαστε βυθισμένοι. Να τολμήσουμε να δούμε στον
καθρέφτη το τραγικό μας είδωλο, που κομμένο στα δύο αλληλοσπαράσεται και μας
καταστρέφει.
Πρέπει, αδελφέ, να μάθουμε ποια είναι όλα εκείνα που μας ενώνουν και να
ξεχάσουμε όσα βάζουνε οι άλλοι ανάμεσά μας για να μας χωρίζουν. Αν δεν
κάνουμε το αυτονόητο, τότε οι δαίμονες που απειλούν τη ζωή μας, μα πιότερο
την ίδια μας την ψυχή, θα βρούνε πεδίο λαμπρό για να μας ταλαιπωρήσουν όσο
δεν χωράει τ’ ανθρώπου ο νους, στην παγωμένη κόλαση που μας ετοίμασαν να
ζήσουμε όλοι μας, μα ο καθένας μονάχος…
Τι μας κάνουν αυτοί οι δαίμονες; Το έχουμε καταλάβει; Μας έχουνε βάλει τον έναν
απέναντι στον άλλο, αδέρφια να κατηγορούμε ο ένας τον άλλο και να ξεχνάμε πως
οι δεσμώτες μας χωρίς ντροπή μας είχανε ομολογήσει ότι "θα συμμαχήσουν με τον
διάβολο"... Και καθόμαστε να σκεφτούμε την μέρα που έρχεται, μα τίποτε δεν
κάνουμε για την ημέρα που ζούμε. Χωριζόμαστε σε ψεύτικα στρατόπεδα, όπου
μας στείλαν με τα συνθήματά τους και ξεχνάμε πως το δικό μας το στρατόπεδο
είναι με την πατρίδα μας και με κανέναν άλλο. Μιλάμε με μεγάλα λόγια, ο καθείς έχει
τα δικά του, για το πως θα χτίσουμε ένα όμορφο αύριο και ξεχνάμε την φρίκη που
σήμερα μέσα της βυθιζόμαστε.
Κομμάτια την πατρίδα μας κάνουμε οι ίδιοι και καμωνόμαστε πως τάχα δεν το
γνωρίζουμε, πως τάχα άλλοι είναι οι εχθροί της. Κι αν εσύ αδελφέ μου θέλεις να
είσαι στ' αριστερά, τρέξε να συνταχθείς εκεί που το μυαλό σου ορίζει. Κι αν εσύ
πατριώτη θέλεις να είσαι στα δεξιά, μην το ξανασκεφτείς, και κάνε όπως ο λογισμός
σου ορίζει. Κι αν υπάρχουν κι άλλοι που θέλετε στο κέντρο να συνταχτείτε, τρέξετε
να γίνετε στρατιώτες του κέντρου. Συγχωρείστε με όμως, αγράμματος είμαι, εγώ θα
τρέξω να συνταχτώ με την πατρίδα μου, με την οικογένειά μου, με τους προγόνους μου
που πρόταξαν αυτήν όταν οι εχθροί μας τους βάλανε να διαλέξουν. Κι εγώ εκεί θα
καθήσω στο πλευρό της πατρίδας μου, γιατί δεν αντέχω να έχω απέναντι τ' αδέρφια
μου. Προτιμώ να βλέπω απέναντί μου εχθρούς και αν είναι να πέσω, ας πέσω
παλεύοντας εκείνους κι όχι το αίμα μου, τους συμπατριώτες και τ' αδέλφια μου.
Αυτά μου λέει η καρδιά μου να κάμω, αυτά μου προστάζει η ψυχή μου, αυτά βλέπω
στα μάτια των παιδιών... Κι αν κάμω λάθος, προτιμώ το κρίμα στο λαιμό μου, παρά
στον συμπατριώτη μου. Έτσι, ξεκινώ από το σήμερα να παλεύω τους δαίμονες που
πάνε να με κάνουνε δικό τους. Αύριο, θα ξέρω πως πάλεψα και νίκησα ή... έχασα.
Αλλά, θα έχω παλέψει για την πατρίδα μου και όχι για εκείνους, για το ψευτορωμέικο,
που ανάλογα με το συμφέρον τους την εμπορεύονται. Το Σκοτάδι είναι εδώ και θα
είναι μακρύ, βαθύ και γεμάτο τρόμο, αν το επιτρέψουμε εμείς...Κωνσταντίνος
ξεπέσει και από αρχόντισσα τιμημένη και ξακουστή,
σήμερα την
βλέπω να ξεπέφτει σαν πόρνη και να κυλιέται στα
βρωμερά σεντόνια του νεκροκρέβατού της, στο
πορνείο της ζωής και στο απόκαμα της ιστορίας,
όπου οι νταβάδες ορίζουν την αξία του καθενός και αποφασίζουν -κατά το πώς
τους ίδιους συμφέρει- με ποιο βδέλυγμα θα κοιμηθεί η άλλοτε όμορφη κυρά,
πόσες φορές θα φτύσει την ψυχή της για την βρωμιά που λούζεται η ίδια, για
την ατιμία που περνάνε τα παιδιά της… ελπίζοντας πως κάποια στιγμή θα
βρεθεί εκείνος που θά ‘χει το θάρρος να σταματήσει όλους όσους θέλουν επάνω
της να βγάζουν την βρωμιά της ψυχής τους και τα ανείπωτα γούστα τους. Και ξέρει
πως όταν οι νταβατζήδες θελήσουν, θα την πετάξουν σε έναν ανθρώπινο βόθρο
για να ζήσει ντροπιασμένη…
Διακονιάρης της καρδιάς και της ψυχής μου αποφάσισα να γίνω, όταν περπατώντας
στους δρόμους μιάς πόλης που ζει έναν αόρατο πόλεμο, ένιωσα δύο ψιχάλες βροχής
στο πρόσωπό μου, και θυμήθηκα πως είμαι ζωντανός κι έχω χρέος να ακούσω τα
προστάγματα της καρδιάς, την ικεσία της ψυχής, εκείνη την βουβή προσευχή που
μου ζητά να ζήσω… Μα περισσότερο ακόμη να κοιτάξω τα δικά σου μάτια, να
διαβάσω όλα εκείνα τα μηνύματα που μου στέλνουν.
Μέσα σε αυτόν τον θόρυβο της σιωπής που μας ζώνει, πρέπει να βρούμε την
καθαρότητα από το φως της ψυχής μας και συνάμα να πάψουμε να κοιτάζουμε
κάτω και να σηκώσουμε το βλέμμα μας στ’ αστέρια, να τολμήσουμε να κοιτάξουμε
μέσα από την προσευχή μας τον ήλιο και το φως που θα διώξει το σκοτάδι της
σύγχυσης στο οποίο σήμερα είμαστε βυθισμένοι. Να τολμήσουμε να δούμε στον
καθρέφτη το τραγικό μας είδωλο, που κομμένο στα δύο αλληλοσπαράσεται και μας
καταστρέφει.
Πρέπει, αδελφέ, να μάθουμε ποια είναι όλα εκείνα που μας ενώνουν και να
ξεχάσουμε όσα βάζουνε οι άλλοι ανάμεσά μας για να μας χωρίζουν. Αν δεν
κάνουμε το αυτονόητο, τότε οι δαίμονες που απειλούν τη ζωή μας, μα πιότερο
την ίδια μας την ψυχή, θα βρούνε πεδίο λαμπρό για να μας ταλαιπωρήσουν όσο
δεν χωράει τ’ ανθρώπου ο νους, στην παγωμένη κόλαση που μας ετοίμασαν να
ζήσουμε όλοι μας, μα ο καθένας μονάχος…
Τι μας κάνουν αυτοί οι δαίμονες; Το έχουμε καταλάβει; Μας έχουνε βάλει τον έναν
απέναντι στον άλλο, αδέρφια να κατηγορούμε ο ένας τον άλλο και να ξεχνάμε πως
οι δεσμώτες μας χωρίς ντροπή μας είχανε ομολογήσει ότι "θα συμμαχήσουν με τον
διάβολο"... Και καθόμαστε να σκεφτούμε την μέρα που έρχεται, μα τίποτε δεν
κάνουμε για την ημέρα που ζούμε. Χωριζόμαστε σε ψεύτικα στρατόπεδα, όπου
μας στείλαν με τα συνθήματά τους και ξεχνάμε πως το δικό μας το στρατόπεδο
είναι με την πατρίδα μας και με κανέναν άλλο. Μιλάμε με μεγάλα λόγια, ο καθείς έχει
τα δικά του, για το πως θα χτίσουμε ένα όμορφο αύριο και ξεχνάμε την φρίκη που
σήμερα μέσα της βυθιζόμαστε.
Κομμάτια την πατρίδα μας κάνουμε οι ίδιοι και καμωνόμαστε πως τάχα δεν το
γνωρίζουμε, πως τάχα άλλοι είναι οι εχθροί της. Κι αν εσύ αδελφέ μου θέλεις να
είσαι στ' αριστερά, τρέξε να συνταχθείς εκεί που το μυαλό σου ορίζει. Κι αν εσύ
πατριώτη θέλεις να είσαι στα δεξιά, μην το ξανασκεφτείς, και κάνε όπως ο λογισμός
σου ορίζει. Κι αν υπάρχουν κι άλλοι που θέλετε στο κέντρο να συνταχτείτε, τρέξετε
να γίνετε στρατιώτες του κέντρου. Συγχωρείστε με όμως, αγράμματος είμαι, εγώ θα
τρέξω να συνταχτώ με την πατρίδα μου, με την οικογένειά μου, με τους προγόνους μου
που πρόταξαν αυτήν όταν οι εχθροί μας τους βάλανε να διαλέξουν. Κι εγώ εκεί θα
καθήσω στο πλευρό της πατρίδας μου, γιατί δεν αντέχω να έχω απέναντι τ' αδέρφια
μου. Προτιμώ να βλέπω απέναντί μου εχθρούς και αν είναι να πέσω, ας πέσω
παλεύοντας εκείνους κι όχι το αίμα μου, τους συμπατριώτες και τ' αδέλφια μου.
Αυτά μου λέει η καρδιά μου να κάμω, αυτά μου προστάζει η ψυχή μου, αυτά βλέπω
στα μάτια των παιδιών... Κι αν κάμω λάθος, προτιμώ το κρίμα στο λαιμό μου, παρά
στον συμπατριώτη μου. Έτσι, ξεκινώ από το σήμερα να παλεύω τους δαίμονες που
πάνε να με κάνουνε δικό τους. Αύριο, θα ξέρω πως πάλεψα και νίκησα ή... έχασα.
Αλλά, θα έχω παλέψει για την πατρίδα μου και όχι για εκείνους, για το ψευτορωμέικο,
που ανάλογα με το συμφέρον τους την εμπορεύονται. Το Σκοτάδι είναι εδώ και θα
είναι μακρύ, βαθύ και γεμάτο τρόμο, αν το επιτρέψουμε εμείς...Κωνσταντίνος
βιολογικος καθαρισμος Νότιας Πιερίας...
.jpg)
ΔΗΛΩΣΗ ΓΙΩΡΓΟΥ ΠΑΠΑΣΤΕΡΓΙΟΥ
Καθαρός ουρανός αστραπές δεν φοβάται! Οι έλεγχοι είναι καλοδεχούμενοι. Αυτή που δεν είναι καλοδεχούμενη είναι η λάσπη, είτε προέρχεται από επίσημα χείλη που βαφτίζουν τον έλεγχο παράβαση, είτε προέρχεται από ανεύθυνα χείλη που βιάζονται να σπιλώσουν.
Θα συμφωνήσω απόλυτα!
"Την επόμενη ζωή μου θέλω να τη ζήσω ανάποδα. Ξεκινάς από νεκρός κι έτσι το γλιτώνεις αυτό. Μετά ξυπνάς σε ένα γηροκομείο κι αισθάνεσαι κάθε μέρα και καλύτερα. Σε πετάνε έξω από το γηροκομείο, γιατί δεν είσαι πλέον τόσο γέρος. Πηγαίνεις και εισπράττεις τη σύνταξή σου και μετά όταν αρχίζεις να δουλεύεις σου δίνουν δώρο ένα χρυσό ρολόι και κάνουν πάρτι για σένα την πρώτη μέρα στη δουλειά. Δουλεύεις τα επόμενα 40 χρόνια μέχρι να γίνεις αρκετά νέος για να χαρείς την ζωή. Κάνεις πάρτι, πίνεις αλκοόλ και γενικά είσαι 'ατακτούλης'. Μετά είσαι έτοιμος για το γυμνάσιο. Στη συνέχεια πας στο δημοτικό, γίνεσαι παιδί, παίζεις. Δεν έχεις ευθύνες, γίνεσαι βρέφος μέχρι την στιγμή που γεννιέσαι. Μετά περνάς 9 μήνες κολυμπώντας σε ένα πολυτελές σπα με όλα τα κομφόρ, κεντρική θέρμανση και πλήρη εξυπηρέτηση, κάθε μέρα και μεγαλύτερο χώρο και νάτο !!! Τελειώνεις σαν...ένας οργασμός..."
ΚΩΣΤΑΣ ΜΩΡΑΙΤΗΣ: "ΑΓΓΛΙΚΑ ΠΩΣ ΛΕΓΕΤΑΙ ΤΟ COMPUTER ;"........
.Οταν πλημμύριζε ο Νείλος στην Αρχαία Αίγυπτο, οι αγρότες που είχαν χωράφια δίπλα στο
ποτάμι έχαναν τα όρια
τους. Όταν βρέθηκε εκεί ο Θαλής ο Μιλήσιος να μετρήσει την μεγάλη πυραμίδα από την
σκιά της, του ανέθεσαν να
βρει έναν τρόπο έτσι ώστε μετά την άμπωτη να μπορούν να ξαναβρούν οι Αιγύπτιοι
αγρότες τα όρια των χωραφιών
τους. Ο Θαλής έβαλε πασσάλους ανά τακτά διαστήματα στην άκρη του ποταμού κατά
μήκος της ακτής. Από κάθε
πάσσαλο έδεσε μακριά σχοινιά προς τα έξω, προς τα χωράφια, δηλαδή κάθετα σε
διεύθυνση προς τον ποταμό.
Τα σχοινιά κατά μήκος τους, ανάλογα με τις αποστάσεις έφεραν κόμβους!!! Με την βοήθεια
των κόμβων μέτρησε
ακριβώς τα σύνορα του κάθε αγρού αφού είχε σταθερή απόσταση από τον ποταμό. Η
μέθοδος αυτή, του να
υπολογίζεις δηλαδή με ακρίβεια, ονομάστηκε κομβέω. (υπολογίζω, μετρώ ακριβώς με την
βοήθεια κόμβων.)
Αργότερα το πήραν οι Λατίνοι όπου όσοι ήξεραν να εκτελούν μαθηματικές ή αριθμητικές πράξεις, το φώναζαν
δυνατά (εξού κομπασμός), και ο υπολογισμός σε αυτούς έγινε combaso, ή compasso
(Υπάρχει και σήμερα όργανο
στη ναυσιπλοΐα για υπολογισμό της πορείας του πλοίου κλπ). Έκτoτε το μετρώ ή
υπολογίζω με ακρίβεια compaso
=> computer. Αγγλικά άραγε πως λέγεται το computer; Γιατί Ελληνικά ξέρουμε.Από
ΕΛΛΗΝΩΝ "ΔΙΚΤΥΟ"ΚΩΣΤΑΣ
ΜΩΡΑΙΤΗΣ: "ΑΓΓΛΙΚΑ ΠΩΣ ΛΕΓΕΤΑΙ ΤΟ COMPUTER ;"........
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)