Marcelo Caetano
 | Este artigo precisa de máis fontes ou referencias que aparezan nunha publicación acreditada que poidan verificar o seu contido, como libros ou outras publicacións especializadas no tema. Por favor, axude mellorando este artigo. (Desde xullo de 2015.) |
Marcelo das Neves Alves Caetano, nado en Lisboa o 17 de agosto de 1906 e finado no Río de Xaneiro (Brasil) o 26 de outubro de 1980, foi un político, profesor e historiador portugués; último primeiro ministro da etapa do Estado Novo.
Traxectoria
[editar | editar a fonte]Licenciouse en Dereito pola Universidade de Lisboa, e douturouse en 1931. Comezou a súa carreira política en 1940, ocupando algúns cargos importantes no Estado Novo. Foi Comisario Nacional da Mocidade Portuguesa, ministro das Colonias e presidente da Cámara Corporativa.
Sempre ligado aos círculos políticos da dereita, apoiou a ditadura salazarista. En 1934 presentou o proxecto de Código Administrativo (que regula todos os aspectos da administración autárquica: o orgánico, o financeiro, o persoal e o contencioso) que foi aprobado ese mesmo ano. Presidiu a comisión que revisou o Código e publicou un novo en 1939.
En 1937, publica a primeira edición do seu Manual de Dereito Administrativo que, na súa vida, coñecería dez edicións (a última en 1973), todas diferentes e melloradas. Exerceu cargos políticos destacados no Estado Novo (ministro das Colonias, presidente da Cámara Corporativa e ministro da Presidencia ata 1958, cando unha importante crise política provoca a súa destitución por parte de Salazar).
Tras xurar non volver á vida política e tido pedido a súa exclusión do Consello de Estado, do que era titular vitalicio, non explica nas súas memorias por que razón, en 1968, á altura da destitución de Salazar, volveu a ese mesmo Consello e acabou por ser nomeado presidente do Consello de Ministros. Con todo, os seus méritos de intelectual e profesor de Dereito non son escurecidos polo seu desempeño das actividades políticas e gobernamentais. Foi o creador do moderno Dereito Administrativo Portugués, cuxa disciplina sistematizó e ordenou; influenciou a varias xeracións de xuristas e tamén de gobernantes. Foi profesor de Dereito Constitucional e tamén aquí deixou a mesma influencia aos vindeiros (estudáronse, por primeira vez desde un punto de vista xurídico e sistemático, os problemas dos fins e funcións do Estado, da lexitimidade dos gobernantes, dos sistemas de goberno etc.).
Foi tamén un historiador do Dereito, especialmente da Idade Media portuguesa; os seus estudos sobre as Cortes de 1254 e 1385 continúan sendo referencia. Ademais, o seu pasatempo de historiador revélase en cada manual das disciplinas dogmáticas en que son constantes as referencias históricas e eruditas sobre cada asunto. Morreu pouco tempo antes de ser publicado o primeiro e único volume da súa Historia do Dereito Portugués (que abarca desde antes da fundación da nacionalidade ata o final do reinado de Xoán II, en 1495)) e sen desexos de regresar xamais a Portugal no exilio no Brasil, logo da Revolución dos Caraveis que lle retirou todo dereito a pensións de xubilación.
| Predecesor: António de Oliveira Salazar |
Primeiro Ministro de Portugal 1968 - 1974 |
Sucesor: Xunta de Salvación Nacional |
| Control de autoridades |
|
|---|
- Historiadores de Portugal
- Primeiros ministros de Portugal
- Doutores honoris causa pola Universidade de Santiago de Compostela
- Nados en Lisboa
- Nados en 1906
- Finados en 1980
- Alumnos da Universidade de Lisboa
- Doutores honoris causa pola Universidade Complutense de Madrid
- Ministros de Portugal
- Procuradores da Cámara Corporativa de Portugal