Շենունցզյա

Անտառային շրջանը ստեղծվել է 1970 թվականի մայիսի 28-ին` Ֆանսյան նահանգի իրար կապված Սինշան և Բադուն տարածքներից։ 1971 թվականին այն ընդգրկվեց Յիչան շրջանի մեջ (宜昌 地区), 1972 թվականի մարտին այն տեղափոխվեց նահանգային իշխանությունների անմիջական ենթակայություն։ 1976 թվականի մայիսին անտառային տարածքն ընդգրկվեց Յունյան շրջանի մեջ (郧 阳 地区), բայց 1983 թվականի օգոստոսի 19-ին այն անմիջապես կրկին փոխանցվեց նահանգային կառավարությանը։ 1985 թվականին Բադունի շրջանից 2 և 1 ազգային համայնքներ տեղափոխվեցին անտառային շրջան։

Անտառային շրջանը բաժանված է 6 գյուղակի, 1 շրջանի և 1 ազգային շրջանի։

Շենունցզյա անտառային շրջանը գտնվում է Հուբեյի արևմտյան մասում, Չունցին տարածաշրջանի սահմանին։ Այստեղ են գտնվում Հուբեյ նահանգի ամենաբարձր լեռները, որոնցից ամենաբարձրը` Չենունդենն է («Շեն-նունա գագաթ», ծովի մակարդակից բարձր է 3105 մ)։ Այդ լեռները համարվում են հենց իր` Յանցզիի հովտի (հարավում) և դրա վտակ` Հանշույի (հյուսիսում) ավազանների միջև գտնվող ջրբաժանի մասը։

Լեռնային տեղանքի պատճառով տարածքի բնակչությունը և գյուղատնտեսական նշանակության հողերի օգտագործումը համեմատաբար քիչ են, և այդպիսով տարածքը կարողացավ պահպանել անտառային ծածկույթը, որն անհետացել է արևելյան Հուբեյի խիտ բնակեցված հարթավայրային շատ շրջաններում։

Տարածքի հարավարևմտյան մասում է գտնվում «Շենունցզյա» պետական արգելոցը (神农架国家自然保护区), որը 1990 թվականից^[1] ի վեր կենսոլորտային պաշարների համաշխարհային ցանցի մաս է կազմում և ընդգրկված է ՅՈՒՆԵՍԿՕ-ի Համաշխարհային ժառանգության օբյեկտների^[2] նախնական ցուցակում։ Արգելոցում պահպանվող կենդանիների տեսակների շարքում է «Ոսկե փնթի քթով» կապիկը, որի համար հատուկ պահպանվող տարածքը 100 քառակուսի կիլոմետր է։ Պնդում են, որ 1990 թվականից մինչև 2005 թվականը արգելոցում այս կապիկների քանակը 500-ից հասել է 1200-ի^[3]։

Շրջանի կենտրոնը Սունբայ գյուղակն է, որը տեղակայված է շրջանի հյուսիս-արևելյան մասում։ Գլխավոր զբոսաշրջային կենտրոնը Մույուի (Muyu) գյուղակն է, որը գտնվում է արգելոցի գլխավոր մուտքից ոչ հեռու։

Տարածքի մեծ մասը (բացառությամբ ամենահարավային, զբոսաշրջային հատվածի) փակ է օտարերկրացիների համար։

Լեռնային ռելիեֆի և ավելի ցուրտ կլիմայի պատճառով, քան մարզի հարթ հատվածներում է, գյուղատնտեսությունը թույլ է զարգացած։ Տարածքի (ինչպես նաև Հուբեյի լեռնային այլ գավառների) բնորոշ առանձնահատկությունն այն է, որ բրնձի փոխարեն գյուղացիները հաճախ աճեցնում և ուտում են կարտոֆիլ (հազվագյուտ մշակաբույս ցածրադիր գավառներում)։ Թեյի աճեցումը նույնպես զարգանում է։

Նախկինում Շենունցզյայի հիմնական արդյունաբերությունը անտառտնտեսությունն էր. 1960-1980- ական թվականներին այստեղ տարեկան արտադրվում էր ավելի քան 100,000 խորանարդ մետր փայտանյութ^[3] (1970-ականներին հասնելով միլիոն խորանարդ մետրի^[4]),1990-ական թվականների վերջից անտառապահների հիմնական խնդիրն է դարձել անտառների պահպանումը, այլ ոչ թե փայտանյութի ստեղծումը^[3]։ Անտառահատումները պաշտոնապես դադարեցվել են 2000 թվականի մարտին^[4]։

Զարգացած է նաև լեռնահանքային արդյունաբերությունը։

Զբոսաշրջությունը դառնում է տարածաշրջանի տնտեսության կարևոր ճյուղ։ Լեռնային համեմատաբար զով կլիման հանգստացողներին ձգում է դեպի Շենունցզյա ամռանը, երբ Ուհանի կամ Իչանի բնակիչները տառապում են կլիմայի ջերմությունից և բարձր խոնավությունից։ Ձմեռային զբոսաշրջության համար գործում է նաև լեռնադահուկային հանգստավայր։

•  
  Մույուի գյուղը՝ գավառի զբոսաշրջության գլխավոր կենտրոնը
•  
  Գյուղի մոտակայքում գտնվող թեյի տնկարկներ, Մույուի գյուղակ
•  
  Հոպին գյուղի մոտակայքում գտնվող փոքր հիդրոէլեկտրակայան
•  
  G209, շրջանի գլխավոր ճանապարհը (դրա բարելավված տարածքներից մեկը)