Lois XII de Francia

Era fillo de Carlos I de Orleans (alcumado como príncipe poeta) e de María de Clèves neto do duque Lois de Valois (irmán máis novo do rei Carlos VI), que foi asasinado en 1407 polo duque Xoán Sen Medo de Borgoña e bisneto de Carlos V de Francia. En 1465 ao quedar orfo foi adoptado polo rei Lois XI, ao mesmo tempo que recibía os títulos dos ducados de Valois e de Orleans. Casou por primeira vez en 1476 coa princesa Xoana de Valois, filla do rei Lois XI de Francia e de Carlota de Savoia. Con este matrimonio non tivo fillos polo que Lois consegue, en 1498, que o papa Alexandre VI anule o seu primeiro matrimonio (para iso deulle ao fillo de Alexandre, César Borgia o ducado de Valentinois) baseándose en que o casamento fora imposto por Lois XI. O matrimonio foi anulado a fin de permitir que casase coa viúva de Carlos, a ex raíña consorte, Ana da Bretaña (1477-1514), que era a filla e herdeira de Francisco II da Bretaña, nunha estratexia destinada a integrar o ducado da Bretaña na monarquía francesa.

En 1484, descontento coa rexencia de Ana de Francia, participa na chamada Guerra tola e cae prisioneiro na batalla de Saint-Aubin-du-Cormier, en xullo de 1488. Indultado tras tres anos de prisión, segue ao seu curmán o rei Carlos VIII a Italia onde fracasará nos seus plans de conquistar o ducado de Milán, para o seu propio beneficio, durante a que seria coñecida como primeira guerra de Italia.

Casou, en segundas nupcias, o 8 de xaneiro de 1499 en Nantes coa duquesa Ana da Bretaña, viúva do seu primo Carlos VIII de Francia. Desta unión naceron:

• A princesa Claudia de Francia (1499 - 1524), casada en 1514 con Francisco I de Francia
• A princesa Renata de Francia (1509 - 1575), casada en 1528 co duque Hércules II de Ferrara
• Un fillo sen nome (1508)
• Un fillo morto ao nacer (1512)

O 9 de outubro de 1514 casou en terceiras nupcias, en Abbeville coa princesa María Tudor, filla de Henrique VII de Inglaterra e Isabel de York. Desta unión non tivo fillos.

Lois morreu o 1 de xaneiro de 1515, e foi enterrado na Basílica de San Denis. Debido á tradición da lei sálica, que non permitía ás mulleres herdar o trono de Francia, foi sucedido polo fillo do seu primo irmán, Francisco I (que tamén era o seu xenro), quen fundou a súa propia liña dinástica de reis franceses.

• André Maurois (1951): Historia de Francia. Editorial Surco. Madrid.
• Hochner, Nicole (2006): Louis XII: Les dérèglements de l’image royale, collection «Époques» Seyssel: Champ Vallon