ΦΚ Μπαρτσελόνα

Μπαρτσελόνα

Επίσημη ονομασία	Futbol Club Barcelona
Σύντομο όνομα	Μπάρσα (Barça)
Προσωνύμιο	Μπλαουγράνα [1][2] Culés[3]
Ίδρυση	29 Νοεμβρίου 1899
Έδρα	Βαρκελώνη[4], Ισπανία
Στάδιο	Καμπ Νου, Montjuïc[5]
Μητρικός σύλλογος	Αθλητικά τμήματα της Μπαρτσελόνα
Πρόεδρος	Τζοάν Λαπορτά[6]
Προπονητής	Χάνσι Φλικ
Πρωτάθλημα	Λα Λίγα
Ιστότοπος	Επίσημος ιστότοπος
Πρώτη εμφάνιση Δεύτ. εμφάνιση Τρίτη εμφάνιση
Μέσα κοινωνικής δικτύωσης
Πολυμέσα σχετικά με την ομάδα
wikidata (π • σ • ε )

Η Φούτμπολ Κλουμπ Μπαρτσελόνα (ισπανικά: Barcelona προφέρεται: [barθeˈlona] – από τους σεσεϊστές^{[ασαφές]} προφέρεται: [barseˈlona], καταλανικά: Barcelona προφέρεται: [bərsəˈɫonə] ( ακούστε)), ή απλά Μπάρσα (Barça προφέρεται: [ˈbar.sə]) είναι ισπανική ποδοσφαιρική ομάδα με έδρα τη Βαρκελώνη της Καταλωνίας και έτος ίδρυσης το 1899, η οποία αγωνίζεται στην Πριμέρα Ντιβισιόν.

Η Μπαρτσελόνα κατέχει σήμερα 89 επίσημους τίτλους.^{[7][σημ. 1]} Χρησιμοποιώντας ως έδρα το γήπεδο Καμπ Νου, το οποίο αντικατέστησε το 1957 το Καμπ ντε Λες Κορτς, η επονομαζόμενη «Μπλαουγκράνα» (Blaugrana)^{[σημ. 2]} έχει κατακτήσει συνολικά 27 Πρωταθλήματα, 31 Κύπελλα Ισπανίας,14 Σούπερ Καπ Ισπανίας, 5 Τσάμπιονς Λιγκ, 5 Ευρωπαϊκά Σούπερ Καπ, 4 Κύπελλα Κυπελλούχων και 3 Παγκόσμια Κύπελλα Συλλόγων.

Λόγω της ιστορίας της η Μπαρτσελόνα έχει καταστεί ένας εκ των σημαντικότερων εκπροσώπων της Καταλονίας,^[8] ρόλος σφυρηλατημένος στα δύσκολα χρόνια της δικτατορίας του Φράνκο ως απαρέγκλιτη πολιτική και κοινωνική δέσμευση που τονίζεται από το σύνθημα του συλλόγου "més que un club".^{[σημ. 3]} Τόσο εντός όσο και εκτός Ισπανίας, ο σύλλογος δεν σταμάτησε ποτέ να αποτελεί σημείο αναφοράς για τους διανοούμενους της Αριστεράς ως σύμβολο αμφισβήτησης του αυταρχισμού και υπεράσπισης των δημοκρατικών δικαιωμάτων.^[10] Έχει μακρόχρονη αντιπαλότητα με τη Ρεάλ Μαδρίτης, την ομάδα της πρωτεύουσας και κατά πολλούς κύριου εκφραστή του ισπανικού κατεστημένου.^[11] Οι μεταξύ τους αναμετρήσεις, γνωστές ως «Ελ Κλάσικο», συχνά καθορίζουν την κατάληξη του πρωταθλήματος της χώρας τους. Ταυτόχρονα, οι δύο αυτές ομάδες είναι, μαζί με την Αθλέτικ Μπιλμπάο, οι μοναδικές που έχουν συμμετάσχει σε όλες τις σεζόν της Πριμέρα Ντιβισιόν από την ίδρυσή της.

Πρόεδρος του συλλόγου είναι ο Τζουάν Λαπόρτα^[12], μετά την νίκη του στην εκλογική διαδικασία του συλλόγου που έλαβε χώρα στις 7 Μαρτίου 2021, κερδίζοντάς την με ποσοστό 54,28 %^[13]. Ο Λαπόρτα υπηρέτησε αυτό το πόστο και την περίοδο 2003 - 2010, όταν και βρέθηκε για πρώτη φορά στον προεδρικό θώκο των μπλαουγκράνα. Προπονητής της είναι ο Χάνσι Φλικ. Το 2009 η Μπαρτσελόνα έχοντας τον Ζοζέπ Γκουαρδιόλα στον πάγκο, έγινε η πρώτη ομάδα που πέτυχε το Sextete δηλαδή την κατάκτηση όλων των τροπαίων (εγχώριο πρωτάθλημα, εγχώριο κύπελλο, εγχώριο Σούπερ Καπ, Τσάμπιονς Λιγκ, Ευρωπαϊκό Σούπερ Καπ, Παγκόσμιο Κύπελλο Συλλόγων) που μπορεί μια ευρωπαϊκή ομάδα να διεκδικήσει στη διάρκεια μιας ημερολογιακής χρονιάς.^[14][15]

Στις 22 Οκτωβρίου του 1899 ο Ζοάν Γκαμπέρ (Χάνς Γκάμπερ) τοποθετεί μια διαφήμιση στο «Λος Ντεπόρτες» δηλώνοντας την επιθυμία του να σχηματίσει μια ποδοσφαιρική ομάδα. Μια θετική απάντηση οδήγησε σε μια συνάντηση στο Χιμνάσιο Σολέ (Gimnasio Solé) στις 29 Νοεμβρίου. Έντεκα παίκτες ακολούθησαν, ο Βάλτερ Βιλντ (Walter Wild, ο πρώτος διευθυντής του συλλόγου), ο Λουίς Ντόσο, ο Μπερτομέου Τεράδας, ο Ότο Κουνζλ, ο Ότο Μάιερ, ο Ενρίκ Ντουκάλ, ο Περέ Καμπότ, ο Κάρλες Πουγιόλ, ο Ζοζέπ Λομπέτ, ο Τζον Πάρσονς και ο Ουίλιαμ Πάρσονς, οπότε και ιδρύθηκε η Φούτμπολ Κλουμπ Μπαρσελόνα (Futbol Club Barcelona).^[16]

Η Μπαρτσελόνα είχε ένα επιτυχημένο ξεκίνημα στα περιφερειακά και εθνικά κύπελλα, ενώ μετείχε στο Πρωτάθλημα της Καταλωνίας (Campionat de Catalunya) και στο Κόπα ντελ Ρέι (Copa del Rey), χάνοντας με 1–2 από την Μπισκάγια στον τελικό.^[17] Ο Ζοάν Γκαμπέρ έγινε πρόεδρος του συλλόγου το 1908, βρίσκοντας την ομάδα με οικονομικά προβλήματα καθώς είχε να κατακτήσει το Πρωτάθλημα Καταλονίας από το 1905. Ο πρόεδρος του συλλόγου, σε πέντε διαφορετικές περιπτώσεις μεταξύ 1908 και 1925, πέρασε 25 χρόνια συνολικά στο τιμόνι. Ένα από τα κύρια επιτεύγματα του ήταν ότι κατάφερε ώστε η Μπάρσα ν' αποκτήσει το δικό της γήπεδο και να δημιουργηθούν έτσι σταθερά έσοδα.^[18]

Στις 14 Μαρτίου του 1909 η ομάδα με��ακόμισε στο Καμπ ντε λα Ιντούστρια (Camp de la Indústria), ένα γήπεδο με χωρητικότητα 8.000 θεατών. Για να γιορτάσει το νέο περιβάλλον του, ο σύλλογος πραγματοποίησε διαγωνισμό λογότυπου για το επόμενο έτος. Ο Κάρλες Κομαμάλα (Carles Comamala) κέρδισε το διαγωνισμό, καθώς και η πρότασή του έγινε το έμβλημα που ο σύλλογος εξακολουθεί να χρησιμοποιεί - με κάποιες μικρές αλλαγές - έως και σήμερα.^[19]

Το αρχικό έμβλημα του συλλόγου αποτελούνταν από το σύμβολο της Βαρκελώνης, περιτριγυρισμένο από δύο κλαδιά δάφνης και φοίνικα, ενώ στην κορυφή βρισκόταν το στέμμα της Αραγωνίας, πάνω από το οποίο υπήρχε μια νυχτερίδα. Το 1910 ο σύλλογος πραγματοποίησε ένα διαγωνισμό μεταξύ των μελών του, για το ποι��ς θα σχεδιάσει το καλύτερο έμβλημα. Νικητής αναδείχθηκε ο Κάρλες Κομαμάλα (Carles Comamala), ο οποίος αγωνιζόταν στο σύλλογο. Η πρόταση του Κομαμάλα έγινε το έμβλημα που χρησιμοποιεί ο σύλλογος μέχρι και σήμερα, με κάποιες μικρές παραλλαγές. Επί διακυβέρνησης του Φράνκο, τα αρχικά «F. C. B.» αντικαταστάθηκαν από τα αντίστοιχα «C. F. B.» σύμφωνα με τη νέα καστιλιάνικη ονομασία του συλλόγου. Τα αρχικά «F. C. B.» επανήλθαν με την πτώση του καθεστώτος Φράνκο. Το 2002, το έμβλημα εκσυγχρονίστηκε από το σχεδιαστή Κλαρέτ Σεραχίμα (Claret Serrahima), ο οποίος αφαίρεσε τις δύο από τις τρεις γωνίες στο πλάι και στο κάτω μέρος του εμβλήματος και τις τελείες ανάμεσα στα αρχικά F, C και Β.^[20] Το σύγχρονο έμβλημα αποτελείται από το Σταυρό του Αγίου Γεωργίου στην επάνω αριστερή γωνία, με τα χρώματα της Βαρκελώνης και της Καταλωνίας δίπλα του, όπως και τα χρώματα της ομάδας στο κάτω μέρος,^[19] τα οποία πλαισιώνουν μία μπάλα παλαιότερης εποχής.

Τα σημερινά χρώματα του συλλόγου, το μπλε και το κόκκινο, φορέθηκαν για πρώτη φορά σε αγώνα εναντίον της Ισπάνια το 1900.^[21] Αρκετές ανταγωνιστικές θεωρίες έχουν προταθεί για το μπλε και το κόκκινο χρώμα της φανέλας της Μπαρτσελόνα. Ο γιος του πρώτου προέδρου, Άρτουρ Βίτι (Arthur Witty), ισχυρίστηκε ότι ήταν η ιδέα του πατέρα του, καθώς τα χρώματα ήταν ίδια με αυτά της ομάδας της Εμπορικής Σχολής του Τέιλορ (Merchant Taylor's School). Μια άλλη εξήγηση, σύμφωνα με τον συγγραφέα Τόνι Στρούμπελ (Toni Strubell), είναι ότι τα χρώματα ανάγονται στην Πρώτη Δημοκρατία του Ροβεσπιέρου. Στην Καταλονία η κοινή αντίληψη είναι ότι τα χρώματα επιλέχθηκαν από τον Ζοάν Γκαμπέρ (Joan Gamper) και είναι αυτά της ομάδας της γενέτειράς του, ΦΚ Βασιλείας.^[22] Τα ποιο συχνά εκτός έδρας χρώματα του συλλόγου είναι το κίτρινο και το πορτοκαλί. Μια εκτός έδρας εμφάνιση με κόκκινες και κίτρινες ρίγες, χρώματα της σημαίας της Καταλωνίας, έχει επίσης χρησιμοποιηθεί.

Πριν από την περίοδο 2011–2012, η Μπαρτσελόνα είχε μια μακρά ιστορία αποστροφής όσον αφορά τις εταιρικές χορηγίες για τις φανέλες με τις οποίες αγωνιζόταν. Στις 14 Ιουλίου του 2006, ο σύλλογος ανακοίνωσε μια πενταετή συμφωνία με τη UNICEF, η οποία περιλαμβάνει το λογότυπο με τη UNICEF στις φανέλες του. Η συμφωνία ήταν ο σύλλογος να δωρίσει 1,5 εκατομμύρια € ετησίως στη UNICEF (0,7 τοις εκατό των κοινών εσόδων της, ίσο με το διεθνή στόχο της ενίσχυσης των Ηνωμένων Εθνών, cf. ODA) μέσω του Ιδρύματος Μπαρτσελόνα (Fundación FC Barcelona).^[23]

Το Ίδρυμα Μπαρτσελόνα (Fundación FC Barcelona) είναι ένα σύνολο οντοτήτων που δημιουργήθηκε το 1994, σχετικά με την πρόταση του τότε προέδρου της Οικονομικής Τακτικής Επιτροπής, Χάιμε Γκιλ-Αλούγια (Jaime Gil-Aluja). Η ιδέα ήταν να δημιουργήσει ένα ίδρυμα που θα μπορούσε να προσελκύσει οικονομικές χορηγίες για να υποστηρίξει μια μη-κερδοσκοπική αθλητική εταιρεία.^[24] Το 2004, η εταιρεία θα μπορούσε να γίνει ένα από τα 25 "Επίτιμα μέλη", συμβάλλοντας μεταξύ £40.000–60.000 (£54.800–82.300)^[25] ανά έτος. Υπάρχουν επίσης 48 συνεργάτες διαθέσιμοι για μια ετήσια συνδρομή των £14.000 (£19.200)^[25] και σε απεριόριστο αριθμό «χορηγίες» για το κόστος των £4.000 ανά έτος (£5.500).^[25] Είναι ασαφές κατά πόσον τα Επίτιμα Μέλη δεν έχουν λόγο στην πολιτική του συλλόγου, αλλά σύμφωνα με τον συγγραφέα Άντονι Κινγκ (Anthony King), είναι «απίθανο ότι η τιμητική ιδιότητα του μέλους δεν συνεπάγεται τουλάχιστον με κάποια άτυπη επιρροή του συλλόγου».^[26]

Η Μπαρτσελόνα έληξε την άρνησή της στις χορηγίες πριν από την έναρξη της περιόδου 2011–12, υπογράφοντας πενταετή συμφωνία €150 εκ. με την Qatar Sports Investments, που σήμαινε ότι η Qatar Foundation^[27] θα αποτελούσε χορηγό στη φανέλα του συλλόγου για το διάστημα 2011–2013, οπότε και αντικαταστάθηκε από την Qatar Airways για την περίοδο 2013–14, καθώς η συμφωνία επέτρεπε ώστε ένα εμπορικό λογότυπο χορηγού να αντικαταστήσει το λογότυπο του φιλανθρωπικού ιδρύματος (Qatar Foundation), για δύο χρόνια στη διάρκεια των έξι ετών.^[28]

Παρακάτω παρουσιάζονται ορισμένες ιστορικές εμφανίσεις του συλλόγου.

1899

1911–13

1913–20

1955–58

1991–92

1996–97

1999–2000

2005–06

2010–11

2014–15

2015–16

1899

1911–13

1913–20

1955–58

1991–92

1996–97

1999–2000

2005–06

2009–11

2014–15

2015–16

Περίοδος	Εταιρεία ένδυσης	Κύριος χορηγός
1982–1992	Meyba	—
1992–1998	Kappa
1998–2006	Nike
2006–2011		UNICEF
2011–2013		Qatar Foundation
2013–2017		Qatar Airways
2017–		Rakuten

Η Μπαρτσελόνα λειτουργεί ως εγγεγραμμένο αθλητικό σωματείο (asociación deportiva).^[29] Σε αντίθεση με μια αθλητική ανώνυμη εταιρεία (sociedad anónima deportiva), δεν είναι δυνατόν να αγοραστούν μετοχές του συλλόγου, αλλά μόνο η ιδιότητα του μέλους (socio).^[30] Τα μέλη της Μπαρτσελόνα, τα οποία ονομάζονται socis, σχηματίζουν ένα διοικητικό συμβούλιο (junta directiva) που είναι το ανώτατο όργανο του συλλόγου.^[31] Το 2010 ο σύλλογος αριθμούσε 170.000 socis.^[32]

Ο λογιστικός έλεγχος της Deloitte τον Ιούλιο του 2010 έδειξε ότι η Μπαρτσελόνα είχε καθαρό χρέος 442 εκατομμύρια ευρώ, επί του παρόντος το 58% της καθαρής θέσης, όπως αξιολογήθηκε από το Forbes. Η νέα διοίκηση της Μπαρτσελόνα, η οποία είχε διατάξει τον έλεγχο, απέδωσε την αιτία του χρέους στα «διαρθρωτικά προβλήματα».^[33] Εκ νέου προέκυψε ότι ο σύλλογος είχε καταγράψει ζημίες ύψους περίπου 79 εκατομμυρίων ευρώ κατά τη διάρκεια του έτους, παρά την κατάκτηση του ισπανικού πρωταθλήματος ποδοσφαίρου.^[34]

Για το 2011, το ακαθάριστο χρέος της Μπαρτσελόνα βρισκόταν περίπου στα 483 εκατομμύρια ευρώ και το καθαρό χρέος ήταν στα 364 εκατομμύρια ευρώ.^[35] Η Μπαρτσελόνα βρέθηκε να έχει τον υψηλότερο μέσο μισθό για κάθε παίκτη όλων των επαγγελματικών αθλητικών ομάδων στον κόσμο, ακριβώς μπροστά από την αντίπαλό της Ρεάλ Μαδρίτης.^[36]

Αν και η ΦΚ Μπαρτσελόνα θεωρείται (από το Μάιο του 2011) ως ο σύλλογος με τους περισσότερους τίτλους στην Ισπανία μπροστά από την Ρεάλ Μαδρίτης^[37], ωστόσο, ο συνολικός αριθμός των τίτλων που έχει κατακτήσει ο σύλλογος της Μπλαουγκράνα, παραμένει υπό αμφισβήτηση. Πιο συγκεκριμένα, η αντιπαράθεση αυτή επικεντρώνεται, πρωτίστως, στο σημερινό Κύπελλο Ισπανίας. Δημιουργήθηκε ως θεσμός το 1902, ενώ η RFEF ιδρύθηκε κατά το 1909 ή το 1913, σύμφωνα με διαφορετικές, μεταξύ τους, απόψεις. Έτσι, είναι δυνατό να υπήρξαν μέχρι και δεκατρείς συνολικά διοργανώσεις του θεσμού που πραγματοποιήθηκαν από τοπικές ενώσεις, κάτι που δεν τους καθιστά ως επίσημους τίτλους στην Ισπανία. Η αντιπαράθεση αυτή περιλαμβάνει, επίσης, το Κύπελλο Εκθέσεων^{[σημ. 4]}, καθώς η μεν FIFA το αναγνωρίζει ως μείζονα διάκριση, η δε UEFA δεν το θεωρεί ως επίσημη διοργάνωση. Τέλος, η αντιπαράθεση αυτή περιλαμβάνει και τις εκδόσεις του Σούπερ Καπ Ισπανίας που έλαβαν χώρα προ του 1982^[38].

• Η πρώτη ομάδα στην ιστορία που κατακτά 2 Τρεμπλ: 2009, 2015.
• Η τριπλέτα Μέσι - Νεϊμάρ - Σουάρεζ έκαναν επίσης ρεκόρ, σημειώνοντας σε όλες τις διοργανώσεις το 2014-15, 122 γκολ και το 2015-16, 135 γκολ

Τωρινές διοργανώσεις

• Πρωτάθλημα Ισπανίας (27) ^[39]
  • Πρωταθλήτρια το 1929, το 1945, 1948, το 1949, το 1952, το 1953, το 1959, το 1960, το 1974, το 1985, το 1991, το 1992, το 1993, το 1994, το 1998, το 1999, το 2005, το 2006, το 2009, το 2010, το 2011, το 2013, το 2015, το 2016, το 2018, το 2019 και το 2023.
  • Δευτεραθλήτρια το 1930, το 1946, το 1954, το 1955, το 1956, το 1962, το 1964, το 1967, το 1968, το 1971, το 1973, το 1976, το 1977, το 1978, το 1982, το 1986, το 1987, το 1989, το 1997, το 2000, το 2004, το 2007, το 2012, το 2014 και το 2017.
• Κύπελλο Ισπανίας (31) ^[40]
  • Νικήτρια το 1910, το 1912, το 1913, το 1920, το 1922, το 1925, το 1926, το 1928, το 1942, το 1951, το 1952, το 1953, το 1957, το 1959, το 1963, το 1968, το 1971, το 1978, το 1981, το 1983, το 1988, το 1990, το 1997, το 1998, το 2009, το 2012, το 2015, το 2016, το 2017, το 2018 και το 2021.
  • Φιναλίστ το 1902, το 1919, το 1932, το 1936, το 1954, το 1974, το 1984, το 1986, το 1996, και το 2011.
• Σούπερ Καπ Ισπανίας (14) ^[41]
  • Νικήτρια το 1983, το 1991, το 1992, το 1994, το 1996, το 2005, το 2006, το 2009, το 2010, το 2011, το 2013, το 2016, το 2018 και το 2022.
  • Φιναλίστ το 1985, το 1988, το 1990, το 1993, το 1997, το 1998, το 1999, το 2012, το 2015 και το 2020.

Παλαιές διοργανώσεις

• Λιγκ Καπ Ισπανίας (από το 1983 ως το 1986) (2)^[42]
  • Νικήτρια το 1983 και το 1986.
• Κύπελλο Έβα Ντουάρτε (από το 1947 ως το 1953) (3)^[41]
  • Νικήτρια το 1948, το 1952 και το 1953.
  • Φιναλίστ το 1949 και το 1951.
• Κόπα ντε Όρο Αρχεντίνα (από το 1945 ως το 1946) (1)^[41]
  • Νικήτρια το 1945.

Τωρινές διοργανώσεις

• Παγκόσμιο Κύπελλο Συλλόγων (3)^[43]
  • Νικήτρια το 2009^[44], το 2011 και το 2015.
  • Φιναλίστ το 2006.
• Τσάμπιονς Λιγκ (5)^[45]
  • Νικήτρια το 1992^[46], το 2006^[47], το 2009^[48], το 2011 και το 2015.
  • Φιναλίστ το 1961, το 1986 και το 1994.
• ΟΥΕΦΑ Σούπερ Καπ (5)
  • Νικήτρια το 1992, το 1997, το 2009, το 2011 και το 2015.
  • Φιναλίστ το 1979, το 1982, το 1989 και το 2006.

Παλαιές διοργανώσεις

• Διηπειρωτικό Κύπελλο (από το 1960 ως το 2004)
  • Φιναλίστ το 1992^[49].
• Κύπελλο Κυπελλούχων Ευρώπης (από το 1960 ως το 1999) (4)^[50]
  • Νικήτρια το 1979, το 1982, το 1989 και το 1997.
  • Φιναλίστ το 1969 και το 1991.
• Κύπελλο Εκθέσεων (από το 1955 ως το 1971) (3)^[51]
  • Νικήτρια το 1958, το 1960 και το 1966.
  • Φιναλίστ το 1962.
• Λατινικό Κύπελλο (από το 1949 ως το 1957) (2)^[52]
  • Νικήτρια το 1949 και το 1952.

Ευρωπαϊκές αναμετρήσεις

Εποχή	Γύρος	Αντίπαλη ομάδα	Αποτέλεσμα	Επισημάνσεις
1959–60[53]	Προκριματικός γύρος	ΤΣΣΚΑ Σόφιας	2–2 (Φ), 6–2 (Γ)
	Πρώτος γύρος	Μίλαν	2–0 (Φ), 5–1 (Γ)
	Προημιτελικός	Γουλβς	4–0 (Γ), 5–2 (Φ)
	Ημιτελικός	Ρεάλ Μαδρίτης	1–3 (Φ), 1–3 (Γ)
1960–61[54]	Προκριματικός γύρος	Λίρς	2–0 (Γ), 3–0 (Φ)
	Πρώτος γύρος	Ρεάλ Μαδρίτης	2–2 (Γ), 2–1 (Φ)
	Προημιτελικός	Χράντεκ Κραλοβέ	4–0 (Γ), 1–1 (Φ)
	Ημιτελικός	Αμβούργο	1–0 (Γ), 1–2 (Φ)	[O]
	Τελικός	Μπενφίκα	2–3 (Ο)
1974–75[55]	Πρώτος γύρος	Λίντζ	0–0 (Φ), 5–0 (Γ)
	Δεύτερος γύρος	Φέγενορντ	0–0 (Φ), 3–0 (Γ)
	Προημιτελικός	Ατβίνταμπεργκ	2–0 (Γ), 3–0 (Φ)
	Ημιτελικός	Λιντς	1–2 (Φ), 1–1 (Γ)
1985–86[56]	Πρώτος γύρος	Σπάρτα Πράγας	2–1 (Φ), 0–1 (Γ)	[A]
	Δεύτερος γύρος	Πόρτο	2–0 (Γ), 1–3 (Φ)	[A]
	Προημιτελικός	Γιουβέντους	1–0 (Γ), 1–1 (Φ)
	Ημιτελικός	Γκέτεμποργκ	0–3 (Φ), 3–0 (Γ)	[D]
	Τελικός	Στεάουα Βουκουρεστίου	0–0 (Ο)	[E]
1991–92[57]	Πρώτος γύρος	Χάνσα Ροστόκ	3–0 (Γ), 0–1 (Φ)
	Δεύτερος γύρος	Καϊζερσλάουτερν	2–0 (Γ), 1–3 (Φ)	[A]
	2ος Όμιλος	Σπάρτα Πράγας	3–2 (Γ), 0–1 (Φ)
	2ος Όμιλος	Μπενφίκα	0–0 (Φ), 2–1 (Γ)
	2ος Όμιλος	Ντιναμό Κιέβου	2–0 (Φ), 3–0 (Γ)
	Final	Σαμπντόρια	1–0 (Ο)
1992–93[58]	Πρώτος γύρος	Βίκινγκ	1–0 (Γ), 0–0 (Φ)
	Δεύτερος γύρος	ΤΣΣΚΑ Μόσχας	1–1 (Φ), 2–3 (Γ)
1993–94[59]	Πρώτος γύρος	Ντιναμό Κιέβου	1–3 (Φ), 4–1 (Γ)
	Δεύτερος γύρος	Αούστρια Βιέννης	3–0 (Γ), 2–1 (Φ)
	1ος Όμιλος	Γαλατασαράι	0–0 (Φ), 3–0 (Γ)
	1ος Όμιλος	ΑΣ Μονακό	2–0 (Γ), 1–0 (Φ)
	1ος Όμιλος	Σπαρτάκ Μόσχας	2–2 (Φ), 5–1 (Γ)
	Ημιτελικός	Πόρτο	3–0 (Γ)
	Τελικός	Μίλαν	0–4 (Ο)
1994–95[60]	1ος Όμιλος	Γαλατασαράι	2–1 (Γ), 1–2 (Φ)
	1ος Όμιλος	Γκέτεμποργκ	1–2 (Φ), 1–1 (Γ)
	1ος Όμιλος	Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ	2–2 (Φ), 4–0 (Γ)
	Προημιτελικός	Παρί Σεν Ζερμέν	1–1 (Γ), 1–2 (Φ)
1997–98[61]	Δεύτερος Προκριματικός γύρος	Σκόντο	3–2 (H), 1–0 (A)
	3ος Όμιλος	Νιούκαστλ	2–3 (Φ), 1–0 (Γ)
	3ος Όμιλος	Αϊντχόφεν	2–2 (Γ), 2–2 (Φ)
	3ος Όμιλος	Ντιναμό Κιέβου	0–3 (Φ), 0–4 (Γ)
1998–99[62]	4ος Όμιλος	Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ	3–3 (Φ), 3–3 (Γ)
	4ος Όμιλος	Μπρόντμπι	2–0 (Γ), 2–0 (Φ)
	4ος Όμιλος	Μπάγερν Μονάχου	0–1 (Φ), 1–2 (Γ)
1999–00[63]	2ος Όμιλος	ΑΪΚ	2–1 (Φ), 5–0 (Γ)
	2ος Όμιλος	Φιορεντίνα	4–2 (Γ), 3–3 (Φ)
	2ος Όμιλος	Άρσεναλ	1–1 (Γ), 4–2 (Φ)
	2ος Όμιλος (δεύτερη φάση)	Χέρτα Βερολίνου	1–1 (Φ), 3–1 (Γ)
	2ος Όμιλος (δεύτερη φάση)	Σπάρτα Πράγας	5–0 (Γ), 2–1 (Φ)
	2ος Όμιλος (δεύτερη φάση)	Πόρτο	4–2 (Γ), 2–0 (Φ)
	Προημιτελικός	Τσέλσι	1–3 (Φ), 5–1 (Γ)
	Ημιτελικός	Βαλένθια	1–4 (Φ), 2–1 (Γ)
2000–01[64]	8ος Όμιλος	Λιντς	4–0 (Γ), 1–1 (Φ)
	8ος Όμιλος	Μπεσίκτας	0–3 (Φ), 5–0 (Γ)
	8ος Όμιλος	Μίλαν	0–2 (Γ), 3–3 (Φ)
2001–02[65]	Τρίτος προκριματικός γύρος	Βίσλα Κρακοβίας	4–3 (Φ), 1–0 (Γ)
	6ος Όμιλος	Φενερμπαχτσέ	3–0 (Φ), 1–0 (Γ)
	6ος Όμιλος	Μπάγερ Λεβερκούζεν	1–2 (Φ), 2–1 (Γ)
	6ος Όμιλος	Λυών	2–0 (Γ), 3–2 (Φ)
	2ος Όμιλος (δεύτερη φάση)	Λίβερπουλl	3–1 (Φ), 0–0 (Γ)
	2ος Όμιλος (δεύτερη φάση)	Γαλατασαράι	2–2 (Γ), 1–0 (Φ)
	2ος Όμιλος (δεύτερη φάση)	ΑΣ Ρόμα	1–1 (Γ), 0–3 (Φ)
	Προημιτελικός	Παναθηναϊκός	0–1 (Φ), 3–1 (Γ)
	Ημιτελικός	Ρεάλ Μαδρίτης	0–2 (Γ), 1–1 (Φ)
2002–03[66]	Τρίτος προκριματικός γύρος	Λέγκια Βαρσοβίας	3–0 (Γ), 1–0 (Φ)
	8ος Όμιλος	Κλουμπ Μπριζ	3–2 (Γ), 1–0 (Φ)
	8ος Όμιλος	Γαλατασαράι	2–0 (Φ), 3–1 (Γ)
	8ος Όμιλος	Λοκομοτίβ Μόσχας	3–1 (Φ), 1–0 (Γ)
	1ος Όμιλος (δεύτερη φάση)	Μπάγερ Λεβερκούζεν	2–1 (Φ), 2–0 (Γ)
	1ος Όμιλος (δεύτερη φάση)	Νιούκαστλ Γιουνάιτεντ	3–1 (Γ), 2–0 (Φ)
	1ος Όμιλος (δεύτερη φάση)	Ίντερ	3–0 (Γ), 0–0 (Φ)
	Προημιτελικός	Γιουβέντους	1–1 (Φ), 1–2 (Γ)
2004–05[67]	6ος Όμιλος	Σέλτικ	3–1 (Φ), 1–1 (Γ)
	6ος Όμιλος	Σαχτάρ Ντονέτσκ	3–0 (Γ), 0–2 (Φ)
	6ος Όμιλος	Μίλαν	0–1 (Φ), 2–1 (Γ)
	Φάση των 16	Τσέλσι	2–1 (Γ), 2–4 (Φ)
2005–06[68]	3ος Όμιλος	Βέρντερ Βρέμης	2–0 (Φ), 3–1 (Γ)
	3ος Όμιλος	Ουντινέζε	4–1 (Γ), 2–0 (Φ)
	3ος Όμιλος	Παναθηναϊκός	0–0 (Φ), 5–0 (Γ)
	Φάση των 16	Τσέλσι	2–1 (Φ), 1–1 (Γ)
	Προημιτελικός	Μπενφίκα	0–0 (Φ), 2–0 (Γ)
	Ημιτελικός	Μίλαν	1–0 (Φ), 0–0 (Γ)
	Τελικός	Άρσεναλ	2–1 (Ο)
2006–07[69]	1ος Όμιλος	Λέφσκι Σόφιας	5–0 (Γ), 2–0 (Φ)
	1ος Όμιλος	Βέρντερ Βρέμης	1–1 (Φ), 2–0 (Γ)
	1ος Όμιλος	Τσέλσι	0–1 (Φ), 2–2 (Γ)
	Φάση των 16	Λίβερπουλ	1–2 (Γ), 1–0 (Φ)	[B]
2007–08[70]	5ος Όμιλος	Λυών	3–0 (Γ), 2–2 (Φ)
	5ος Όμιλος	Στουτγκάρδη	2–0 (Φ), 3–1 (Γ)
	5ος Όμιλος	Ρέιντζερς	0–0 (Φ), 2–0 (Γ)
	Φάση των 16	Σέλτικ	3–2 (Φ), 1–0 (Γ)
	Προημιτελικός	Σάλκε	1–0 (Φ), 1–0 (Γ)
	Ημιτελικός	Μάντσεστερ Γιουάιτεντ	0–0 (Γ), 0–1 (Φ)
2008–09[71]	Τρίτος προκριματικός γύρος	Βίσλα Κρακοβίας	4–0 (Γ), 0–1 (Φ)
	3ος Όμιλος	Σπόρτινγκ Λισαβόνας	3–1 (Γ), 5–2 (Φ)
	3ος Όμιλος	Σαχτάρ Ντονέτσκ	2–1 (Φ), 2–3 (Γ)
	3ος Όμιλος	ΦΚ Βασιλεία	5–0 (Φ), 1–1 (Γ)
	Φάση των 16	Λυών	1–1 (Φ), 5–2 (Γ)
	Προημιτελικός	Μπάγερν Μονάχου	4–0 (Γ), 1–1 (Φ)
	Ημιτελικός	Τσέλσι	0–0 (Γ), 1–1 (Φ)	[A]
	Τελικός	Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ	2–0 (Ο)
2009–10[72]	6ος Όμιλος	Ίντερ	0–0 (Φ), 2–0 (Γ)
	6ος Όμιλος	Ντιναμό Κιέβου	2–0 (Γ), 2–1 (Φ)
	6ος Όμιλος	Ρουμπίν Καζάν	1–2 (Γ), 0–0 (Φ)
	Φάση των 16	Στουγκάρδη	1–1 (Φ), 4–0 (Γ)
	Προημιτελικός	Άρσεναλ	2–2 (Φ), 4–1 (Γ)
	Ημιτελικός	Ίντερ	1–3 (Φ), 1–0 (Γ)
2010–11[73]	4ος Όμιλος	Κοπεγχάγη	2–0 (Γ), 1–1 (Φ)
	4ος Όμιλος	Ρουμπίν Καζάν	1–1 (Φ), 2–0 (Γ)
	4ος Όμιλος	Παναθηναϊκός	5–1 (Γ), 3–0 (Φ)
	Φάση των 16	Άρσεναλ	1–2 (Φ), 3–1 (Γ)
	Προημιτελικός	Σαχτάρ Ντόνετσκ	5–1 (Γ), 1–0 (Φ)
	Ημιτελικός	Ρεάλ Μαδρίτης	2–0 (Φ), 1–1 (Γ)
	Τελικός	Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ	3–1 (Ο)
2011–12[74]	8ος Όμιλος	Μίλαν	2–2 (Γ), 3–2 (Φ)
	8ος Όμιλος	ΜΠΑΤΕ Μπορίσοφ	5–0 (Φ), 4–0 (Γ)
	8ος Όμιλος	Βικτόρια Πλζεν	2–0 (Γ), 4–0 (Φ)
	Φάση των 16	Μπάγερ Λεβερκούζεν	3–1 (Φ), 7–1 (Γ)
	Προημιτελικός	Μίλαν	0–0 (Φ), 3–1 (Γ)
	Ημιτελικός	Τσέλσι	0–1 (Φ), 2–2 (Γ)
2012–13[75]	7ος Όμιλος	Σπαρτάκ Μόσχας	3–2 (Γ), (Φ)
	7ος Όμιλος	Μπενφίκα	0–2 (Φ), (Γ)
	7ος Όμιλος	Σέλτικ	2–1 (Γ), 1–2 (Φ)

Πριν από την ίδρυση του Πρωταθλήματος Ισπανίας το 1928, η Μπάρσα συμμετείχε σε ετήσια βάση στο Πρωτάθλημα Καταλωνίας, του οποίου το Κύπελλο Μακάγια (το οποίο κατέκτησε το 1902) και το Κόπα Μπαρτσελόνα (το οποίο κατέκτησε το 1903) υπήρξαν οι πρόγονοι.^[76] Από το 1904 ως το 1940, η Μπλαουγκράνα κατέκτησε το πρωτάθλημα συνολικά 21 φορές^[77] (1905, 1909, 1910, 1911, 1913, 1916, 1919, 1920, 1921, 1922, 1924, 1925, 1926, 1927, 1928, 1930, 1931, 1932, 1935, 1936 και 1938), με διαφορά καλύτερη επίδοση από τις συνολικά έντεκα κατακτήσεις της Εσπανιόλ Βαρκελώνης.

Το 1984, μια νέα καταλανική διοργάνωση ιδρύθηκε, η Copa Generalitat, η οποία έγινε επιτρεπτή για τα επαγγελματικά σωματεία μονάχα μετά το 1990. Η Μπάρσα την κατέκτησε αρχικώς το 1991 και το 1993, ενώ στη συνέχεια το 2000, το 2004, το 2005 και το 2007, αφού, πρώτα, μετονομάστηκε επισήμως σε Κύπελλο Καταλωνίας^[78].

Η Μπάρσα έχει, επίσης, κατακτήσει αριθμό φιλικών τουρνουά, τα οποία, γενικώς, λαμβάνουν χώρα στην διάρκεια της θερινής προετοιμασίας ενόψει της νέας σεζόν. Σημαντικότερο εξ αυτών είναι το Τρόπαιο Ζοάν Γκαμπέρ, τουρνουά το οποίο ο σύλλογος διοργανώνει σε ετήσια βάση προς τιμήν του ιδρυτή του^[79] και το οποίο έχει κατακτήσει συνολικά 35 φορές μεταξύ του 1966 και του 2011. Νωρίτερα, η Μπλαουγκράνα διοργάνωνανε επίσης το Κύπελλο Μαρτίνι Ρόσι, το οποίο κατέκτησαν έξι φορές, στο διάστημα μεταξύ 1948 και 1953.

Από ιστορικής άποψης, το πρώτο σημαντικό φιλικό τουρνουά στο οποίο συμμετείχε ο καταλανικός σύλλογος ήταν το Κύπελλο Πυρηναίων, του οποίου κατέκτησε τις τέσσερις πρώτες εκδόσεις που διεξήχθησαν μεταξύ 1910 και 1913^[80].

Μεταξύ των σημαντικότερων ισπανικών φιλικών τουρνουά, ο σύλλογος κατέκτησε το Τρόπαιο Ραμόν ντε Καράνσα το 1961, το 1962 και το 2005^[81], καθώς και το Τρόπαιο Σεμάνα ντελ Σολ-Θιουδάδ ντε Μαρμπέλα το 1993^[82].

Τέλος, σε διεθνές επίπεδο, μπορούν να θεωρηθούν ως σημαντικές οι νίκες στο Pequeña Copa del Mundo το 1957, στο Κύπελλο Μοχάμεντ Ε΄ το 1969, ή πιο πρόσφατα σ��ο Τουρνουά του Άμστερνταμ το 2000, στο Σαϊτάμα Σίτι Καπ το 2005, στο Audi Cup (το οποίο στη συνέχεια μετονομάστηκε σε Τρόπαιο Φραντς Μπεκενμπάουερ) το 2007 και το 2011.

Χρυσή Μπάλα (12)^{[83][σημ. 5]}

• Λουίς Σουάρεθ (1960)
• Γιόχαν Κρόιφ (1973 και 1974)
• Χρίστο Στόιτσκοφ (1994)
• Ριβάλντο (1999)
• Ροναλντίνιο (2005)
• Λιονέλ Μέσι (2009, 2010, 2011, 2012, 2015, 2019 και 2021)

Παίκτης της Χρονιάς της ΦΙΦΑ (6)^[84]

• Ρομάριο (1994)
• Ρονάλντο (1996)
• Ριβάλντο (1999)
• Ροναλντίνιο (2004 και 2005)
• Λιονέλ Μέσι (2009)

Χρυσό Παπούτσι (καλύτερος σκόρερ σε όλη την Ευρώπη) (7)

• Ρονάλντο (1997)^[85]
• Λιονέλ Μέσι (2010 , 2012, 2013, 2017, 2018 και 2019)^[86]

Pichichi (πρώτος σκόρερ της Liga) (17)^[87]

• Μαριάνο Μαρτίν (1943)
• Θέσαρ (1949)
• Καγιετάνο Ρε (1965)
• Κάρλες Ρεσάκ (1971)
• Γιόχαν Κρανκλ (1979)
• Κουίνι (1981 και 1982)
• Ρομάριο (1994)
• Ρονάλντο (1997)
• Σαμουέλ Ετό (2006)
• Λουίζ Σουάρες (2016)
• Λιονέλ Μέσι (2010, 2012, 2013, 2017, 2018 και 2019).

Τρόπαιο Θαμόρα (καλύτερος τερματοφύλακας της Liga) (19)^[88]

• Βελάσκο (1948)
• Ραμαλέτς (1952, 1956, 1957, 1959 και 1960)
• Χοσέ Πεσούδο (1966)
• Σαντουρνί (1969, 1974 και 1975)
• Μιγκέλ Ρέινα (1973)
• Αρτόλα (1978)
• Ουρουτί (1984)
• Άντονι Θουμπιθαρέτα (1987)
• Βίκτορ Βαλντές (2005, 2009, 2010, 2011 και 2012)

Τελευταία ενημέρωση: 2 Οκτωβρίου 2024^[89]

Σημείωση: Οι σημαίες αφορούν την εθνική ομάδα, σύμφωνα με τους κανόνες επιλεξιμότητας της FIFA. Οι παίκτες μπορεί να κατέχουν περισσότερες ιθαγένειες εκτός FIFA.

No.	Έθνος	Θέση	Παίκτης
1		Τ	Μαρκ-Αντρέ τερ Στέγκεν (αρχηγός)
2		Α	Πάου Κουμπαρσί
3		Α	Αλεχάντρο Μπάλδε
4		Α	Ρόναλντ Αραούχο (δεύτερος αρχηγός)
5		Α	Ινίγο Μαρτίνες
6		Μ	Γκάβι
7		Ε	Φεράν Τόρες
8		Μ	Πέδρι (πέμπτος αρχηγός)
9		Ε	Ρόμπερτ Λεβαντόφσκι
10		Ε	Ανσού Φατί
11		Ε	Ραφίνια (τέταρτος αρχηγός)
13		Τ	Ινιάκι Πένια
14		Μ	Πάμπλο Τόρε
15		Α	Αντρέας Κρίστενσεν
16		Μ	Φερμίν Λόπες
17		Μ	Μαρκ Κασαδό
18		Ε	Πάου Βίκτορ
19		Ε	Λαμίν Γιαμάλ
20		Μ	Ντάνι Όλμο
21		Μ	Φρένκι ντε Γιονγκ (τρίτος αρχηγός)
23		Α	Ζυλ Κουντέ
24		Α	Έρικ Γκαρσία
25		Τ	Βόιτσεχ Στσένσνι

Σημείωση: Οι σημαίες αφορούν την εθνική ομάδα, σύμφωνα με τους κανόνες επιλεξιμότητας της FIFA. Οι παίκτες μπορεί να κατέχουν περισσότερες ιθαγένειες εκτός FIFA.

No.	Έθνος	Θέση	Παίκτης
—		Μ	Νίκο Γκονζάλεθ (στην Βαλένθια έως τις 30 Ιουνίου 2023)

Μερικοί σημαντικοί παίκτες που έχουν περάσει από την ομάδα είναι:

• Παουλίνο Αλκάνταρα
• Στανισλάου Μπασόρα
• Λάζλο Κουμπάλα
• Κάρλες Ρεσάκ
• Άντονι Τόρρες
• Ζόλταν Τσίμπορ
• Σάντορ Κότσις
• Γιόχαν Κρόιφ
• Γιόχαν Νέσκενς
• Μπερντ Σούστερ
• Χανς Κρανκλ
• Ντιέγκο Μαραντόνα
• Ρόναλντ Κούμαν
• Ζοζέπ Γκουαρδιόλα
• Χρίστο Στόιτσκοφ
• Ρομάριο ντε Σόουζα
• Ρονάλντο
• Ριβάλντο
• Ροναλντίνιο
• Νταβίδ Βίγια
• Αντρές Ινιέστα
• Τσάβι Ερνάντεθ
• Πέδρο Ροδρίγκεθ
• Ζόρδι Άλμπα
• Κάρλες Πουγιόλ
• Ζεράρ Πικέ
• Ντάνιελ Άλβες
• Ζλάταν Ιμπραΐμοβιτς
• Νεϊμάρ ντα Σίλβα Σάντος Τζούνιορ
• Λουίς Σουάρες
• Λιονέλ Μέσι

Ο πρώτος προπονητής που ανέλαβε την τεχνική ηγεσία της ΦΚ Μπαρτσελόνα ήταν ο Άγγλος Τζον Μπάροου, ο οποίος προσελήφθη το 1917 και αντικαταστάθηκε, έπειτα από μόλις τέσσερις μήνες παρουσίας στον πάγκο της ομάδας, από τον συμπατριώτη του Τζακ Γκρίνγουελ, ο οποίος παρέμεινε στην θέση αυτή για διάστημα επτά ετών^[90]. Ο τελευταίος, ήταν αυτός που ξεκίνησε την μακρά παράδοση αποκατάστασης πρώην παικτών της Barça σε διάφορες θέσεις εντός της ιεραρχίας του συλλόγου, με σημαντικότερη αυτή του προπονητή (Φορνς, Σαμιτέρ, Πλάτκο, Κουμπάλα, Θέσαρ, Κρόιφ, Ρεσάκ, Γκουαρδιόλα, κτλ.).

Χρειάστηκε να φτάσουμε στον Δεκέμβριο του 1926 για να βρεθεί ένας Ισπανός και Καταλανός, ο Ρομά Φορνς, επίσης πρώην παίκτης της ομάδας, για να αναλάβει την τεχνική ηγεσία του συλλόγου και να οδηγήσει τους Blaugranas, με την βοήθεια του Άγγλου Τζέιμς Μπέλαμι, στον πρώτο τους τίτλο πρωταθλητή το 1929^[91]. Στα τέλη της δεκαετίας του 1940, ο πρώην μεγάλος επιθετικός Ζοζέπ Σαμιτέρ οδήγησε την ομάδα στην κατάκτηση του δεύτερου ισπανικού κυπέλλου της ιστορίας της^[92], προτού ο Ουρουγουανός Ενρίκε Φερνάντες Βιόλα^[93] και στη συνέχεια ο Σλοβάκος Φέρντιναντ Ντάουτσικ, γαμπρός του μέσου του συλλόγου Κουμπάλα^[94], την οδηγήσουν, επίσης, στους πρώτους της διεθνείς τίτλους με την κατάκτηση του Λατινικού Κυπέλλου.

Στη διάρκεια των δεκαετιών του 1960 και του 1970, η Barça πέρασε μια μακρά περίοδο δίχως να κατακτήσει κάποιον τίτλο. Μονάχα δύο προπονητές, οι οποίοι κι αποτέλεσαν φωτεινή εξαίρεση, κατάφεραν να οδηγήσουν τον σύλλογο στην κατάκτηση του εγχώριου πρωταθλήματος: ο Γαλλοαργεντινός Ελένιο Ερρέρα το 1959 και το 1960^[95] αρχικά, του οποίου οι μέθοδοι εκγύμνασης των παικτών, οι τακτικές που χρησιμοποιούσε, καθώς και η ικανότητά του να δίνει κίνητρο στους παίκτες του ήταν επαναστατικές για την εποχή του^[96] και ο Ολλανδός Ρίνους Μίχελς το 1973 στη συνέχεια, εμπνευστής του «total football», ο οποίος αναδείχτηκε το 1999 ως ο καλύτερος προπονητής του 20ού αιώνα από την FIFA^[97]. Λίγα χρόνια αργότερα, ο Γερμανός Ούντο Λάτεκ, ένας από τους σημαντικότερους τεχνικούς της δεκαετίας του 1970, κατέκτησε το Κύπελλο Κυπελλούχων του 1982 για την πρώτη του σεζόν στον πάγκο των Καταλανών, κάτι που, ωστόσο, δεν στάθηκε εμπόδιο στην απομάκρυνσή του από την τεχνική ηγεσία του συλλόγου στη διάρκεια της δεύτερης σεζόν παρουσίας του στον πάγκο αυτού^[98].

Το 1988, το πρώην είδωλο των Καταλανών, Γιόχαν Κρόιφ, ξεκίνησε θητεία διάρκειας οκτώ ετών στην τεχνική ηγεσία μιας ομάδας που, σύντομα, έλαβε τον τίτλο Dream Team. Παίζοντας ένα άκρως θεαματικό και συνάμα επιθετικό παιχνίδι, η ομάδα κατέκτησε έναν μοναδικό αριθμό τίτλων στην ιστορία του συλλόγου: τέσσερις φορές την Πριμέρα Ντιβιζιόν, το πρώτο Κύπελλο Πρωταθλητριών Ευρώπης στην ιστορία του συλλόγου το 1992, ένα Κύπελλο Κυπελλούχων, ένα Ευρωπαϊκό Σούπερ Καπ, κτλ^[99]. Με την αποχώρηση του Κρόιφ, ο Άγγλος βετεράνος Μπόμπι Ρόμπσον προσελήφθη. Κατάφερε να κάνει το triple crown σε επίπεδο κυπέλλων (Κύπελλο και Σούπερ Καπ Ισπανίας, και Κύπελλο Κυπελλούχων), ωστόσο απολύθηκε από την επόμενη, κιόλας, σεζόν^[100], με τον Ολλανδό Λουίς φαν Χάαλ, ο οποίος κατέκτησε, μεταξύ άλλων, δύο φορές την Liga σε διάστημα τριών ετών, χωρίς, όμως, να καταφέρει να μετουσιώσει αυτές τις εντός συνόρων επιτυχίες σε διασυλλογικό επίπεδο^[101].

Έπειτα από μια περίοδο σχετικής διοικητικής αστάθειας και αρκετές ανεπιτυχείς σεζόν σε αγωνιστικό επίπεδο, οι επιτυχίες επέστρεψαν με την άφιξη του Ολλανδού Φρανκ Ράικαρντ το 2003, ο οποίος οδήγησε τον σύλλογο σε δύο ακόμη τίτλους πρωταθλητή και, κυρίως, μία δεύτερη κατάκτηση του Τσάμπιονς Λιγκ το 2006^[102]. Μετά από δύο δύσκολες τελευταίες σεζόν στην τεχνική ηγεσία των Καταλανών, άφησε την θέση του το 2008 στον Ζοζέπ Γκουαρδιόλα, τον 49ο προπονητή στην ιστορία της ΦΚ Μπαρτσελόνα. Ο πρώην Ισπανός διεθνής ποδοσφαιριστής, ο οποίος προήρθε από την Λα Μασία, κατάφερε να πετύχει μοναδική συγκομιδή τίτλων στη διάρκεια της τετράχρονης παρουσίας του στην τεχνική ηγεσία του συλλόγου, με τρεις κατακτήσεις του ισπανικού πρωταθλήματος, άλλα δύο Τσάμπιονς Λιγκ το 2009 και το 2011, καθώς και το πρώτο Παγκόσμιο Κύπελλο Συλλόγων στην ιστορία της Barça^[103]. Τον Ιούνιο του 2012, ο Γκουαρδιόλα αποχώρησε από την ομάδα, με τον, μέχρι πρότινος βοηθό του, Τίτο Βιλανόβα να τον αντικαθιστά. Ο τελευταίος, προσβεβλημένος από καρκίνο των σιελογόνων αδένων, δεν παρέμεινε παρά μόνο μία σεζόν στον πάγκο της ομάδας προτού παραιτηθεί και αντικατασταθεί από τον Χεράρδο Μαρτίνο^[104].Τον οποίο αντικατέστησε ο Λουίς Ενρίκε και την πρώτη σεζόν σαν προπονητής, στην ομάδα που υπήρξε ποδοσφαιριστής (μοντέλο Γκουαρντιόλα), κατέκτησε το Τρέμπλ και η Μπαρτσελόνα έγινε η πρώτη ομάδα με 2 Τρεμπλ (2009, 2015) στην ιστορία.

Κατάλογος προπονητών της ΦΚ Μπαρτσελόνα

Όνομα	Περίοδος
Τζον Μπάροου	1917
Τζακ Γκρίνγουελ	1917-1924
Γιέσα Ποσόνι	1924-1925
Ραλφ Κίρμπι	1925-1926
Ρίτσαρντ Κον, alias Τζακ Ντόμπι	1926-1927
Ρομά Φορνς	1927-1929
Τζέιμς Μπέλαμι	1929-1931
Τζακ Γκρίνγουελ (2)	1931-1933
Ρίτσαρντ Κον (2)	1933-1934
Φέρεντς Πλάτκο	1934-1935
Πάτρικ Ο'Κόνελ	1935-1940
Ζοζέπ Πλάνας	1940-1941
Ραμόν Γκουθμάν	1941-1942
Ζοάν Νογκές	1942-1944
Ζοζέπ Σαμιτιέρ	1944-1947
Ενρίκε Φερνάντες Βιόλα	1947-1950
Ραμόν Γιορένς	1950
Φέρντιναντ Ντάουτσικ	1950-1954
Σάντρο Πούπο	1954-1955
Φέρεντς Πλάτκο (2)	1955-1956
Ντομενέκ Μπαλμάνια	1956-1958
Ελένιο Ερρέρα	1958-1960
Ενρίκ Ραμπάσα	1960
Λιούμπισα Μπρόσιτς	1960-1961
Ενρίκε Οριθαόλα	1961
Λουίς Μιρό	1961-1962
Λαντίσλαο Κουμπάλα	1962
Ζοζέπ Γκονζάλβο	1962-1963
Θέσαρ Ροδρίγκεθ	1963-1964
Βισένς Σασότ	1964-1965
Ρόκε Όλσεν	1965-1967
Σαλβαδόρ Αρτίγας	1967-1969
Ζοζέπ Σεγκέρ	1969-1970
Βικ Μπάκιγχαμ	1970-1971
Ρίνους Μίχελς	1971-1975
Χένες Βάισβαϊλερ	1975-1976
Λαουρεάνο Ρουίθ	1976
Ρίνους Μίχελς (2)	1976-1978
Λυσιάν Μιλέρ	1978-1979
Ζοακίμ Ριφέ	1979-1980
Λαντίσλαο Κουμπάλα (2)	1980
Ελένιο Ερρέρα (2)	1980-1981
Ούντο Λάτεκ	1981-1983
Χοσέ Λουίς Ρομέρο	1983
Σέσαρ Λουίς Μενότι	1983-1984
Τέρι Βένεϊμπλς	1984-1987
Λουίς Αραγονές	1987-1988
Γιόχαν Κρόιφ	1988-1996
Μπόμπι Ρόμπσον	1996-1997
Λουίς φαν Χάαλ	1997-2000
Λορένθο Σέρα Φερέρ	2000-2001
Κάρλες Ρεσάκ	2001-2002
Λουίς φαν Χάαλ (2)	2002-2003
Ράντομιρ Άντιτς	2003
Φρανκ Ράικαρντ	2003-2008
Ζοζέπ Γκουαρδιόλα	2008-2012
Τίτο Βιλανόβα	2012-2013
Χεράρδο Μαρτίνο	2013-2014
Λουίς Ενρίκε	2014-2017
Ερνέστο Βαλβέρδε	2017-2020
Κίκε Σετιέν	2020
Ρόναλτ Κούμαν	2020-2021
Σέχι Μπαρχουάν	2021
Τσάβι Ερνάντεθ	2021-2024
Χάνσι Φλικ	2024-

Η Μπαρσελόνα εκτος από ποδόσφαιρο και καλαθοσφαίριση συμμετέχει με επιτυχία και σε αλλά αθλήματα στην Ισπανία αυτά είναι: χειροσφαίριση, Χόκεϊ σε χόρτο και σε πάγο, ποδόσφαιρο σάλας, στίβος, ράγκμπυ, μπέιζμπολ, ποδηλασία, καλλιτεχνικό πατινάζ και πετοσφαίριση.

Το τμήμα καλαθοσφαίρισης της Μπαρσελόνα ιδρύθηκε στις 24 Αυγούστου του 1926. Η ομάδα αγωνίζεται στο Παλάου Μπλαουγκράνα, 8.250 θέσεων, το οποίο άνοιξε για το κοινό το 1971. Ξεκίνησε να αγωνίζεται στο τοπικό πρωτάθλημα Καταλωνίας, ενώ το 1956 ήταν από τους ιδρυτές του ισπανικού πρωταθλήματος, το οποίο κατέκτησε για πρώτη φορά το 1959. Το 1961 ο τότε πρόεδρός της αποφάσισε να σταματήσει το τμήμα. Οι οπαδοί της ομάδας αντέδρασαν και την επόμενη χρονιά η ομάδα επανασχηματίστηκε. Αν και τη δεκαετία του 1990 έφτασαν 6 φορές στο Final Four του Ευρωπαϊκού πρωταθλήματος, φτάνοντας τις 4 από αυτές στον τελικό, κατάφεραν να κερδίσουν το πρώτο τους Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα το 2003. Μεταξύ των παικτών εκείνης της χρονιάς ήταν ο Ντέγιαν Μποντιρόγκα, ο Σαρούνας Γιασικέβιτσιους και ο Χουάν Κάρλος Ναβάρο.

• Λα Μασία
• Καμπ Νόου
• Θιουτάτ Εσπορτίβα Ζοάν Γκαμπέρ

• Επίσημη ιστοσελίδα