Перучыца

Перучыца (сербск.: Перућица, харв.: Perućica, басн.: Perućica) — рэліктавы лес, адзін з чатырох рэліктавых лясоў Еўропы. Знаходзіцца на тэрыторыі нацыянальнага парка Суцьеска у Рэспубліцы Сербскай

Дзякуючы сваёй унікальнасці Перучыца^[1] з'яўляецца строга ахаванай тэрыторыяй. Першае сур'ёзнае даследаванне на тэрыторыі лесу было праведзена ў 1938 годзе. Перучыца ўпэўнена лідзіруе сярод лясных масіваў Дынарскага нагор'я як па колькасці дрэў і вышыні лесу, так і па відавай разнастайнасці і вонкаваму хараству. Гэта і з'явілася прычынай таго, што ў 1952 годзе Урад ССР БіГ у складзе СФРЮ даў лясному масіву плошчай 1234 гектары асаблівы статус «аб'екта навуковых даследаванняў», а ў 1954 годзе гэта наваколле, да якіх дадалі яшчэ 200 га суседніх тэрыторый, былл ўзята пад абарону дзяржавы ў якасці прыроднага парка.

Захаванне і абарона лясных прыродных багаццяў Перучыцы^[2] з'яўляецца адной з найважнейшых задач нацыянальнага парка Сут'еска. Усе натуральныя біялагічныя працэсы праходзяць тут без удзелу чалавека. Дрэвы гінуць ад старасці ці натуральных хвароб, а на іх месцы тут жа пачынаюць расці новыя маладыя дрэўцы. Адносна паўднёвае геаграфічнае становішча (Перучыца знаходзіцца на мяжы міжземнаморскай кліматычнай зоны) дазволіла яшчэ ў часы ледавіковага перыяду захавацца многім цеплалюбным еўрапейскім выглядам раслін і жывёл. Ледавікі захапілі толькі паўночныя межы і высакагорныя раёны лесу, пра што сведчаць ледавіковыя цыркі, марэны, гляцыяльныя наносы і інш.). У той жа час нізінныя раёны Перучыцы засталіся свабоднымі ад ледавіковага покрыва, што спрыяла развіццю многіх відаў раслін і жывёл.

Раслінны свет Перучыцы^[3] прадстаўлены букам, піхтай, елкай, букам прыальпійскім, грабам чорным, клёнам горным, елкай прыальпійскай, шматлікімі хмызнякамі, травамі і імхамі. Сур'ёзнае, сістэмнае даследаванне некаторых выглядаў раслін пачалося зусім нядаўна і далёка не завершана. Аднак ужо цяпер яснае, што на тэрыторыі Перучыцы расце цэлы шэраг эндэмічных раслін.

• Ветар са Балкана Архівавана 3 жніўня 2013.