کتاب مقدس و خشونت

کتاب مقدس و خشونت (انگلیسی: The Bible and violence) کتاب مقدس عبری و عهد جدید هر دو حاوی روایت‌ها، شعرها و دستورالعمل‌هایی هستند که به توصیف، تشویق، فرمان، محکوم کردن، پاداش، مجازات و اعمال خشونت هستند که انجام آن به خدا،^[۱] افراد، گروه‌ها، دولت‌ها، و دولت-ملت‌ها نسبت داده شده‌است. از جمله اعمال خشونت آمیز شامل جنگ، قربانی‌کردن انسان، قربانی کردن حیوان، قتل، تجاوز جنسی، نسل‌کشی، و تنبیه و جنایت است.

منبع اولیه برای مطالعه خشونت در عهد عتیق، خود کتاب مقدس عبری است که «تنخ» نیز شناخته می‌شود، شامل کل انجیل یهودی و مجموعه ای از نوشته‌های مذهبی در دوران باستان است. تنخ دارای ۲۴ کتاب است که شامل کتاب‌های زیر است:

• تورا، ۵ کتاب تورات (سفر پیدایش، سفر خروج، لاویان، سفر اعداد و سفر تثنیه
• نوییم، ۸ کتاب کتاب‌های انبیاء (شامل یوشع، داوران، سموئیل، پادشاهان اشعیا، ارمیا حزقیال و دوازده پیامبر صغیر)
• کتوویم، ۱۱ کتاب مکتوبات (شامل مزامیر، امثال سلیمان، سفر ایوب، غزل غزل‌های سلیمان، روت، مراثی، جامعه، استر، دانیال، عزرا-نحیما و تواریخ^[۲] انجیل‌های انگلیسی ۳۹ کتاب را برای عهد عتیق فهرست می‌کنند، زیرا سموئیل، پادشاهان، و تواریخ را به دو نیم تقسیم می‌کنند و عزرا، نحمیا و ۱۲ پیامبر صغیر را به عنوان کتاب‌های جداگانه می‌شمارند.^[۳]

بخش‌های خاصی از عهد عتیق در زمینهٔ خشونت مهم به‌شمار می‌رود. کتاب‌های پیدایش (به‌خصوص باب‌های ۱–۱۱) و سفر خروج (به ویژه باب‌های ۱–۱۵) حاوی داستان آفرینش همراه با گزارش خداوند است که اسرائیل را از بردگی از طریق شکست فرعون در مصر رهایی بخشید. شرح فتح کنعان در کتاب یوشع ۱–۱۲ ظاهر می‌شود، اما خروج (۱۷:۸–۱۶)، اعداد (۱۳؛ ۲۱:۱–۳، ۲۱–۳۵؛ ۳۱؛ ۳۲؛ ۳۳:۵۰–۵۶)، و تثنیه (۱: ۱–۴:۴۳؛ ۷؛ ۲۰) تصرف این زمین را پیش‌بینی می‌کنند، و کتاب‌های روایی که به دنبال کتاب یوشع می‌آیند، تکمیل آن را نشان می‌دهند (به ویژه به کتاب داوران ۱–۳؛ کتاب‌های سموئیل۱–۱۵).^[۴]

داستان الیاس و الیسع و اعمال خشونت‌آمیز آنها در کتاب اول از کتاب‌های پادشاهان از ۱۷ تا کتاب دوم پادشاهان قسمت ۹ یافت می‌شود. کل مجموعه کتاب‌های انبیاء برای مطالعه خشونت مهم است، زیرا پیشگویی‌های نبوی اغلب حاوی اتهام‌های اعمال خشونت آمیز یا لفاظی‌های انتقام‌جویانه در پاسخ به آن‌ها هستند. لفاظی‌های خشونت آمیز و شکایت از خشونت در سراسر مزامیر (به صورت شعر) ظاهر می‌شود. اما برای بررسی مشکل زبان خشونت، مزامیر خاصی که انتقام خداوند را فرا می‌خوانند، اهمیت ویژه‌ای دارند: مزمور ۵۸، ۱۰۹، ۱۳۷، و ۱۳۹.^[۴]

بعد دیگر مسئله با منابع اولیه، بحث قرن دوم میلادی دربارهٔ عهد عتیق به عنوان کتاب مقدس مسیحی است. مسیحیان حداقل از قرن دوم میلادی، زمانی که مرقیون فیلسوف جنبشی را برای رد عهد عتیق و خدای عهد عتیق رهبری کرد، با خشونت الهی در عهد عتیق دست و پنجه نرم کردند. این جنبش به اندازه کافی قابل توجه بود که رهبران کلیدی کلیسا مانند اسقف یونانی ایرنئوس و ترتولیان برای سرکوب آن تلاش کردند. در عصر مدرن، مفسران با قوت جدیدی به مسئله پرداخته و از منظری تازه به آن پرداخته‌اند.^[۴]

• «و لعنت، اگر به دستورهای یهوه خدای خود گوش ندهید، بلکه از راهی که امروز به شما فرمان می‌دهم روی گردانید و از خدایان دیگری که نمی‌شناسید پیروی کنید.» (تثنیه ۱۱:۲۸)^[۵][۶]
• «اگر در میان تو، در یکی از شهرهای تو، که یهوه خدایت به تو می‌دهد، مرد یا زنی یافت شود که در نظر خداوند، خدای تو، با تجاوز از عهدش، آنچه را که ناپسند است، انجام دهد. رفت و خدایان دیگر را عبادت کرد و آنها را پرستش کرد، یا خورشید یا ماه یا هیچ‌یک از لشکرهای آسمانی را که من به آن دستور نداده‌ام، و اگر به شما گفته شد و شنیدید، کاملاً تحقیق کنید. ببینید، اگر صحت دارد و مسلم است که این کار منفور در اسرائیل انجام شده‌است سپس آن مرد یا آن زن را که این کار بد را انجام داده‌است، به دروازه‌های شما، یعنی مرد یا زن، بیرون بیاورید و آنها را سنگسار کنید. به شهادت دو شاهد یا سه شاهد، کسی که باید بمیرد باید کشته شود. او نباید به شهادت یک شاهد اعدام شود. دست گواهان اول بر ضد او باشد تا او را بکشند و بعد دست همه مردم. پس شر را از میان خود پاک کن.»^[۷](تثنیه ۱۷:۲–۷)^[۶][۸]
• «کسی که برای خدای دیگری قربانی کند، جز برای خداوند، به کلی هلاک خواهد شد.» (خروج ۲۲:۲۰)^[۶]
• «زیرا من امروز به شما دستور می‌دهم که یهوه خدای خود را دوست بدارید و در اطاعت او رفتار کنید و اوامر و احکام و قوانین او را نگاه دارید. آنگاه زنده خواهید شد و زیاد خواهید شد و یهوه خدایت شما را در سرزمینی که برای تصرف آن وارد می‌شوید برکت خواهد داد.» «اما اگر دلت روی گردان شد و اطاعت نکردی، بلکه کنار رفتی و خدایان دیگر را عبادت کنی و آنها را بندگی کنی.» من امروز به شما اعلام می‌کنم که قطعاً نابود خواهید شد. در سرزمینی که برای ورود و تصرف از اردن عبور می‌کنید، مدت زیادی زندگی نخواهید کرد. (تثنیه ۱۸-۱۷-۳۰:۱۶)^[۹]
• «اگر به بیگانه و یتیم و بیوه ستم نکنی و خون بیگناه را در این مکان نریزی و به دنبال خدایان دیگر راه نیفتی و به تباهی خودت برسی. بهت اجازه می‌دهم ساکن در این مکان باشی، در سرزمینی که به پدران شما بخشیدم تا ابدالاباد.» (ارمیا ۷:۷–۷:۶)^[۶]
• «آنها در سرزمین شما زندگی نخواهند کرد، زیرا شما را وادار به گناه خواهند کرد؛ زیرا اگر خدایان آنها را عبادت کنید، قطعاً برای شما دام خواهد بود.» (خروج ۲۳:۳۳)^[۶]
• اما پیامبری که سخنی را به نام من متکبرانه بگوید که من به او امر نکرده‌ام یا به نام خدایان دیگر بگوید، آن پیامبر خواهد مرد. (تثنیه ۱۸:۲۰)^[۶]

موسی جهت دیدار با خداوند به کوه سینا می‌رود. بازگشت او به طول می‌انجامد. هارون گوساله‌ای برای آنها از طلا می‌سازد و یهودیان گوساله پرست می‌شوند. خداوند به شدت خشمگین شده و به موسی می‌گوید:"می‌دانم این قوم چقدر سرکشند. بگذار آتش خشم خود را بر ایشان شعله ور ساخته، همه را هلاک کنم" (کتاب مقدس، خروج، ۳۲، آیات ۱۰–۹). موسی واسطه شده و خشم خدا را می‌خواباند. به نزد قوم بازگشته و گوساله را در آتش انداخته و ذوب می‌کند. سپس به یهودیان مرتد گفت: «خداوند، خدای بنی اسرائیل می‌فرماید: شمشیر به کمر ببندید و از این سوی اردوگاه تا آن سوی اش بروید و برادر و دوست و همسایه خود را بکشید" لاوی‌ها اطاعت کردند و در آن روز در حدود سه هزار نفر از قوم اسرائیل کشته شدند» (خروج، ۳۲، آیات ۲۸–۲۷). روز بعد موسی به نزد خدا رفته و خواستار بخشش یهودیان می‌شود. خدا به او می‌گوید:

«هرکس نسبت به من گناه کرده، اسم او را محو خواهم کرد… من به موقع قوم را به خاطر این گناه مجازات خواهم کرد.» خداوند به خاطر پرستش بتی که هارون ساخته بود، بلای هولناکی بر بنی اسرائیل نازل کرد (خروج، ۳۲، آیات ۳۵–۳۳).^[۱۰]

طبق تورات یا شریعت موسی، اینها برخی از جرایم هستند که ممکن است مستحق مجازات اعدام باشند. قوانین کتاب مقدس مجازات اعدام را برای برخی جرم‌ها تعیین می‌کند. اینها شامل طیف وسیعی از جرم‌ها از قتل تا آدم‌ربایی، زنا تا زنای با محارم، انواع خاصی از تجاوز جنسی، عبادت بت‌پرستانه و تحریک عمومی به ارتداد، از بی‌احترامی به والدین تا هتک حرمت به روز سبت است. با این حال، جنبش اصلاحات از قرن‌ها پیش مجازات اعدام را به‌طور مؤثر لغو کرده‌است.^[۱۱]

• قربانی کردن برای خدایان دیگری غیر از یهوه.^[۱۲]
• قربانی کردن فرزندان برای مولوخ (یکی از خدایان باستانی کنعان).^[۱۳]
• پرستش فئور (بعل فئور) که در سفر اعداد ذکر شده‌است.^[۱۴]
• پیامبری که می‌گوید از خدایان دیگری غیر از یهوه پیروی کنید.^[۱۵]
• شخصی که از خدایان دیگری غیر از یهوه پیروی می‌کند.^[۱۶]
• پیامبر دروغین^[۱۷]
• به‌طور کلی «افسونگران»^[۱۸]
• کفرگویی نسبت یهوه.^[۱۹]
• کار کردن در روز سبت.^{[۲۰][۲۱][۲۲]}
• غیر لاویان (روحانی یهودی) بودن و نزدیک شدن به میشکان (خیمه یهوه).^[۲۳]
• انجام فعالیت جنسی به نحوی که در آن زن نامزد شده با یک مرد دیگر باکرگی خود را از دست بدهد.^[۲۴]
• تجاوز جنسی به یک زن نامزد شده در روستا.^[۲۵]
• زنای محصنه با زن شوهردار که هم مرد و هم زن باید بمیرند.^[۲۶]
• زنی که به دروغ خود را پیش از ازدواج باکره نشان می‌دهد.^[۲۷]
• ازدواج با مادر زن.^[۲۸] مجازات مرگ با سوزاندن است.
• اشکال خاصی از زنا با محارم، که شامل زنا با زن پدر یا عروس (همسر پسر) می‌شود.^[۲۹] سایر اشکال محارم مجازات کمتری دارند. در مورد فعالیت جنسی با خواهر/خواهر ناتنی مجازات تکفیر در ادیان داده می‌شود؛^[۳۰] اگر در مورد زن برادر یا زن عمو باشد فقط نفرین شده‌است^[۳۱] و فعالیت جنسی با خاله که نسبت خونی دارد صرفاً مورد انتقاد است.^[۳۲]
• برخی از فعالیت‌های جنسی بین مردان یا به عبارت دیگر همجنس‌گرایی مردان. تورات قطعاً اعمال همجنس‌گرایان را گناه تلقی کرده و آنها را جرم تلقی کرده‌است. اما این گناه مانند هر گناه دیگری باید با شهادت دو یا سه شاهد ثابت می‌شد.^[۳۳]
• حیوان‌خواهی.^[۳۴][۳۵] انسان و حیوان هر دو باید کشته شوند.^[۳۶]
• فحشا اگر توسط دختر کوهن انجام شود.^[۳۷]
• قتل، که یهودیان معتقدند برای غیر یهودیان نیز کاربرد دارد.^{[۳۸][۳۹][۴۰][۴۱]} در ده فرمان با عنوان تو نباید بکشی ذکر شده‌است.
• اگر گاوی که قبلاً برای شاخ زدن یا حمله به انسان سابقه داشته و صاحب گاو در این مورد اخطار گرفته، موجب قتل کسی شود صاحب گاو کشته می‌شود. در صورتی که شخص ذینفع نیاز به پرداخت هزینه داشته باشد کشتن صاحب گاو لازم نیست. اگر گاو باعث شود که برده‌ای کشته شود، صاحب گاو باید جریمه بپردازد. گاو در همه موارد سنگسار می‌شود.^[۴۲]
• کتک زدن والدین.^[۴۳]
• نفرین کردن پدر و مادر.^[۴۴][۴۵]
• پسری که در سرپیچی از والدین خود اصرار می‌ورزد.^[۴۶]
• عدم اطاعت از تصمیم دادگاه.^[۴۷]
• شهادت دروغ در مورد جرم‌های مستوجب مرگ در تورات.^[۴۸]
• «آدم‌ربایی» یک بنی‌اسرائیلی به منظور برده‌داری.^[۴۹][۵۰]

جنگ به‌طور مکرر در عهد عتیق ظاهر می‌شود و مقوله خاصی از خشونت را نشان می‌دهد. شرح فتح کنعان توسط اسرائیل و دستور «نابودی کامل» آنها پرسش‌های اخلاقی را مانند آنچه که توسط فتح‌های استعماری مدرن و پاکسازی قومی مطرح شد، ایجاد می‌کند.^[۵۱] سفر خروج می‌گوید که «خداوند مرد جنگ است.» در دنیای باستان، خدایان قرار بود از مردم خود دفاع کنند و در جنگ به آنها کمک کنند و خدای اسرائیل از این نظر تفاوتی نداشت.^[۵۲]

هنگامی که خداوند شما را به سرزمینی که در شرف تصرفش هستید، ببرد، این هفت قوم را که همگی از شما بزرگتر و قویترند نابود خواهد ساخت: هیتی‌ها، جرجاشی‌ها، عموری‌ها، کنعانی‌ها، فرزی‌ها، حوی‌ها و یبوسی‌ها. زمانی که خداوند، خدایتان آنها را به شما تسلیم کند و شما آنها را مغلوب نمایید، باید همهٔ آنها را بکشید. با آنها معاهده‌ای نبندید و به آنها رحم نکنید، بلکه ایشان را بکلی نابود سازید. با آنها ازدواج نکنید و نگذارید فرزندانتان با پسران و دختران ایشان ازدواج کنند. چون در نتیجه ازدواج با آنها جوانانتان به بت‌پرستی کشیده خواهند شد و همین سبب خواهد شد که خشم خداوند نسبت به شما افروخته شود و شما را بکلی نابود سازد. قربانگاه‌های کافران را بشکنید، ستون‌هایی را که می‌پرستند خرد کنید و مجسمه‌های شرم آور را تکه‌تکه نموده، بت‌هایشان را بسوزانید؛ چون شما قوم مقدسی هستید که به خداوند خدایتان اختصاص یافته‌اید. او از بین تمام مردان روی زمین شما را انتخاب کرده‌است تا برگزیدگان او باشید… خداوند آنانی را که از او نفرت دارند بی درنگ مجازات و نابود می‌کند… تمامی قوم‌هایی را که خداوند، خدایتان بدست شما گرفتار می‌سازد نابود کنید. به ایشان رحم نکنید و خدایان ایشان را پرستش ننمایید، وگرنه در دام مهلکی گرفتار خواهید شد… خداوند، خدایتان زنبورهای سرخ و درشتی خواهد فرستاد تا آن عده از دشمنانتان را نیز که خود را پنهان کرده‌اند، نابود سازد… شما هم به آن قوم‌ها حمله نموده، آنها را از بین خواهید برد .(کتاب مقدس، تثنیه، ۷، آیات ۲۴–۱).^[۱۰]

حمله به کنعان

مشکل‌سازترین بخش گزارش کتاب مقدس فتح کنعانی‌ها در سفر تثنیه است، بنی اسرائیل باید مردم آن سرزمین را به کلی نابود می‌کردند. «با آنها عهد نبند و به آنها رحم نکن» «زیرا شما قومی مقدّس برای یهوه خدای خود هستید. یهوه، خدایت بنی اسرائیل را از میان تمامی قوم‌های زمین برگزیده است.»^[۵۲] در سفر تثنیه ۲۰:۱۶–۱۸، خداوند به بنی‌اسرائیل دستور می‌دهد که «هر چیزی را که نفس می‌کشد را زنده نگذارند… آنها را کاملاً نابود کنند…»،^[۵۳][۵۴] بنابراین بسیاری از محققان این را به عنوان دستورهایی برای ارتکاب نسل‌کشی توصیف می‌کنند.^[۵۵][۵۶]

به دنبال اصلاحات در تکنیک باستان‌شناسی و تجزیه و تحلیل هرمنوتیکی (تفسیر متن) کتاب مقدس، اکثر محققان کتاب مقدس اکنون به این دیدگاه تمایل دارند که «حمله به کنعان» هرگز به عنوان یک رویداد واقعی اتفاق نیفتاده است، بلکه نماینده قیاسی است برای مجموعه‌ای از شرایط که در قرن‌های ششم و هفتم پیش از میلاد، زمانی که نسل جدیدی از اسرائیلی‌ها از اسارت در بابل به «سرزمین موعود» خود - یهودا و اسرائیل - بازگشتند، افسانه‌های باستانی را بازنویسی کردند تا با تجربه خود در این راه مطابقت داشته باشند.^[۵۷] فتح سرزمین موعود یک رویداد تاریخی نیست بلکه یک اثر تخیلی از کاتبان کتاب مقدس است، که در طول قرن ها تکامل یافته است.^[۵۸]

جنگ با مدین در اعداد

جنگ با مدیان (اعداد ۳۱)^[۵۹][۶۰] در ارتباط با موأب در ماورای اردن در کتاب مقدس و مدیانیان است. در آیات ۱۸–۱ از سفر اعداد، خداوند به موسی فرمود: «از مدیانیان به دلیل این که قوم اسرائیل را به بت‌پرستی کشاندند انتقام بگیر. پس از آن، تو خواهی مرد و به اجداد خودخواهی پیوست». پس موسی به قوم اسرائیل گفت: «عده‌ای از شما باید مسلح شوند تا انتقام خداوند را از مدیانیان بگیرند. از هر قبیله هزار نفر برای جنگ بفرستید.» این کار انجام شد و از میان هزاران هزار اسرائیلی، موسی دوازده هزار مرد مسلح به جنگ فرستاد. صندوق عهد خداوند و شیپورهای جنگ نیز همراه فینحاس پسر الغازار کاهن به میدان جنگ فرستاده شد. تمامی مردان مدیانیان در جنگ کشته شدند. پنج پادشاه مدیان به نام‌های اوی، راقم، صور، حور و رابع در میان کشته شدگان بودند. بلغام پسر بعور نیز کشته شد. آن وقت سپاه اسرائیل تمام زنان و بچه‌ها را به اسیری گرفته، گله‌ها و رمه‌ها و اموالشان را غارت کردند. سپس همه شهرها، روستاها و قلعه‌های مدیانیان را آتش زدند. آنها اسیران و غنایم جنگی را پیش موسی و الغازار کاهن و بقیهٔ قوم اسرائیل آوردند که در دشت موآب کنار رود اردن، روبروی شهر اریحا اردو زده بودند. موسی و الغازار کاهن و همهٔ رهبران قوم به استقبال سپاه اسرائیل رفتند. ولی موسی بر فرماندهان سپاه خشمگین شد و از آنها پرسید: «چرا زن‌ها را زنده گذارده‌اید؟ اینها همان کسانی هستند که نصیحت بلعام را گوش کردند و قوم اسرائیل را در فغور به بت‌پرستی کشاندند و قوم ما را دچار بلا کردند. پس تمامی پسران و زنان شوهردار را بکشید. فقط دخترهای باکره را برای خود زنده نگهدارید.» سپس غنیمت بین غیر نظامیان اسرائیلی، سربازان و یهوه تقسیم شد.^[۶۱][۱۰]

پیتر سینگر- فیلسوف استرالیایی- در فصل چهارم کتاب یک جهان: اخلاق جهانی شدن، مجازات مدیان را نسل‌کشی به‌شمار آورده و ابتدا دو علت برای انجام آن نسل‌کشی ذکر می‌کند. اول- برقراری روابط جنسی با بنی اسرائیل. دوم- داشتن دینی متفاوت که برخی از بنی اسرائیل را به سوی خود کشانده بود. اما وی دلیل اصلی را امر دیگری به‌شمار آورده‌است. تعداد زنان محدود بود و آنها تعداد محدودی فرزند می‌توانستند به دنیا آورند. مردان و پسران مدیانی رقیب یهودیان بودند، موسی دستور داد تا همه آنها را بکشند. زنان شوهردار را هم کشت تا زن حامله‌ای باقی نماند: این راه مؤثری بود برای این که در نسل بعدی هیچ‌کس که تماماً از نسل مدیانی باشد به دنیا نمی‌آید…در اینجا ما با موردی از نسل‌کشی روبه رو هستیم که مزیت ژنتیکی آن برای عاملان نسل‌کشی کاملاً روشن است.^[۱۰]

جنگ با عمالیق

عمالیقیان از نسل عیسو، برادر یعقوب بودند. عیسو کسی بود که حق اولیت و سهم خود را به یعقوب فروخته بود. آنها کنعانی نبودند. در همان بدو تولد قوم اسرائیل، زمانی که از مصر بیرون آمدند و در آسیب پذیرترین حالت خود بودند، حتی قبل از اینکه به سینا برسند عمالیقیان آمدند و به آنها حمله کردند. اسرائیل مجبور شد در همان بدو تولد قوم اسرائیل، زمانی که از مصر بیرون آمدند و در آسیب پذیرترین حالت خود بودند، حتی قبل از اینکه به سینا برسند و حتی آب نداشتند، عمالیقیان آمدند و به آنها حمله کردند. اسرائیل مجبور شد در اولین نبرد خود و برای جان خود به رهبری موسی علیه عمالیقیان بجنگد. در آینده نیز آنها ملتی بودند که بیش از هر کشور دیگری برای نابودی اسرائیل تلاش کردند. «خداوند نسل به نسل با عمالیق جنگ خواهد کرد.» (خروج ۱۷:۱۶).^[۶۳] در کتاب اول سموئیل (۱۵:۳)، خدا به شائول گفت: «اکنون برو، به عمالیقیان حمله کن، و هر چه را که متعلق به آنهاست، به کلی نابود کن. به آنها رحم نکن، مردان و زنان، کودکان و نوزادان، گاو و گوسفند، شتر و الاغ را بکش.» شائول با وظیفه‌شناسی زنان، کودکان، نوزادان و همه مردان را نابود کرد – اما سپس پادشاه را نجات داد. او همچنین برخی از گوساله‌ها و بره‌های خوش طعم تر را نجات داد. خدا به خاطر ناتوانی اش در تمام کردن کار از او خشمگین شد.^[۶۴]

نبردها در کتاب یوشع

اجماع قوی در میان محققان این است که کتاب یوشع ارزش تاریخی کمی دارد. قتل‌عام پس از فتح نبرد اریحا (یوشع ۱–۶) و عای (یوشع، ۸، آیه‌های ۲۸–۲۴)، که به عنوان دفاع در برابر حمله‌های پادشاهان کنعانی توصیف شده‌است در کتاب یوشع ذکر شده‌است.^{[۴]: 8 [۴] : 9 [۶۵]}

تأثیر

عوامل ادبی و تاریخی ای وجود دارد که زمینه را فراهم می‌کند و در برخی موارد تأثیر روایت‌های عهد عتیق از جنگ را کاهش می‌دهد. شواهد باستان‌شناسی به وضوح نشان می‌دهد که بنی اسرائیل در اوایل تاریخ خود به عنوان یک ملت، کنترل محدودی بر این سرزمین داشتند. به عبارت دیگر، داستان فتح کنعان در یوشع ۱–۱۲ به صورت آرمانی بیان شده و آنچه را که ارتش یوشع در اواخر عصر برنز (۱۵۵۰–۱۲۰۰ قبل از میلاد) واقعاً انجام داد را منعکس نمی‌کند. اولین نگارش داستان فتح کنعان احتمالاً در قرن هفتم قبل از میلاد در زمان سلطنت ششمین پادشاه یهودا یوشیا بود. یوشیا از نوشتن اولین پیش نویس تاریخ حمایت کرد تا از اصلاحات مذهبی و سیاسی خود حمایت کند که عمدتاً بر پاکسازی عبادت و محدود کردن فرقه به معبد اورشلیم متمرکز بود. این داستان زمانی شکل نهایی را به خود گرفت که اسرائیل در تبعید در بابل بود. به عبارت دیگر، داستان فتح گسترده اسرائیل بر کنعان توسط افرادی که به دنبال تسخیر سرزمین دیگری بودند، نقل نشده‌است. بلکه داستان از تلاش برای «هویت آفرینی» در آن سرزمین برای قوم خدایی که در آخرین مراحل روایت داستان، خودشان سرزمین نداشتند، پدید آمد. به این ترتیب، داستان بر توکل به خدا تأکید دارد، نه به اقدام نظامی.^[۵۱] با این حال، این مشکل اخلاقی ناشی از این کتاب‌ها را برطرف نمی‌کند. به قول استاد دانشگاه آکسفورد، جیمز بار (پژوهشگر کتاب مقدس)، «مشکل این نیست که روایت‌ها واقعیت هستند یا تخیلی. مشکل این است که چه واقعیت و چه تخیلی، دستور نابودی آیینی داده شده‌است.» نابودی کنعانیان در ��تاب مقدس به عنوان خواست خدا نشان داده شده‌است، و صرفاً با اراده و تصمیم خدا برای دادن سرزمین آنها به اسرائیل این نابودی توجیه شده‌است. با توجه به رواج خشونت در دنیای باستان، در آن زمان، احتمالاً اسرائیل باستان خشونت کمتری نسبت به سایرین داشته‌است اما با این وجود خشونت همچنان پابرجاست و پیامدهای سرنوشت‌سازی در تاریخ غرب داشته‌است. نمونه‌های الگو قرار دادن چنین قوانینی در جنگ‌های بعدی بسیار است. پیوریتن‌های نیو انگلند در آمریکای تازه کشف شده متون کتاب مقدس در مورد فتح را برای موقعیت خود به کار بردند و مردم بومی قاره آمریکا را در نقش کنعانیان و عمالیق‌ها قرار دادند.^[۵۲] به گفته فیلیپ جنکینز، استاد دانشگاه پنسیلوانیا پیوریتن‌ها زمانی که می‌خواستند از شر قبایل بومی آمریکا خلاص شوند، از متن داستان عمالیق استفاده کردند. [کاتولیک]‌ها از آن علیه پروتستان‌ها و پروتستان‌ها علیه کاتولیک‌ها استفاده کردند. جنکینز در سال ۲۰۱۱ در کتاب خود با عنوان کنار گذاشتن شمشیر: چرا نمی‌توانیم آیات خشونت آمیز کتاب مقدس را نادیده بگیریم می‌نویسد: «در رواندا در سال ۱۹۹۴، واعظان هوتو به خاطره پادشاه شائول استناد کردند تا کشتار کامل همسایگان توتسی خود را توجیه کنند.» در توضیح و تفسیر داستان عمالیق آمده که آنها به دلیل مذهبشان یا فقدان آن هدف نابودی قرار گرفتند. «مردم عمالیق سال‌ها پیش از خدای واقعی اسرائیل شنیده بودند، اما از ایمان آوردن به او امتناع کردند.»^[۶۴]

اولین مطالعه سیستماتیک خشونت علیه زنان در روایت کتاب مقدس، کتاب متون وحشت نوشته شده توسط فیلیس تریبل بود که در آن به داستان دختر یفتاح (داوران باب ۱۱) و سه داستان تجاوز جنسی هاجر (برده ساره) (پیدایش ۳۴)، تامار (۲ سموئیل ۱۳)، صیغه لاوی (داوران ۱۹) بدون کم‌اهمیت جلوه دادن درد و خشونت بیان شده‌است. از زمان این کار پیشگامانه، مطالعات فراوانی در مورد خشونت در کتاب مقدس، و به ویژه خشونت علیه زنان، پدیدار شده‌است.^[۶۶]

متون کلیدی برای تحقیق در مورد خشونت جنسی شامل تجاوز به دینه (پیدایش ۳۴)، تجاوز به تامار (دوم سموئیل ۱۳)، تجاوز گروهی و قتل صیغه لاوی (داوران ۱۹–۲۱)، بث‌شبع و داوود (دوم سموئیل) است. «استعاره ازدواج» در کتاب‌های انبیاء (به ویژه کتاب هوشع ۱–۳، کتاب ارمیا ۳، و کتاب حزقیال ۱۶ و ۲۳)، تجاوز به دختر صهیون (مرثیه ۱ و ۲)، دختران لوط (پیدایش ۱۹) و متون توصیف کننده رفتار با زنان اسیر در جنگ و سایر تقاطع‌های خشونت جنسی و رزمی نیز دارای اهمیت هستند.^[۶۶]

نمونه خشونت علیه زنان در تعدادی از کتاب‌های نبوی آمده‌است که در آنها از «استعاره ازدواج» استفاده شده‌است. در این متون، خدا به عنوان یک شوهر وفادار و اسرائیل (یا اورشلیم) به عنوان یک زن بی‌بندوبار توصیف شده‌است. بی‌بندوباری جنسی در این تمثیل استعاره‌ای از معاهدات اسرائیل یا یهود با سایر ملل و اعمال مذهبی متقابل است. در تمام این بخش‌ها از خوانندگان دعوت می‌شود تا با خدا همدردی کنند و از نظم و انضباط خشن نسبت به همسر خیانتکارش حمایت کنند. به این ترتیب، از این متون کتاب مقدس برای چشم پوشی از خشونت خانگی و برای آگاهی دادن به مردان استفاده شده‌است که کتک زدن همسرانشان برای تسلیم شدن حق آنهاست. در تاریخ تفسیر، از این متون برای ترویج این ایده استفاده شده‌است که مردان حق دارند از خشونت به عنوان روشی برای کنترل زنان استفاده کنند. ادعا می‌شود که «این فقط یک استعاره است»، اما مفسران کتاب مقدس این متون را با همدلی کامل با دیدگاه خدا (شوهر) خوانده‌اند.^[۶۷]

در حالی که بسیاری از متون قانونی از حقوق زنان حمایت می‌کنند، بسیاری از قوانین خشونت را ترویج می‌کنند و قربانی را مقصر می‌دانند. خروج ۲۲:۱۸ مجازات اعدام را فقط برای یک زن جادوگر تجویز می‌کند، حتی اگر زن و مرد هر دو به جادوگری و سایر اشکال پیشگویی بپردازند. در سفر تثنیه ۲۲:۲۲–۲۳، اگر مردی به زن شوهردار در شهر تجاوز کند، زن نیز در کنار عامل جنایت به قتل می‌رسد. او تنها در صورتی از اعدام در امان می‌ماند که تجاوز جنسی در حومه شهر اتفاق بیفتد، جایی که او نمی‌تواند درخواست کمک کند. طبق خروج ۲۱:۷، برده‌های زن اسرائیلی مانند برده‌های مرد پس از شش سال خدمت آزاد نمی‌شوند.^[۶۷]

به گفته مایکل ولاخ، «غیرقابل انکار است که تعصب‌های ضدیهودی اغلب با دیدگاه مافوق‌گرایی مسیحیان همراه بوده‌است».^{[۶۸]: ۵٬۶}

اندیشه مافوق‌گرایی با «دو عقیده اصلی» تعریف می‌شود:

1. اینکه اسرائیل موقعیت خود را به عنوان قوم خدا از طریق نافرمانی از دست داده‌است.
2. بنابراین کلیسای عهد جدید و مسیحیت به اسرائیل واقعی و وارث وعده‌های داده شده به ملت اسرائیل تبدیل شده‌است.^{[۶۸]: ۱۲}

مافوق‌گرایی سه شکل دارد: مافوق‌گرایی تنبیهی، اقتصادی و/یا ساختاری.^{[۶۸]: ۱۲} «مافوق‌پرستی» تنبیهی شکل «شدیدتر» مافوق‌گرایی است و به‌عنوان مجازاتی از جانب خداوند تلقی می‌شود.^{[۶۸]: ۱۳} مافوق‌گرایی اقتصادی شکلی معتدل در مورد اقتصاد خداوند است: برنامه او در تاریخ برای انتقال نقش «قوم خدا» از یک گروه قومی به یک گروه جهانی.^{[۶۸]: ۱۵} شکل سوم شامل اولویت عهد جدید بر عهد عتیق با نادیده گرفتن یا جایگزینی معنای اصلی قطعه‌های عهد عتیق است.^{[۶۸]: ۱۷} به عنوان مثال، در کلیسای اولیه، افزایش استفاده از تفسیر و تمثیل فلسفی یونانی باعث شد استدلال‌ها و نتایجی مانند آنچه ترتولیان هنگام تفسیر این جمله به دست بیاورد، بزرگتر به جوان‌تر خدمت می‌کند. (دربارهٔ یعقوب و عیسو، پسران دوقلوی اسحاق و ربه‌کا (Genesis 25.23) از نظر تمثیلی به این معنا تفسیر شد که اسرائیل به کلیسا خدمت خواهد کرد.^{[۶۸]: ۳۲٬۳۳}

انجیل متی اغلب به عنوان یهودی‌ترین انجیل متعارف ارزیابی می‌شود، با این حال گاهی گفته می‌شود که ضد یهود یا یهودی‌ستیز است.^[۶۹]

انجیل متی به خوانندگان این تصور را می‌دهد که دشمنی با یهودیان با پیشرفت روایتش افزایش می‌یابد، تا اینکه در فصل ۲۳ به اوج خود می‌رسد.^[۷۰]

در فصل ۲۱، تمثیل کارگران در تاکستان ثبت شده که به طرز شگفت‌آوری شبیه اشعیا ۵: ۱–۳۰ است،^[۷۱]

در فصل ۲۳ و ۲۴، سه آیه با مضمون مشابه خصمانه متوالی ثبت شده‌است. ابتدا وای بر فریسیان:

شما بر ضد خود شهادت می‌دهید که از نسل قاتلان پیامبران هستید… ای مارها، ای افعی‌ها! چگونه می‌توانید از محکوم شدن به جهنم فرار کنید؟

— متی 23:31-33^[۷۲]

عبارات خاصی که از ویرانی اورشلیم صحبت می‌کنند دارای عناصری هستند که به عنوان نشانه‌هایی از نگرش‌های ضدیهودی متی تفسیر می‌شوند. گفته می‌شود که عیسی پایتخت را خطاب قرار داده‌است: «ای اورشلیم، ای اورشلیم، ای شهری که انبیا را به قتل رسانیدی و رسولانی را که به نزد تو فرستاده شدند سنگسار کردی! چه بسیار اوقاتی که آرزو کردم مانند مرغی که جوجه‌های خود را زیر پر و بال خود جمع می‌کند، فرزندان تو را به دور خود جمع کنم؛ امّا تو نخواستی.»^[۷۳][۷۴] چنین تصوراتی از پایان معبد قدیمی ممکن است به صورت تجسم الهیات جایگزین خوانده شود، که بر اساس آن مسیحیت جایگزین یهودیت می‌شود.^[۷۴]

نقطه اوج این گفتار مسلماً همان آیه‌ای است که بیش از هر قطعه در عهد جدید دیگری باعث رنج یهودیان شده‌است، این آیه انتساب منحصر به فرد مسئولیت مرگ عیسی از دیدگاه نویسندگان متی به قوم یهود است:

خون [عیسی] بر ما و بر فرزندان ما باد!

— متی ۲۷:۲۵^[۷۵]

این متن «گناه خونی» به این معنا تفسیر شده‌است که همه یهودیان از زمان عیسی و تا ابد پس از آن تصلیب عیسی را قبول دارند.^[۷۶]

جوژه کراشووچ زمینه ای از خاور نزدیک باستان را توصیف می‌کند که در آن داستان‌ها و متن کتاب مقدس عبری سرچشمه گرفته‌است، که در آن خدایان با مردمان شناسایی می‌شدند، و شکوفایی یا نابودی یک قوم بازتابی از قدرت خدا یا خدایانش بود. در حالی که بنی اسرائیل باستان خدای خود را به عنوان یک موجود در تضاد با تصور شرک آمیز همسایگان خود تصور می‌کردند، آنها مانند دیگر مردمان خاور نزدیک باستان باقی ماندند و خود را یک واحد کامل در رابطه با خدا می‌دانستند. بر این پایه، تصورهایی مبنی بر شکوفایی یا شکست ملت با هم به عنوان یک کل و نه به صورت فردی پدید آمد، و همچنین این دیدگاه که گناه فردی منجر به رنج جمعی و تنبیه دسته‌جمعی می‌شود.^[۷۷]

پژوهشگر نورالدین مصلحه می‌نویسد که «نسل‌کشی» احکام قتل‌عام «از قبل برای نسل‌های بعدی حفظ شده‌است» و همچنین می‌نویسد که چنین احکامی نمونه‌های الهام‌بخش حمایت الهی برای کشتار دشمنان بوده‌است.^[۷۸]

پژوهشگر کتاب مقدس، لئونارد بی. گلیک بیان می‌کند که بنیادگرایی یهودی در اسرائیل، مانند شلومو آوینر، مردم فلسطینی را مانند کنعانیان کتاب مقدس می‌دانند و برخی از رهبران بنیادگرا پیشنهاد می‌کنند که اگر فلسطینی‌ها زمین (زمین یهودیان) را ترک نکنند، «باید آماده نابودی» فلسطینی‌ها باشند.^[۷۹]

آرتور گرنکه به نقل از مورخ، نویسنده و محقق دیوید استانارد: بحث دربارهٔ تأثیر باورهای مسیحی بر نسل‌کشی مردمان بومی در قاره آمریکا، استنارد استدلال می‌کند که در حالی که دیدگاه عهد جدید در مورد جنگ مبهم است، ابهام کمی در عهد عتیق وجود دارد. او به بخش‌هایی در سفر تثنیه اشاره می‌کند که در آن خدای اسرائیلی، یهوه دستور داده‌است. اسرائیلیان بت پرستانی را که می‌خواستند سرزمینشان را برای پرستش خدای خود ذخیره کنند، کاملاً نابود کنند (تثنیه ۷: ۲، ۱۶، و ۲۰: ۱۶–۱۷).... به گفته استانارد، این دیدگاه از جنگ به… نابودی مردمان بومی در قاره آمریکا همین دیدگاه بود که به هولوکاست نیز منجر شد. بر این اساس، نگاه به این بخش خاص از عهد عتیق مهم است: تنها وضعیتی را توصیف می‌کند که یک گروه تلاش می‌کند تا گروه‌های دیگر را کاملاً نابود کند، همچنین تأثیر عمده ای در شکل‌دادن به سیستم‌های فکری و اعتقادی که نسل‌کشی را مجاز و حتی الهام گرفته‌اند داشته‌است.^[۸۰]

آری ورسلوئیس می‌گوید: «...بومیان نیز برای توجیه ا��راج استعمارگران خود به این فرمان (در تثنیه ۷) متوسل شده‌اند. این واقعیت با مثال بنیان‌گذار یک دین نوظهور توسط ته کوتی در قرن نوزدهم، در نیوزیلند نشان داده می‌شود؛ زیرا او قوم خود مائوریها را بنی اسرائیل و استعمارگران را کنعانیان می‌دانست.»^[۸۱]

فرانک رابرت چالک و کرت جوناسون، جامعه شناسان، «قابلیت کاربرد واژه [نسل‌کشی] در دوره‌های پیشین تاریخ انسان را زیر سؤال می‌برند، و همچنین بارهای قضاوتی و اخلاقی مرتبط با آن را زیر سؤال برده‌اند».^[۸۲] از آنجایی که اکثر جوامع گذشته نسل‌کشی را تحمل کرده و عمل می‌کردند، به‌عنوان «در طبیعت زندگی بودن» به دلیل «سختی و بی رحمی» زندگی پذیرفته می‌شد.^[۸۲]: 27 فرانک رابرت چالک و کرت جوناسون می‌گویند که عهد عتیق حاوی مواردی است که آنها را نسل‌کشی می‌دانستند (اگر واقعی باشند).^[۸۲]: 64

مورخ و نویسنده ویلیام تی. کاوانو بیان می‌کند که هر جامعه ای در طول تاریخ شامل در نقش شاهین و کبوتر قرار گرفتن، بوده‌است. کاوانو و جان گامی بیان می‌کنند که قوانینی مانند قوانین تثنیه احتمالاً منعکس‌کننده مبارزات داخلی اسرائیل بر سر دیدگاه‌های متفاوت در مورد موضوعاتی مانند مسئله نحوه به‌کارگیری جنگ است.^{[۸۳][۸۴][۸۵][۸۶]}

• مسیحیت و خشونت
• تاریخ اندیشه مسیحی در مورد آزار و شکنجه و مدارا
• اسلام و خشونت
• جهاد
• خشونت در قرآن
• یهودیت و خشونت
• نظریه جنگ مشروع
• خشونت دینی
• جنگ دینی
• خشونت فرقه‌ای