Κώστας Κυριαζής

Ο Κώστας Κυριαζής γεννήθηκε στην Αθήνα στις 28 Ιουλίου 1920.^[4] Ήταν απόγονος ιστορικής οικογένειας της Μαγνησίας, της οποίας το πιο διάσημο μέλος υπήρξε ο πρωτεργάτης της Επανάστασης Ρήγας Φεραίος, του οποίου το πραγματικό όνομα ήταν Αντώνης Κυριαζής. Ο αδελφός του Ρήγα Φεραίου, Αναγνώστης Κυριαζής, βουλευτής Θεσσαλομαγνησίας στην πρώτη Ελληνική Εθνοσυνέλευση του 1822 και ο γιος του, Δημήτρης Κυριαζής, που πρωτοστάτησε στην Επανάσταση της 3ης Σεπτεμβρίου 1843 που είχε ως αποτέλεσμα την ψήφιση του πρώτου ελληνικού Συντάγματος, ήταν οι πρόγονοι του Κώστα Κυριαζή.^[4]

Σπούδασε νομικά και πολιτικές επιστήμες στο Πανεπιστήμιο Αθηνών.^[5] Το 1938, σε ηλικία 18 ετών, ανέλαβε τη διεύθυνση της εφημερίδας «Το Έθνος», όταν πέθανε ο ιδρυτής της, Σπύρος Νικολόπουλος, χωρίς παιδιά. Η μητέρα του Κώστα Κυριαζή, Δέσποινα Κυριαζή - Νικολοπούλου ήταν αδελφή του Σπύρου Νικολόπουλου. Ο Κ. Κυριαζής είχε τη συνιδιοκτησία της εφημερίδας μαζί με την ξάδελφό του Κώστα Νικολόπουλο.

Στη διάρκεια της ναζιστικής κατοχής έλαβε μέρος στην αντίσταση και τιμήθηκε για τη δράση του με το Μετάλλιο Εθνικής Αντίστασης.^[4]

Ο Κ. Κυριαζής δεν περιορίσθηκε μόνο στα εκδοτικά καθήκοντα. Κάλυψε ως πολεμικός ανταποκριτής τις μάχες του ελληνικού εμφυλίου πολέμου, την απόβαση των Αγγλογάλλων στο Σουέζ της Αιγύπτου το 1957 (ήταν ο μοναδικός Δυτικός δημοσιογράφος τότε που πήρε συνέντευξη από τον πρόεδρο της Αιγύπτου Γκαμάλ Αμπντέλ Νάσερ), την εισαγωγή του Απαρτχάιντ στη Νότια Αφρική κ.α. ενώ πήρε αποκλειστικές συνεντεύξεις με αρχηγούς κρατών και προσωπικότητες όπως ο Τίτο και ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος.^[4]

Στη διάρκεια της δικτατορίας των συνταγματαρχών το «Έθνος» υπήρξε η εφημερίδα που περισσότερο απ' όλες παραβίασε τη λογοκρισία. Με αφορμή την απόπειρα δολοφονίας του Μακαρίου το 1970, βρήκε την ευκαιρία να χτυπήσει ανοιχτά τη χούντα, παίρνοντας και δημοσιεύοντας συνεντεύξεις από φυλακισθέντες πρώην πολιτικούς αρχηγούς, με αποκορύφωμα συνέντευξη του Ιωάννη Ζίγδη που υποστήριζε ότι η δικτατορία ήταν ανίκανη να λύσει το Κυπριακό και ότι η χώρα χρειαζόταν κυβέρνηση εθνικής ενότητας. Αυτή η δημοσίευση είχε ως αποτέλεσμα τη σύλληψη του Κώστα Κυριαζή, του Κώστα Νικολόπουλου, του διευθυντή της εφημερίδας Κώστα Οικονομίδη και του αρχισυντάκτη Γιάννη Καψή, την καταδίκη τους από Στρατοδικείο, και το υποχρεωτικό κλείσιμο της εφημερίδας.^[4]

Από τον Ιούλιο έως τον Νοέμβριο του 1974, διατέλεσε πρόεδρος της ΕΥΔΑΠ στην κυβέρνηση εθνικής ενότητας, με απόφαση του υπουργού Δημοσίων Έργων Γεωργίου - Αλεξάνδρου Μαγκάκη.^[5] Στις δύο πρώτες κυβερνήσεις του Ανδρέα Παπανδρέου, από το 1981 έως το 1989, χρημάτισε πρόεδρος του Ελληνικού Οργανισμού Τουρισμού (ΕΟΤ). Επίσης, εκλέχθηκε αντιπρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Τουρισμού και πρόεδρος της ομάδας εργασίας για τον τουρισμό των 12 χωρών της τότε ΕΟΚ.^[5]

Ως πρόεδρος του ΕΟΤ, υπέγραψε συμφωνίες συνεργασίας για πρώτη φορά με την τότε Σοβιετική Ένωση, ως άνοιγμα προς τις τότε κομμουνιστικές χώρες. Επίσης με τη Συρία, την Ταϊλάνδη, το Ισραήλ κλπ. Η συμφωνία με το Ισραήλ ήταν το πρώτο βήμα για την αναγνώριση του Ισραήλ ως κράτους από την Ελλάδα, που δεν είχε γίνει ακόμα.^[4]

Για την προσφορά του ως δημοσιογράφος και συγγραφέας τιμήθηκε με παράσημα από την Ιταλία, Ουγγαρία, Αίγυπτο, Συρία και Γιουγκοσλαβία καθώς και από τα 4 Πατριαρχεία.^[4]

Πέθανε στις 21 Σεπτεμβρίου 1991, σε ηλικία 71 ετών, και κηδεύτηκε από το Α΄ Νεκροταφείο Αθηνών.^[5] Ο Ανδρέας Παπανδρέου δήλωσε για τον θάνατό του:^[5]

«Ο Κώστας Κυριαζής κόσμησε με την παρουσία του τον δημόσιο βίο της χώρας μας. Τόσο ως δημοσιογράφος και εκδότης, όσο και ως συγγραφέας αλλά και ως πρόεδρος του ΕΟΤ, το έργο του υπήρξε πάντα πλούσιο και δημιουργικό. Ο Κώστας Κυριαζής ήταν, όμως, για μένα, πάνω απ' όλα ένας πολύτιμος και αληθινός φίλος. Ο θάνατός του με λύπησε βαθύτατα.»

Ο Κώστας Κυριαζής έγραψε 13 ιστορικά μυθιστορήματα (κυρίως τοποθετημένα στη Βυζαντινή περίοδο) και τιμήθηκε για τη συγγραφική του δραστηριότητα. Τα βιβλία του γνώρισαν μεγάλη εκδοτική επιτυχία έχοντας ξεπεράσει σε πωλήσεις τα 200.000 αντίτυπα στην Ελλάδα, ενώ ανάλογη επιτυχία γνώρισαν και οι ξένες μεταφράσεις τους.^[4][5] Διάσημος αναγνώστης τους ήταν και ο δικτάτορας Γεώργιος Παπαδόπουλος, κάτι που όμως δεν βοήθησε τον Κυριαζή να αποφύγει τις διώξεις από τη χούντα.^[5]

Εργογραφία:

• Κωνσταντίνος Παλαιολόγος: Πήραν την Πόλη, πήραν την... (τυπ. Κοντού, 1962)
• Θεοφανώ: η εστεμμένη φόνισσα (τυπ. Χ. Δημόπουλου & Μ. Κοπάτου, 1963)
• Βασίλειος ο Βουλγαροκτόνος (ιδιωτική έκδοση, 1964)
• Ηράκλειος: Τη υπερμάχω στρατηγώ (εκδ. Εστία, 1968)
• Κωνσταντίνος ο Μέγας: Εν τούτω νίκα (εκδ. Εστία, 1969)
• Ρωμανός ο Δ΄ Διογένης (εκδ. Εστία, 1974)
• Αγνή η Φράγκα (α' και β' τόμος / Οι τελευταίοι Κομνηνοί / εκδ. Εστία, 1980, γ' τόμος / Η Δ' Σταυροφορία / εκδ. Εστία, 1981)
• Ερρίκος του Αινώ: Τα πρώτα χρόνια της Φραγκοκρατίας (εκδ. Εστία, 1984)
• Ροζέ ντε Φλορ: Καταλανοί, Αραγωνέζοι και Αλμογάβαροι στη δούλεψη των Παλαιολόγων (εκδ. Εστία, 1986)
• Μπερανζέ ντε Ροκαφόρ: Καταλάνοι, Αραγωνέζοι καί Αλμογάβαροι ενάντια στους Παλαιολόγους (εκδ. Εστία, 1989)
• Βάλτερ Ντε Μπρίεν: Το τέλος του φράγκικου Δουκάτου της Αθήνας (εκδ. Εστία, 1992)