Ολυμπιακός Σ.Φ.Π. (πετοσφαίριση γυναικών)

Το 1930 και μετά την ίδρυση των τμημάτων ποδοσφαίρου, υδατοσφαίρισης, στίβου, κολύμβησης, βόλεϊ, ξιφασκίας και κωπηλασίας, η τότε διοίκηση του Ολυμπιακού υπό την προεδρία του Θανάση Μέρμηγκα, αποφάσισε να προχωρήσει στην ίδρυση τμήματος γυναικείας πετοσφαίρισης. Το ενδιαφέρον για το γυναικείο βόλεϊ είχε ξεκινήσει να υπάρχει ήδη από αρκετά χρόνια πριν, χάρη στη μεγάλη συνεισφορά του Πανιωνίου, ομάδα της Νέας Σμύρνης. Το 1925 ο Πανιώνιος είχε ξεκινήσει τη διοργάνωση πρωταθλημάτων βόλεϊ ανδρών μεταξύ συλλόγων και σχολείων σε μια προσπάθεια να προωθήσει το άθλημα. Οι αγώνες έγιναν με την άδεια του ΣΕΓΑΣ και σημείωσαν εξαιρετική επιτυχία. Το 1926 διοργάνωσε και πρωτάθλημα γυναικών.

Το πρωτάθλημα αυτό αποτέλεσε την αρχή του γυναικείου βόλεϊ στην Ελλάδα και ο Πανιώνιος συνέχισε να το διοργανώνει ως το 1930 βάζοντας το γυναικείο βόλεϊ στον αθλητικό χάρτη της χώρας. Εμπνευστής του και ψυχή της διοργάνωσης υπήρξε ο πρόεδρος του Πανιωνίου Δημητρός Δάλλας. Στη συνέχεια τη διοργάνωσή του ανέλαβε ο ΣΕΓΑΣ, ο οποίος είχε υπό την αιγίδα του (μέχρι τη δημιουργία κάποιας αντίστοιχης ομοσπονδίας) τα περισσότερα αθλήματα που διοργανώνονταν στη χώρα, όπως το ποδόσφαιρο, το μπάσκετ, το βόλεϊ, το κολύμπι, το τένις, η ξιφασκία, η ποδηλασία, η γυμναστική, η πάλη, η πυγμαχία, η ιππασία, η σκοποβολή, το τζούντο, το χάντμπολ κ.α. Το εγχείρημα αυτό του Πανιωνίου βρήκε αρκετούς υποστηρικτές και όλο και περισσότερες ομάδες άρχισαν να δημιουργούν τμήματα γυναικείου βόλεϊ.

Οι πρώτες ομάδες γυναικείου βόλεϊ που έχουν καταγραφεί ήταν το "Διδασκαλείο Γυμναστικής" (Δ.Ε.), ο "Γυμναστικός Όμιλος Ελληνίδων" (Ο.Γ.Ο.), το "Αμερικανικό Κολλέγιο Θηλέων Παλαιού Φαλήρου" και η "Χριστιανική Ένωσις Νεανίδων" (Χ.Ε.Ν.). Στη συνέχεια ιδρύθηκε και η αντίστοιχη ομάδα του Πανιωνίου, ενώ και άλλοι σύλλογοι ακολούθησαν το παράδειγμα των προαναφερθεισών ομάδων, ένας εκ των οποίων ήταν και ο Ολυμπιακός Πειραιώς, ο οποίος ίδρυσε το αντίστοιχο τμήμα το 1930, τέσσερα χρόνια μετά τους πρώτους γυναικείους αγώνες πετοσφαίρισης. Αφού ολοκληρώθηκαν οι διαδικασίες που απαιτούνταν προκειμένου να ιδρυθεί και επίσημα το τμήμα, οι αθλήτριες που αποτελούσαν το πρώτο ρόστερ του γυναικείου τμήματος βόλεϊ του Ολυμπιακού έλαβαν μέρος στο τοπικό πρωτάθλημα συλλόγων Πειραιώς.

Ο λόγος που τα πρωταθλήματα γυναικείας πετοσφαίρισης περιορίστηκαν σε τοπικό επίπεδο ήταν το γεγονός ότι μέχρι τότε δεν είχε ιδρυθεί κάποια αντίστοιχη επίσημη Ελληνική Ομοσπονδία Πετοσφαίρισης, με αποτέλεσμα να διοργανώνεται το άθλημα, όπως προαναφέρθηκε, υπό την αιγίδα του ΣΕΓΑΣ. Η ομάδα του Ολυμπιακού ενισχύθηκε εξαρχής με σημαντικές Ελληνίδες αθλήτριες, κάτι που συνεχίστηκε και τα αμέσως επόμενα χρόνια. Το 1933 η ομάδα ενισχύθηκε περαιτέρω με αξιόλογες αθλήτριες όπως ήταν η Κασόλη (η οποία ήταν η αρχηγός της ομάδας) αλλά και η Πετράκη, οι αδελφές Αθανασιάδου, η Νικολέτου, η Παπαδάκη, η Γουλιμή, οι αδελφές Λαγουδάκη αλλά και οι αδελφές Βέλλα.

Οι πρώτες επιτυχίες, σε τοπικό τουλάχιστον επίπεδο, δεν άργησαν να έρθουν, καθώς τα επόμενα χρόνια η ομάδα γυναικείου βόλεϊ του Ολυμπιακού έφτασε στην κατάκτηση δύο συνεχόμενων Πρωταθλημάτων Πειραιά, το 1934 και 1935, κάτι που αποτέλεσε και την απόδειξη της μεγάλης δυναμικής του συγκεκριμένου τμήματος από τα πρώτα κιόλας χρόνια της λειτουργίας του.^[3]

Μετά και την επίσημη συμμετοχή της Ελλάδας στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, κάθε αθλητική δραστηριότητα πέρασε σε δεύτερη μοίρα, με το τμήμα γυναικείας πετοσφαίρισης του Ολυμπιακού να μην αποτελεί εξαίρεση. Μεταπολεμικά, έγιναν κάποιες προσπάθειες ανασύστασης του τμήματος, οι οποίες τελικά απέδωσαν καρπούς τον Ιούνιο του 1947. Ο τότε πρόεδρος του Ολυμπιακού Πειραιώς, Μιχάλης Μανούσκος, προχώρησε στην επαναλειτουργία του συγκεκριμένου τμήματος μετά από παράκληση των αθλητριών του γυναικείου τμήματος μπάσκετ του Ολυμπιακού Δεληγιάννη, Ε. Νεράντζη, Μ. Νεράντζη, Χασαπάκη, Λεωνιδάκη, Δαμίγου, Ευστρατιάδου και Ζαντέ, οι οποίες επιθυμούσαν τη συμμετοχή τους μελλοντικά στο δυναμικό του επανιδρυθέντος τμήματος γυναικείας πετοσφαίρισης του συλλόγου. Ο Μανούσκος εισάκουσε το αίτημά τους και προχώρησε στην επαναλειτουργία του τμήματος, στο οποίο μάλιστα προσέλαβε ως προπονητή τον Ούγγρο Όττο Σίμιτσεκ, ο οποίος ήταν παράλληλα και προπονητής μπάσκετ στη γυναικεία ομάδα καλαθοσφαίρισης του Ολυμπιακού. Το νεοσυσταθέν τμήμα γυναικείας πετοσφαίρισης του Πειραϊκού συλλόγου έδειξε από πολύ νωρίς τη δυναμική του καθώς κατέκτησε το Πρωτάθλημα Πειραιά, το 1948.^[3]

Τα επόμενα χρόνια βρήκαν το γυναικείο τμήμα πετοσφαίρισης του Ολυμπιακού σε μία διαρκή πορεία καθίζησης, το οποίο παρήκμαζε με αργούς αλλά ταυτόχρονα σταθερούς ρυθμούς. Παρά το γεγονός ότι το συγκεκριμένο τμήμα είχε παλαιότερα μεγάλη δυναμική και κατάφερε να κατακτήσει αρκετούς τίτλους έστω και σε τοπικό επίπεδο, τα εσωτερικά προβλήματα δεν έλειπαν με αποκορύφωμα την αποχώρηση αρκετών εκ των βασικών αθλητριών του, οι οποίες μάλιστα δεν αντικαθίσταντο από άλλες, αν όχι καλύτερες τουλάχιστον ισάξιες. Αποτέλεσμα του συγκεκριμένου φαινομένου ήταν η σταδιακή διάλυση του τμήματος, η οποία μάλιστα διήρκεσε αρκετά χρόνια και συγκεκριμένα κάτι παραπάνω από δύο δεκαετίες.

Το 1970 ιδρύθηκε επίσημα η Ελληνική Ομοσπονδία Πετοσφαίρισης, γνωστή πιο απλά και ως Ε.Ο.Π., η οποία έδωσε μια μεγαλύτερη επισημότητα στο άθλημα της πετοσφαίρισης και ανέλαβε υπό την αιγίδα της τη διοργάνωση των πανελλήνιων πρωταθλημάτων σε επίπεδο ανδρών αλλά και γυναικών. Η Ε.Ο.Π. έστειλε τα απαραίτητα έγγραφα σε αρκετούς ελληνικούς συλλόγους προκειμένου να δηλώσουν συμμετοχή στο πανελλήνιο γυναικείο πρωτάθλημα πετοσφαίρισης, με τον Ολυμπιακό να είναι ένας εξ' αυτών. Ωστόσο, η επανεμφάνιση του γυναικείου τμήματος βόλεϊ του Ολυμπιακού δεν πραγματοποιήθηκε τότε, αλλά σχεδόν δύο δεκαετίες μετά.

Συγκεκριμένα, τον Ιούλιο του 1988, κι ενώ ο Ολυμπιακός βρισκόταν επί της προεδρίας του Γιώργου Κοσκωτά, ο πρόεδρος του Ερασιτέχνη Ολυμπιακού, Λεωνίδας Θεοδωρακάκης, κατέβαλε σημαντικές προσπάθειες ανασύστασης του γυναικείου τμήματος βόλεϊ του συλλόγου, κάτι το οποίο τελικώς κατόρθωσε. Με πρωτεργάτη τον έφορο Νικόλαο Μπαφαλούκο^[4] και προπονητές τους Θεοτόκη Μανουσαρίδη και Γ. Μπογιατζόγλου, η ομάδα παίρνει μέρος στο πρωτάθλημα Γ’ ΕΣΠΕΔΑ, το οποίο και κατακτά.^[5]

Το 1990, η ομάδα γυναικείου βόλεϊ του Ολυμπιακού αναδείχτηκε πρωταθλήτρια στη Β’ κατηγορία, αήττητη και μάλιστα χωρίς απώλεια σετ. Το 1992 τα ηνία του γυναικείου τμήματος βόλεϊ της ομάδας ανέλαβε ο Γιώργος Λυκούδης, ο οποίος ήταν παράλληλα προπονητής αλλά και παίκτης στην ανδρική ομάδα. Το 1993 ήρθε και η πρώτη επιτυχία στη νεότερη ιστορία του συλλόγου καθώς η ομάδα αναδείχτηκε υπό τις οδηγίες του Λυκούδη πρώτη στην Α’ ΕΣΠΕΔΑ και κατόρθωσε να προβιβαστεί στις εθνικές κατηγορίες.

Την περίοδο 1994–1995 το τμήμα οργανώθηκε περισσότερο και μέσω της κατάκτησης του πρωταθλήματος πετοσφαίρισης γυναικών της Α2 εθνικής κατηγορίας, κατάφερε να προβιβαστεί ως πρωταθλήτρια στην Α1. Χορηγός αναλαμβάνει η Ελένη Κόκκαλη, με προπονητή τον Γιώργο Λυκούδη και μεγάλο αστέρι της ομάδας την Ιουλία Σάλτσεβιτς αλλά και τις Κίτσου, Μανωλάκου, Νεράτζη, Ντολαπτσή. Στην πρώτη της περίοδο στην Α1, η ομάδα τερματίζει στη δέκατη θέση. Στα προημιτελικά των playoff της περιόδου 1996–1997, με πλεονέκτημα έδρας κόντρα στον Φιλαθλητικό και με 2–0 νίκες από την κανονική περίοδο, γνωρίζει τρεις συνεχόμενες ήττες και χάνει την έξοδο στην Ευρώπη.^[3] Το γεγονός αυτό προκαλεί οπισθοχώρηση στο τμήμα.

Η είσοδος του Αιμίλιου Μαυριτσάκη στο Διοικητικό Συμβούλιο του Ερασιτέχνη Ολυμπιακού το 1996 σηματοδότησε τη νέα εποχή του γυναικείου τμήματος βόλεϊ του Ολυμπιακού. Ο Μαυριτσάκης ανέλαβε τη χρηματοδότηση της ομάδας, ο Γιώργος Λυκούδης παρέδωσε τη θέση του προπονητή της ομάδας μετά από τέσσερα επιτυχημένα χρόνια στον Γιώργο Δερμάτη, ο οποίος έδωσε νέα δυναμική στο τμήμα. Παρά τις αξιόλογες προσπάθειες ενίσχυσης του τμήματος, οι φίλαθλοι του Ολυμπιακού αντιμετώπιζαν το συγκεκριμένο τμήμα με δυσπιστία και η διοίκηση του Ερασιτέχνη αναλώνονταν κυρίως στο ανδρικό τμήμα βόλεϊ που στο μεταξύ είχε κατακτήσει το Κύπελλο Κυπελλούχων Ευρώπης του 1996, μία τεράστια επιτυχία για το σύλλογο, ενώ επί πλέον είχε προσλάβει ως προπονητή τον θρυλικό Ιταλό Τζανπάολο Μοντάλι.

Με πασαδόρο την Άννα Ξερικού, τη Ρωσίδα Σβίρκουν και τη Φεντότοβα από το Καζακστάν ο Ολυμπιακός έκανε πολύ καλή πορεία την περίοδο 1996-97 και μάλιστα σε μία χρονιά που τα Βριλήσσια έχτιζαν την αυτοκρατορία τους και ο Παναθηναϊκός, ο Φιλαθλητικός και ο Ιωνικός κυριαρχούσαν. Όλα κυλούσαν ιδανικά και στα πλέι οφ η ομάδα με πλεονέκτημα νικών 2-0 νίκες με τον Φιλαθλητικό ήθελε άλλη μία νίκη για να βγει στην Ευρώπη για πρώτη φορά στην ιστορία της, αλλά έχασε τρεις φορές από τον Φιλαθλητικό και τερμάτισε στην 5η θέση χωρίς ευρωπαϊκό εισιτήριο. Στην ομάδα τότε αγωνίζονταν μεταξύ άλλων οι Ζαχαρέα, Μαξίμοβα, Ζελιάσκοβα, Γκόρτσιανουκ, Κυριακίδου. Παρά τα μεγάλα ονόματα που στελέχωναν το τμήμα, οι διακρίσεις δεν έρχονται και το τμήμα βρίσκεται μεταξύ Α1 και Α2 κατηγορίας.

Το 1998 τερματίζει στην έβδομη θέση. Τα πράγματα γίνονται ακόμα χειρότερα τον επόμενο χρόνο, καθώς μετά την αποχώρηση του Αιμίλιου Μαυριτσάκη, το τμήμα έμεινε χωρίς κύριο χρηματοδότη με συνέπεια την δραματική μείωση του μπάτζετ και τη μη ενίσχυση της ομάδας με αξιόλογες αθλήτριες που θα κρατούσαν σε υψηλές θέσεις την ομάδα. Αποτέλεσμα της κατάστασης αυτής ήταν ο υποβιβασμός της ομάδας το 1999 στην Α2 Εθνική κατηγορία, καθώς η θέση που κατέκτησε στο πρωτάθλημα εκείνης της περιόδου ήταν η ενδέκατη.

Την περίοδο 2000–2001, το γυναικείο τμήμα βόλεϊ του Ολυμπιακού επανέρχεται στην Α1, όμως τερματίζει στην τελευταία θέση και υποβιβάζεται στην Α2 για ακόμη μια φορά.

Το 2002, η ομάδα ανεβαίνει και πάλι ως πρωταθλήτρια της Α2 αλλά δεν μπορεί να σηκώσει το βάρος της Α1 κατηγορίας. Το ρόστερ της ομάδας που κατάφερε να προβιβαστεί ως πρωταθλήτρια στην Α1 εθνική κατηγορία αποτελούνταν μεταξύ άλλων από τις: Κατερίνα Βασιλάκη, Νίκη Μανωλάκου, Ροδοθέα Καζατζή, Αρετή Καραβασίλη, Αλεξάνδρα Διπλάρου, Ναταλία Λομπάνοβα και άλλες. Τις περιόδους 2002–2003 και 2003–2004 τερματίζει στη δέκατη θέση και γλιτώνει οριακά τον υποβιβασμό, τον οποίο όμως δεν αποφεύγει την επόμενη περίοδο. Το τμήμα βρισκόταν μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, ενώ έγιναν συζητήσεις ανάμεσα στα μέλη του Διοικητικού Συμβουλίου του Ερασιτέχνη Ολυμπιακού ακόμα και για οριστική διάλυση του τμήματος.

Το καλοκαίρι του 2006 η ομάδα επανέρχεται στην Α1 Εθνική κατηγορία. Με χρηματοδότες τους Λιακουνάκο και Κάτσικα, το ρόστερ ενισχύθηκε σημαντικά με αξιόλογες αθλήτριες. Συγκεκριμένα, αποτελείτο από τις: Βλάχου, Κιόση, Νικούλη, Πλαγιαννάκου, Χατζηνικολάου, Κούκου, Μανωλάκου, Αλεξάντροβα, Χατζηνίκου αλλά και από τη Βουλγάρα διεθνή ακραία Ανέτα Γκερμάνοβα, τη Λετονή Τζούλια Μπορίσοβα, την Ισραηλινή Τατιάνα Αρτμένκο αλλά και τη Σέρβα Σβετλάνα Κρστιτς. Η ομάδα πραγματοποιεί καθόλη τη διάρκεια του πρωταθλήματος πολύ καλές εμφανίσεις και καταφέρνει να φτάσει για πρώτη φορά στην ιστορία του τμήματος στους τελικούς του πρωταθλήματος 2006-07, όπου χάνει από τον Παναθηναϊκό με 3–0 στις νίκες.

Προηγουμένως, ο επιχειρηματίας Βαγγέλης Μαρινάκης (μετέπειτα πρόεδρος της ΠΑΕ Ολυμπιακός) είχε προχωρήσει σε ανακαίνιση του γυμναστηρίου "Μελίνα Μερκούρη" του Ρέντη κάνοντάς το αποκλειστικά έδρα του βόλεϊ, με αποτέλεσμα η ομάδα να λύσει το πρόβλημα της στέγασης που αντιμετώπιζε μέχρι τότε. Στα αγωνιστικά, στο Φάιναλ-8 του Κυπέλλου της ίδιας περιόδου, ο Ολυμπιακός επικρατεί για πρώτη φορά στην ιστορία του Παναθηναϊκού με 3–2 σετ, όμως χάνει την ευκαιρία να διεκδικήσει τον πρώτο του τίτλο, καθώς ματαιώνεται η συνέχεια της διοργάνωσης λόγω του θανάτου του φίλαθλου του Παναθηναϊκού Μιχάλη Φιλόπουλου, μετά από συμπλοκή οπαδών των δύο ομάδων πριν από το παιχνίδι.^[3]

Την περίοδο 2007–08, η ομάδα κάνει την παρθενική της εμφάνιση στα ευρωπαϊκά κύπελλα απέναντι στην Κράλοβο Μπρνο από την Τσεχία και φθάνει στα προημιτελικά του CEV Τσάλεντζ Καπ.^[6] Αποκλείεται όμως από την ιταλική Ίμολα, που στη συνέχεια ηττάται στον τελικό. Στο πρωτάθλημα, χάνει τον τίτλο με 2–3 νίκες από τον Παναθηναϊκό, αν και προηγήθηκε με 2–0 στη σειρά.^[3] Οι αθλήτριες που αποτελούσαν το ρόστερ της ομάδας που συμμετείχε για πρώτη φορά στην ιστορία του τμήματος σε αγώνες ευρωπαϊκού πρωταθλήματος ήταν οι: Βλάχου, Κιόση, Νικούλη, Κούκου, Κόρνια, Σιμάνκοβα, Χατζηνικολάου, Μπορίσοβα, Χατζηεφραίμογλου, Τένεβα και Καλαϊτζίεβα.

Από το 2007 και μετά, χάρη στην οικονομική βοήθεια των σημερινών προέδρων της ΠΑΕ και της ΚΑΕ Ολυμπιακός, Ευάγγελο Μαρινάκη και Παναγιώτη Αγγελόπουλο αντίστοιχα, η ομάδα ενισχύεται με σημαντικά ονόματα της γυναικείας πετοσφαίρισης όπως ήταν η Ιταλίδα διεθνής ακραία Μανουέλα Σέκολο, η διεθνής πασαδόρος Μπλιάνα Γκλιγκόροβιτς από την Κροατία, η διεθνής Φινλανδή ακραία Ρίκα Λέχτονεν αλλά και η διεθνής Βουλγάρα διαγώνιος Αντονίνα Ζέτοβα, οι οποίες σε συνεργασία με τις έμπειρες Ελληνίδες αθλήτριες Βλάχου, Νικούλη, Δίρβα, Χατζηνικολάου κ.α., ανέβασαν σημαντικά τον πήχη αλλά και τις προσδοκίες τόσο του ερασιτέχνη Ολυμπιακού, όσο και του φίλαθλου κόσμου της ομάδας.

Το 2009 η ομάδα φτάνει και πάλι στους τελικούς του πρωταθλήματος, αλλά χάνει με 3–0 νίκες από τον Παναθηναϊκό, κάτι που συνέβη και στο αμέσως επόμενο πρωτάθλημα του 2009-10, παρόλο που κατάφερε για πρώτη φορά στην ιστορία της να πάρει την πρώτη θέση στην κανονική περίοδο. Την ίδια χρονιά, συμμετέχει και για πρώτη φορά στον τελικό του Κυπέλλου, χάνοντας ωστόσο το τρόπαιο από τον Παναθηναϊκό με 3–1 σετ στο Ρέθυμνο.

Το 2011 έρχεται ο πρώτος πανελλήνιος τίτλος στην ιστορία του συγκεκριμένου τμήματος του Ολυμπιακού. Επρόκειτο για το Κύπελλο Ελλάδας, το οποίο κατέκτησε επικρατώντας της ΑΕΚ με 3–2 σετ στον τελικό της Σάμου.^[7] Στο πρωτάθλημα τερματίζει στη δεύτερη θέση πίσω από τον Παναθηναϊκό. Οι αθλήτριες οι οποίες αποτελούσαν το ρόστερ ήταν οι: Βασιλική Νικούλη, Στέλλα Μουστάκη, Έφη Κυριακίδου, Χαρά Σαββίδου, Άννα Καβαθά, Εύα Χαντάβα, Μαρία Μαγγίνα, Δήμητρα Γιακουμή και από ξένες οι Έλενα Κόλεβα, Μάγια Ογκνιένοβιτς, Ιβάνα Τζούριτς, Μάλορι Γκίμπσον και Αλεξάνδρα Τσερντσέβιτς.

Το ίδιο ακριβώς σκηνικό συνέβη και την επόμενη χρονιά. Στο πρωτάθλημα παίρνει τη δεύτερη θέση πίσω από την ΑΕΚ, ενώ κατακτά το Κύπελλο κερδίζοντας τον Παναθηναϊκό με 3–2 σετ στον τελικό της Πρέβεζας.^[8]

Η περίοδος 2012–13 ξεκινά με τον Ολυμπιακό να χάνει με 3–1 σετ από την ΑΕΚ για το Σούπερ Καπ που διεξήχθη στην Ελασσόνα. Στη συνέχεια οι ερυθρόλευκες κατέκτησαν το πρώτο Πρωτάθλημα Ελλάδας στην ιστορία του τμήματος του ερυθρόλευκου συλλόγου με 3–2 νίκες επί της ΑΕΚ στους τελικούς των Πλέι-οφ.^[9] Η σειρά ξεκίνησε με την ΑΕΚ να προηγείται με 2–0 νίκες (μεταφέρθηκαν τα μεταξύ τους αποτελέσματα από την κανονική περίοδο), όμως ο Ολυμπιακός πέτυχε τρεις συνεχόμενες νίκες, όλες με το ίδιο σκορ (3–1), εκ των οποίων οι δύο στην έδρα της αντιπάλου και κατάφερε να κατακτήσει τελικώς τον τίτλο.^[10] Το πρωτάθλημα αυτό σηματοδότησε την αρχή μιας οκτάχρονης απόλυτης κυριαρχίας των ερυθρόλευκων στον ελληνικό χώρο, αλλά και μιας εντυπωσιακής παρουσίας στον ευρωπαϊκό, με κορύφωση την κατάκτηση του CEV Τσάλεντζ Καπ το 2018. Πέντε ημέρες αργότερα, οι δύο ομάδες τέθηκαν αντιμέτωπες και στον τελικό του Κυπέλλου Ελλάδας που διεξήχθη στη Σαντορίνη. Η ΑΕΚ προηγήθηκε αλλά ο Ολυμπιακός έκανε την ανατροπή, κατακτώντας άλλη μια νίκη με 3–1 σετ και το τρίτο σερί Κύπελλο Ελλάδος.^[11]

Την περίοδο 2013–14 οι επιτυχίες συνεχίστηκαν με τον Ολυμπιακό να πρωταγωνιστεί σε όλες τις εγχώριες διοργανώσεις. Στο Πρωτάθλημα Ελλάδας επικράτησε της ΑΕΚ με 3–1 νίκες, αν και η δεύτερη είχε το πλεονέκτημα έδρας και είχε προηγηθεί στη σειρά των τελικών με 1–0 νίκες.^[12] Στον τελικό του Κυπέλλου Ελλάδας νίκησε τον Πανναξιακό με 3–0 σετ, σε ένα ματς που διεξήχθη στο Γυμναστήριο της Πύλου.^[13]

Την περίοδο 2014–15 διακρίνεται στο Ευρωπαϊκό Κύπελλο CEV φθάνοντας στους 16 του θεσμού, αποκλείοντας την βέλγικη Γκέντ. Σον πρώτο αγώνα έχασε στον Πειραιά με 3-0 αλλά στη Γάνδη ανέτρεψε την κατάσταση νικώντας με 3-0 και επικρατώντας στο χρυσό σετ με 15-7.^[14] Στη συνέχεια αποκλείστηκε από την πανίσχυρη Γαλατασαράι με δύο ήττες, 3-1 στην Κωνσταντινούπολη και 3-0 στον Πειραιά.
Την ίδια περίοδο κερδίζει, στον τελικό του Κυπέλλου Ελλάδας που έγινε στο Αγρίνιο, τον Παναθηναϊκό με 3–0 σετ,^[15] και επίσης κατακτά για τρίτη συνεχόμενη χρονιά το Πρωτάθλημα Ελλάδας, επικρατώντας επίσης του Παναθηναϊκού στους τελικούς με 3-1 νίκες.^[16]

Τον Ιούνιο του 2015 τον προπονητή Γιάννη Νικολάκη, που οδήγησε τον Ολυμπιακό στα δύο τελευταία νταμπλ,^[17] διαδέχθηκε ο Μπράνκο Κοβάτσεβιτς.^[18] Με τον σπουδαίο Σέρβο τεχνικό στο τιμόνι, οι ερυθρόλευκες όχι μόνο συνεχίζουν την επικράτησή τους στην Ελλάδα, αλλά και αποκτούν την καταξίωση στον ευρωπαϊκό χώρο.
Την περίοδο που ακολούθησε (2015-16) ο Ολυμπιακός επαναλαμβάνει το νταμπλ. Κατακτά το Κύπελλο, επικρατώντας με 3-0 σετ της ΑΕΚ στη Χίο και με την κατάκτηση αυτή φτάνει τα 6 συνεχόμενα Κύπελλα Ελλάδας, επίδοση που αποτελεί ρεκόρ στην ιστορία του ελληνικού γυναικείου βόλεϊ ενώ γίνεται παράλληλα και ο πολυνίκης της διοργάνωσης.^[19] Στη συνέχεια κερδίζει και το Πρωτάθλημα, επικρατώντας στους τελικούς του Α.Ο. Θήρας με 3-0 νίκες, φτάνοντας τα τέσσερα συνεχόμενα πρωταθλήματα.^[20]

Το 2017 κατακτά το Κύπελλο Ελλάδας στο Φάιναλ-4 που διεξήχθη στο Γυμναστήριο Γλυφάδας «Μάκης Λιούγκας», με νίκη στον τελικό επί του Πανναξιακού με 3-1 σετ,^[21] και διευρύνει το σερί και το ρεκόρ σε 7 συνεχόμενες κατακτήσεις. Παράλληλα κατακτά και το Πρωτάθλημα Ελλάδας επικρατώντας στους τελικούς του Πανναξιακού με 3-0 νίκες, φτάνοντας τα 5 συνεχόμενα.^[22] Στην Ευρώπη φτάνει για πρώτη φορά στην ιστορία του σε τελικό ευρωπαϊκής διοργάνωσης, στο CEV Τσάλεντζ Καπ και διεκδικεί το τρόπαιο απέναντι στην πανίσχυρη τουρκική Μπουγιούκσεχιρ της Προύσας. Κερδίζει το πρώτο παιχνίδι στο Ρέντη με 3-2, ανατρέποντας μάλιστα το εις βάρος του 0-2,^[23][24] αλλά στον δεύτερο τελικό στην Τουρκία ηττάται με 3-0.^[25]

Η περίοδος 2017-18 είναι η κορυφαία στην ιστορία του τμήματος με την κατάκτηση και των τριών τίτλων που διεκδίκησε.
Στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις ο Ολυμπιακός μετά από μία απίστευτη πορεία, κατακτά το CEV Τσάλεντζ Καπ, που αποτελεί τον πρώτο ευρωπαϊκό τίτλο της ελληνικής γυναικείας πετοσφαίρισης.
Στην Ελλάδα ο Ολυμπιακός φτάνει χωρίς προβλήματα αήττητος στην κατάκτηση του νταμπλ. Χαρακτηριστικό της κυριαρχίας του στον ελληνικό χώρο είναι η απώλεια μόλις 2 σετ σε όλο το πρωτάθλημα στον εκτός έδρας αγώνα του με τον Αίαντα Ευόσμου, τρεις μέρες μετά την επίπονη νίκη του στο Κρασνοντάρ επί της Δυναμό με 3-0. Στο Κύπελλο Ελλάδας αντίστοιχα απώλεσε μόλις 1 σετ στον ημιτελικό με τον Α.Ο. Θήρας.
Η αρχή των τίτλων έγινε στις 3 Μαρτίου στον τελικό του Κυπέλλου Ελλάδας, στον οποίο επιβλήθηκε του Πανναξιακού με 3-0, στο Φάιναλ φορ της Σαντορίνης.^[26][27]
Ακολούθησε στις 11 Απριλίου η επική κατάκτηση του Ευρωπαϊκού Τσάλεντζ Καπ με νίκη στην Προύσα επί της τουρκικής Μπουγιούκσεχιρ με 3-1, ανατρέποντας την ήττα του στον Πειραιά στον πρώτο αγώνα με 3-2.^[28]
Η μαγική εκείνη χρονιά ολοκληρώθηκε στις 30 Απριλίου με την κατάκτηση του Πρωταθλήματος Ελλάδας, του 1ου με την ονομασία "Πρωτάθλημα Βόλεϊ Λιγκ Γυναικών". Στην τελική φάση επικράτησε με 2-0 νίκες των Μακεδόνων Αξιού στους ημιτελικούς και με 3-0 νίκες του Άρη Θεσσαλονίκης, ολοκληρώνοντας με τον τρόπο αυτό ένα απίστευτο για τα ελληνικά δεδομένα τρεμπλ.^[29][30][31]

Την περίοδο 2018-19 η κλήρωση έπαιξε άσχημο παιχνίδι στον Ολυμπιακό στο Ευρωπαϊκό Τσάλεντζ Καπ. Μετά την άνετη πρόκρισή του επί της Ντίκιρχ της ομώνυμης πόλης του Λουξεμβούργου με δύο νίκες με σκορ 3-0,^[32] βρέθηκε αντιμέτωπος με τη γαλλική Βολερό Λε Κανέ, ένα από τα φαβορί της διοργάνωσης.^[33] Παρόλα συτά οι ερυθρόλευκες στάθηκαν αξιοπρεπώς στους δύο εκείνους αγώνες, αφού παρά την ήττα τους στη Γαλλία με 3-0,^[34] κατάφεραν να ανατρέψουν την κατάσταση στον Πειραιά. Στην κανονική διάρκεια του αγώνα κέρδισαν με 3-1^[35] και αποκλείστηκαν μόλις στο Χρυσό σετ που το έχασαν με 15-10.^[36]
Κατά την ίδια περίοδο όμως συνεχίζουν την κυριαρχία τους στον ελληνικό χώρο. Τον Απρίλιο επικρατούν με 3-1 του Α.Ο. Θήρας στον τελικό του Κυπέλλου Ελλάδας στις Σέρρες και επεκτείνουν το ρεκόρ των συνεχόμενων αλλά και των συνολικών κατακτήσεων του Κυπέλλου Ελλάδας σε 9.^[37][38]
Στο πρωτάθλημα Ελλάδας μετά την κατάκτηση της 1ης θέσης της κανονικής περιόδου, η ομάδα του Πειραιά επιβλήθηκε στην τελική φάση με 3-0 νίκες του Πανναξιακού και διεύρυνε την κυριαρχία της, πανηγυρίζοντας την κατάκτηση του 7ου σερί Πρωταθλήματος το οποίο συνοδεύτ��κε με την επίτευξη του 7ου διαδοχικού νταμπλ, που αποτελεί επίσης ρεκόρ για το ελληνικό βόλεϊ.^[39][40] Παράλληλα η ομάδα του Ολυμπιακού διεύρυνε το σερί των επιτυχιών της, κατακτώντας τον 15ο διαδοχικό τίτλο εντός Ελλάδας, φτάνοντας έτσι στους 16 εγχώριους και 17 στο σύνολο μαζί με το ευρωπαϊκό κύπελλο του 2018.

Η περίοδος 2019-20 χαρακτηρίστηκε από την έλευση της Πανδημίας COVID-19, που επέφερε αναστάτωση σε όλες τις διοργανώσεις ανά τον Κόσμο. Το Κύπελλο Ελλάδας διακόπηκε μετά τους προημιτελικούς, ενώ Πρωταθλητής Ελλάδας αναδείχθηκε ο Ολυμπιακός, καθώς την 19η αγωνιστική, που διακόπηκε το πρωτάθλημα, κατίχε την 1η θέση, με μεγάλη διαφορά από τον 2ο Α.Ο. Θήρας.^[41] Έτσι η ομάδα του Πειριά κατέκτησε τον 8ο διαδοχικό της τίτλο, που αποτελεί ρεκόρ στην ελληνική γυναικεία πετοσφαίριση.
Στο Τσάλεντζ Καπ οι ερυθρόλευκες μετά από μια εντυπωσιακή πορεία (7-1 νίκες) είχαν φτάσει στους ημιτελικούς της διοργάνωσης, όταν αυτή διακόπηκε. Έτσι στερήθηκαν τη δυνατότητα για μία ακόμα διάκριση σε ευρωπαϊκό επίπεδο.

Την περίοδο 2017-18 η ομάδα βόλεϊ γυναικών του Ολυμπιακού κατέκτησε το Ευρωπαϊκό Τσάλεντζ Καπ, ενώ τερμάτισε και ως φιναλίστ (2η θέση) στην ίδια διοργάνωση την προηγούμενη περίοδο (2016-17).^[42] Και τις δύο φορές αντιμετώπισε σε διπλούς τελικούς την τουρκική Μπουγιούκσεχιρ Προύσας (Β.Β Μπρούσα).

To 2017-18 ο Ολυμπιακός στην πορεία του μέχρι τον ημιτελικό απέκλεισε κατά σειρά την ισπανική Κ.Β. Λογρόνιο με δύο νίκες (2-3 στο Λογρόνιο, 3-0 στον Πειραιά), την ρουμάνικη Κ.Σ.Μ. Τιργκόβιστε με ανατροπή έδρας (2-3 στον Πειραιά, 1-3 στο Τιργκόβιστε) και την ελβετική Σμας Φέφινγκεν επίσης με δύο νίκες (1-3 στο Φέφινγκεν, 3-0 στον Πειραιά).

Στον ημιτελικό συναντά την πανίσχυρη ρωσική Δυναμό Κρασνοντάρ, ένα από τα φαβορί της διοργάνωσης. Παρ' όλα αυτά ο Ολυμπιακός την αποκλείει με 2 νίκες. Στον Πειραιά επιβάλλεται δύσκολα με 3-2 (με ανατροπή από το 1-2) αλλά στο Κρασνοντάρ παίρνει μια καθαρή νίκη με 3-0.

Στον διπλό τελικό βρίσκεται πάλι αντιμέτωπος με την περσινή κάτοχο Μπουγιούκσεχιρ Προύσας (Β.Β Μπούρσα). Παρά την ήττα στο πρώτο παιχνίδι στο Ρέντη (2-3), ο Ολυμπιακός διαψεύδει όλα τα προγνωστικά και κερδίζει με 3-1 σετ μέσα στην Προύσα, και μάλιστα με ανατροπή από 1-0, κατακτώντας τον 1ο ευρωπαϊκό τίτλο όχι μόνο της ιστορίας του αλλά και ολόκληρου του ελληνικού γυναικείου βόλεϊ.^[43][44]

• Σε όλα τα σκορ το αναγραφόμενο πρώτο νούμερο αφορά πάντα στον Ολυμπιακό.

• 1 Challenge Cup
  • 2018

• 8 Πρωταθλήματα Ελλάδας
  • 2013, 2014, 2015, 2016, 2017, 2018, 2019, 2020
• 10 Κύπελλα Ελλάδας
  • 2011, 2012, 2013, 2014, 2015, 2016, 2017, 2018, 2019, 2024
• 1 Σούπερ Καπ Ελλάδας
  • 2024

• 2 Πρωταθλήματα Α2
  • 1995, 2002
• 1 Πρωτάθλημα Β' Εθνικής
  • 1990

• 3 Πρωταθλήματα Πειραιά
  • 1934, 1935, 1948
• 1 Πρωτάθλημα Α’ ΕΣΠΕΔΑ
  • 1993
• 1 Πρωτάθλημα Β’ ΕΣΠΕΔΑ
  • 1990
• 1 Πρωτάθλημα Γ’ ΕΣΠΕΔΑ
  • 1989

• 1 Πρωτάθλημα Ελλάδας Κορασίδων
  • 2023
• 1 Πρωτάθλημα Ελλάδας Νεανίδων
  • 2024 ^[45]
• 4 Πρωταθλήματα ΕΣΠΕΔΑ Νεανίδων
  • 1995, 2011, 2012, 2019 ^[46]
• 2 Πρωταθλήματα ΕΣΠΕΔΑ Κοριτσιών Κ20 (πρώην Νεανίδων)
  • 2021, 2024 ^[47]
• 7 Πρωταθλήματα ΕΣΠΕΔΑ Κορασίδων
  • 1993, 1994, 2008, 2009, 2011, 2016, 2017
• 1 Πρωτάθλημα ΕΣΠΕΔΑ Κορασίδων Β'
  • 2018
• 1 Πρωτάθλημα ΕΣΠΕΔΑ Κορασίδων Γ'
  • 2017
• 1 Πρωτάθλημα ΕΣΠΕΔΑ Κορασίδων Δ'
  • 2024
• 2 Πρωταθλήματα ΕΣΠΕΔΑ Κοριτσιών Κ18 (πρώην Κορασίδων)
  • 2021, 2023
• 3 Πρωταθλήματα ΕΣΠΕΔΑ Παγκορασίδων
  • 2000, 2009, 2019
• 1 Πρωτάθλημα ΕΣΠΕΔΑ Παγκορασίδων Γ'
  • 2016
• 2 Πρωταθλήματα ΕΣΠΕΔΑ Kοριτσιών Κ16Α (πρώην Παγκορασίδων)
  • 2021, 2022

Η ομάδα όπως ήταν στις 27 Δεκέμβριος 2024

Τα στοιχεία των αθλητριών όπως δηλώθηκαν στην Ελληνική Ομοσπονδία Πετοσφαίρισης ^[48] και στην Ευρωπαϊκή Ομοσπονδία (CEV) για την περίοδο 2024-25 ^[49]

• Π.Α.Ε. Ολυμπιακός Σ.Φ.Π. - Επίσημος Δικτυακός Τόπος www.olympiacos.org (Ελληνικά) (Αγγλικά) (Γαλλικά) (Ισπανικά)
• Ολυμπιακός Σ.Φ.Π. - Επίσημος Δικτυακός Τόπος www.olympiacossfp.gr
• Ολυμπιακός Σ.Φ.Π. - Πετοσφαίριση Γυναικών www.olympiacossfp.gr
• Παρουσίαση ομάδας (2020) στην ιστοσελίδα της CEV www-old.cev.eu
• Ελληνική Ομοσπονδία Πετοσφαίρισης Αρχειοθετήθηκε 2016-10-15 στο Wayback Machine. www.volleyball.gr