Behrouz Boochani

I'm 10/12 hours through the audio for this but my loan just ended and honestly I've been slogging through it for a while so I'm going to DNF it here around 83%.

This book is all about the writing. The prologue talks so much about this aspect, and I actually found that aspect and learning about how the book was written and translated very fascinating.

Behrouz's story is obviously extraordinary and highlights the terrors of Australia's prison system and the way that refugees are treated. It's not a problem that's isolated to Australia, unfortunately. The writing of this is extraordinary.

But unfortunately I didn't love it like I wanted to. It was long. It felt long. I want to read a short vignette or essay from Boochani, but I felt like there wasn't actually super a lot of substance for the length that was here. I think for a certain reader though, this will work, and I'm unsurprised that it's won some awards.… (more)

"برای من تنهایی و سکوت بالاترین موهبتی بود که می توانست نصیبم شود."

هیچ دوستی به جز کوهستان نوشته های گزارش وار یک پناهنده ایرانی به ��سترالیاست. روزنامه نگاری که از کشوری که به گفته خودش "دیکتاتوری مذهبی" است فرار می کند و در بند کشور دیگری می افتد.
اردوگاه پناهندگان مانوس نه تنها از جهاتی بی شباهت به اردوگاه های کار اجباری قرن بیستم نیست، این سوال رو ایجاد می کنه که اساسا چرا عده ای از کشورها باید سیستم نسبتا گسترده ای برای تحت فشار قرار دادن بیشتر پناهجوها به وجود بیارن که مرگ براشون به مراتب ساده تر و به نوعی آرزو بشه.
طنز ماجرا اینه که نویسنده ای که با کلی مکافات از کشوری که سانسور به طور گسترده ای توش هست، فرار می کنه،
نهایتا به طرز عجیبی راضی به چاپ کتاب در ایران و سانسورهاش می شه. گرچه به نظر میاد سانسورها بیشتر از این که محتوا رو تحت تاثیر قرار گذاشته بشن، فحاشی ها رو محدودتر کردن ولی خوب باز هم...
اما در رابطه با خود کتاب، من کتاب صوتی رو با صدای نوید محمدزاده گوش دادم که به نظرم روی هم رفته کار خوبی رو ارائه داده بود. متن کتاب گزارش وقایع تلخ و دردناکی رو شرح می دادن. اما نویسنده بعضا اصرار داشت که پشت سر هم وسط این گزارش ها، توصیف های طولانی نه چندان روشن کننده ای کنه که به درک بهتر شرایط هم لزوما کمک نمی کرد و من بیشتر با دراماتیک خوندن محمدزاده تحت تاثیر قرار می گرفتم تا این که محتوا از ادبیات تکون دهنده ای برخوردار باشه.
بعضا در خلال توصیف وقایع، نویسنده به نوعی موعظه هم می کرد که بعضا با سو گیری بود، البته که با توجه به شرایط اسف بار زندان، نمی شه انتظار داشت که راوی در منصفانه ترین حالت ممکن خودش وقایع رو بازگو کنه.
کتاب بدی نیست اما شاید اون همه که انتظار داشتم، خوب نبود.

"مردم همیشه علاقه دارند پشت سر رهبران ضعیف جمع شوند و حرکت کنند"… (more)