Mark Cavendish

Mark Cavendish
Mark Cavendish (2012)
Persoonlijke informatie
Volledige naam	Mark Simon Cavendish
Bijnaam	Cav, Manx Express, Cannonball Cav, Manx Missile
Geboortedatum	21 mei 1985
Geboorteplaats	Douglas, Man
Nationaliteit	Britse
Lengte	175 cm
Sportieve informatie
Discipline(s)	Weg, Baan
Specialisatie(s)	Sprinter
Ploegen
2005–2006 2006 2007 2008–2011 2012 2013–2014 2015 2016–2019 2020 2021 2022 2023–2024	Team Sparkasse (vanaf 8-7) →T-Mobile Team (stagiair) T-Mobile Team Team HTC-Columbia Sky ProCycling Omega Pharma-Quick-Step Etixx-Quick Step Team Dimension Data Bahrain McLaren Deceuninck–Quick-Step Quick Step-Alpha Vinyl Astana Qazaqstan
Beste prestaties
Milaan-San Remo	1e (2009)
Gent-Wevelgem	17e (2008)
Ronde van Italië	17 etappezeges
Ronde van Frankrijk	35 etappezeges
Ronde van Spanje	4 etappezeges
WK op de weg	1e (2011)
Overige
Zeges:
Kuurne-Brussel-Kuurne Scheldeprijs	2012, 2015 2007, 2008, 2011
Medailleoverzicht
Baanwielrennen Evenement 1 2 3 Olympische Spelen 0 1 0 Wereldkampioenschappen 3 0 0 Gemenebestspelen 1 0 0 Totaal (5 medailles) 4 1 0 Wegwielrennen Evenement 1 2 3 Wereldkampioenschappen 1 1 0 Totaal (2 medailles) 1 1 0
Medailles
Baanwielrennen Olympische Spelen 2 Rio de Janeiro Omnium Wereldkampioenschappen 1 Londen 2016 Ploegkoers 1 Manchester 2008 Ploegkoers 1 Los Angeles 2005 Ploegkoers Gemenebestspelen 1 Melbourne 2006 Scratch Wegwielrennen Wereldkampioenschappen 1 Kopenhagen 2011 Wegrit 2 Qatar 2016 Wegrit
Portaal    Wielersport

Sir^[1] Mark Simon Cavendish MBE (Douglas, 21 mei 1985) is een Manx voormalig baan- en wegwielrenner.^[2] Zijn wielercarrière telt 166 overwinningen - voornamelijk als sprinter - met onder meer Milaan-San Remo in 2009, het WK op de weg in 2011, drie etappes in de Ronde van Spanje, zeventien etappes in de Ronde van Italië en een recordaantal van vijfendertig etappes in de Ronde van Frankrijk.

Cavendish werd profwielrenner in 2005. Voordien haalde hij tal van overwinningen in de jeugdcategorieën van het baanwielrennen. In 2005, 2008 en 2016 werd hij wereldkampioen ploegkoers op de baan. Hij deed dit in 2005 gekoppeld aan Robert Hayles, in 2008 en 2016 gekoppeld aan Bradley Wiggins.

In 2007 won Cavendish de Scheldeprijs, door favorieten zoals Robbie McEwen en Graeme Brown te verslaan. Ook schreef hij in diverse etappekoersen ritten op zijn naam.

In 2008 bemachtigde hij zijn status van topsprinter door in de Ronde van Italië twee etappes te winnen en in de Tour de France vier etappes, allemaal massasprints. Hij reed de Tour echter niet uit en stapte voor de vijftiende etappe, de eerste Alpenetappe, uit de wedstrijd. Op de Olympische Spelen in Peking kwam hij uit voor Groot-Brittannië op de wielerbaan. Hij reed samen met Bradley Wiggins op het onderdeel Men's Madison, waarin ze op de negende plaats eindigden.

In 2009 won Cavendish de klassieker Milaan-San Remo. Hij overleefde de beklimmingen van de Cipressa en de Poggio, haalde in extremis Haussler terug en klopte hem op de streep. In de Ronde van Italië, later dat jaar, won hij met zijn ploeg Team Columbia de eerste etappe, een ploegentijdrit; Cavendish startte in de tweede etappe in de roze trui. Hij won ook drie massasprints in diezelfde Ronde van Italië.

In de Ronde van Frankrijk 2009 slaagde Cavendish erin zes etappes te winnen, waaronder de slotetappe op de Champs-Élysées. De laatste keer dat een wielrenner zoveel etappes won in één Ronde van Frankrijk, was in 1979, toen Bernard Hinault zeven etappes op zijn naam wist te schrijven. Cavendish slaagde er ondanks zijn successen echter niet in het puntenklassement op zijn naam te schrijven.

Tijdens de Ronde van Frankrijk 2010 kwam Cavendish aanvankelijk moeilijk op gang, maar later herpakte hij zich en wist vijf etappes op zijn naam te schrijven. Voor het tweede jaar op rij won Cavendish ook op de Champs-Élysées. Hij kwam echter andermaal tekort voor de groene trui, die hij moest laten aan Alessandro Petacchi.

In de Ronde van Spanje 2010 won Cavendish met zijn ploeg Team HTC-Columbia de eerste etappe, een ploegentijdrit van 13 kilometer. Daardoor mocht hij na de roze trui in de Giro van 2009 nu ook de rode leiderstrui van de Vuelta aantrekken, en behoort hij tevens tot het kransje renners met etappezeges in de drie Grote Rondes. Ook de 12e, de 13e en de 18e etappe sloot Cavendish winnend af. Hij reed een groot deel van de Vuelta in de groene trui van het puntenklassement en schreef deze uiteindelijk ook op zijn naam.

In 2011 kwam Cavendish, na drie etappes gewonnen te hebben in de Ronde van Italië, terug aan de start van de Ronde van Frankrijk. Net als een jaar eerder won hij hier vijf etappes, waarmee hij samen met Eddy Merckx de enige renner werd die vier jaar op rij telkens vier of meer Touretappes wist te winnen. Cavendish, uitgegroeid tot de succesvolste sprinter ter wereld, bekroonde zijn Tour bovendien met het winnen van de groene trui. Hij profiteerde van een nieuw ingevoerd puntensysteem, met dagelijks maar één tussensprint die veel punten opleverde. Een maand later, in de Ronde van Spanje, stapte hij in de vierde etappe uit de wedstrijd zonder een etappe gewonnen te hebben.

Op 25 september 2011 won Cavendish in Kopenhagen de wereldtitel op de weg door in een massasprint Matthew Goss en André Greipel te verslaan. Hij was de tweede Britse wereldkampioen op de weg, na Tom Simpson in 1965.

Na 2011 verdween de ploeg HTC-High Road uit het peloton. Tijdens het seizoen 2012 reed Cavendish voor de Britse formatie Team Sky. Als wereldkampioen reed hij een groot deel van het seizoen in de regenboogtrui. Zowel tijdens de Ronde van Italië als tijdens de Ronde van Frankrijk, die werd gewonnen door ploeggenoot Bradley Wiggins, wist Cavendish drie etappes te winnen. Voor de vierde keer op rij werd hij ook winnaar van de slotetappe in Parijs, een absoluut record.

Het grote doel van Cavendish in 2012 was het behalen van olympisch goud op de Olympische Spelen in Londen. Dit mislukte; de Britse ploeg was niet bij machte een omvangrijke kopgroep terug te halen en Cavendish eindigde als 29e. Na het seizoen 2012 verruilde Cavendish Team Sky voor Omega Pharma-Quickstep, omdat de ploeg van Team Sky vooral gericht was op het ondersteunen van klassementsrenners als Bradley Wiggins en Chris Froome, wat ten koste ging van de ondersteuning van de sprinters.^[3]

In 2013 behaalde Cavendish vijf etappezeges in de Ronde van Italië, waarmee hij de mijlpaal van honderd professionele overwinningen overschreed. Hij won in die Giro uiteindelijk ook het puntenklassement, waarmee hij na de Vuelta en de Tour alle puntenklassementen in de drie Grote Ronde gewonnen heeft. Datzelfde jaar won hij ook het Brits kampioenschap wielrennen op de weg. In de Ronde van Frankrijk won hij de vijfde en de dertiende etappe. Deze twee overwinningen brachten hem in totaal op 25 etappeoverwinningen in de Ronde van Frankrijk.

In 2014 won Cavendish onder andere twee etappes in de Ronde van Californië en vier etappes in de Ronde van Turkije. In de Ronde van Frankrijk had hij zijn zinnen gezet op de eerste drie etappes, die verreden werden op Britse bodem. De eerste etappe bood Cavendish de unieke kans om voor eigen volk de gele trui te veroveren. Bij een valpartij liep hij echter een schouderblessure op en kon daardoor in de tweede etappe niet meer van start gaan. Het werd de eerste Tour in zeven jaar zonder een ritzege van Cavendish.

In de Ronde van Frankrijk van 2015 kreeg Cavendish hevige concurrentie van collega-sprinter André Greipel. De Duitser wist vier Touretappes te winnen, terwijl Cavendish alleen de zevende etappe won. Sinds 2016 rijdt Cavendish bij de Zuid-Afrikaanse ploeg Team Dimension Data. Voor deze ploeg won hij in 2016 onder andere de Ronde van Qatar. Ook schreef hij de openingsetappe van de Ronde van Frankrijk 2016 op zijn naam, waardoor Cavendish voor het eerst in zijn loopbaan de gele trui mocht dragen. Cavendish won in totaal vier etappes in de Tour van 2016. Na de tweede rustdag verliet hij de Tour om zich voor te bereiden op de Olympische Spelen in Rio de Janeiro, waar hij op de baan zal uitkomen.

In 2016 behaalde Cavendish een olympische medaille. In het omnium eindigde hij op de tweede plaats, achter de Italiaan Elia Viviani. Tijdens de puntenkoers, het laatste onderdeel van het omnium, veroorzaakte Cavendish een zware valpartij waarbij onder andere Park Sang-hoon en Viviani ten val kwamen. Zijn manoeuvre bleef echter onbestraft, waardoor Cavendish voor het eerst in zijn carrière op het olympisch podium stond.

Cavendish kwam in 2017 wederom ten val, ditmaal in de laatste drie kilometer van etappe 4 van de Ronde van Frankrijk. Hij vloog in de dranghekken tijdens de eindsprint door een elleboogstoot van Peter Sagan en brak hierbij zijn schouder. Sagan werd als bestraffing uit de Tour gezet.

Na een overwinning in de Dubai Tour in 2018 liep de Brit een whiplash en een hersenschudding op na een val in de Abu Dhabi Tour. Ook de Tirreno-Adriatico verliep niet zonder een valpartij. Al op de eerste dag kwam Cavendish ten val in de ploegentijdrit waarna hij er bijna drie weken uitlag. Ook in Milaan-San Remo kwam hij in de slotfase ten val, dit na een aanrijding met een verkeerseiland.^[4]

Later op het jaar werd er een Epstein-Barrvirus bij Cavendish besmetting vastgesteld. Het virus veroorzaakt onder andere de ziekte van Pfeiffer, ook bekend als klierkoorts. Dit bracht zijn ploeg Dimension Data naar buiten.^[5]

In een wielerjaar dat hevig verstoord werd door de coronapandemie werden er heel weinig koersen verreden. Cavendish kon daardoor in het seizoen van 2020 nauwelijks tonen wat hij nog waard was of wat hij kon doen als helper. Vanwege zijn leeftijd van 35 jaar was het ook moeilijk om nog ergens een contract te verkrijgen en ook bij zijn huidige werkgever Bahrain-McLaren werd zijn contract niet verlengd. Bij zijn laatste wedstrijd voor Bahrein Mclaren, Gent-Wevelgem 2020, sprong Cavendish mee met de vluchters die dag om zich zo nog eens in beeld te tonen. Na de finish vertelde hij in tranen: "Dit is misschien de laatste koers uit mijn carrière." In december tekende hij toch nog een eenjarig contract bij Deceuninck–Quick-Step. In de Ronde van Turkije wist hij zijn eerste overwinningen in drie jaar tijd te veroveren: hij won er onder meer de tweede, derde, vierde en zevende rit.

Met Deceuninck–Quick-Step startte de inmiddels 36-jarige Cavendish aan de Ronde van Frankrijk 2021, als vervanger van de geblesseerde Sam Bennett.^[6] Hij won de eindsprint van de vierde etappe en veroverde daarmee weer een Groene Trui. Twee dagen later won hij voor de derde keer de massasprint in Châteauroux.^[7] Ook de tiende en dertiende etappe wist hij te winnen. Daarmee kwam zijn totaal aantal zeges in de Tour de France op 34, een evenaring van het record van Eddy Merckx.

Op de slotdag van de Zesdaagse van Vlaanderen-Gent kwam Cavendish hard ten val nadat er water gemorst was op het ovaal. De renner werd afgevoerd per ambulance.^[8] Hij bleek uiteindelijk een klaplong te hebben gehad en twee gebroken ribben.^[9]

Begin december tekende Cavendish voor één jaar bij bij Quick Step-Alpha Vinyl.^[10]

In 2022 reed Cavendish zijn laatste seizoen bij het Belgische Quick Step-Alpha Vinyl. Hij won dat jaar onder andere Milaan-Turijn en de 3e etappe in de Ronde van Italië. Ook werd hij voor de tweede maal Brits kampioen op de weg. Lang bleef onduidelijk of Cavendish aan de Ronde van Frankrijk mocht deelnemen van de ploegleiding. Echter werd besloten dat Fabio Jakobsen de voorkeur kreeg boven Cavendish. Zodoende moest hij zijn droom uitstellen om het meeste etappezeges te behalen in de Ronde van Frankrijk. Na zijn vier zeges in 2021 staat hij op gelijke hoogte met baron Eddy Merckx. Aan het eind van het seizoen was echter nog niet duidelijk voor welke ploeg Cavendish zou koersen in 2023.

Halverwege januari 2023 werd duidelijk dat Astana Qazaqstan Team de Britse kampioen een contract zou aanbieden voor één seizoen.^[11] Ploegleider Alexander Vinokourov wist te vertellen dat Cavendish gegarandeerd een plek zou krijgen in de Ronde van Frankrijk. Cavendish behaalde zijn eerste zege van het seizoen in de laatste etappe van de Ronde van Italië. Eerder op de tweede rustdag in Italië gaf hij aan aan het eind van het seizoen te stoppen als professioneel wielrenner.^[12] Een beslissing waar hij later op terugkwam.

In zijn vijftiende Ronde van Frankrijk in 2024 won de 39-jarige Cavendish op 3 juli de vijfde etappe in een sprint. Het was zijn vijfendertigste individuele tourzege, waarmee hij recordhouder werd van de meeste Tour-overwinningen. Eén meer dan de Belg Eddy Merckx.^[13] Cavendish reed zijn laatste Ronde van Frankrijk uit, hij eindigde op de laatste plaats in het eindklassement. Hij kreeg van de organisatie van de Tour nog een eerbetoon bij de prijsuitreiking, vanwege zijn recordaantal etappezeges.

Op 10 november nam Cavendish afscheid van het professionele wielrennen in een criterium in Singapore, dat hij won in een sprint.

Jaar	BK	EK	WK	OS	Overig
Junioren
2001	2 puntenkoers 3 scratch
2002
2003	1 km 2 sprint 2 scratch
Beloften
2004					UIV Cup: Bremen UIV Cup: München
2005		1 puntenkoers
Elite
2004	1 ploegenachtervolging 2 ploegkoers				Revolution Series Manchester: 1 ploegkoers
2005	1 ploegenachtervolging 2 scratch		1 ploegkoers		WB Sydney: 2 ploegenachtervolging 3 ploegkoers WB Manchester: 2 ploegenachtervolging 3 ploegkoers
2006	2 ploegenachtervolging				Commonwealth Games: 1 scratch WB Sydney: 3 ploegkoers
2007					Revolution Series Manchester: 1 scratch WB Peking: 2 ploegkoers
2008	1 ploegkoers		1 ploegkoers
geen deelnames in 2009 en 2010.
2011					Revolution Series Manchester: 1 scratch
geen deelnames in 2012 en 2013.
2014					6aagse Zürich
2015					Revolution Series Derby: 1 ploegkoers
2016			1 ploegkoers	2 omnium	6daagse Gent Panevėžys Track Cup: 1 omnim

Jaar Ronde van Italië Ronde van Frankrijk Ronde van Spanje 2007 opgave   2008 132e (2)  opgave (4)  2009 opgave (4)  131e (6)  2010 154e (5)  142e (4)   2011 opgave (3)  130e (5)   opgave   2012 145e (3)   142e (3)  2013 127e (5)   148e (2)  2014 opgave   2015 142e (1)  2016 opgave (4)  2017 opgave   2018 buiten tijd   2019 2020 2021 139e (4)   2022 145e (1)  2023 120e (1)  opgave   2024 141e (1)  (laatste) (*) tussen haakjes aantal etappe-overwinningen incl. ploegentijdrit in Giro 2009, Vuelta 2010 en Giro 2011

Jaar Milaan-San Remo Gent-Wevelgem Ronde van Vlaanderen Parijs-Roubaix Kuurne-Brussel-Kuurne Scheldeprijs WK op de weg Wereld­ranglijsten 2007 1  ↑ opgave 106e (UPT) 2008 17e 1  ↑ 110e (UPT) 2009 1  ↑ 55e 8e (UWK) 2010 89e opgave opgave opgave 23e (UWK) 2011 52e 60e 110e 1  ↑  ↑ 28e (UWT) 2012 opgave 40e 1  ↑ opgave 40e (UWT) 2013 9e 18e 2  ↑ opgave 29e (UWT) 2014 5e 58e (UWT) 2015 46e opgave 1  ↑ 106e (UWT) 2016 110e 30e 2  ↑ 2  ↑ 68e (UWT) 2017 101e 200e (UWT) 2018 opgave 277e (UWT) 2019 2087e (UWR) 2020 74e opgave 143e 2021 3  ↑ opgave 32e (UWT) 2022 89e (UWT) 2023 150e 3  ↑ 2024

Jaar	Ronde van San Luis	Ronde van Qatar	Tirreno-Adriatico	Ronde van Catalonië	Driedaagse van De Panne-Koksijde	Ronde van Romandië	Ronde van Californië	Ronde van Zwitserland	Ronde van Denemarken	Eneco Tour	Ronde van Groot-Brittannië
2006											26e
2007				165e (2)					20e (1)	87e (1)	36e (2)
2008			131e		87e (2)	113e (1)	55e
2009		9e (2)	113e (1)		29e (2 etappes)	123e (1)+TTT	64e (2)	115e (2)
2010			154e	opgave (1)		opgave (1)	DNF (1)
2011			125e					127e			13e (2)
2012		6e (2)	opgave (1)			opgave			78e (1)		45e (3)
2013	119e (1)	(4)	opgave (1)+TTT		10e (1)				7e (1)		34e (3)
2014	91e		127e (1)+TTT		DNS		78e (2)				41e
2015	86e (1)		opgave				76e (4)
2016		(1)	169e				118e (1)				83e
2017			opgave								opgave
2018			buiten tijd				98e
2019							opgave				87e
2020					opgave					opgave
2021									21e		68e
2022			128e		26e
2023						opgave

• 2005 – Team Sparkasse (vanaf 8-7)
• 2006 – Team Sparkasse
• 2006 – T-Mobile Team (stagiair vanaf 14-8)
• 2007 – T-Mobile Team
• 2008 – Team Columbia^[a]
• 2009 – Team Columbia-HTC^[b]
• 2010 – Team HTC-Columbia
• 2011 – HTC-Highroad
• 2012 – Sky ProCycling
• 2013 – Omega Pharma-Quick-Step Cycling Team
• 2014 – Omega Pharma-Quick-Step Cycling Team
• 2015 – Etixx-Quick Step
• 2016 – Team Dimension Data
• 2017 – Team Dimension Data
• 2018 – Team Dimension Data
• 2019 – Team Dimension Data
• 2020 – Bahrain McLaren
• 2021 – Deceuninck–Quick-Step
• 2022 – Quick Step-Alpha Vinyl
• 2023 – Astana Qazaqstan
• 2024 – Astana Qazaqstan

• Cavendish is getrouwd met voormalig page-three girl Peta Todd. Samen hebben ze vier kinderen.
• Eind november 2021 was Cavendish met zijn gezin slachtoffer van een overval in hun huis in Essex.^[14]

• In juni 2011 werd Cavendish door koningin Elizabeth II benoemd tot Lid in de Orde van het Britse Rijk.
• Op 22 december 2011 werd Cavendish verkozen tot BBC-Sportpersoonlijkheid van het Jaar 2011 in Groot-Brittannië.
• Op 13 juli 2012 riep L'Équipe Cavendish uit tot beste sprinter ooit in de geschiedenis van de Ronde van Frankrijk.^[15]

• 
  Mark Cavendish bij T-Mobile Team
• 
  In de gele leiderstrui tijdens de Ronde van Groot-Brittannië 2007
• 
  Cavendish op de Kemmelberg tijdens Gent-Wevelgem 2009
• 
  Cavendish in de groene puntentrui tijdens de Ronde van Frankrijk 2009
• 
  Cavendish als wereldkampioen op het podium in 2011

• Lijst van winnaars slotrit Ronde van Frankrijk op de Champs-Élysées

Voorganger: Thor Hushovd 2010

Wereldkampioen wielrennen 2011 Kopenhagen

Opvolger: Philippe Gilbert 2012

Voorganger: Alessandro Petacchi 2010

Winnaar groene trui in de Ronde van Frankrijk Mark Cavendish 2011

Opvolger: Peter Sagan 2012

Voorganger: Sam Bennett 2020

Winnaar groene trui in de Ronde van Frankrijk Mark Cavendish 2021

Opvolger: Wout van Aert 2022

Voorganger: Joaquím Rodriguez 2012

Winnaar rode trui in de Ronde van Italië Mark Cavendish 2013

Opvolger: Nacer Bouhanni 2014