Ηνωμένες Ηγεμονίες

Ηνωμένα Πριγκηπάτα
24 Ιανουαρίου 1859–14 Μαρτίου 1881
; Σημαία	; Έμβλημα
Χώρα	Ηνωμένα Πριγκηπάτα
Πρωτεύουσα	Βουκουρέστι και Ιάσιο
Ίδρυση	24 Ιανουαρίου 1859
Γλώσσες	Ρουμανικά
Πολίτευμα	μοναρχία
	Σχετικά πολυμέσα
	δεδομένα (π • σ • ε )

Οι Ηνωμένες Ηγεμονίες της Μολδαβίας και της Βλαχίας ή Ηνωμένα Πριγκιπάτα της Μολδαβίας και της Βλαχίας (Ρουμανικά: Dominiile Unite ale Moldovei și Țării Românești ή Principatele Unite ale Moldovei și Țării Românești)^[1] κοινώς αποκαλούμενα Ηνωμένα Πριγκιπάτα ή Βλαχία και Μολδαβία, ήταν η προσωπική ένωση του Πριγκιπάτου της Μολδαβίας και του Πριγκιπάτου της Βλαχίας. Το σωματείο ιδρύθηκε στις 5 Φεβρουαρίου 1859 όταν ο Αλέξανδρος Ιωάννης Κούζας εξελέγη Κυβερνήτης και των δύο πριγκιπάτων. Η χωριστή αυτόνομη υποτέλεια τους στην Οθωμανική Αυτοκρατορία συνεχίστηκε με την ένωση και των δύο ηγεμονιών. Στις 3 Φεβρουαρίου 1862, η Μολδαβία και η Βλαχία ενώθηκαν επίσημα για να δημιουργήσουν τα Ρουμανικά Ηνωμένα Πριγκιπάτα, τον πυρήνα του ρουμανικού εθνικού κράτους.^[2]^[3]

Τον Φεβρουάριο του 1866, ο πρίγκιπας Κούζας αναγκάστηκε να παραιτηθεί και να εξοριστεί από έναν πολιτικό συνασπισμό με επικεφαλής τους Φιλελεύθερους; ενώ στον Γερμανό πρίγκιπα Κάρολο του Χοεντσόλερν-Ζίγκμαρινγκεν προσφέρθηκε ο θρόνος και, στις 22 Μαΐου 1866 μπήκε για πρώτη φορά στο Βουκουρέστι. Τον Ιούλιο του ίδιου έτους, ένα νέο σύνταγμα τέθηκε σε ισχύ, δίνοντας στη χώρα το όνομα της Ρουμανίας. Διεθνώς, η ονομασία αυτή χρησιμοποιήθηκε μόνο μετά το 1877, καθώς την εποχή εκείνη μοιραζόταν κοινή εξωτερική πολιτική με την Οθωμανική Αυτοκρατορία. Ονομαστικά, το νέο κράτος παρέμεινε υποτελές της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Ωστόσο, εκείνη τη στιγμή η επικυριαρχία της Υψηλής Πύλης είχε γίνει νομική φαντασία. Η Ρουμανία είχε τη δική της σημαία και ύμνο, μετά το 1867 είχε και δικό της νόμισμα.

Στις 21 Μαΐου 1877, η Ρουμανία ανακηρύχθηκε πλήρως ανεξάρτητη. η διακήρυξη εγκρίθηκε από τον Κάρολο Α΄ την επόμενη μέρα. Τέσσερα χρόνια αργότερα, το σύνταγμα του 1866 τροποποιήθηκε και η Ρουμανία έγινε βασίλειο, στις 22 Μαΐου 1881, ο Κάρολος Α΄ στέφθηκε ο πρώτος βασιλιάς της Ρουμανίας. Μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο συμπεριλήφθηκαν και η Τρανσυλβανία και άλλα εδάφη.

Για την τριπλή συμβολική της σημασία, η ημερομηνία της 10ης Μαΐου εορταζόταν ως Εθνική Ημέρα της Ρουμανίας μέχρι το 1948, όταν το κομμουνιστικό καθεστώς εγκατέστησε τη δημοκρατία στις 30 Δεκεμβρίου 1947.

Εδάφη

Ως ιστορικός όρος που προσδιορίζει τα προενωσιακά Πριγκιπάτα της Μολδαβίας και της Βλαχίας, μερικές φορές συμπεριλαμβανομένου του Πριγκιπάτου της Τρανσυλβανίας, ο όρος "Ρουμανικά Πριγκιπάτα" χρονολογείται από τις απαρχές της σύγχρονης ρουμανικής ιστορίας στα μέσα του 19ου αιώνα. Στη συνέχεια χρησιμοποιήθηκε από Ρουμάνους ιστορικούς ως εναλλακτική λύση στον πολύ παλαιότερο όρο «Ρουμανικά εδάφη». Η αγγλική χρήση των «Ρουμανικών Πριγκιπάτων» τεκμηριώνεται από το δεύτερο μισό του 19ου αιώνα.

Στην περίοδο μεταξύ του τέλους του 18ου αιώνα και της δεκαετίας του 1860, χρησιμοποιήθηκαν τα Παραδουνάβια Πριγκιπάτα, ένας όρος που περιλάμβανε μερικές φορές τη Σερβία, αλλά όχι την Τρανσυλβανία. Αντίθετα, η χρήση των «Ρουμανικών Πριγκιπάτων» περιλάμβανε μερικές φορές την Τρανσυλβανία αλλά ποτέ τη Σερβία.

Ιστορία

Ο απόηχος της ήττας της Ρωσικής Αυτοκρατορίας στον Κριμαϊκό Πόλεμο έφερε τη Συνθήκη του Παρισιού του 1856, η οποία ξεκίνησε μια περίοδο κοινής κηδεμονίας για τους Οθωμανούς και ένα Συνέδριο των Μεγάλων Δυνάμεων - το Ηνωμένο Βασίλειο της Μεγάλης Βρετανίας και της Ιρλανδίας, η Δεύτερη Γαλλική Αυτοκρατορία, το Βασίλειο του Πιεμόντε-Σαρδηνία, η Αυστριακή Αυτοκρατορία, η Πρωσία και, αν και ποτέ ξανά πλήρως, η Ρωσία.

Ενώ η συνδικαλιστική εκστρατεία Μολδαβίας-Βλαχίας, η οποία είχε καταλήξει να κυριαρχήσει στα πολιτικά αιτήματα, έγινε αποδεκτή με συμπάθεια από τους Γάλλους, τους Ρώσους, τους Πρώσους και τους Σαρδηνούς, απορρίφθηκε από την Αυστριακή Αυτοκρατορία και την αντιμετώπισαν με καχυποψία η Μεγάλη Βρετανία και οι Οθωμανοί.^[4]

Οι διαπραγματεύσεις κατέληξαν σε συμφωνία για μια ελάχιστη επίσημη ένωση. Ωστόσο, οι εκλογές για τα ad-hoc ντιβάνια το 1859 επωφελήθηκαν από μια ασάφεια στο κείμενο της τελικής συμφωνίας, η οποία, ενώ καθόριζε δύο θρόνους, δεν εμπόδισε το ίδιο πρόσωπο να καταλάβει και τους δύο θρόνους ταυτόχρονα και τελικά οδήγησε στην απόφαση του Αλέξανδρου Ιωάννη Κούζα. Ο Κούζας ως Πρίγκιπας των Ηνωμένων Ρουμανικών Πριγκιπάτων από το 1862 και μετά, ενώνοντας και τα δύο πριγκιπάτα.

Αν και αναγνωρίστηκε επίσημα διεθνώς μόνο μετά την περίοδο της βασιλείας του Κούζα, η Ένωση εδραιώθηκε από τις μη εγκεκριμένες παρεμβάσεις του Κούζα στο κείμενο του προηγούμενου «Οργανικού Νόμου». Επιπλέον, οι συνθήκες της κατάθεσής του το 1866, μαζί με την ταχεία εκλογή του πρίγκιπα Κάρολου του Χοεντσόλερν-Ζίγκμαρινγκεν (που υποστηριζόταν από την ολοένα και πιο σημαντική Πρωσία) και τον Αυστρο-Πρωσικό Πόλεμο ταυτόχρονα, έκαναν την εφαρμογή μέτρων κατά της Ένωσης ουσιαστικά αδύνατη.

Μετά τον Πόλεμο της Ρουμανίας για την Ανεξαρτησία το 1877–78, η Ρουμανία αποτίναξε την επίσημη Οθωμανική κυριαρχία αλλά τελικά συγκρούστηκε με τον Ρώσο σύμμαχό της για το αίτημά της για την περιοχή της Νότιας Βεσσαραβίας. Τελικά, η Ρουμανία απονεμήθηκε στη Βόρεια Δοβρουτσά σε αντάλλαγμα για τη Νότια Βεσσαραβία στις 13 Ιουνίου 1878.^[5] Το Βασίλειο της Ρουμανίας εμφανίστηκε στη συνέχεια το 1881 με τον Πρίγκιπα Κάρολο να στέφεται ως Βασιλιάς Κάρολος Α΄ της Ρουμανίας.^[5]^[6]

Η βασιλεία του Αλέξανδρου Ιωάννη Κούζα

Ο Αλέξανδρος Ιωάννης Κούζας έλαβε μέτρα για να ενοποιήσει τις διοικήσεις των δύο Ρουμανικών Πριγκιπάτων και να κερδίσει διεθνή αναγνώριση για την Ένωση. Υιοθέτησε επίσης αρκετές μεταρρυθμίσεις, συμπεριλαμβανομένης της εκκοσμίκευσης των εκκλησιαστικών γαιών, της εισαγωγής δωρεάν πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης, ενός γαλλικού εμπνευσμένου αστικού κώδικα και ποινικού κώδικα καθώς και μιας περιορισμένης αγροτικής μεταρρύθμισης και μιας στον στρατό.

Η αντίθεση από τους μεγαλοϊδιοκτήτες που κυριαρχούσαν στο κοινοβούλιο του Κούζα, οδήγησε σε πραξικόπημα εναντίον του το 1864. Στη συνέχεια καθιέρωσε αυταρχική διακυβέρνηση, αλλά η λαϊκή υποστήριξή του, ισχυρή την εποχή του πραξικοπήματος, σταδιακά εξασθενίστηκε καθώς η μεταρρύθμιση της γης απέτυχε να φέρει ευημερία στην αγροτική πλειοψηφία.

Ο Κούζας αναγκάστηκε να παραιτηθεί το 1866 από τις δύο κύριες πολιτικές ομάδες, τους Συντηρητικούς και τους Φιλελεύθερους, που εκπροσωπούσαν τα συμφέροντα πρώην μεγαλοϊδιοκτητών. Αν και το γεγονός πυροδότησε κάποια αντισυνδικαλιστική αναταραχή στην πατρίδα του Κούζα, τη Μολδαβία, κατεστάλη γρήγορα από τις κεντρικές αρχές.

Η βασιλεία του Κάρολου Α΄ ως Πρίγκιπας

Ο νέος κυβερνητικός συνασπισμός διόρισε τον Κάρολο του Χοεντσόλερν-Ζίγκμαρινγκεν ως νέο κυβερνώντα πρίγκιπα της Ρουμανίας σε μια κίνηση που αρχικά απορρίφθηκε από τις ευρωπαϊκές δυνάμεις αλλά αργότερα έγινε αποδεκτή. Τον πρώτο χρόνο της βασιλείας του Κάρολου, η Ρουμανία υιοθέτησε το πρώτο της σύνταγμα. Αυτό το όργανο προέβλεπε μια κληρονομική συνταγματική μοναρχία, με την εκλογή του κοινοβουλίου με ψηφοφορία αιφνιδιαστικής αν και η χώρα παρέμενε υπό οθωμανική επικυριαρχία. Ο Κάρολος δεν έγινε ομόφωνα αποδεκτός και η άνοδος του ρεπουμπλικανικού αισθήματος κορυφώθηκε με μια εξέγερση στο Ploiesti το 1870 και μια εξέγερση στο Βουκουρέστι το 1871, και οι δύο εκ των οποίων καταπνίγηκαν από τον στρατό.

Τον Απρίλιο του 1877, στον απόηχο ενός νέου Ρωσοτουρκικού πολέμου, η Ρουμανία υπέγραψε μια σύμβαση με την οποία επιτρεπόταν στα ρωσικά στρατεύματα να περάσουν από το ρουμανικό έδαφος στην προέλασή τους προς την Οθωμανική Αυτοκρατορία. Στις 9 Μαΐου, το ρουμανικό κοινοβούλιο κήρυξε την ανεξαρτησία του πριγκιπάτου και συμμετείχε στον πόλεμο από τη ρωσική πλευρά. Μετά από αρκετές νίκες της Ρουμανίας νότια του Δούναβη και την τελική νίκη της ρωσικής πλευράς στον πόλεμο, οι ευρωπαϊκές δυνάμεις αναγνώρισαν την ανεξαρτησία της Ρουμανίας βάσει της Συνθήκης του Βερολίνου του 1878. Ωστόσο, η Ρουμανία αναγκάστηκε να ανταλλάξει τη Νότια Βεσσαραβία με τη Βόρεια Δοβρουτσά και να επιτρέψει σε μη χριστιανούς που ζουν στη Ρουμανία την πρόσβαση στη ρουμανική υπηκοότητα.

Το 1881, το κοινοβούλιο της χώρας ανακήρυξε τη Ρουμανία βασίλειο.

Κατάλογος πριγκίπων της Ρουμανίας

Πρίγκιπας		Βασιλεία	Σημειώσεις
	Αλέξανδρος Ιωάννης Α΄ (Αλέξανδρος Ιωάννης Κούζας)	5 Φεβρουαρίου 1862 – 22 Φεβρουαρίου 1866 (4 έτη, 17 ημέρες)	Γεννήθηκε στο Μπάρλαντ, Μολδαβία
	Κάρολος Α΄ (Κάρολος του Χοεντσόλερν-Ζίγκμαρινγκεν)	20 Απριλίου 1866 – 15 Μαρτίου 1881 (14 έτη, 329 ημέρες)	Πρώτος Γερμανός Βασιλιάς της Ρουμανίας από τον Οίκο των Χοεντσόλερν, ο ιδρυτής της ρουμανικού κλάδου αυτής της γερμανικής βασιλικής δυναστείας

Παραπομπές

↑ Metzeltin, Michael (2006). «Nume ale României: o istorie complexă» [Names of Romania: a complex history] (PDF). Στο: Institutul de Filologie Română „A. Philippide”, επιμ. Identitatea culturală romanească în contextul integrării europene [Romanian cultural identity in the context of European integration] (στα Romanian). Editura Alfa Iași. σελίδες 207–223. ISBN 9789738953215. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο (PDF) στις 11 Απριλίου 2021. Ανακτήθηκε στις 11 Απριλίου 2021. CS1 maint: Μη αναγνωρίσιμη γλώσσα (link)
↑ (in γαλλική) Histoire du congrès de Paris, Edouard Gourdon (1857)
↑ Boia, Lucian (2001). Romania: Borderland of Europe (στα Αγγλικά). Reaktion Books. ISBN 9781861891037.
↑ Jelavich, Charles· Jelavich, Barbara (20 Σεπτεμβρίου 2012). The establishment of the Balkan national states, 1804–1920. University of Washington Press. ISBN 9780295803609. Ανακτήθηκε στις 28 Μαρτίου 2012.
↑ ^5,0 ^5,1 Kremnitz, Mite. Reminiscences of the King of Roumania (στα Αγγλικά). σελίδες 317–318.
↑ «Regele Carol I, așa cum l-au descris câțiva dintre cei care l-au cunoscut - Editia de Dimineata». 10 Ιουνίου 2021. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 10 Ιουνίου 2021. Ανακτήθηκε στις 23 Φεβρουαρίου 2024.

[histnames-1] Metzeltin, Michael (2006). «Nume ale României: o istorie complexă» [Names of Romania: a complex history] (PDF). Στο: Institutul de Filologie Română „A. Philippide”, επιμ. Identitatea culturală romanească în contextul integrării europene [Romanian cultural identity in the context of European integration] (στα Romanian). Editura Alfa Iași. σελίδες 207–223. ISBN 9789738953215. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο (PDF) στις 11 Απριλίου 2021. Ανακτήθηκε στις 11 Απριλίου 2021. CS1 maint: Μη αναγνωρίσιμη γλώσσα (link)

[2] (in γαλλική) Histoire du congrès de Paris, Edouard Gourdon (1857)

[3] Boia, Lucian (2001). Romania: Borderland of Europe (στα Αγγλικά). Reaktion Books. ISBN 9781861891037.

[Principalities-4] Jelavich, Charles· Jelavich, Barbara (20 Σεπτεμβρίου 2012). The establishment of the Balkan national states, 1804–1920. University of Washington Press. ISBN 9780295803609. Ανακτήθηκε στις 28 Μαρτίου 2012.

[:0-5] 5,0 ^5,1 Kremnitz, Mite. Reminiscences of the King of Roumania (στα Αγγλικά). σελίδες 317–318.

[6] «Regele Carol I, așa cum l-au descris câțiva dintre cei care l-au cunoscut - Editia de Dimineata». 10 Ιουνίου 2021. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 10 Ιουνίου 2021. Ανακτήθηκε στις 23 Φεβρουαρίου 2024.

[1]