Wereldkampioenschap voetbal 2010

Direct na het besluit om het wereldkampioenschap van 2006 in Duitsland te organiseren, besloot de FIFA om in de toekomst de organisatie van het toernooi te laten rouleren over de verschillende continenten. Daardoor stond al vroeg vast dat in 2010 het kampioenschap in Afrika zou worden gespeeld.

Er waren vijf kandidaten: Zuid-Afrika, Egypte, Libië, Marokko en Tunesië. Tunesië en Libië wilden samen het toernooi organiseren. Omdat de FIFA het niet toestond dat twee landen het toernooi samen zouden organiseren, trok Tunesië zich zeven dagen voor de stemming terug. Vervolgens beoordeelde de FIFA dat Libië niet voldeed aan de eisen om het toernooi zelf te organiseren. Libië kon namelijk niet garanderen dat het -in geval van kwalificatie- Israël zou toestaan deel te nemen aan een toernooi op Libisch grondgebied. Daardoor ging op 15 mei 2004 in Zürich de stemming tussen drie landen. Er was slechts één stemronde nodig om Zuid-Afrika tot gastheer voor 2010 te verkiezen.^[1]

Stemming

  Zuid-Afrika - 14 stemmen

  Marokko - 10 stemmen

  Egypte - 0 stemmen

  Tunesië - trok zich terug toen duo-organisatie niet werd toegestaan

  Libië - niet in behandeling genomen omdat het niet voldeed aan de eisen na terugtrekking van Tunesië

De wedstrijden werden gespeeld in tien stadions in negen steden.

De openingswedstrijd en de finale vonden plaats in het nieuwe Soccer City in Johannesburg, dat met 95.000 zitplaatsen de grootste capaciteit heeft. De halve finales waren in Kaapstad en Durban, de kwartfinales in Johannesburg (2x), Kaapstad en Port Elizabeth.

Onderstaande tabel geeft informatie over de stadions en de wedstrijden die er werden gespeeld:

In september 2006 werd bekend dat er grote problemen waren met de voorbereidingen. Sepp Blatter, voorzitter van de FIFA, ging de situatie zo snel mogelijk ter plaatse evalueren. In de wandelgangen werd al gezocht naar oplossingen, indien het WK zou worden onttrokken aan Zuid-Afrika. Eerder deed een dergelijke situatie zich voor na de grote aardbeving in Mexico City in 1985. Ook toen bleek het uiteindelijk niet nodig uit te wijken naar een ander land.

Op 22 september 2008 werd de mascotte van het WK 2010 bekendgemaakt. Zijn naam is Zakumi en hij is een geel luipaard met groen haar.^[2]

Een recordaantal van 204 landen had zich aangemeld voor deelname aan de kwalificaties voor de eindronde, inclusief Zuid-Afrika.^[3] Slechts de Filipijnen, Brunei en Laos hadden zich niet aangemeld. Papoea Nieuw-Guinea had zich aangemeld, maar deed uiteindelijk niet mee. Via regionale kwalificaties werd dit aantal teruggebracht naar 31 landen die zich voor de eindronde hebben gekwalificeerd. Zuid-Afrika is als gastland automatisch geplaatst.

De loting voor de kwalificatie vond plaats op 25 november 2007 in Durban, Zuid-Afrika. Voordat de loting plaats had werden al enkele kwalificatiewedstrijden gespeeld in Zuid-Amerika, Afrika en Azië en Oceanië. De Europese teams kwamen pas in actie na de zomer van 2008. Zij streden om 13 plaatsen. Ook de regerend wereldkampioen, Italië, heeft zich via kwalificatie moeten plaatsen.

Opzet

Het toernooi heeft dezelfde opzet als de toernooien die vanaf 1998 georganiseerd werden.

Tweeëndertig landen nemen deel waaronder het gastland. Zij zullen strijden in acht groepen van vier ploegen, waarvan de eerste twee zich kwalificeren voor de achtste finales. Vanaf deze fase wordt er gespeeld volgens het knock-outsysteem. Vervolgens zijn er de achtste finales, kwartfinales, halve finales, een wedstrijd om de derde plaats en de finale.

De loting voor de eindronde vond plaats op vrijdag 4 december 2009 in Kaapstad.

Potindeling

Twee dagen voor de loting maakte de FIFA de potindeling voor de loting bekend.^[4] De groepshoofden werden ondergebracht in pot 1. Pot 2 bevatte de vertegenwoordigers van Azië, Oceanië en Noord- en Midden-Amerika/Caraïben. Pot 3 de landen uit Afrika en Zuid-Amerika en pot 4 de resterende Europese landen. Behalve het organiserend land zijn de overige groepshoofden bepaald op basis van de FIFA-wereldranglijst van oktober 2009.

Bij de loting werd uit elke pot een land in een andere groep geplaatst. Hierdoor konden landen uit dezelfde pot niet bij elkaar in de groep worden geloot. Van elke confederatie kon maar één vertegenwoordiger in een groep komen, uitgezonderd Europa, waarvan twee landen per groep mogelijk werd.

Groepsindeling

De volgorde van de landen komt overeen met de positie in de groep die de FIFA aan het land heeft gegeven. Volgens het schema speelt de nummer 1 uit elke groep eerst tegen de nummer 2, vervolgens tegen de nummer 3 en tot slot tegen de nummer 4.

Dertig scheidsrechters werden begin 2010 door de FIFA aangewezen. Vlak voor het toernooi vielen er twee af en werd er één vervanger aangewezen.^[5][6][7] Van deze scheidsrechters leidden er 24 een wedstrijd. Tussen haakjes staat hieronder hoeveel wedstrijden ze leidden.

De groepen spelen in een halve competitie waarbij elk land eenmaal tegen elk ander land uit zijn groep speelt. Volgens het driepuntensysteem krijgt een land drie punten voor een zege, een voor een gelijkspel en nul voor een nederlaag. De eerste twee uit elke groep gaan door naar de volgende ronde.

Wanneer teams na het beëindigen van de groepsfase met evenveel punten eindigen, wordt een aantal opeenvolgende criteria doorlopen tot een verschil wordt gevonden en men de twee ploegen kan ordenen:^[8]

1. Het doelpuntensaldo over alle groepswedstrijden.
2. Meeste doelpunten gescoord in alle groepswedstrijden.
3. Meeste punten in de groepswedstrijden tegen andere ploegen met gelijk aantal punten.
4. Doelpuntensaldo als resultaat van de groepswedstrijden tegen andere ploegen met gelijk aantal punten.
5. Meeste doelpunten gescoord in de groepswedstrijden tegen andere ploegen met gelijk aantal punten.
6. Lottrekking door het organiserend comité van de FIFA World Cup.

Frankrijk had zich geplaatst voor het WK, maar kon er niet echt trots op zijn. Het versloeg Ierland door een overduidelijke handsbal van Thierry Henry^[9] en er was veel kritiek op coach Raymond Domenech. Zo noemde oud-international Éric Cantona hem "de domste trainer in het Franse voetbal sinds Lodewijk XIV".^[10] Met zijn selectie-beleid baarde Domenech weer opzien, werd voor het laatste EK David Trezeguet niet geselecteerd, doordat zijn sterrenbeeld niet in orde was,^[11] voor het WK werd de grote Franse belofte Karim Benzema van Real Madrid niet geselecteerd, al werd ontkend dat dit besluit met een vermeend seksschandaal te maken had.^[12]

De opening van de Fransen tegen Uruguay was al weinig verheffend, in een wedstrijd zonder veel hoogtepunten werd doelpuntloos gelijkgespeeld.^[13] In de tweede wedstrijd tegen Mexico werd Nicolas Anelka door Domenech aangesproken, omdat hij teveel uit zijn positie liep, Anelka antwoordde met: "va t'enculer, fils de pute" (Nederlands: "val toch dood, hoerenzoon"). Hij werd gewisseld en naar huis gestuurd.^[14] Zonder Anelka ging het niet beter, Javier Hernández omzeilde de buitenspelval te simpel, waarna hij de score opende en oud-gediende Blanco benutte een zelf geforceerde strafschop.^[15] Na twee wedstrijden hadden Uruguay en Mexico vier punten (die nog tegen elkaar moesten spelen en bij een gelijkspel zouden beide ploegen zich kwalificeren), Frankrijk en Zuid-Afrika één punt.

Na de uitsluiting van Anelka was de chaos compleet, de Fransen weigerden te trainen uit solidairiteit met Anelka^[16] en er ontstond een ordinaire ruzie tussen aanvoerder Patrice Evra en de fitnesscoach.^[17] Alleen een grote overwinning op Zuid-Afrika kon de ploeg nog redden, maar in de eerste helft stond de ploeg al met 2-0 achter en verloor het spelmaker Yoann Gourcuff door een geplaatste kopstoot. De Zuid-Afrikanen hadden nog twee doelpunten nodig om zich te plaatsen, kregen in de tegenstoot genoeg kansen, naar hun coach Pereira durfde ook niet alle risco's te nemen en na de tegentreffer van Frankrijk waren de kansen verkeken.^[18] De ellende rond het Franse team ging vrolijk verder, Domenec weigerde de hand van de Zuid-Afrikaanse bondscoach te schudden,^[19] Domenech werd ondanks dat hij al opgestapt was officieel ontslagen wegens zwaar wangedrag,^[20] alle spelers werden voor de eerste nieuwe wedstrijd niet opgeroepen door de Franse voetbalbond, Henry moest zich verantwoorden bij de president^[21] en met name Anelka en Evra kregen een stevige schorsing.^[22]

De landen die zich plaatsten voor de volgende ronde waren Uruguay en Mexico, een salonremise werd het niet, maar de 1-0 zege van Uruguay op Mexico was ruim genoeg voor beide teams om zich te plaatsen.^[23] Ajacied Luis Suárez scoorde de winnende treffer en vormde met de tegen Zuid-Afrika twee scorende Diego Forlan een gevreesd aanvalsduo.^[24] Zuid-Afrika was het eerste gastland dat zich niet wist te plaatsen voor de Play-Offs.^[25]

Ook Argentinië had een coach die ter discussie stond, levende legende en beste Argentijnse voetballer aller tijden Diego Maradona kwam als coach net zo wispelturig over als in zijn voetbaljaren. Zijn slechte relatie met één van zijn vermeende opvolgers als spelmaker Juan Roman Riquelme had tot gevolg dat hij nooit meer onder Maradona in het Argentijnse team zou spelen.^[26] Esteban Cambiasso en Javier Zanetti, die een belangrijke rol speelden bij het winnen van de Champions League van Inter Milan^[27] werden niet geselecteerd,^[28] de al een tijd niet in de Europese top spelende Juan Sebastián Verón zou de beoogde spelmaker worden.^[29] Belangrijkste troefkaart was FC Barcelona-aanvaller Lionel Messi, die uitgroeide tot een wereldster en het jaar daarvoor de Champions League won.^[30] Maradona, die vlak na de (moeizame) kwalificatie twee maanden was geschorst na beledigingen aan de Argentijnse pers^[31] zat op het WK tot ieders verrassing met een (te wijd) pak op het WK,^[32] bleef tijdens de training sigaren roken^[33] en zijn trainingsmethoden motiveerden vaak de lachspieren.^[34] In de eerste ronde werd Argentinië nog nauwelijks getest en bereikte probleemloos de achtste finales, Messi's maatje in de aanval Gonzalo Higuain scoorde drie maal tegen Zuid-Korea.^[35]

De overige drie landen streden om de tweede plaats in de groep, Otto Rehhagel de man die Griekenland Europees kampioen maakte met een defensieve speelstijl bleef met deze tactiek doorgaan, maar de eerste wedstrijd tegen Zuid-Korea werd geen succes, 2-0 nederlaag.^[36] Tegen Nigeria leek het dezelfde kant op te gaan, maar na een rode kaart bij de Afrikanen en een foute inschatting van de doelman draaide Griekenland de wedstrijd om.^[37] In de laatste wedstrijd moest het al geplaatste Argentinië verslagen worden, Rehhagel durfde geen extra risico's te nemen en door goals in de slotfase werd Griekenland roemloos verslagen. Na het WK kwam een einde aan negen jaar bondscoachschap.^[38]

Nigeria en Zuid-Korea moesten beslissen welk land zich naast Argentinië zou plaatsen, Nigeria zou na een zege ondanks twee eerdere nederlagen doorgaan bij een overwinning. Het werd een wedstrijd met wisselende kansen, na een 2-2 gelijkspel plaatste Zuid-Korea zich voor de tweede keer in zijn historie en voor de laatste keer sinds het gedenkwaardige WK in eigen land acht jaar eerder.^[39] De Nigerianen misten veel kansen, dieptepunt was een misser van Yakubu vrij voor het Koreaanse doel.^[40]

Engeland had een sterke kwalificatie achter de rug onder de Italiaanse coach Fabio Capello en werd door velen gezien als een outsider voor de titel. De loting werd door de Engelse tabloid The Sun gezien als EASY.^[41] Echter, eenmaal aangekomen in Zuid-Afrika liep in de ploeg in de eerste wedstrijd al averij op: 1-1 tegen de Verenigde Staten,^[42] de gelijkmaker van de Amerikanen kwam door een inschattingsfout van Robert Green, die een schot van Clint Dempsey uit zijn hand liet glippen.^[43] Met een nieuwe doelman (David James) ging het nauwelijks beter tegen Algerije, 0-0 en met name Wayne Rooney moest het ontgelden voor de aanwezige Britse fans, waarna hij cynisch reageerde dat het leuk is boegeroep te horen, de volgende dag bood hij zijn excuses aan.^[44]

Slovenië was al bijna zeker van de tweede ronde, na een 1-0 zege op Algerije stond het in de rust met 2-0 voor tegen de Verenigde Staten. De Yankees vochten zich terug in de wedstrijd, kwamen terug tot 2-2^[45] en een derde doelpunt werd om onduidelijke redenen afgekeurd. De Engelsen moesten winnen van Slovenië, maakten weer een energieker indruk dan in de eerste twee wedstrijden en won met 1-0 door een doelpunt van Defoe na 23 minuten. Opmerkelijkste moment was een ingreep van John Terry die zich bij een aanval van Slovenië op een onnatuurlijke manier voor de bal gooide.^[46] Slovenië was afhankelijk van het resultaat Verenigde Staten - Algerije, dat bij het laatste fluitsignaal van de Sloveense wedstrijd nog doelpuntloos gelijkstond. Dat was een wonder, want Amerika miste veel kansen, schoot op paal en lat en opnieuw werd een doelpunt om onduidelijke redenen afgekeurd. De Amerikanen gaven niet op en in de laatste minuut maakte Landon Donovan de winnende treffer.^[47]

De kansen op succes voor Duitsland op het wereldkampioenschap leken te reduceren, toen hun aanvoerder Michael Ballack aan zijn enkel geblesseerd raakte, waardoor hij niet kon spelen.^[48] De blessure ontstond na een charge van Kevin-Prince Boateng, die zowel voor Duitsland als WK-tegenstander Ghana kon spelen, hij koos voor Ghana,^[49] zijn halfbroer Jerome zat in de Duitse selectie. Coach Joachim Löw selecteerde een vrij onervaren, maar talentrijke selectie, waarbij spelers als doelman Manuel Neuer en de middenvelders Thomas Müller en Mesut Özil nauwelijks nog interlandervaring hadden.

Dat Duitsland talentrijk was, bleek in hun eerste wedstrijd tegen Australië, Australië, gecoacht door Pim Verbeek werd volledig weggeblazen en Duitsland won met 4-0 met onder andere een doelpunt van Müller en sterk spel van Özil.^[50] In de tweede wedstrijd tegen Servië zat het met name in de eerste helft niet mee, topscorer Miroslav Klose werd al na 37 minuten uit het veld gestuurd na een tweede gele kaart en een minuut later kreeg men een doelpunt tegen dankzij een doelpunt van Milan Jovanović . In de tweede helft domineerde het Duitse team het spel net als tegen Australië, maar mede door een gemiste strafschap van Lukas Podolski veranderde niets aan het score-verloop.^[51] Voor de laatste speelronde stond de volgende tegenstander Ghana bovenaan met vier punten, Duitsland en Servië hadden drie punten en Australië één punt.

De beslissende wedstrijden kwamen in de tweede helft op stoom, Duitsland kwam op voorsprong door een doelpunt van Özil buiten het strafschopgebied. Ghana kreeg wat kansjes, maar de zege van de Duitsers kwam niet in gevaar.^[52] Vervolgens was het wachten voor Ghana op de uitslag van Servië-Australië. Servië moest winnen en Australië moest zelfs met vier goals verschil winnen. Servië kon geen doelpunt forceren en Australië nam tussen de 69e en de 73e minuut een 2-0 voorsprong. Een van de doelpuntenmakers was AZ-speler Brett Holman, die twee keer scoorde op het WK.^[53] Australië had nog twee doelpunten nodig, maar een goal van de Servische invaller en voor Ajax spelende Marko Pantelić verbleekte alle hoop voor the Aussies.^[54] Ghana was het enige Afrikaanse dat zich plaatste voor de achtste finales,^[55] het scoorde slechts twee keer, twee keer uit een strafschop van Asamoah Gyan.

Veel Nederlandse spelers hadden een sterk seizoen achter de rug, Wesley Sneijder won de Champions League met Inter Milan door in de finale van Bayern München te winnen, waar Mark van Bommel en Arjen Robben speelden.^[57] Robin van Persie kwam terug van een zware blessure en was net op tijd fit om mee te doen aan het WK.^[58] Nederland speelde sterk in de oefencampgne, in de laatste wedstrijd werd Hongarije met 6-1 verslagen. Niemand had het echter nog over deze wedstrijd, want Arjen Robben viel ernstig geblesseerd uit.^[59] Robben zou normaal nooit het WK halen, maar de KNVB stuurde hem naar dokter Dick van Toorn, die hem binnen een week moest klaarstomen voor het WK. Robben haalde het WK en kon in de derde wedstrijd al meedoen, maar zou na dat WK een half jaar niet meer spelen.^[60]

In de eerste wedstrijd had Nederland het vooral in de eerste helft moeilijk met Denemarken en dwong nauwelijks kansen af. De tweede helft begon goed voor Nederland, toen na een misverstand AZ-speler Daniel Agger een eigen doelpunt maakte.^[61] Nederland kwam pas echt op stoom, toen Eljero Elia inviel, na een van zijn sterke acties, waarbij hij op de paal schoot, profiteerde Dirk Kuijt met het beslissende doelpunt. Tussen het publiek zaten meisjes met opzichtelijke kleding van bierproducent Bavaria, reclame maken was verboden in een toernooi dat mede werd gesponsord door Budweiser en de "Bavaria-babes" werden gearresteerd, na een schikking tussen de FIFA en Bavaria werden de dames vrijgelaten.^[62] De tweede wedstrijd tegen Japan won Oranje door een doelpunt van Wesley Sneijder na mistasten van de Japanse doelman^[63] en Nederland was al zeker van de tweede ronde.^[64] De laatste wedstrijd tegen Kameroen stond vooral in het teken van de rentree van Arjen Robben, hij verzorgde zelfs de assist van het winnende doelpunt van Klaas Jan Huntelaar.^[65]

De andere drie ploegen streden om de tweede plaats, Japan won met 1-0 van Kameroen door een doelpunt van Keisuke Honda, die aan een opmerkelijk seizoen bezig was. Hij begon het seizoen bij de Nederlandse club FC VVV, waar hij de bescheiden Nederlandse club uitgroeide tot één van de beste spelers van Nederland.^[66] Hij werd getransfereerd naar CSKA Moskou, waar hij zich nog verder in de kijker speelde door te schitteren in de Champions League.^[67] Kameroen tegen Denemarken was een beslissende wedstrijd, aangezien beide landen de eerste wedstrijd hadden verloren. Het werd een levendige wedstrijd volop kansen, waarbij Denemarken net iets gelukkiger was door een beslissend doelpunt van Ajacied Dennis Rommedahl.^[68] Vanwege een slechter doelsaldo moest Denemarken ook van Japan winnen, maar het technisch superieure Japan gaf de Denen geen schijn van kans, 3-1. Honda kreeg weer alle aandacht met een vrije trap ^[69] en een assist bij het derde doelpunt.^[70]. Jon Dahl Tomasson scoorde de tegentreffer van de Denen, de Deense topscorer nam afscheid na de uitschakeling.^[71]

Italië verdedigde zijn titel met een sterk verouderde selectie, zo leidde record-internaional Fabio Cannavaro nog steeds de verdediging en waren vijf basisspelers meer dan dertig jaar oud, het geheel werd weer geleid door Marcello Lippi, die na het WK zou stoppen.^[72] Domper was een blessure van vormgever Andrea Pirlo,hij zou de eerste twee wedstrijden missen. ^[73] In de eerste wedstrijd liep Italië al averij op door met 1-1 gelijk te spelen tegen het stugge Paraguay,^[74] de 1-1 gelijkspel tegen Nieuw-Zeeland was ronduit een blamage.^[75]

Een gelijkspel tegen het ook matig gestarte Slowakije zou desondanks genoeg kunnen zijn voor plaatsing voor de achtste finales, maar Slowakije rook bloed en stond na 72 minuten met 2-0 voor door twee doelpunten van Róbert Vittek. Italië begon eindelijk te voetballen en kwam twee maal terug in de wedstrijd, het tweede doelpunt van Fabio Quagliarella was een subtiele lob.^[76] In de slotfase was er kans op een ulieme ontsnapping, maar Simone Pepe miste een laatste kans en wereldkampioen Italië was al in de eerste ronde uitgeschakeld.^[77] Door het falen van Italië nam Paraguay de regie over in deze groep en na een 2-0 zege op Slowakije volstond een doelpuntloos gelijkspel tegen Nieuw-Zeeland,^[78] Slowakije werd tweede. Tekenend was dat Nieuw Zeeland ook boven Italië eindigde, met drie gelijke spelen zou het land zelfs het enige land zijn dat geen wedstrijd verloor.^[79]

Meest opmerkelijke deelnemer aan het WK was Noord-Korea, dat zich ten koste van de Arabische grootmachten Saoedi-Arabië en Iran plaatste voor het WK.^[80] Het was de tweede keer dat het Stalinistische land zich plaatste voor het WK sinds het legendarische WK van 1966, waar Noord-Korea van Italiě won en in de kwartfinale tegen Portugal een 3-0 voorsprong verspeelde.^[81] De spelers van Noord-Korea kwamen op drie na allemaal uit de Noord-Koreaanse competitie, Sports-Club April 25, de club van het leger was hofleverancier met zeven deelnemers. Aanvaller Jong Tae-se was opgegroeid in Japan en zijn ouders waren van Zuid-Koreaanse komaf, zijn moeder stuurde hem naar een Noord-Koreaanse school, omdat zijn moeder zich Noord-Koreaanse voelde. Tae-Se had als bijnaam de Noord-Koreaanse Wayne Rooney^[82] en zou na het WK spelen voor VfL Bochum,^[83] daarvoor speelde hij in de Japanse competitie. Spelen voor het Noord-Koreaanse team was een emotionele gebeurtenis voor hem, voor de eerste wedstrijd tegen Brazilië moest hij huilen.^[84]

De eerste wedstrijd tegen Brazilië werd door de Koreaanse staatstelevisie met vertraging uitgezonden. Noord-Korea verweerde zich goed en na een doelpuntloze stand bij rust verloor Noord-Korea slechts met 2-1, Jong Tae-se scoorde het tegendoelpunt.^[85] De Noord-Koreaanse staatstelevisie durfde het aan de wedstrijd tegen Portugal live uit te zenden,^[86] groot moest de schok geweest zijn om het land met 7-0 te zien verliezen.^[87] Na het WK ondergingen de Noord-Koreaanse spelers een publieke tuchtiging, waar een menigte hun opwachtte en wees op hun fouten,^[88] geruchten gingen dat de Noord-Koreaanse coach naar een werkkamp werd gestuurd.^[89]

Brazilië werd zoals altijd gezien als een van de favorieten, coach en ex-international Dunga stond bekend om zijn zakelijke benadering^[90] en selecteerde Ronaldinho niet,^[91] die bij zijn club AC Milan weer een stijgende lijn vertoonde.^[92] Brazilië begon het toernooi met een moeizame overwinning op Noord-Korea, de wedstrijd werd open gebroken door een wervelende actie van back Maicon, die scoorde door met de buitenkant van zijn rechtervoet praktisch vanaf de achterlijn de Noord-Koreaanse doelman te passeren.^[93] In de tweede wedstrijd tegen Ivoorkust vertoonde een stijgende lijn door met 3-1 te winnen, De nieuwe aanvalsleider van Braziliĕ Luís Fabiano scoorde twee maal, al had hij geluk dat bij het tweede doelpunt twee handsgevallen over het hoofd werden gezien.^[94] Ivoorkust toonde zich een slecht verliezer, de tackles vlogen om de oren en de Braziliaanse middenvelder Kaká kreeg een tweede gele kaart na theaterspel.^[95] Brazilië - Portugal leek een mooie affiche om de groep af te sluiten, maar aangezien beiden een punt nodig hadden om hun doelstelling te bereiken (Brazilië groepswinnaar, Portugal kwalificatie) was het een wedstrijd zonder hoogtepunten.^[96]

Spanje won eindelijk een groot toernooi en was voorbestemd ook een favorietenrol te spelen op het WK.^[97] Het verslikte zich echter in zijn eerste wedstrijd in het defensieve voetbal van Zwitserland.^[97] Chili ontpopte zich tot de smaakmaker van het toernooi,^[98] al vielen de zeges op Honduras en Zwitserland wat mager uit, beiden werden met 1-0 verslagen.^[99] Tijdens de wedstrijd tegen Chili had Zwitserland toch nog een klein succesje, het verbrak het record aantal speelminuten zonder tegengoal.^[100]

Op de laatste speelronde konden drie landen (Chili, Spanje en Zwitserland) nog gelijk in punten eindigen en kon het doelsaldo beslissend zijn. Spanje kwam gelijk in punten van Chili door te winnen.^[101] Chili stond voor rust met 2-0 achter met een man minder, maar knokte zich terug in de wedstrijd: 2-1. Zwitserland moest nu met twee goals verschillen winnen van Honduras, maar in een matige wedstrijd bleef het steken op een doelpuntloos gelijkspel, waardoor ook Chili zich plaatste voor de achtste finales.^[102]

In vergelijking met het vorige WK plaatsten Duitsland, Portugal, Nederland, Spanje, Engeland, Brazilië, Argentinië, Mexico en Ghana zich voor de achtste finales. Frankrijk werd uitgeschakeld door Uruguay, Italië door zowel Paraguay als Slowakije, Chili schakelde Ecuador en Zwitserland uit.De plaatsen van Zweden, de Oekraïne en Australië werden ingenomen door de Verenigde Staten, Zuid Korea en Japan.

Nadat in de beginfase Park Chu-young een vrije trap van Zuid-Korea op de paal schoot opende Luis Suárez namens Uruguay de score na onoplettendheid van de Koreaanse verdediging. Uruguay ging in het verloop van de eerste helft achterover leunen en had weinig te duchten van de Koreaanse ploeg, die alleen via afstandsschoten enigszins gevaarlijk werd. In de tweede helft waren de Koreanen veel nadrukkelijker aanwezig en dat leverde een gelijkmaker op via Lee Chung-yong. Uruguay hervond zichzelf en nadat hij twee kansen miste scoorde Suárez in de stromende regen met een gekruld schot dat via de paal het doel invloog.^[103] Zuid-Korea gaf nog niet op, maar het bleef bij 2-1 en tweevoudig wereldkampioen Uruguay plaatste zich voor de eerste keer sinds 1970 voor de kwartfinales.^[104]

Onder toeziend oog van de vroegere Amerikaanse president Bill Clinton en rockster Mick Jagger^[105] hadden de Verenigde Staten het in de eerste helft lastig met Ghana en kwam snel op achterstand door een doelpunt van de Duitse Ghanees Kevin-Prince Boateng. Zoals vaker dit toernooi kwamen de Verenigde Staten op wilskracht terug in de wedstrijd en in de tweede helft kwam de ploeg op gelijke hoogte door een benutte strafschop van Landon Donovan In de verlengingen kwam Ghana opnieuw op voorsprong door een treffer van Asamoah Gyan en hield de hoop van het hele Afrikaanse continent intact.^[106]

In de eerste ronde maakte het geroutineerde Engeland een uitgebluste indruk en het jonge Duitsland een gretige. Dat beeld werd bevestigd tijdens de eerste minuten van de wedstrijd, waarbij met name de verdediging van Engeland regelmatig voor schut stond. Na 20 minuten scoorde Miroslav Klose, waarbij een assist van nota bene doelman Manuel Neuer door de hele Engelse verdediging werd gemist en na opnieuw wijfelachtig optreden werd de Duitse voorsprong verdubbeld door Lukas Podolski. Nog voor rust kwam Engeland weer in de wedstrijd door een treffer van verdediger Matthew Upson en daarna schoot Frank Lampard via de lat in het doel. De bal stuiterde echter weer het veld in en de scheidsrechter had niet gezien, dat de bal (ruimschoots) over de lijn was.^[107] In de tweede helft schoot Lampard nog een vrije trap op de lat, maar voor de rest waren de Engelsen machteloos en Duitsland counterde via twee uitbraken van Thomas Müller naar een ruime 4-1 zege.^[108] De FIFA maakte zich weer eens belachelijk door in de samenvatting de afgekeurde goal van Lampard niet te vertonen.^[109] De verontwaardiging was echter groot en op het volgende WK zou doellijntechnologie plaats vinden.^[110] De Britse pers was weliswaar verontwaardigd over de beslissing van de scheidsrechter, maar legde toch de nadruk op het zwakke spel van de Engeland en Fabio Capello was al afgeschreven.^[111]

Een paar uur na de misserd rond Lampard ging het ook zichtbaar mis bij Argentinië - Mexico. Nadat Mexico in de eerste fase van de wedstrijd meer kansen kreeg en op de paal schoot scoorde Carlos Tévez na een combinatie met Lionel Messi uit buitenspelpositie. Het doelpunt werd goed gekeurd, ondanks dat iedereen in het stadion op grote video-beelden kon zien, dat er iets goed mis was.^[112] De Mexicaanse spelers wezen de scheidsrechters op hun fout bij het kijken naar de video-scherm, maar de beslissing was niet meer terug te draaien.^[113] Mexico was van slag en na een fout van Ricardo Osorio kon Gonzalo Higuaín het tweede doelpunt scoren.^[114] De wedstrijd was helemaal beslist na een uithaal van Tevez.^[115] Mexico redde nog de eer via Javier Hernández, maar was voor de vijfde achtereenvolgende keer in de achtste finales uitgeschakeld.^[116]

Nederland speelde tegen een van de verrassingen van de eerste ronde, Slowakije, al had de ploeg eerder de wereldkampioen verslagen.^[117] Drie-en-een halve week na de bijna fatale hamstringblessure tegen Hongarije begon Arjen Robben weer aan een wedstrijd en na achttien minuten had Robben al succes door vanuit de flanken naar binnen te trekken.^[118] Nederland kon niet doordrukken en kwam halverwege de tweede helft nog in de problemen, maar doelman Maarten Stekelenburg redde tot twee keer toe.^[119] Tien minuten voor tijd wisselde coach Bert van Marwijk de weinig gelukkig spelende spits Robin van Persie, die duidelijk misbaar maakte van zijn wissel.^[120] Vlak daarna besliste Nederland het duel, toen Wesley Sneijder bediend werd door Dirk Kuyt, de strafschop van Slowakije kwam te laat om Nederland te verontrusten,^[121] Róbert Vittek scoorde zijn vierde doelpunt en was op dat moment gedeeld topscorer met vier goals. Belangrijk voor van Marwijk was dat de ploeg homogeen bleef zonder conflicten, "de zaak van Persie" werd intern opgelost^[122] en van Persie betuigde spijt.^[123]

Een van de relevaties van het toernooi Chili moest in de play-offs spelen tegen een "Angstgegner", Chili had al tien jaar niet meer gewonnen van Brazilië en had in de kwalificatie twee keer met drie goals verschil verloren. Dat gebeurde nu ook weer, na een gelijkgaand begin was er geen houden meer aan voor Chili en na de openingsdoelpunt van Juan werd het al snel 2-0 door een doelpunt van aanvalsleider Luís Fabiano. In de tweede helft scoorde Robinho, die altijd scoorde tegen Chili^[124] en Brazilië leek op tijd op stoom te raken voor de confrontatie tegen Nederland.^[125]

Japan tegen Paraguay was vooraf de minst aansprekenbare achtste finale en maakte zijn reputatie waar, het was een wedstrijd zonder veel hoogtepunten. Paraguay had nog wat uitgespeelde kansen, in de eerste helft schoot de Japanner Daisuke Matsui op de lat. In de verlenging bleef in ieder geval Paraguay het nog proberen, maar strafschoppen waren onvermijdelijk. Als enige miste Yuichi Komano namens Japan een strafschop en Paraguay plaatste zich na drie gemiste kansen voor de eerste keer voor de kwartfinales.^[126]

Portugal tegen Spanje was samen met Engeland - Duitsland de topaffiche van de achtste finales. Spanje begon sterk met drie kansen in de beginfase, maar nadat met name David Villa een goede kans miste werd het voor Spanje steeds moelijker Portugal uit elkaar te spelen, dat defensief speelde en vooral parasiteerde op de klasse van Christiano Ronaldo, die ook in deze wedstrijd er niet uit kwam. In de tegenaanval kreeg Tiago Mendes de beste kans, maar Iker Casillas keerde de kans in twee instanties. Na rust begon Spanje moeizaam aan de wedstrijd, na een uur wisselde Vicente del Bosque zijn spits Fernando Torres en Spanje kreeg weer kansen, David Villa scoorde na een subtiel hakje van Xavi. Portugal was niet in staat de wedstrijd te keren ^[127] zeker na de rode kaart van Ricardo Costa en scoorde alleen in het toernooi tegen Noord-Korea. Extra teleurstellend waren de bijdragen van Christiano Ronaldo, hij kwam in het stuk niet voor en uit frustratie suugde hij in de camera,^[128] de Fifa bestudeerde de "zaak" en besloot Christiano Ronaldo niet te schorsen.^[129] Een paar maanden later nam Portugal revanche en won in een oefenduel met 4-0 van Spanje.^[130]

In tegenstelling tot het vorige WK plaatsten Duitsland, Brazilië en Argentinië zich opnieuw voor de kwartfinales, Italië, Frankrijk en Portugal werden respectievelijk uitgeschakeld door Paraguay, Uruguay en Spanje, de plaatsen van Engeland en de Oekraïne werden ingenomen door Nederland en Ghana. Zuid-Amerika had voor de eerste keer in de historie meer deelnemers in de kwartfinales dan Europa. In vergelijking met het vorige WK had Zuid Amerika vier ploegen, vorig WK twee, Europa ging van zes naar drie deelnemers, Afrika had nu wel één deelnemer.

Vlak voor de wedstrijd begon haakte de Nederlandse verdediger Joris Mathijsen af, André Ooijer, die op dat moment clubloos was, omdat zijn contract bij PSV niet werd verlengd was zijn vervanger.^[131] In de eerste helft was Brazilië veel sterker, na tien minuten verzond de Braziliaanse verdediger Felipe Melo een pass in het centrum, die door de Nederlandse verdediging werd gemist, waarna Robinho kon scoren. Brazilië had voor rust al een comfortabele voorsprong moeten staan, een schot van afstand van Kaká werd vakkundig gepareerd door Maarten Stekelenburg.^[132] Het donderde in de Nederlandse kleedkamer en de ploeg kwam geladen terug. Na 54 minuten verzond Wesley Sneijder een pass, die door de Brazilaanse doelman en zijn ploeggenoot bij Inter Milan Julio Cesar verkeerd werd ingeschat en door Felipe Melo in eigen doel werd gewerkt, later werd het doelpunt toegekend aan Wesley Sneijder.^[133] Nederland rook bloed en na een hoekschop kopt de kleinste man van het veld Wesley Sneijder de bal in het doel, iconisch werd het juichen van Sneijder, die constant wees naar zijn hoofd.^[134] Brazilië raakte gefrustreerd en verloor Melo na een twee wilde tackles op Arjen Robben.^[135] De wedstrijd bleef spannend, Dirk Kuijt haalde de bal van de doellijn en Nederland was slordig in de tegenaanval. Het bleef 2-1, de Braziliaanse coach Dunga nam ontslag^[136] en Nederland kon zich gaan opmaken voor de halve finales.^[137]

In de wedstrijd tussen Ghana en Uruguay was er vooral evenwicht, Sulley Muntari scoorde namens Ghana vlak voor rust met een schot van afstand, vlak na rust scoorde Diego Forlán uit een vrije trap, beide landen kregen hun kansen, maar de wedstrijd moest worden verlengd en stevende af naar strafschoppen. Vlak na rust leeek Ghana te scoren, maar aanvaller Luis Suarez mepte de bal als een volleerd volleyballer uit het doel.^[138] Suarez, die in Nederland ook bekend stond om zijn vaak onsportieve gedrag,^[139] werd uit het veld gestuurd, maar de strafschop van Asamoah Gyan eindigde op de lat, hetgeen leidde tot veel vreugde bij vooral Suarez. Vlak daarna moesten de strafschoppen genomen worden en na twee Ghaneese en één Urugayaanse misser, moest Sebastián Abreu, bijgenaamd "El Loco" aanleggen voor de beslissende strafschop, hij scoorde met een "Panenka".^[140] Uruguay was door naar de halve finales,^[141] Suarez noemde de handsbal "de tweede hand van God".^[142] Bij een nieuwe confrontatie op het WK in 2022 was Suarez nog steeds speler, Ghana zinde op wraak^[143] en Suarez weigerde nog steeds zijn excuses aan te bieden.^[144]

Na een vriendschappelijke wedstrijd tussen Duitsland en Argentinië in maart 2010, die Argentinië met 0-1 won weigerde Diego Maradona een presconferentie te houden met Müller, die hij als een ballenjongen aanzag.^[145] Müller debuteerde die dag als international en nam wraak op Maradona door in de kwartfinale de 1-0 te maken. Argentinië maakte een kansloze indruk en Lionel Messi was onzichtbaar, net als andere grote sterren vooraf op dit toernooi. In de tweede helft ging het van kwaad tot erger en de Duitsland liepen uit naar 4-0. Miroslav Klose, op dat moment bankzitter bij Bayern München maakt twee doelpunten, verdediger Friedrich scoorde zijn eerste doelpunt in het Duitse team na sterk voorbereidend werk van Bastian Schweinsteiger.^[146] In heel Duitsland was men opgetogen en geloofde dat het jonge team de wereldtitel kon pakken.^[147] Maradona was emotioneel en dreigde op te stappen,^[148] de publieke opinie gaf hem eerst nog vertrouwen,^[149] maar toen Maradona eiste dat hij zijn technische staf kon houden werd hij alsnog ontslagen.^[150] Een wonderlijke periode kwam ten einde, waarbij Maradona uitblonk in persconferenties,^[151] maar niet als coach. Er kwam later steeds meer kritiek op zijn periode, een van de ervaren spelers Veron verklaarde dat er weinig discipline was onder Maradona's leiding.^[152]

Paraguay hield in de eerste helft gelijke trend met Spanje en kreeg ook de beste mogelijkheden, al in de eerste minuten moest doelman Iker Casillas in actie komen op een schot van Jonathan Santana. Na tien minuten in de tweede helft was er opeens volop drama, Oscar Cardozo miste een penalty voor Paraguay en even later mikte Xabi Alonso voor Spanje wel raak vanaf de stip. Die strafschop moest over wegens te vroeg inlopen. De tweede poging werd gestopt door Justo Villar, die vervolgens David Villa onderuithaalde.^[153] Dat ontging de arbiter. Er ontstond een open duel, die uiteindelijk werd beslist in de 83e minuut, Luis Pedro raakte de paal en de rebound van Villa caramboleerde via beide palen in het doel.^[154] Paraguay kon niet meer terugkomen in de wedstrijd, maar had de Europese kampioen goed partij geboden en de spelers werden thuis als helden ontvangen.^[155] Spanje haalde voor de eerste keer in zestig jaar de halve finales van het WK, Villa was nu topscorer van het toernooi in een ploeg die maar zes keer scoorde tot dusverre.

In vergelijking met het vorige WK plaatste Duitsland zich opnieuw voor de halve finales, Frankrijk en Portugal werden respectievelijk uitgeschakeld door Uruguay en Spanje, de plaats van Italië werd ingenomen door Nederland.

Het aantal Europese deelnemers daalde van vier naar drie deelnemers, Zuid-Amerika kreeg een deelnemer erbij.

Nederland begon sterker aan de wedstrijd en een ver afstandschot van Giovanni van Bronckhorst was daarvan de beloning.^[156] Het raakte de voor de geschorste Nigel de Jong spelende Demy de Zeeuw kwijt, die na een schop van Martin Caceres zwaar beschadigd werd aan zijn gebit, hij zou nooit meer op zijn oude niveau komen.^[157] Nederland raakte de controle over de wedstrijd kwijt en vlak voor rust verkeek keeper Maarten Steekelenburg zich op een inzet van Diego Forlán, die de gelijkmaker scoorde en even later moest van Bronckhorst redden op de lijn. Na rust kreeg Nederland weer het overwicht en sloeg tussen de 70e en 73e minuut toe, Wesley Sneijder maakte zijn vijfde doelpunt van het toernooi en Arjen Robben scoorde met het hoofd. In de slotfase werd het nog spannend na een doelpunt van Maximiliano Pereira in de slotfase, maar Nederland hield stand en plaatste zich voor de derde keer voor een WK-finale en de eerste sinds 32 jaar.^[158]

Na twee galavoorstellingen tegen Engeland en Argentinië had het jonge Duitse team weinig in te brengen tegen Spanje. Spanje had een groot overwicht in de wedstrijd, maar net als eerder was de ploeg erg inproductief, het scoorde pas zes doelpunten in vijf wedstrijden. In de tegenaanval kreeg Duitsland de beste kans van de wedstrijd, Toni Kroos wist Iker Casillas niet te passeren. In de 73e minuut kwam uiteindelijk de beslissing, de Spaanse verdediger Carles Puyol scoorde met een krachtige kopbal. In het restant van de wedstrijd wist Duitsland de wedstrijd niet meer terug te draaien en Spanje was slordig in de tegenaanval om de wedstrijd definitief te beslissen.^[159]

Uruguay tegen Duitsland was een wedstrijd met een wisselende kansen, zo nam Uruguay een 1-2 voorsprong halverwege de tweede helft, maar wist die voorsprong niet vast te houden en verloor met 3-2. Vooraf konden verschillende spelers nog topscorers worden van het toernooi, de Duitsers Thomas Müller (voetballer) en Miroslav Klose en de Uruguayaan Diego Forlán stonden op vier goals en hadden één goals minder dan Wesley Sneijder en David Villa, die nog de finale moesten spelen. Müller en Forlán scoorde beiden en zouden uiteindelijk mede-topscorer van het toernooi worden.

5 doelpunten

4 doelpunten

3 doelpunten

2 doelpunten

1 doelpunt

Eigen doelpunt

NB: een eigen doelpunt van de Braziliaan Felipe Melo tegen Nederland werd later alsnog toegekend aan Wesley Sneijder.