Clemente I, papa

Este artigo precisa de máis fontes ou referencias que aparezan nunha publicación acreditada que poidan verificar o seu contido, como libros ou outras publicacións especializadas no tema. Por favor, axude mellorando este artigo. (Desde xuño de 2017.)

Clemente I, papa

(década de 1000, Catedral de Santa Sofía de Kíiv)
Nome orixinal	(la) Clemens PP. I Romanus
Biografía
Nacemento	século I Roma (Imperio Romano)
Morte	99 Quersoneso (Reino do Bósforo)
Causa da morte	homicidio, execución por afogamento
Lugar de sepultura	Basílica de São Clemente (pt)
4º Papa
88 – 99 ← Anacleto – Evaristo →
Datos persoais
Relixión	Igrexa católica
Actividade
Lugar de traballo	Roma
Ocupación	teólogo, sacerdote católico
Período de tempo	Alto Imperio Romano
Período de actividade	(Con vida en: século I )
Enaltecemento
santo
Día de festividade relixiosa	23 de novembro
Obra
Obras destacables I Clemente (pt)
Familia
Pais	Tito Flávio Sabino   e Arrecina
Irmáns	Tito Flávio Sabino Tito Flávio Clemente Flavia Plautilla
Descrito pola fonte	Nordisk familjebok Vlastenský slovník historický (pt) Pequeno Dicionario Enciclopédico de Brockhaus e Efron

Clemente I, logo coñecido como San Clemente, ou coas variantes Cremenzo e Crimenzo,^[1] nado quizais en Roma e finado talvez en Gallípoli no ano 99, foi o cuarto papa da historia. Estivo de bispo de Roma dende o ano 91 ata a súa morte.

Moi pouco se sabe da súa vida. Chamado Clemente Romano, hai fontes que sitúan o seu nacemento en Roma, pero non é seguro. Se facemos caso de Ireneo de Lión debeu coñecer a Pedro e a Paulo, Tertuliano di que foi o propio Pedro quen o coroou bispo, e hai quen sinala que foi escollido papa logo da morte de Pedro, mais que renunciou, deixándolle o bispado romano primeiro a Lino e a Anacleto despois. Oríxenes di^[2] que el é o Clemente que aparece como camarada de Paulo na epístola deste aos filipenses^[3].

Hai algúns indicios de que era xudeu. A súa morte ten diferentes interpretacións: hai quen di^[quen?] que morreu naturalmente en Roma ou en Grecia, e quen apunta, e esa é a teoría oficial apoiada pola Igrexa católica, que foi martirizado. Pero tampouco neste suposto coinciden as datas nin os lugares, e unhas apuntan a Gallípoli, na costa anatolia, onde fora exiliado por Traxano, e outras fontes o localizan en Quersonesos, en Crimea. Este martirio, que supostamente se produciu cando o botaron ao mar cunha áncora ao pescozo, ben puido ser o do cónsul romano Flavio Clemente. E aínda que Cirilo levou as súas supostas reliquias a Roma no ano 868 para a fundación da basílica de San Clemente, no Mosteiro das Covas de Kíiv reivindican que as súas reliquias (entre elas, a cabeza) as teñen gardadas eles.

Durante o seu pontificado producíronse revoltas contra os presbíteros en Corinto, o que probablemente fose o primeiro desacordo grave no seo da Igrexa. O papa Clemente escribiulles unha carta chamándoos á obediencia aos seis pastores e evocando a lembranza de Paulo e de Pedro, e conseguiu calmar o movemento. O que non conseguiu frear foron as primeiras discrepancias de fe, logo recoñecidas como herexías, dos gnósticos e dos ebionís, nin a represión contra os cristiáns dos emperadores Domiciano primeiro e Traxano despois.

Incluíu a palabra amén nos ritos, e reforzou, para frear a crise de Corinto, a estrutura xerárquica da Igrexa, establecendo a primacía para o bispado de Roma.

A súa obra máis importante, e quizais a única auténtica, é a Epístola aos corintios, que está considerado como o primeiro texto cristián logo do Novo Testamento, e que sitúa a Clemente Romano como o primeiro dos pais apostólicos. A obra está dividida en dúas partes: na primeira exhorta ao cumprimento das virtudes, e particularmente da obediencia e da humildade, e na segunda centra estes consellos xerais na resolución do conflito interno da comunidade cristiá de Corinto.

A principal achega da obra son os aspectos organizativos: dálles nome aos bispos, aos diáconos e aos presbíteros e establece que son nomeados polos apóstolos en nome de Cristo, e que polo tanto teñen que ser obedecidos plenamente polos fieis. Tamén son interesantes os testemuños sobre a vida de Pedro e Paulo, e os capítulos dedicados á resurrección dos mortos, punto teolóxico combatido polos pagáns, e onde inclúe referencias á ave fénix como símbolo da resurrección.

Ademais, atribuíronselle a el diversas obras, todas posteriores á súa morte.

• A Segunda epístola de Clemente, importante non tanto pola autoría, que é falsa (século II, senón porque é a primeira homilía que se conserva.
• As Dúas epístolas ás virxes, onde aborda o tema da virxindade e a cohabitación dos fieis devotos de ambos sexos.
• Os Escritos pseudoclementinos, que é unha escolma de aventuras que podería configurar unha novela no sentido clásico, e onde o protagonista é o propio papa Clemente, que percorre distintas escolas filosóficas ata que coincide con Pedro e descobre a verdade.

Como todos os papas anteriores ao Edicto de Milán foi considerado santo, e ademais mártir. A súa festividade, tanto no rito occidental coma no oriental, é o 23 de novembro.

Clemente é representado tradicionalmente cunha áncora ou cun peixe, en referencia ao seu martirio.

Wikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría:  Clemente I, papa

• Parroquias de Galicia baixo a advocación de san Clemente

Este artigo sobre Papas é, polo de agora, só un bosquexo. Traballa nel para axudar a contribuír a que a Galipedia mellore e medre.  Existen igualmente outros artigos relacionados con este tema nos que tamén podes contribuír.