1.
Ja, vi elsker dette landet,
som det stiger frem,
furet, værbitt over vannet,
med de tusen hjem.
Elsker, elsker det og tenker
på vår far og mor.
Og den saganatt som senker
drømme på vår jord.
Og den saganatt som senker,
senker drømme på vår jord.
2.
Dette landet Harald berget
med sin kjemperad,
dette landet Håkon verget
medens Øyvind kvad;
Olav på det landet malte
korset med sitt blod,
fra dets høye Sverre talte
Roma midt imot.
3.
Bønder sine økser brynte
hvor en hær dro frem,
Tordenskiold langs kysten lynte,
så den lystes hjem.
Kvinner selv stod opp og strede
som de vare menn;
andre kunne bare grede,
men det kom igjen!
4.
Visstnok var vi ikke mange,
men vi strakk dog til,
da vi prøvdes noen gange,
og det stod på spill;
ti vi heller landet brente
enn det kom til fall;
husker bare hva som hendte
ned på Fredrikshald!
|
5.
Hårde tider har vi døyet,
ble til sist forstøtt;
men i verste nød blåøyet
frihet ble oss født.
Det gav faderkraft å bære
hungersnød og krig,
det gav døden selv sin ære -
og det gav forlik.
6.
Fienden sitt våpen kastet,
opp visiret for,
vi med undren mot ham hastet,
ti han var vår bror.
Drevne frem på stand av skammen
gikk vi søderpå;
nu vi står tre brødre sammen,
og skal sådan stå!
7.
Norske mann i hus og hytte,
takk din store Gud!
Landet ville han beskytte,
skjønt det mørkt så ut.
Alt hva fedrene har kjempet,
mødrene har grett,
har den Herre stille lempet
så vi vant vår rett.
8.
Ja, vi elsker dette landet,
som det stiger frem,
furet, værbitt over vannet,
med de tusen hjem.
Og som fedres kamp har hevet
det av nød til seir,
også vi, når det blir krevet,
for dets fred slår leir.
|
1.
Так, мы любім край родны,
Край лясістых стром,
Моры, вецер нелюдзімы,
Неба ў шматках хмар.
Любім дым роднай хаты,
І бацьку, і маці.
Сьцюжы бадзёрасьць нам знаёмая,
Сонцы мілата.
2.
Гаральд тут набегам варожым
Паклаў мяжу.
Хокан быў нам верным вартавым
Эйвін песьні сьпяваў.
Напісаў тут крывёй Олаф
Крыж на схілах гор.
Свэрэ вёў з гэтых долаў
З новым Рымам спор.
3.
На ворага тачылі бенны
Сякеры свае.
Тордэнскьёльд у паход сьвяты
Выводзіў ладзьдзі.
Жонкі абаранялі крывёй
Гонар сваёй зямлі
І без скарг доля ўдовіну
Да канца несьлі.
4.
Праўда, нас трохі было,
Але хапіла ўсё ж -
Калі валіла варожа сіла,
Усе браліся за нож!
Лепш спаліць гняздо роднае,
Чым аддаць ворагу.
Я нагадаць вам, героі,
Фрэдрыксхал магу!
|
5.
Але нахмурылася надвор’е,
І прыйшла бяда.
Сінявокая Воля
Нарадзілася тады.
Зь ёю ўсё лёгка, і што тамака
Голад ці вайна!
Нават сьмерць для нас пашанай
Зраб��ла яна!
6.
Вораг зьбег, пакінуўшы сечу,
Але, падняўшы булат,
Выйшаў нам візір насустрач,
Наш названы брат.
Засмуцячыся, без пачуцьця помсты
Спрэчка загадай мы зь ім,
І зараз, тры брата разам
Мы навек стаім!
7.
Слаў, Нарвэгія, сваё жэрабя,
Бо ў дні трывог
Бог цябе пачуў у небе
І табе дапамог, -
Каб ахвяраю крывавай,
Не за кошт вайны
Абаранілі мы і права
І супакой краіны.
8.
Так, мы любім край родны,
Край лясістых стром,
Моры, вецер нелюдзімы,
Неба ў шматках хмар,
І, як біліся нашы дзяды -
Гонар нашых лір, -
Будзем біцца да перамогі,
Але за вечны мір!
|
